Mijn motor is van suiker!

Onze road trip naar Durango begon op donderdag. Wijs geworden van de vorige keer zijn we direct de bergen in gereden en via de Peak to Peak aan onze tocht naar het zuiden begonnen. Tegen de tijd dat we Central City voorbij waren hebben we een mooi plekje gezocht om even brood te eten, en daarna zijn we richting de Loveland Pass gereden. Daar moesten we even wachten vanwege wegwerkzaamheden, maar we stonden zo ongeveer vooraan de rij en we hadden dus uiteindelijk geen verkeer voor ons op weg naar boven!
We zijn met wat mooie uitzichten langs het Dillon Reservoir gereden en eenmaal in Breckenridge zijn we gestopt voor een koffiepauze. Daarna ging het verder richting zuiden over de Hoosier Pass. Daar zagen we net als op weg naar Snowmass Village testauto's van Mercedes, helemaal afgeplakt met stickers met een patroon om tureluurs van te worden, waardoor je behalve de contouren niet kunt zien hoe de auto eruit ziet, ookal rijdt je er pal achter. Grappig!

Eenmaal de pas over zijn we over de vlakte richting Salida gereden, erg mooi met alle verschillende kleuren gras van mint- to donkergroen, de patronen van de wolken, en de lekkere geur van bloemen zo af en toe. Bij dit stuk weg krijg ik altijd het Little House on the Prarie-gevoel, haha! Zodra je na Breckenridge de pas overrijdt houdt het namelijk bijna helemaal op met de bebouwing, het verkeer, en zijn er grote, lege vlaktes, waar je voor mijlen en mijlen kunt kijken en niks ziet dan de vlakte en de wolken. Heel anders dan de drukte rond de skigebieden!

De Monarch Pass was de laatste pas van de dag, waar we dachten met enig geluk de eraankomende regen wel net voor te kunnen blijven. Dat had ook gekund, ware het niet dat we meerdere keren behoorlijk lang moesten wachten voor telkens weer meer wegwerkzaamheden. De pas zelf werd opnieuw geasfalteerd, met als logisch gevolg dat één weghelft dicht was, maar op de vlakte richting Gunnison was volkomen onduidelijk wát ze daar nou aan het doen waren. Het enige dat wel duidelijk was, was dat we telkens weer door de bui ingehaald werden! Maar precies toen we naar Almont reden kwam de zon erdoor, dus konden we nog leuk de laatste paar bochtjes naar de camping rijden. Waar Ad en Ria al een mooie plek voor zichzelf en ook één voor ons gevonden hadden :-). We hebben onze tent opgezet, het motorpak uitgedaan en zijn na een dag rijden lekker gaan zitten. Tijd voor iets te drinken! We hebben het fenomeen van een kokende Ad aanschouwd en 's avonds hebben nog lekker een hele poos samen bij het kampvuur gezeten.
Ondertussen zagen we de mededeling dat Danko naar Washington, DC moet aan het eind van aankomende week. Voor een meeting van anderhalf uur voor een project dat net is begonnen, en daar komen ze dan zo kort van tevoren mee! Maar ja, wat moet, dat moet!

De volgende dag hebben we de tijd genomen om samen te ontbijten, en daarna zijn we op weg gegaan naar Durango. We hadden thuis al het Strater Hotel geboekt omdat dat mooi centraal in het centrum was, we hebben de kampeerspullen achtergelaten, en zijn aan het eind van de ochtend aan onze volgende etappe begonnen. De dag beloofde zonnig te worden, en om te beginnen we zijn een stukje terug gereden naar Gunnison en vandaar richting Montrose. De lucht werd zwarter en zwarter, en op een parkeerplek langs het Blue Mesa Reservoir hebben we maar eens regenjassen aangetrokken. Dat was niks te vroeg, want niet veel later begon het te regenen. Zachter, harder, en aan één stuk door... In Montrose zijn we een Starbucks ingevlucht om even op te drogen en iets te eten, en voor koffie natuurlijk! Daarna zijn we verder naar het zuiden gereden, en ging het harder en harder regenen. Ik kwam erachter dat mijn schoenen toch echt niet meer waterdicht waren, bah! Zo'n heerlijk sompig (en koud) gevoel elke keer als ik wilde schakelen! Ondertussen waren we in de laaghangende bewolking terechtgekomen, en dat had wel wat, zoals het tussen de bergen hing toen we naar Ouray reden. Een heel smalle vallei in steeds lichter wordende tinten grijs door de regen, dat was best een apart gezicht! In Ouray was er wat langzaamrijdend verkeer, met de bijbehorende lage toerentallen, en toen bleek mijn motor van suiker te zijn! Want na al die regen hield-'ie er zo ongeveer mee op, en vooral langzaam rijden viel niet meer binnen de mogelijkheden! Afwisselend deed mijn motor het niet en wel, waardoor ik of de helft van de snelheid ging behorend bij wat ik deed met gasgeven, en dan plotseling weer veel harder. Heel erg ongeschikt als je in de regen op een smal bochtig weggetje rijdt met een afgrond aan één kant! En toen we moesten stoppen voor wegwerkzaamheden kwam ik daarna helemaal niet meer van mijn plek. Aargh! Wat een moment om motorpech te hebben! Danko's eerste gedachte was dat mijn carburateur verzopen was, juist nu we geen gereedschap bij ons hadden en dat dus niet zelf zouden kunnen verhelpen. Even leek het erop dat we gestrand waren en we in ieder geval die dag niet meer verder konden rijden. En toen herinnerde Danko zich dat mijn motor het type is waarbij de bougiekabels het probleem hebben dat er water in kan komen als het maar lang nat genoeg is, met het bokkende en stotterende effect tot gevolg. Ondertussen was de motor weer wat droger en kon ik ‘m zowaar starten, en als ik maar erg hoog in de toeren reed ging het wel. Gelukkig! We konden dus alsnog op weg naar Durango, al moet dat geklonken hebben alsof ik niet wist wanneer te schakelen!

Van Ouray tot Silverton wordt de weg die we reden ook wel de Million Dollar Highway genoemd, en het is een toeristenbestemming op zich vanwege de mooie omgeving. Nou, wij zijn er in geslaagd deze weg te rijden en er niks van te zien! De regen kwam nog steeds met bakken omlaag, en mijn voeten werden hoe langer hoe natter en kouder. Niet wat we ons van deze dag voorgesteld hadden! Eenmaal bovenop de pas hield het gelukkig, en eindelijk, op met regenen, waardoor we wat op konden drogen op weg omlaag. Hoe lager we kwamen hoe warmer het werd, erg prettig was dat, want het was wel frisjes bovenop de pas! Na een uurtje waren we in Durango, waar de lucht blauw was en de zon scheen. Dat hadden we wel gemist zeg, de rest van de dag! We hebben ons hotel opgezocht, en als eerste dacht ik maar eens al dat water uit mijn schoen te gieten. Ik was helemaal teleurgesteld dat er vervolgens nog geen druppel uit kwam, al was mijn sok wel volkomen doorweekt, haha!
We zijn in gaan checken, en toen kwamen we er pas achter dat het hotel niet alleen in een oud gebouw zat, maar dat ze het ook helemaal in de stijl van de gold rush gehouden hebben! Erg gaaf! Allemaal van die mooie bedrukte behangetjes overal, meubilair uit die tijd, mooi bewerkte plafonds en balustrades, en uit de hotelbar kwam de bijbehorende pingeltingel-pianomuziek. Dat was een erg leuke verrassing! Tot onze blijdschap was er zelfs een hot tub, en kon je die reserveren. Dat hebben we direct gedaan, want dat was wel een erg goede manier om weer warm te worden, en we hadden 'm voor onszelf! De hot tub het was ook een 'period piece' zoals ze dat hier zo mooi noemen, mooi betegeld en in een ruimte met spiegelwanden.
Eenmaal weer warm en droog zijn we iets gaan eten in het restaurant van het hotel, en daar vielen we met onze neus in de boter, want we hebben er echt heel erg lekker gegeten. Vooraf kregen we vers brood met een balsamicosausje en olijvenaioli (vooral daar had ik me een breuk in kunnen eten) en daarna was er steak voor Danko en konijn voor mij. Het is dat het niet netjes is om je bord af te likken, maar daar kwam het wel voor in aanmerking! Na het eten zijn we een stukje over Main Street gaan lopen, en toen het begon te regenen zijn we een drankje gaan drinken in de bar van het hotel. Saloon is een beter woord! Want ook dit was geheel in stijl, met live honky-tonk pianomuziek en de bediening in een korset met petticoat en veren in hun haar. Zo cool! Volgens de website van het hotel is het een van de meest bekende originele piano bars in het 'oude westen', en dat geloof ik graag. We hebben daar geheel in stijl een 'oldfashioned' whiskeycocktail gedronken, en ik houd niet eens van whiskey :-), maar dit smaakte prima en het paste gewoon helemaal in het geheel!

Ondertussen was het Ad en Ria niet gelukt om ergens in de buurt van Salida een camping te vinden. Het grove plan was om op de terugweg daar in de buurt weer een nachtje samen te kamperen, en om daar dan via allerlei leuke weggetjes naartoe te rijden, en de dag erna via meer kronkelweggetjes weer naar huis. Ria en Ad waren voor een nachtje in Fairplay belandt, op weg verder naar het noorden. Dat was te ver voor ons om via de kleinere wegen naartoe te rijden. Op een gegeven moment wordt je vermoeid en ben je klaar met motorrijden voor die dag, maar als je op die plek niet kunt overnachten dan werkt dat niet. Hotels waren ook niet meer beschikbaar (tenzij tegen enorme bedragen), en dus hebben we er dan maar voor gekozen om eerst via een grotere weg recht naar het oosten en dan naar het noorden te rijden, en dan eenmaal in Fairplay wel te bekijken wat we verder zouden gaan doen.

Maar eerst hebben we op zaterdagmorgen nog heerlijk ontbeten met verse croissantjes van een Franse bakker die we gevonden hadden! En ondertussen bekeken we min of meer per ongeluk een optocht ter ere van volgens mij een rodeo die in Durango gehouden ging worden, want die parade begon precies waar wij zaten te ontbijten. Er waren wat mensen te paard, wat mannen in een soort van gemotoriseerde skelterachtige dingen, en wat politiekheden, en dat was het wel. Daarna hebben we ons boeltje weer op de motor geladen en zijn we aan de terugreis begonnen.
Daar waar er de vorige dag nog groene vlaktes waren was alles nu een stuk droger, maar ook mooi om doorheen te rijden! Vanuit de verte zagen we Chimney Rock, en daarna begon het allemaal weer wat bergachtiger te worden en gingen we Wolf Creek Pass over. Onderweg hadden we erg mooie uitzichten, en het deed allemaal een beetje Europees aan qua gebergte. Het enige wat er nog aan ontbrak was het restaurant bovenop de pas! We hebben dan zelf maar een lunchpauze gehouden op een camping waar we langskwamen (we hadden natuurlijk niet alleen maar iets voor het ontbijt gekocht bij de Franse bakker!), want we waren hard toe aan even niet op de motor zitten. Het is ongelooflijk hoe stijf je daarvan wordt als je alleen maar rechtuit rijdt!
Eenmaal weer uit de bergen hebben we een heel stuk over de vlakte gereden, met Great Sand Dunes National Park in de verte. Aan het eind van de vlakte gingen we rechts, en zagen we de duinen nog iets langer. Vervolgens was er Poncha Springs om te tanken, Salida waar we in de supermarkt even koffie gedronken hebben, en toen waren we aan het eind van de middag in Fairplay, met het plan om daar iets te eten. Alleen was het restaurant dat we uitgezocht hadden dicht, dus het avondeten hebben we toen nog maar even uitgesteld. En omdat we toen van Ad hoorden dat zij in de richting van het Rocky Mountain National Park gingen, wat voor ons veel te ver was, hebben we toen daadwerkelijk besloten dan maar naar huis te rijden. Het was wel jammer dat we zo wel de tweede keer samen kamperen mis liepen! Dus verder ging het weer, een laatste stuk over de vlakte, en toen de bergen uit richting Denver. We hebben even overwogen om in Morrison te eten, maar toen waren we al zo ver dat we dat liever thuis, op de bank, met de voeten omhoog, wilden doen. Na nog een uurtje waren we dan na acht-en-een-half uur rijtijd eindelijk een dag eerder thuis dan we gedacht hadden. Pfff! Dat was wel één van de langere afstanden die we ooit afgelegd hebben!

Uiteindelijk vonden Ria en Ad na een dag zoeken vroeg in de avond nog een camping in de buurt van Granby, en zij kwamen een dagje later terug van hun kampeerrondreis. En toen was het ineens nog maar een paar dagen voordat ze alweer naar huis gingen! Toch gek hoe snel dat dan achteraf gegaan lijkt te zijn. Er zijn nog een paar uitjes gemaakt, we hebben nog samen geluncht bij het bedrijf en nog lekker een paar keer thuis 's ochtends in de tuin en 's avonds op het terras gegeten, samen wat drankjes gedronken, en we zijn op woensdagavond met zijn allen uit eten geweest waarna we op Pearl Street zijn gaan koffie drinken en mensen kijken. Ondertussen hoorden we ook dat ons tweede patent is goedgekeurd, net als het trademark dat we een poosje geleden hebben aangevraagd. Dat was leuk nieuws! Helemaal omdat we het trademark zelf hebben aangevraagd en ze dat in één keer geaccepteerd hebben :-).

En toen was het donderdag, waarvan we bedacht hadden dat we overdag nog leuk iets samen konden doen omdat Ad en Ria pas 's avonds zouden vliegen. Nou, dat liep even anders dan we gedacht hadden! Op een gegeven moment zagen we dat er wat vertraging was waardoor de vertrektijd nu als half twaalf 's avonds werd aangegeven, en vervolgens schoof dat op naar drie uur 's middags, op vrijdag! Met dus een aankomst een dag later dan gepland, en dat was wel onhandig. Zoiets hadden we nog nooit gezien, en Danko is maar eens gaan bellen om te zien of ze dat ook om konden boeken. Dat kon uiteindelijk (en dan is het handig als je weet hoe dat voor elkaar te krijgen!), en zo was de vertrektijd ineens vier uur 's middags, waardoor we plotseling nog maar een uur hadden voordat we naar het vliegveld moesten vertrekken! In alle haast moesten er dus ineens allerlei laatste dingetjes gedaan worden, en toen konden we op weg. Een beetje abrupt was dat wel zeg! Onderweg kwam er een automatisch telefoontje dat de nieuwe vlucht ook vertraging had, waardoor de overstap naar de vlucht naar Europa onmogelijk werd. Argh! Eenmaal op het vliegveld hebben we ons maar gemeld bij de maatschappij waarbij de nieuwste vlucht geboekt was, en die konden of wilden niks doen, want hoewel er stoelen gereserveerd waren was er blijkbaar geen ticketnummer - of zoiets. Dan op naar de maatschappij waarbij de tickets geboekt waren, waar we iemand troffen die zo vriendelijk was om om te boeken naar maatschappij nummer drie, al zei ze dat het eigenlijk niet aan hen was om dit gedoe op te lossen. Toen naar de incheckbalie voor die maatschappij, waar het inchecken gelukkig probleemloos verliep; hèhè, het was gelukt hoor! We hebben nog even samen een late lunch gegeten en toen was het tijd om Ad en Ria uit te zwaaien bij de security check. Wat is dat toch altijd stom :-(, het is veel leuker mensen van het vliegveld te halen dan ze er naartoe te brengen! Uit nieuwsgierigheid hebben we ook nog een oogje gehouden op de originele terugvlucht. Uiteindelijk vertrok die pas tegen vijf uur op vrijdag, met bijna twintig (20!) uur vertraging! Van wat ik kon vinden was er geen uitgeruste bemanning door een vertraging van de bijbehorende vlucht naar Denver een dag eerder. Toch maar erg goed dat we een alternatief gevonden hadden!