Motorrijden en de Pro Challenge

Twee weken geleden had Danko zowaar tijd om op vrijdag een dagje vrij te nemen en dus zijn we een weekendje gaan motorrijden! We wilden ‘s middags vertrekken, en mijn plan was eigenlijk om 's ochtends nog even naar het werk te gaan, maar omdat ik de paar emails die ik had ook wel thuis kon beantwoorden ben ik in plaats van te gaan werken lekker een stukje gaan fietsen samen met Danko :-). Daarna hebben we de paar spullen die we mee moesten nemen in Danko's motorkoffers gepakt en na even iets eten zijn we vertrokken richting Estes Park. In tegenstelling tot de vorige keer dat we met de motor op de Peak to Peak waren was het nu gelukkig lekker zonnig! We hadden bedacht dat we in Estes Park wel koffie konden drinken op de veranda van het Stanley Hotel, een historisch hotel dat uitkijkt over het plaatsje. Alleen moest je al toegangsgeld betalen om de parkeerplaats op te mogen, en daar hadden we geen zin in. We hebben onze koffie dus maar bij de Starbucks gedronken, lekker buiten in het zonnetje :-). Onze volgende bestemming was Winter Park, want daar hadden we een hotel geboekt. We zijn voor het eerst sinds heel erg lang weer eens door het Rocky Mountain Park gereden, en dat blijft toch wel erg mooi elke keer dat je er doorheen komt. Mooie uitzichten, niet al teveel verkeer (gelukkig!) en dan adem je eens diep in en dan ruik je geen frisse berglucht maar de oververhitte remmen van mensen die omlaag aan het rijden zijn, haha! Tegen de tijd dat we het park uit waren begonnen we allebei wel een zere kont te krijgen, en dan lijkt het altijd een stuk langer te duren voordat je je bestemming bereikt hebt! We waren in ieder geval erg blij dat we in het hotel even op het bed konden ploffen! Het hotel dat we geboekt hadden heeft een brouwerij en een restaurant, en dat leek ons wel handig want dan zouden we niet meer op de motor ergens naartoe hoeven gaan om te eten. Alleen was het restaurant helemaal leeg, en hadden ze ook een aangepast menu voor de zomer dat we niet erg geweldig vonden. Dan gingen we toch liever ergens anders naartoe, en op internet vonden we een Duits restaurant wat wel goede beoordelingen had. Daar was het ook wel een beetje leeg binnen, maar we hebben er erg lekker gegeten! Sauerbraten en zuurkool voor Danko en Jägerschnitzel voor mij, met daarbij een flinke portie spätzle en als toetje warme apfelstrudel met ijs en 'schlag', mmm!!

Op zaterdag zijn we met een paar mooie omwegen naar Aspen gereden. Als eerste over de Berthoud Pass richting de snelweg, daarna over de Loveland Pass en dan vanuit Silverthorne verder richting Kremmling. Die weg hadden we nog nooit gereden. Er is verder ook niet zoveel te beleven in Kremmling, al stonden er wel een paar hele gave oldtimers te koop, maar het is wel een mooi gebied waar je doorheen komt. Het was er wel best dor en droog, en dat kon je ook goed zien aan de wel heel lage waterstand in het stuwmeer waar we onderweg langs kwamen.
Vanaf Kremmling zijn we weer richting het zuiden gereden, over de Gore Pass waar we ook nog niet eerder geweest waren. Het grappige was dat het zodra we aan de pas begonnen ineens een stuk groener werd om ons heen (en dat dat hield ook prompt weer op toen we er overheen waren). Het was in ieder geval een heel mooi landschap waar we doorheen kwamen, en je zou zeggen dat er bijna geen verkeer rijdt. Ze hadden namelijk de scheurtjes in de weg dichtgemaakt met teer en normaal slijt dat af door het verkeer en merk je er niks van, maar dit was hartstikke glad! Je kon telkens voelen dat de motor een stapje opzij deed als je in de bocht over zo'n teerstreep ging. Niet erg fijn, en gelukkig hadden ze niet de hele pas op die manier gedaan! Hoe verder zuidelijk we kwamen hoe warmer het werd, en het landschap ging ook van dor en droog naar een stuk groener, erg leuk om doorheen te rijden! Na de pas zijn we weer richting het zuiden gegaan, en tegen de tijd dat we weer in de bewoonde wereld kwamen was het wel tijd om eens iets te eten. Na een paar belegde broodjes zijn we over de Tennessee Pass naar Leadville gereden. Elke keer denk ik dat het centrum van dat stadje toch wel wat heeft. Er is verder niks in de omgeving, en dan staan daar opeens van die statige gebouwen van drie en vier verdiepingen hoog die ze daar tijdens de gold rush gebouwd hebben. Vanaf Leadville hadden we alleen nog de Independence Pass te gaan om in Aspen te komen, en ik was blij toen ik daar overheen was, haha! Het is toch best apart hoe moe je kunt worden van motorrijden :-).
We zijn naar ons hotel gereden, en dit was zeg maar een heel ander soort hotel dan het soort van ‘motel-hotel’ in Winter Park. Ten eerste betaal je in Aspen voor zo ongeveer alles de hoofdprijs, en dat was aan de inrichting wel te zien. De lobby was in een soort van Alice in Wonderland-stijl, en de rest van het hotel sloot daar wel bij aan. Omdat het nog lekker warm was wilden we wel even gaan zwemmen, en dan leek het handig om even een badjas aan te trekken over onze zwemspullen. Dat hebben we maar niet gedaan, want er was één badjas in zebramotief en eentje in tijgerkleuren, echt iets waar je zeg maar nog niet dood in gevonden wilt worden zo verschrikkelijk, haha! Na even zwemmen en even in de hot tub hebben we bij het zwembad een drankje gedronken en daarna was het wel tijd voor avondeten. We zijn naar hetzelfde restaurantje gegaan als waar we in juni et Ulf en Bianca geweest waren, en we hebben zelfs hetzelfde gegeten omdat dat toen zo lekker was. Normaal ben ik niet zo van hetzelfde bestellen, maar nu dus wel, en we hebben dan ook weer erg lekker gegeten.

Op zondag zijn we de dag begonnen met een beetje uitslapen en daarna hebben we lekker de tijd genomen om ergens te ontbijten en koffie en thee te drinken. We hebben heerlijk mensen zitten kijken, en bij sommigen is het gewoon overduidelijk dat die er wel (heel) warmpjes bij zitten. Heel grappig om te zien is dat. We hadden een late check-out gevraagd en hoefden pas om één uur weg, dus we hadden zelfs tijd om nog ergens lunch te eten voor we op weg gingen! We zijn de Independence Pass weer overgereden en daarna over de Fremont Pass naar Copper, waar het tijd was voor cappuccino. We hebben lekker even op de bank gezeten om ons achterste een beetje rust te geven en daarna zijn we aan het laatste stukje naar huis begonnen. Het plan was om via Central City en Black Hawk over de Peak to Peak naar Boulder te rijden en op weg daarheen hebben we natuurlijk de Loveland Pass nog even meegepakt. Aantal bergpassen voor ons tripje: acht! We waren precies rond etenstijd bij de casino's en daar hebben we dan ook maar warm gegeten :-). Op weg naar Nederland begon het donker te worden en tegen de tijd dat we aan de canyon naar Boulder begonnen was het donker en kwamen we ook nog eens achter de bus te zitten. En eigenlijk was dat nog best prettig rijden, zeer tegen mijn verwachting in! Want je kon nu mooi zien waar de weg liep omdat de bus daar reed, die er ook nog de vaart lekker in had zitten. Helemaal niet zo gek!


Na weer een weekje werken stond afgelopen weekend in het teken van fietsen. Zaterdag kwam de Pro Challenge (zeg maar de Ronde van Colorado) namelijk door Boulder, en daar wilden we wel naar gaan kijken. Van tevoren had Danko bedacht dat we misschien met de crossmotor wel naar verschillende plekken van het parcours zouden kunnen rijden, maar uiteindelijk hadden we meer zin om eerst een beetje uit te slapen en daarna met de mountainbike een stuk Flagstaff op te fietsen, want daar bovenop was de finish. Voor we daar aan konden beginnen moesten we eerst een polsbandje halen, maar die werden gewoon onderaan de klim uitgedeeld, dus dat was lekker makkelijk. En daarna was het omhoog fietsen stukken anders dan anders! De weg was al sinds vrijdag dicht voor verkeer, en er waren aan het begin van de middag echt al hartstikke veel mensen. Er stonden al vrij snel borden dat het bovenaan bij de finish vol was, en dus zijn we maar gewoon zover mogelijk omhoog gefietst, tussen alle andere mensen die ook aan het omhoogfietsen of -wandelen waren. Op één punt stond een hele groep mensen met maar een heel smal stukje weg over om door die massa heen te fietsen. Altijd als ik dat soort dingen op televisie zie lijkt me dat maar eng, maar het was juist erg leuk, inclusief aanduwen, bellenblaas en allerlei aanmoedigingen! Een stukje na de laatste haarspeldbocht zijn we gestopt, want dan konden we ergens staan waar we iedereen twee keer konden zien langskomen. We hebben onze fiets aan de kant van de weg tegen de helling gelegd en zijn bij een stel andere mensen in de schaduw van een boom gaan staan. Het was namelijk wel een beetje te warm om een uur in de zon te staan wachten! De mensen waar we bij stonden hadden een hele picknick bij zich en we kregen ook prompt koekjes aangeboden. Eén man was de uitzending van de etappe op zijn telefoon aan het bekijken, en daar konden we mooi een beetje bij meekijken. Het is toch wel heel grappig om dan zo'n race over wegen te zien gaan waar je zelf ook regelmatig fietst! Na ongeveer een uurtje begonnen er allerlei sponsorauto's en politieauto's langs te komen, en net toen we ons wel begonnen af te vragen hoeveel politie je voor alles uit kunt hebben rijden kwamen de eerste wielrenners langs. Ik heb geen idee wie wie we allemaal hebben zien langsfietsen, maar het hele sfeertje was erg gaaf! Er waren een paar mensen aan kop met daarachter een paar groepen, en op een gegeven moment een meisje dat besloten had dat ze er ook wel achteraan kon fietsen. Die hoorde er duidelijk niet bij, waar ze was dicht genoeg achter de laatste racers om ook nog helemaal aangemoedigd te worden door iedereen, erg leuk! Daarna dachten we dat alles wel voorbij was en zijn we aan de afdaling begonnen zodat we de drukte hopelijk een beetje voor konden blijven. Onderweg moesten we nog wel een paar keer aan de kant omdat er nog een paar achterblijvers aan de klim bezig waren, en tegelijkertijd kwamen er ook alweer wielrenners omlaag rijden. Het was wel een mooi gezicht om die door zo'n menigte te zien rijden, want je kunt er goed zien dat ze wel gewend zijn om in grote groepen te zijn op de fiets en door de kleinste gaatjes te glippen. Het was in ieder geval op de mountainbike geen doen om ze te proberen bij te houden! En als we toen we omhoog reden al dachten dat we veel mensen waren, nu waren er nog veel en veel meer. Volgens de organisatie was dit het best bezochte wielerevenement ooit in het land, en waren er wel tienduizend mensen op Flagstaff alleen!

Op zondag zijn we zelf een flink stuk gaan fietsen. Eerst van Boulder naar Ward, waar ons plan om daar lekker even op het terras bij de winkel te zitten niet doorging. Ze hadden namelijk een stroomstoring, en de generator die ze op het terras hadden staan maakte veel te veel herrie om dicht bij in de buurt te willen zitten! Vanaf Ward zijn we naar Nederland gereden, en vanaf daar weer terug naar huis. Als ik het zo opschrijf klinkt het niet als heel veel, maar we waren moe genoeg toen we weer thuiswaren!

Gisteren zat Danko zijn email te lezen en zei hij dat Obama naar Boulder zou komen voor een toespraak. Ik had er verder niet zo bij nagedacht tot ik vanmorgen op het werk dezelfde aankondiging tegenkwam, met daarin de vermelding dat je vanaf tien uur ergens op de campus (en op een paar andere plekken in de stad) gratis kaartjes kon halen. Aha, toen was mijn interesse gewekt! Ik ben maar eens naar het uitdeelpunt gelopen om te kijken hoe druk het daar was (want ik had geen tijd –en geen zin– om een hele poos in de rij te moeten staan) en tot mijn verbazing stonden er helemaal niet veel mensen. Ik ben maar eens achteraan in de rij aangesloten, en heb Danko gebeld dat hij ook maar moest komen, want in de aankondiging stond dat je maar één kaartje per persoon mocht ophalen. Binnen vijf minuten was ik vooraan de rij en heb ik maar gevraagd of ik nog een registratieformulier mocht hebben zodat ik ook Danko’s gegevens alvast in kon vullen, en daarna heb ik maar gewoon geprobeerd of ze me ook twee kaartjes wilden geven in plaats van één. En... missie geslaagd! Gaaf! Nu nog hopen dat het op zondag ook niet al te druk is en we wat meer van de president kunnen zien dan vier jaar geleden in Fort Collins!