Verjaardagsweekendje in Vail

Voor zijn verjaardag wilde Danko graag een paar dagen gaan mountainbiken in Vail, en dat vond ik een erg goed idee! In plaats van 4 juli namen wij daarom op vrijdag vrij, en nadat we alle spullen in de auto geladen hadden vertrokken we aan het eind van de ochtend richting de bergen. Onderweg hebben we ons herhaaldelijk verbaasd over de hoeveelheid verkeer want het was best erg druk op de weg! Het duurde tot voorbij de Eisenhower Tunnel voordat we het langzaamrijdende en het afwisselende hollen en stilstaan achter ons hadden gelaten. In totaal deden we er bijna een uur langer over om in Vail te komen dan normaal, of tenminste, langer dan we hadden verwacht. Goed dat we brood mee hadden genomen voor onderweg!

We konden wel direct in het appartementje dat we in Lionshead gehuurd hadden, en nadat we ons een beetje geïnstalleerd hadden zijn we een lekker lang stuk gaan fietsen. Het plan was eigenlijk om vanaf de top van Vail Mountain over de mountainbikepaadjes door het skigebied weer naar beneden te rijden, maar Danko vond een ander paadje dat ons een stuk leuker leek. En dus namen we vanaf bovenaan de berg de Game Creek trail naar Minturn. We zijn eerst even gestopt om iets te eten en van het uitzicht te genieten. Je kon het paadje over de bergkam naar beneden zien lopen, met een bloeiende bergweide op de voorgrond en bergen erachter. En het paadje was een goede vondst! Duidelijk komen er niet veel mensen want we hadden het helemaal voor onszelf. Het eerste stuk ging omlaag door aspenbossen, en daarna kwamen we door hele stukken vol wilde bloemen in allerlei kleuren. Een mooi gezicht! Ondertussen was het wel opletten om op het paadje te blijven, want het was smal met zo af en toe plotseling opduikende grote stenen en boomwortels. Maar wel erg leuk om te fietsen! Of beter gezegd, omlaag te rollen met goed gebruik van de remmen :-). We kwamen door hele velden planten met grote schermen witte bloemen waarvan we maar hoopten dat dat niet daadwerkelijk berenklauw zou zijn (we hadden geen uitslag, dus blijkbaar niet :-)), dan een heel stuk langs een klein beekje, met een paar mooie uitzichten door de vallei totdat we uitkwamen in Minturn. Toen hoefden we 'alleen nog maar' de paar kilometer terug te fietsen naar Vail. Dat ging niet meer helemaal van harte op de stukjes waar het fietspaadje even omhoog ging, en tegen de tijd dat we terugwaren in Vail waren we wel toe aan even een poos op ons balkon zitten!

En daar zijn we de volgende dag ook weer mee begonnen, fijn buiten ontbijten met uitzicht op het onderste stuk van het skigebied en het geluid van de beek op de achtergrond . Danko vond een app met daarin alle mountainbikepaadjes in de hele staat, en we ontdekten dat we nog heel wat hebben te ontdekken en uitproberen! Dat zijn we die dag niet gaan doen, want we hadden bedacht dat we Vail Pass op wilden fietsen. Daarvoor moesten we eerst een stuk over een leuk fietspaadje door Vail met aan het eind daarvan een stuk door een golfbaanwijk waar we ons hebben vergaapt aan grote huizen. Nou wonen we zelf al niet klein, maar het kan blijkbaar altijd groter!

Eenmaal voorbij East Vail begonnen we aan de klim. Heel luxe (voor hier) mag op die weg geen ander verkeer komen en dat is fijn fietsen! We zijn onderweg eens ergens gestopt om brood te eten, en na iets van anderhalf uur fietsen waren we boven. Toen hadden we er nog niet genoeg van, en dus zijn we afgedaald totaan Copper om daarna dat stuk ook weer omhoog te fietsen. Dat is ook wel het leukste fietspaadje, lekker rustig ook al ligt het tussen beide kanten van de snelweg in, en het kronkelt mooi tussen het groen door de berg op. Toen we weer boven waren zagen we dat de lucht achter ons er wel best donker begon uit te zien, maar behalve een paar dikke druppels aan het begin van de afdaling hebben we geen regen gezien. Eenmaal terug in Vail regende het nog een beetje toen we net onder een parasol een ijsje zaten te eten, en er was een flinke onweersbui toen we al lekker op het balkon zaten, dat kwam allemaal precies goed uit!

En over grote huizen gesproken: we zijn na het eten nog een rondje wezen wandelen, door een klein wijkje waar we vanuit ons appartementje op uitkeken. Van een afstandje zien die huizen er al groot uit, maar ze zijn helemaal enorm als je ervoor staat! De meest aparte gewaarwording was toen ik ergens iets zei in de trant van 'moet je deze kast eens zien!' waarna bleek dat dat slechts de (drie verdiepingen hoge) garage was en het daadwerkelijke huis daar nog bovenuit torende. We hebben ons wel afgevraagd wat je in hemelsnaam met alle ruimte moet doen als je huis bijna duizend vierkante meter groot is?

De volgende dag wilden we wel weer wat onverhards fietsen, en na eerst nog een keer op ons gemakje buiten ontbijten zijn we Mill Creek Road opgefietst. Eerst een stuk door het skigebied, en dan de aftakking die het skigebied verlaat en richting oosten gaat. Vanaf daar hebben we geen andere mensen meer gezien, en hoorden we alleen vogeltjes en de wind in de aspen. Tegen de tijd dat we bij een mooi bergweidje waren vond ik het hoog tijd om lunch te eten, en daarna gingen we verder, en dan vooral verder omhoog. De weg gaat met een aantal haarspeldbochten tussen de dennenbomen omhoog totdat je op een punt komt dat je vanaf best een hele hoogte neerkijkt op de snelweg in de diepte. Dat was wel even volhouden, want na twee dagen fietsen had ik niet erg veel puf meer in de benen! Ik zou nog zeggen dat ik op sommige stukjes alleen maar vooruit bleef komen door eigenwijzigheid, hahaha! Eenmaal boven hebben we even van het uitzicht genoten, en wilden we eigenlijk nog wel een stukje verder fietsen totaan de plek waar je in de andere richting een uitzicht hebt over het skigebied. Met de dichterbij komende regenwolken hebben we dat plan nadat we iets verder gefietst hadden toch maar laten varen, zijn we gestopt om even iets te eten bij het punt met het mooie uitzicht (ondertussen op onweersbuien aan alle kanten), en daarna hebben we ons best gedaan op te schieten met afdalen zodat we de buien voor konden blijven. Later zagen we op de radar dat het flink geregend heeft bij het uitzichtspunt niet al te lang nadat we daar vertrokken waren, dus dat kwam goed uit! Dat was de derde dag op rij dat we precies gedaan hebben wat we wilden en waar we zin in hadden, en mooi op tijd terug waren om geen bui over ons heen te krijgen. Grote zwarte onweerswolken met van dat hele luide rollende gedonder zijn veel fijner om te bekijken vanaf een droog balkon dan dat je er middenin zou zitten! Het balkon hebben we trouwens goed gebruikt, niet alleen 's ochtends en na het fietsen, maar ook 's avonds. In tegenstelling tot thuis waren er geen muggen en konden we fijn de hele avond buiten zitten, waar we zoveel mogelijk gebruik van hebben gemaakt!

En toen was het alweer maandag. We moesten dan wel uitchecken aan het eind van de ochtend, maar dat hield niet in dat we dan ook direct naar huis gegaan zijn. Eerst moest er nog meer gefietst worden! We hebben de auto mooi bij het hotel laten staan en zijn naar Avon gereden, en vanaf daar omhoog naar Beaver Creek. Danko had op de kaart een alternatief weggetje gevonden waardoor we door een rustig woonwijkje kwamen en een stuk van het steilere fietspad naast de weg over konden slaan. Hebben ze een keer ergens een apart fietspad à la in Nederland, en dan fietsen we liever ergens anders, het is toch wat, hahaha!

Vanaf Beaver Creek zijn we een steil zandweggetje opgefietst totaan het begin van één van onze favoriete mountainbikepaadjes, wat leuk door het bos en over de skipistes loopt. Alle pistes stonden vol blauwe bloemen, en we hadden het paadje voor ons alleen, dat was leuk fietsen! Aan het eind ervan hebben we de Village to Village trail naar Arrowhead genomen, nog een erg leuk paadje over skipistes en door aspenbossen, en weer bijna zonder enige andere mensen. Toen we een bankje in de schaduw vonden zijn we maar eens gestopt om lunch te eten, en vooral als het al iets langer had geduurd dan gedacht om dat bankje te vinden smaakt er dan toch niks beter dan de meegebrachte boterhammen :-). Uiteindelijk waren we na goed twee uur fietsen in Arrowhead zelf, en zijn we op ons gemakje teruggepeddeld naar Vail. Daar was er de luxe dat we in ons hotel de kleedkamers die bij het zwembad horen mochten gebruiken, en dus even onder de douche konden voordat we aan de rit terug naar huis begonnen. We waren mooi tegen etenstijd thuis van onze mini-vakantie en heel erg geslaag verjaardagsuitje!


En daar had ik het voor deze keer bij gelaten, ware het niet dat ik toevallig zag dat dit de 300e keer is dat ik hier iets schreef! Als ik het uit zou printen dan kwam ik aan een flinke stapel papier denk ik zo!