Op en neer naar Grand Teton

Drie weken geleden alweer hebben we Ineke en Anne een stukje weggebracht op hun crossmotorrondreis (ondertussen zijn ze alweer terug ;-)). We zijn via de Poudre Canyon richting Wyoming gereden. Het is niet zo heel ver van Boulder, maar we waren er nog nooit geweest. Het was erg mooi om doorheen te rijden, en ook koud, want bovenop de Cameron Pass lag nog een heleboel sneeuw en ijs, brrr! Als tussenstop hebben we op een camping in Saratoga gestaan en de volgende dag zijn we over de grote vlaktes naar Grand Teton gereden. Daarvoor moesten we nog een bergpas over (de Sogwotee Pass), die lag nog bijna helemaal onder de sneeuw, en dat in juni! We reden op precies dezelfde tijd van de dag door het park als vorig jaar toen we naar Yellowstone gingen, met hetzelfde uitzicht op de bergen met de ondergaande zon, grappig :-).

We zijn voor twee nachten in Grand Teton gebleven, na twee dagen motorrijden is het wel fijn om niet direct de volgende weer verder te hoeven. We hebben dus lekker uitgeslapen en we hebben ’s middags een wandeling langs Jenny Lake gemaakt. Er loopt een wandelpad langs de oever dat uitkomt bij een grote waterval en een erg mooi uitzichtspunt over de Tetonvallei. Vanaf dat punt kun je zien dat best veel mensen de boot nemen zodat ze niet om het meer hoeven te lopen, maar wij hebben lekker even de benen gestrekt! Op de weg terug naar de camping kwamen we langs een grote opstopping auto’s en campers, want er liep een beer vlak langs de weg! Het is duidelijk dat die wel aan mensen gewend is, want hij trekt zich er niks van aan dat iedereen foto’s staat te maken. Ik ben mooi achter een auto blijven staan met ons fototoestel, mocht die beer zin hebben in een hap vlees dan kon hij mooi eerst aan wat anderen beginnen!

De volgende dag zijn we naar Yellowstone gereden, toch leuk om er weer doorheen te komen! We hebben geluncht in een paar luie schommelstoelen met uitzicht op Old Faithful die we twee keer half hebben zien spuiten. De eerste keer kwamen we net aanrijden en zagen we het water boven de bomen uitkomen, en de tweede keer waren we bezig om weg te gaan om alle andere mensen voor te blijven. Omdat we hem vorig jaar ook al twee keer gezien hebben was dat niet zo erg. We hebben Anne en Ineke in Yellowstone achtergelaten en we zijn via de westuitgang Montana ingereden. Direct aan de rand van het park kom je door het dorpje West Yellowstone, dat vond ik wel even een afknapper! Direct van de mooie natuur kom je dan door een paar erg commerciële winkelstraatjes vol met souvenirwinkeltjes. Vanuit Montana zijn we Idaho ingereden, wat in het begin één groot dennenbos was. We zijn nog even gestopt bij de Upper Mesa Falls, en daarna zijn we doorgereden naar Ashton. Onderweg konden we in de verte de achterkant van de Grand Tetons zien. We waren van plan om in Ashton koffie te drinken, maar het plaatsje was totaal uitgestorven, het leek wel een moderne spookstad! Net alsof iedereen met het einde van het schooljaar ergens anders naartoe gegaan was. Na nog een paar plaatsjes die op de kaart groter leken dan in werkelijkheid zijn we uiteindelijk in Idaho Falls terecht gekomen. We zijn bij het enige restaurantje gaan zitten dat open was (ondertussen was het al wel tijd om warm te eten) en we hebben echt de beste hamburgers gehad die we ooit geproefd hebben! Dat was een erg leuke verrassing! Omdat het nog te ver rijden zou zijn naar een camping hebben we heerlijk een nachtje in een motel geslapen.

Idaho is groen (tenminste in deze tijd van het jaar) en heuvelachtig in het gedeelte waar we doorheen gereden zijn. Op de nummerborden staat als een beetje reclame ‘scenic Idaho’ en dat is wel een goede omschrijving! We komen onder andere langs Palissade Reservoir, en dat is groot! We hebben 's middags gegeten in een dorpje waar Subway de grootste eetgelegenheid is en aan het eind van het reservoir komen we weer in Wyoming. Van Wyoming gaat de weg Idaho weer in en daar komen we door Geneva (een gehucht), Montpelier (een klein stadje) en Paris (net groot genoeg voor een dorp). Blijkbaar waren de Fransen hier als eerste! Via Bear Lake (een groot recreatiegebied) komen we in Utah bij de Flaming Gorge, waar we kamperen op dezelfde camping en op dezelfde plek als toen we er vorig jaar waren.

We zijn van plan om redelijk vroeg te vertrekken zodat we voor de middag al een stuk op kunnen schieten. Als we net beginnen met in- en oppakken komt er een erg grote onweersbui opzetten, we hebben nog nooit zo snel alles op de motor gekregen! We krijgen er gelukkig maar een paar druppels van en daarna is het vooral warm en zonnig. We rijden via Dinosaur en Craig naar Steamboat Springs over lange rechte wegen waar geen einde aan lijkt te komen. Er waait een harde tegenwind en de combinatie van dat en behoorlijk doorrijden zorgt ervoor dat in Steamboat Springs het meeste rubber wel van de achterband verdwenen is. Niet zo fijn! Danko heeft wat motorzaken afgebeld om te proberen een andere band te vinden, maar dat lukt niet meer aan het eind van de middag. We moeten dus maar op het kale bandje terug naar huis, goed de bandenspanning in de gaten houden en langzaam rijden. Als we naar Kremmling rijden zien we de absoluut grootste wolkbreuk voor ons die we ooit gezien hebben, maar gelukkig hoeven we er niet doorheen (pfiew!). Voor we het Rocky Mountain National Park inrijden begint het een beetje te regenen, en als we wat extra kleren aantrekken zien we dat de achterband belletjes blaast nu het nat is. Slik! Gelukkig is de bandenspanning bijna niet afgenomen, dus heeft de band al vanaf Steamboat Springs gelekt en zouden we er ‘gewoon’ mee door moeten kunnen rijden. We waren wel opgelucht toen we de pas in het park gehad hadden en in Estes Park waren aangekomen! Het laatste stukje naar Boulder leek eeuwig te duren, we hadden allebei een houten kont van het op de motor zitten, maar het was een leuke vakantie!


Eenmaal thuis waren er allerlei emails van het werk over het plutoniumincident zoals ze het zo mooi noemen. Er zijn allerlei externe mensen bij betrokken om uit te zoeken wat er is misgegaan en om te helpen om het uiteindelijk op te ruimen. Via via hebben we gehoord dat er mensen zijn die plutonium in zich hebben, en het is duidelijk dat er in het begin verschrikkelijk slecht op alles gereageerd is. Vorige week was er zelfs een bezoek van de Secretary of Commerce (de minister van economische zaken) inclusief zijn zes lijfwachten, die zei dat hij elke minuut van elke dag aan de mensen bij NIST moest denken. Persoonlijk vond ik dat een beetje overdreven. Het Nuclear Regulatory Commission heeft de licentie voor de labs in Boulder om met plutonium te werken ingetrokken (NIST Boulder zegt dat ze vanwege het ongeluk alle werkzaamheden met radioactief materiaal hebben stilgelegd, zonder te vermelden dat dat is omdat ze hun licentie kwijt zijn, ahum..) en volgende week moet de algemeen directeur in Congress verantwoording afleggen. Het is één grote soap waarin overal omheen gedraaid wordt en die nog wel even zal duren. Bij gebrek aan een verklaring over wat er nou precies gebeurd is (dat wordt stilgehounden) zijn er allerlei praatjes die rond gaan, van het laten vallen van het monster tot ermee overgooien. Dat laatste zal wel niet waar zijn, stel je voor!