Motorkamperen

Eens, tamelijk lang geleden alweer, zijn we een weekendje gaan kamperen op motor. En net zoals dat we wat later weggingen dan gepland, is de website-update ook een beetje aan de late kant!

Het was de bedoeling om ergens in de middag te vertrekken, maar nadat we alle bagage op de motor gesjord hadden zijn we eerst maar thuis warm gaan eten. Daarna zijn we naar Leadville gereden, waar we de laatste plek op de camping bij Turquoise Lake voor een nachtje in ons bezit hebben genomen. Het was tamelijk fris, maar gelukkig heb je daar met een motorpak aan niet zoveel last van! Ondanks dat je op campings redelijk ver van elkaar af staat hoor je het meestal wel als mensen een radio bij zich hebben, onze buren hadden heerlijke Mexicaanse volksmuziekjes. Je kon ook een aantal mensen verderop horen praten (echt een ontzettend raar gesprek), en ik vroeg me af waarom ze dat zo luid deden. Tot onze verbazing kwam dit gesprek uit een film, er waren namelijk mensen die hun televisie hadden meegenomen!! Waarom neem je in hemelsnaam de ‘moeite’ om te gaan kamperen als je toch tv gaat kijken? We zijn dus maar met ons biertje aan de rand van het meer gaan zitten. Daar was het stil, onder de maan en de sterren :-).

De volgende ochtend zijn we heel langzaam opgestaan en aan de rand van het meer gaan zitten ontbijten. Daarna hebben we al onze spullen ingepakt, en zijn we via Twin Lakes de Independence Pass opgereden. Boven hebben we even in de sneeuw gespeeld, brood gegeten (allerlei mensen helemaal onder de indruk van brood met jam/pindakaas…!) en gekeken naar een heleboel Harley-rijders die onze brommer stonden te bewonderen. Daarna naar Aspen, waar we van plan om te stoppen voor koffie. We konden alleen nergens iets vinden waar we buiten konden zitten en de motor in de gaten konden houden. Het is wel duidelijk dat Aspen een jetset-bestemming is als je langs het vliegveld rijdt. Op de meeste locale vliegvelden staan voornamelijk zweefvliegtuigjes, maar het vliegveld van Aspen staat vol met Gulfstreams! Ondertussen hebben we de koffieplannen veranderd in ijskoffieplannen, want het is heet! En dan zit je daar met je zwarte motorkleding waar wel wat ventilatiegaten inzitten, maar lang niet genoeg om je ook maar enigszins koel te houden...

Ongeveer halverwege Crested Butte zetten we de motor dus maar even aan de kant om te gaan pootjebaden in het riviertje dat langs de weg loopt. Een smeltwaterriviertje. Ik heb het dus maar gehouden op afkoelen zonder daadwerkelijk mijn voeten in het water te steken! Als we op de kaart kijken om te zien hoe ver het nog is naar de afslag voor Crested Butte zien we dat we over een zandweg moeten gaan rijden, of helemaal via Gunnison, als het zand te los is. Veel zandwegen hier lijken bijna verhard, en gelukkig deze ook! Er is geen wasbord te bekennen, en nadat we door een groot aspenbos (schaduw!) zijn gereden komen we in Crested Butte. De hoofdstraat bestaat hoofdzakelijk uit restaurants, makelaars, barretjes en kunstwinkeltjes, maar geen Starbucks! Gelukkig kun je wel ijsjes kopen :-). Het is grappig om te zien hoeveel mensen de motor bekijken, één iemand neemt zelfs foto’s! Nadat we nog een ridder en een draak zijn tegengekomen rijden we naar een camping in de buurt van Almont.

Tent opzetten, eten, slapen, ontbijten, inpakken, en beginnen aan de terugreis. We wilden allebei helemaal nog niet naar huis! We rijden een stuk van de route die de tourclub gefietst heeft, en we komen onderweg Ad zijn foto’s tegen! Zo weten we nu bijvoorbeeld dat de mijn die bij het vorige bericht stond op de Monarch Pass is. We hadden bedacht dat we als middageten wel ergens een Amerikaans ontbijt kunnen eten, maar net als de (ijs)koffieplannen lukt dat niet helemaal. De meeste ‘family restaurants’ en diners serveren de hele dag door ontbijt, alleen het, ehm, restaurant waar wij naartoe gaan niet. (Restaurant is echt wel een beetje een te groot word voor deze ‘eetgelegenheid’) Na het eten rijden we over een grote vlakte, waar het echt ontzettend hard waait en aan het eind van de middag rijden we door Florissant, waar het Florissant Fossil Beds National Monument is. En als we er toch zijn, kunnen we er ook wel even naar binnen. Letterlijk, want we hebben 25 minuten voordat ze gaan sluiten! We kunnen heel even een aantal versteende bomen en een gedeeltelijk heropgebouwde homestead bekijken (een pioniershuis). Hier moeten we dus nog maar een keer terugkomen.

Hierna rijden we door naar Woodland Park, voor een koffie/thee-stop. Het is dan gelukkig wat aan het afkoelen, we kunnen goed zien dat dat komt door een ontzettend grote onweersbui die precies daar hangt waar wij langs hadden willen rijden. In plaats daarvan zijn we maar via de I-70, om de onweerswolk heen, naar Boulder terug gereden. Achteraf maar goed ook, want we waren wel tamelijk gaar toen we weer thuis waren. Dat krijg je ervan, als je 650 mijl in een weekend rijdt! Maar het was hartstikke leuk, we gaan zeker vaker kamperen op de motor!