No mountain high enough

Ondertussen is al het bezoek alweer lang en breed terug in Nederland. Dat is best kaal! Gelukkig konden we de laatste twee dagen met Ad meefietsen, waar uiteindelijk één dag van overbleef.

Het was de bedoeling om op donderdag (7 juni) van Estes Park naar Idaho Springs te fietsen, en de dag erna vanuit Idaho Springs Mount Evans te bedwingen. Door de enigszins winterse weersomstandigheden (wind van 160 km/u, en sneeuw op de Peak to Peak waarover gefietst zou moeten worden) hebben we besloten om donderdag maar niet op de fiets te stappen. Brr! We zagen dus al aankomen dat Mount Evans zou dichtsneeuwen, en dat zou jammer zijn!
Donderdagavond hebben we met de hele groep fietsers gegeten. De serveersters waren erg onder de indruk van de zangkunsten (maar goed dat ze niet alles konden verstaan! ‘Vrouw Haverkamp’ hadden ze dan vast niet zo op prijs gesteld :-D) en aan het eind van het diner was het restaurant door hun voorraad Fat tire (lokaal bier) heen. Na een korte nacht, ofwel door op en neer te gaan naar Boulder, ofwel door bezoek aan een café, konden we de volgende dag aan de klim naar Mount Evans beginnen. Vanuit Idaho Springs naar de top is 44 kilometer, maar we (Ad en ik) waren er min of meer vanuit gegaan dat we niet verder zouden kunnen dan Echo Lake, wat halverwege ligt. Daar bleek echter dat de weg gewoon open was! Het was ‘even’ bikkelen om boven te komen (het waaide behoorlijk hard en boven vroor het), maar we hebben het samen gehaald! En met af en toe meters hoge sneeuw langs de weg was het wel speciaal! Ook leuk: voor het eerst marmotjes gezien, ééntje zat prinsheerlijk in een gat in de weg en iedereen heeft dat gezien! Na boven even op adem komen (4346,5 meter....) kwam de vijf kwartier lange afdaling :-). Een minder gaaf effect van de sneeuw was merkbaar toen we weer beneden waren: verbrand! Ondertussen zijn er minstens drie lagen vel van mijn neus af en zie ik er niet meer uit als een stoplicht (wie kwam daar ook al weer mee...).

De laatste avond is er een groot vuur gestookt in de open haard van de picknickplek in het park en waren er pannenkoeken: mmm!! Zaterdag hebben we iedereen uitgezwaaid op het vliegveld, :-(, en daarna kwamen Rose en Matthijs terug van hun tripje naar Moab. Daar is ‘Matthijs’ verder verbasterd tot ‘Semaia’ :-D. Die houden we erin! We hebben nog samen gefietst en gebarbecued en daarna konden we dinsdags alweer naar Denver om mensen uit te zwaaien. Ik houd niet van vliegvelden als je er bent om iemand weg te brengen!

Daarna begon ons ‘gewone’ leventje weer, en dat was eerst wel weer even wennen! Werk, afstuderen, solliciteren en visumstress. Mijn visum loopt namelijk eind augustus af en er was nog geen optie voor een nieuwe. (Ik zal alle regels en gedoe even weglaten.) Het komt erop neer dat het nog niet makkelijk is om hier werk te vinden als buitenlander zonder technische opleiding omdat men meestal niet erg veel trek heeft om een duur visum voor je aan te vragen. Gelukkig heeft Ron (mijn baas, en degene die ons ook al geholpen heeft met het vinden van een stage en een afstudeerplek) de stress opgelost door een maas in het net der visumregels te vinden en mijn visum voor een JAAR te verlengen! Joehoe! Wat trouwens niet inhoudt dat ik ook langer over mijn afstuderen ga doen. Als het aan mij ligt ben ik eind augustus (eindelijk) klaar! Vandaag nog even zorgen dat ik een hoofdstuk afkrijg en dan gaan we een weekend met de motor kamperen! Danko heeft gisteren van piepschuim een koelbox geknutseld die in één van de motorkoffers past, zodat we ook eten mee kunnen nemen. De voorlopige route: na een overnachting in Leadville via Aspen naar Crested Butte (spreek uit: ‘bjoet’, geen ‘butt’ ;-)), en zondag via Woodland Park weer naar huis. We hebben er zin in!