Motorrijden in Moab

Eind april moest Danko naar een meeting in Philadelphia. Gelukkig was het maar een paar dagen, maar er was de bijbehorende drukte om het allemaal voor te bereiden, dus toen dat achter de rug was hebben we besloten dat we er even tussenuit wilden en dat we weer eens wilden gaan kamperen. En dan wel in Moab, en met onze crossmotors, want dat stond al jaren op ons verlanglijstje.

Ondertussen kwam ook de datum waarop we uiterlijk iets moesten horen over de laatste vier proposals voor het Department of Energy dichterbij, en daarvan kreeg Danko er ook nog één! Goed nieuws! En we hadden nog een feestje van de HOA, in het clubhuis van de golf club. Er was iets te eten, en het was zowaar warm genoeg om buiten op het terras te zitten, wat we dus ook hebben gedaan! We hebben weer een nog een stel buren leren kennen, dat was erg gezellig.

Het eerste dat we voordat we konden gaan kamperen moesten regelen was een nummerplaat voor onze aanhanger. Het is er eentje die in onderdelen geleverd werd en voordat we ermee op pad wilden moest natuurlijk eerst alle verlichting het doen. En dat was nog even lastig, vanwege de erg 'chinese' uitvoering van de bedrading van het ding! Nadat Danko al heel wat geknutseld had aan de lampen die het dan wel, en dan eens niet deden heeft hij uiteindelijk alle bedrading maar helemaal vervangen.
Volgende stap: naar de DMV (Department of Motor Vehicles, waar ze onder andere nummerborden uitgeven) voor een nummerbord en de bijbehorende VIN-inspectie. Alleen die inspectie konden ze onmogelijk doen, want het was na drie uur 's middags. Zucht. Als alternatief konden we bij een autodealer langsrijden zodat iemand daar hetzelfde papiertje in kon vullen. Dat was ook moeilijk, want het was een aanhanger! En niet een auto! Maar met ons nu ingevulde papiertje gingen we weer terug naar de DMV. Waar we vervolgens onverrichter zake weer konden vertrekken, want nu was het opgevallen dat dit een zelf in elkaar gezette aanhanger was, en dan moet de State Patrol (zeg maar de verkeerspolitie) de VIN-inspectie doen. Zucht! Na wat aandringen konden we gelukkig wel een tijdelijke registratie meekrijgen, en konden we gelukkig wel zoals gepland gaan kamperen!

We wilden op zondag weggaan, en daarom hebben we op zaterdag maar eens alvast de motors op de aanhanger gezet, en dat wilde prima! We hebben ze goed vastgesjord met spanbanden, op zondag de rest van de spullen in de auto geladen, en toen konden we op weg. Weg van de voorspelde regen, en op naar mooier weer :-).
We hadden gedacht dat we zo vroeg in het jaar, en op een zondagavond, wel makkelijk een kampeerplek zouden kunnen vinden, en het liefst wilden we in Canyonlands National Park gaan kamperen. Toen we daar aankwamen stond er vlak na de ingang alleen al het bordje 'campground full'... We zijn toch even gaan kijken en inderdaad was het vol. Dan maar het Dead Horse Point State Park, maar daar stond bij de toegangsweg dezelfde melding. Nee he! Dat hadden we helemaal niet verwacht. Aan de weg richting Canyonlands liggen nog twee campings, en bij de eerste daarvan zijn we dan ook maar even gaan kijken. En daar hadden we zowaar het allerlaatste plekje! Ongelooflijk hoe druk het overal was. We hebben de tent opgezet, eten gekookt en lekker bij het kampvuur gezeten. Dat was lang geleden sinds we dat gedaan hadden!

Op maandag stond de White Rim trail op het programma. Over die trail rijd je ongeveer 100 mijl min of meer langs de Green en Colorado rivieren, over een plateau dat een paar honderd meter lager ligt dan het hoger gelegen gedeelte van het park (het Island in the Sky) wat je vanaf de verharde weg kunt bekijken. En dat leek ons vanaf dat we het ontdekten al gaaf om dat ooit een keer op de motor te rijden.
We zijn vanaf de noordkant begonnen, en na een stukje over zandwegen kwamen we bij het punt waar je in een serie haarspeldbochten naar de Green River afdaalt: wat een uitzicht! Rode rotsen met de rivier in de diepte, erg mooi om te zien!
Het trail is een soort van karrespoor, met afwisselend mul zand, rotsen, stukken die soms wel steil omhoog en omlaag gingen, en met de meest mooie uitzichten onderweg. Je rijdt als het ware 'in' het uitzicht, heel erg gaaf! Op een hoog punt met een mooi uitzicht over de rivier hebben we lunch gegeten, en daarna zijn we nog wel een paar keer gestopt om iets te drinken of te eten. In totaal hebben we er bijna acht uur over gedaan voor we via het Shafer trail weer uit een andere canyon omhoog reden, met onderweg het ene mooie landschap na het andere. De canyons met de rivieren er onderin van bovenaf en van beneden, hele vlaktes waar we doorheen kwamen, en allerlei soorten rotsformaties. Erg mooi! En om ons heen erg dramatische luchten door flink wat regenwolken. Het was maar goed dat we niet andersom gereden zijn, want dan waren we nog flink nat geworden! Heel toevallig waren we die maandag al elf jaar samen (waar we helemaal niet aan gedacht zouden hebben als Ria geen kaartje gestuurd had, haha!), dus deze rit was een mooi cadeautje voor onszelf!

Op dinsdag werden we wakker met regen (en spierpijn op gekke plekken van het motorrijden). Toen het droog was zijn we opgestaan, waarna het weer verder ging met regenen voor de rest van de ochtend. Dat was wel een beetje jammer! We hadden ons verheugd om lekker in het zonnetje te ontbijten en wat te lezen, maar dat hebben we dan maar in de auto gedaan. Omdat de regen en de modder nou niet aantrekkelijk waren om te gaan motorrijden hebben we een alternatief plan bedacht. We zijn in Moab even onder de douche geweest, we hebben op een terrasje koffie gedronken (ondertussen was het weer droog), en daarna zijn we de weg door de La Sal Mountains gaan rijden. Daar waren we al in geen jaren geweest, en het was dus weer als nieuw! De bergen waren met de toppen in de wolken, er was nog vrijwel geen blad aan de bomen, en het leek nog wel gewoon winter helemaal bovenaan! Het is apart in wat een ander landschap je dan ineens bent, winterse bergen met nog-maar-net-groen-wordend gras in plaats van rode rotsen overal om je heen. We zijn nog een stuk een weggetje ingereden wat uiteindelijk weer in Colorado uitkomt, en daar zagen we een heel magere Beagle lopen. Op de terugweg was het hondje er nog steeds, en vonden we dat we dat beestje toch niet daar achter konden laten. Het had een grote halsband met een GPS-zender om, maar er moest wel iets mis zijn want je kon de ribben tellen. We hebben het hondje gelokt met wat pindakaas, 'm voorin de auto gezet en toen zijn we teruggereden naar Moab - wat het beestje niet erg scheen te vinden als hij maar geaaid werd :-). Na wat bellen naar de telefoonnummers op de halsband ontdekten we dat we een jachthond gevonden hadden die al een paar dagen zoek was. We hebben het beestje naar de opvang van de politie gebracht zodat de eigenaar 'm daar op kon halen, waar het hondje niet uit de auto wilde en geen stap meer wilde verzetten. Blijkbaar was het wel prettig geweest in de warme auto met flink wat aandacht, haha! Toen Danko uiteindelijk de eigenaar aan de telefoon had leek die niet erg gelukkig met waar we de hond naartoe gebracht hadden want hij hing prompt op toen het woord 'agent' ter sprake kwam. Nog geen dankjewel ook, maar wij hadden onze goede daad in ieder geval gedaan :-).

Op woensdag was het weer zonnig, en zijn we via de weg langs Gemini Bridges en de Klondike Bluff trails naar Arches National Park gereden. Die trails zijn voor van die vierwielige offroad-apparaten, al leek het af en toe meer op mountainbike-paadjes. Het voelde in ieder geval af en toe alsof we gemotoriseerd aan het mountainbiken waren! Tot en met dat het op een paar plekken wel een beetje te steil en rotsig was voor mij om te rijden, maar gelukkig draait Danko zijn hand voor de meeste dingen niet om. Dit was heel anders dan de White Rim trail, want waar dat meest zand was, reden we nu af en toe door stroompjes en over slick rock. Erg cool! En met weer wat erg mooie uitzichten. Het laatste bergje was het lastigste, en toen we daar overheen waren hebben we gemaakt dat we wegkwamen want er zat ons een werkelijk enorme stortbui op de hielen! De rest van de paadjes die we hadden willen rijden hebben we dan ook maar gelaten voor wat ze zijn, we komen nog wel een keer terug! Gelukkig konden we het laatste stuk het park in goed doorrijden en hebben we het voornamelijk droog gehouden.

De volgende dag zijn we al op tijd weer naar huis vertrokken, waardoor we ook mooi vroeg in de avond thuis waren. We hebben flink wat buien gehad onderweg, en op vrijdag en zaterdag kwam er zo ongeveer geen einde aan de regen. Niet goed, want met dat soort hoeveelheden neerslag zou er weer van alles kunnen overstromen, en daar hebben we al wel genoeg van gehad een paar jaar geleden! 'Gelukkig' ging de regen op zaterdagavond over in sneeuw. Dat was goed omdat er toen flink wat minder water omlaag kwam, maar sneeuw in mei daar zaten we toch niet op te wachten! Net als dat het een beetje onhandig was dat de stroom uitviel zaterdagavond. In ieder geval was het met het slechte weer niet erg om binnen te zitten, want we hadden na ons uitje het één en ander aan werk in te halen. Het is toch apart hoe dingen zich altijd lijken op te hopen zodra je er niet bent!