Drukke conferentie in Seattle

Het volgende op onze planning was een conferentie in Seattle, en we hebben wel eventjes getwijfeld of ik mee zou gaan of niet. De vlucht ging op zondag, en tegen die tijd vonden we dat het wel kon. Gelukkig! Toen de plek van deze conferentie bekend werd hebben we ons wel afgevraagd wie er op het idee kwam om eind oktober iets in Seattle te plannen, en inderdaad was het (zoals we al verwacht hadden) voornamelijk grijs en regenachtig die week. Behalve net nadat we geland waren, en we heel eventjes de zon zagen schijnen. Aan de andere kant zouden we toch geen tijd hebben om buiten iets te doen, dus dan was het misschien maar goed ook dat dat überhaupt niet al te aantrekkelijk was, haha!

We hebben een Uber naar het hotel genomen, vanaf het drukste niet-taxi opstappunt dat we ooit gezien hebben, en daarna zijn we de direct ook maar even onze standspullen naar het conferentiecentrum gaan brengen. Bij de registratie kwamen we een stroom vrienden en kennissen tegen, erg gezellig, en het eerste idee was om met een leuke groep ergens te gaan eten. Uiteindelijk veranderden we dat in met z'n tweetjes uit eten, want al die mensen en drukte was opeens even vermoeiend. Danko had eerder al een Aziatisch restaurantje met erg goede beoordelingen gevonden, waar ze nog net een tafeltje in een rustig hoekje voor ons hadden en we heerlijk hebben gegeten. We konden niet beslissen wat nou lekkerder was, de Vietnamese 'seven flavor beef' of de Chinese eend met gestoomde broodjes en pruimensaus, mmm! 's Avonds was er nog een bijeenkomst voor iemand die al vijftig jaar (!) in dit vakgebied werkt en daarna begon op maandag de conferentie. Tenminste, 's ochtends stond er voor ons niks op het programma, en we begonnen de middag met een lunch voor winnaars van een aantal prijzen waar Danko (plus aanhang :-)) als voormalig winnaar ook voor wordt uitgenodigd. Het was dit keer op de 76e verdieping van het Columbia Center, met een erg mooi uitzicht over de stad. Van zo'n hoogte lijkt de Space Needle maar klein! Heel grappig zei iemand van tevoren tegen mij dat het uitzicht vanuit de dames-wc's een bijzonder iets moest zijn, en dan moest je de eerste wc nemen. Dat klonk intrigerend, en dus deed ik een wc-expeditie. In eerste instantie vond ik alleen wc's een verdieping lager, en dat waren gewoon de standaard Amerikaanse schotjes tussen wc's met nul uitzicht (behalve langs de deurtjes en op andere mensen hun voeten..), niks bijzonders. Daarna zei iemand anders dat er op dezelfde verdieping ook wc's waren, en dus nam ik daar ook een kijkje. Nou, over dat uitzicht was niks teveel gezegd! Want wanneer komt het nou voor dat je vanaf de wc een wijds uitzicht hebt over de stad, Lake Washington, met als het onbewolkt is vast ook nog mooie bergen in de verte? Fotowaardig, en zo kon ik de mannelijke tipgever ook van zijn nieuwsgierigheid verlossen, hahaha! (Het uitzicht is even goed in alle wc's, trouwens.)

Tegen de tijd dat we terug waren om Jeremy af te lossen bij de stand ging dat gedeelte al bijna sluiten. Niet omdat de middag ondertussen voorbij was, maar omdat die openingstijden deze keer een stuk schappelijker waren dan we eerder weleens meegemaakt hebben. Geen schema's van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds, erg fijn! 's Avonds was er nog wel de exhibit-receptie, en daarna zijn we met Jeremy en Kristen en Gerard nog gezellig iets wezen drinken.

Op dinsdag had Danko een paar belangrijke afspraken, en behalve de van tevoren geplande dingen was het een drukke dag met de één na de ander die langs kwam om dingen (met de heren) te bespreken. Nou had ik na een aantal dagen bijna helemaal niks doen een beetje een ander referentiekader voor wat saai is, maar Jeremy vond ook dat de tijd die we bij de stand moesten zijn snel voorbij ging. Danko had zelfs zo ongeveer geen tijd om te gaan zitten voordat er alweer een volgend iets was, ofwel een praatje of poster om te gaan zien ofwel de volgende persoon om mee te praten. Wat dat betreft was dit de drukste conferentie ooit. Het is net alsof men in de gaten begint te krijgen dat wij een 'echt' bedrijf zijn om het zo maar te zeggen, en dat we ook echt produkten leveren die doen wat we ervan beweren. Het helpt daarbij dat er klanten zijn die aankopen gedaan hebben en laten zien (in praatjes en publicaties) wat de uitkomst is van hun experimenten en werk. We hebben wel wat goede naamsbekendheid ondertussen :-). De langere dag op woensdag was op dezelfde manier ook best snel om. We zijn 's avonds gezellig met ons eerdere gezelschap warm gaan eten en daarna zijn we met een grotere groep iets gaan drinken. Erg gezellig was dat!


Voor het wisten was het grootste gedeelte van de conferentie alweer voorbij. Op donderdag hoefden we alleen 's ochtends de stand nog te bemannen, en toen konden we die spullen alweer inpakken. Danko moest nog een aantal mensen spreken, en zo had ik 's middags een beetje tijd om iets toeristisch te doen. Van tevoren had ik bedacht dat het leuk zou zijn om naar de Chihuly Garden & Glass te gaan (dezelfde kunstenaar die een aantal jaren geleden een tentoonstelling had in de botanische tuinen in Denver waar ik toen naartoe ben geweest), maar met de combinatie van het niet zo mooie weer, niet al teveel tijd en de entreeprijs besloot ik dat voor een eventuele andere keer te bewaren. En er stond toevallig iets van hem in ons hotel, dus had ik er toch nog een beetje van gezien. In plaats daarvan ben ik eventjes door de Pike Place Market gelopen en daarna heb ik de Undergroud Tour gedaan, een rondleiding door een paar gedeelten van de 'kelders' die ooit de begane grond van de stad waren. Seattle ligt op een plek die oorspronkelijk bij hoog water vaak onder water kwam te staan, en na een grote brand die zo goed als de hele stad in de as legde heeft men besloten dat probleem op te lossen als toch alles opnieuw opgebouwd moest worden. Alle nieuwe gebouwen moesten behalve op de begane grond ook ingangen hebben op de eerste verdieping en in de loop van flink wat tijd heeft men de straten opgehoogd en nieuwe 'zwevende stoepen' (gedeeltelijk met glazen stenen om daglicht door te laten, wat hartstikke goed werkt! - helaas zijn de meeste daarvan ondertussen vervangen door betonnen platen) aangelegd zodat de oorspronkelijke begane grond en de stoepen om de gebouwen in feite in een kelder veranderden. In eerste instantie werden bleven al die 'kelders' gewoon in gebruik, totdat er een rattenplaag en builenpest kwam en men alles hermetisch afsloot. Op een gegeven moment heeft iemand zich hard gemaakt om die stukjes geschiedenis rond Pioneer Square te bewaren, en tegenwoordig kun je met een rondleiding een paar plekken van de underground bekijken. Het geheel werd begeleid door heel wat mooie verhalen over de vroege geschiedenis van de stad, en ik vond het erg interessant en leuk om te zien en doen. Een goede besteding van de middag!

Toen de heren klaar waren met hun activiteiten zijn we met een paar mensen nog even iets wezen drinken, en 's avonds was er het conferentiediner, wat we van tevoren al hadden besloten over te slaan. Ik had mijn toegangskaartje eerder al aan Kristen gegeven en toen hadden we daar opeens toch wel een beetje spijt van. Niks aan te doen (en anders hadden we voor $90(!) een kaartje voor Danko moeten kopen - veel te duur, helemaal voor wat het vaak is), wij zijn nog een keer lekker wezen eten bij hetzelfde Aziatische restaurantje, en toen we weer terugkwamen in het hotel kwamen we daar de eerste mensen die naar het conferentiediner waren geweest al tegen. Best wel vroeg, want officieel was het toen nog niet afgelopen. Het bleek dat het eten 'wel ok' was geweest (en je als je pech had achter het net viste voor sommige gerechten), dus hadden we er uiteindelijk toch niet echt iets aan gemist.

Er waren nog sessies met praatjes op vrijdagmorgen maar niks waar Danko nog naartoe wilde, en bovendien vlogen we aan het begin van de middag alweer naar huis. Toen we naar Seattle vertrokken lieten we heerlijk weer achter, en toen we terugkwamen was het aanmerkelijk kouder, was al het blad ondertussen van de bomen en voelde het of het ineens al echt winter was geworden, inclusief harde wind. We hebben er een rustig weekendje van gemaakt. Danko is met de motor naar het circuitje geweest, dat liet ik (helaas!) nog maar een keer aan me voorbij gaan. Met het mindere weer en vooral de harde wind moesten we onszelf wel even flink aansporen om naar buiten te gaan en een rondje te fietsen, en we kwamen er voor de zoveelste keer weer achter dat dat ook dan toch wel erg fijn is. Hoevaak we dat al wel niet (her)ontdekt hebben als het weer kouder wordt en begint te waaien in de herfst!