The city of dreaming spires

De dag na de MotoGP reden we van Northampton naar Oxford, met als eerste een stop bij de Delapré Abbey voor lunch. In een soort van landhuis is een cafeetje waar je leuk kunt zitten en we erg lekker gegeten hebben. Daarna was het minder dan een uurtje rijden naar ons hotel in Oxford, waar we na het inchecken ergens koffie zijn gaan drinken met Jeremy die die ochtend met het vliegtuig was aangekomen. Na de koffie zijn we van terrasje verwisseld en hebben lekker een hele poos bij een pub buiten gezeten en uiteindelijk ook warm gegeten, want het was nog steeds erg prima terrasweer. Daar hebben we veel geluk mee gehad de hele eerste week in Engeland! De planning was eigenlijk dat Danko op dinsdag het eerste bezoek aan een instituut zou hebben, maar door een misverstandje bleek dat voor woensdag gepland te zijn. En dat kwam eigenlijk wel erg goed uit, want op dinsdag was het nog erg lekker weer om iets van de stad te gaan bekijken. Nadat er nog wat gewerkt was zijn we als eerste maar eens middageten gaan eten, wat we deden bij een Deense bakkerij. Oh wat hebben ze hier toch overal heerlijk brood en beleg – en fijne restaurantjes met heerlijk eten en luxe-heden in de supermarkt zoals anderhalve kilo-zakken muesli voor maar een paar pond. We vroegen ons maar weer eens af waarom al dat soort dingen thuis of niet verkrijgbaar is, of zo ontzettend veel duurder moet zijn dan in andere landen.
Ongewoon voor ons gingen we na onze lekkere broodjes op pad met een ‘hop on hop off’-bus zodat ik niet teveel zou hoeven lopen. Als eerste zijn we uitgestapt bij Christ Church College, wat een mooi gebouw! Waar wij het terrein opliepen was er zo’n hele mooie Engelse tuin, en toen we het college ook vanaf de andere kant op de foto zetten zagen we een dreigende lucht aankomen. Daar bleef het gelukkig bij! We zijn verder gelopen via de University Church of St Mary the Virgin, het ronde gebouw van de Radcliffe Camera, en over de binnenplaats van de Bodleian Library met daarna een mooi zicht op Hertford College en de Bridge of Sighs. Er is het ene mooie gebouw na het andere, en toen we op een gegeven moment weer een modernere straat bereikt hadden was dat een mooi moment om even te stoppen voor koffie en thee. Na even zitten hebben we de bus genomen naar Trinity College waar we wel even binnen hebben rondgekeken, inclusief de College Chapel, een mooi kerkje met de kerkbankjes langs de muren in plaats van gericht naar voren. Leuk om te zien!
Omdat Danko nog wat tijd moest besteden aan een onverwacht te geven praatje op donderdag namen we de bus terug naar de halte het dichtst bij ons hotel, waarbij we weer fijn onoverdekt bovenin zijn gaan zitten (hehe, dubbeldekkerbuscabrio!) en op die manier nog iets meer van de stad te zien. Wat een boel statige huizen, colleges en kerken heeft Oxford! (En ook wel modernere gebouwen waarvan we die uit de jaren zeventig/tachtig toch beduidend minder op prijs konden stellen :-)).

Op woensdag moest Danko een seminar geven bij een instituut, met aansluitend een rondleiding. Ik had dus de dag voor mezelf (luxe!) en aan het eind van de ochtend heb ik de ‘hop on hop off’-bus genomen totaan het stuk van High Street waar we de dag ervoor niet geweest waren. En het is toch wel erg leuk, al die weetjes die je via de audiotour in die bussen hoort! Zo blijken alle studenten van Oxford University al hun examens in de Examination Schools te doen, en is het daarbij verplicht om ‘academic dress’ te dragen (een net pak volgens bepaalde voorschriften, plus toga en bijbehorende hoed en als je wilt een bepaalde kleur anjer afhankelijk van welke jaarsexamens je doet). Ik liep nog een eindje verder en was opeens al bij Magdalen (uit te spreken als ‘Mawdlin’) College, nog zo’n prachtig gebouw. En daarna vond ik het wel tijd voor lunch en trakteerde ik mijzelf op ‘cream tea’: thee met daarbij scones met clotted cream en aardbeienjam. Vast verschrikkelijk toeristisch (en ik at het ook nog eens op de verkeerde tijd van de dag!), maar ook heel erg lekker voor een keertje! Daarna stak ik nog even mijn neus in het Ashmolean Museum, maar met het nog steeds zo lekker zonnige weer bleek ik in het geheel geen interesse te hebben in oudheden of binnen zijn in ruimtes zonder ramen. Ik nam de bus weer terug richting hotel, en dacht mooi ergens buiten een plekje te zoeken om met mijn laptop te kunnen zitten. En precies toen ik die opgehaald had regende het, had ik daar even geluk mee eerder op de dag!

De volgende dag hadden de heren hun volgende bezoek aan een bedrijf, en ik had bedacht dat ik misschien Christ Church College wel van binnen wilde zien. Toevallig kon ik de avond van tevoren online het laatste toegangskaartje voor elf uur kopen, waarmee ik fijn de (kleine) rij bij de kassa voorbij mocht om naar binnen te gaan. Als eerste kom je dan op een soort binnenplaats, en als je het volgende gebouw binnengaat kom je op de statige trap naar de dining hall. Ik kon het me niet herinneren, maar deze trap hebben ze in de eerste Harry Potter-film gebruikt, dat is toch grappig! En mooi is het zeker! En dat is ook zeker van toepassing op de dining hall zelf, een groot statig vertrek met een allemaal portretten van voormalige studenten en hoogwaardigheidsbekleders, glas-in-loodramen, een hoog, bewerkt plafond, en lange tafels voor alle studenten die hier drie keer daags hun maaltijden eten. Wat een bijzondere plek voor zoiets! (Deze Hall was de inspiratie voor de dining hall in de Harry Potter-films.) Nou is er de mogelijkheid om in bijvoorbeeld dit college te slapen als toerist, en dat gaat zeker op het wensenlijstje, want dan mag je in deze dining hall ontbijten! Daarna bekeek ik de Tom Quad, een mooi groot binnenplein, en de kathedraal. Het is blijkbaar de kleinste kathedraal van het land, maar behorend bij het grootste bisdom, en tegelijkertijd de kapel van het college. Via de Peckwater Quad liep ik het complex weer uit en was ik blij dat ik dit toch nog was gaan bekijken. Ik had van tevoren zo mijn twijfels want ik had de laatste dagen al wel wat kilometers gelopen, maar het ging gelukkig best goed :-). Danko was halverwege de middag klaar met zijn afspraak en bracht alvast de huurauto weg, en zo waren we opeens alweer toe aan onze laatste avond in Oxford. Met alle verplichtingen afgewerkt zijn we met z’n drieën in een pub een biertje wezen drinken, en daarna gezellig uit eten geweest. Iemand van een buurtafel was zo aardig om ons hun fles wijn die ze blijkbaar toch niet wilden drinken te geven, dus we hebben lekker lang getafeld, dat was gezellig!

Ik vond Oxford echt geweldig, wat een leuke plek om te bekijken, en het is een bijzonder idee dat hier letterlijk al eeuwenlang een universiteit is. Hier zouden we best nog wel een keer terug willen komen!