Een paar dagen in Tallahassee

Vorig weekend vertrokken we vanuit een besneeuwd Colorado naar een warm en zonnig Tallahassee voor een conferentie waar Danko naartoe moest, en waarvoor hij ook de voorzitter was van de organisatie. We vlogen via Atlanta en hadden het geluk om (weer eens) geupgrade te worden. Aan het begin van de avond waren we in Florida en zijn we – heel ongewoon – eerst maar eens gaan inchecken in ons hotel. Ik had een dertien-in-een-dozijn-hotel verwacht, maar we liepen naar binnen in een soort van Alice in Wonderland-sfeertje, en de ruimte bij de liften zou ik beschrijven als het kasteel van Dracula. Heel wat beter dan de saaie standaardinrichtingen die je vaak ziet wat mij betreft! Iemand zei later dat er wel commentaar is geweest op het blijkbaar redelijk nieuwe interieur, niet zo verwonderlijk in het toch wel conservatieve zuiden!
Nadat we onze spullen achtergelaten hadden zijn we naar Ulf en Bianca gereden, voor mij was het al wel weer even geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden! Van tevoren hadden we half het idee gehad om een kampvuur te maken, maar uiteindelijk hebben we gewoon gezellig binnen drankjes gedronken en gekletst. Voor we het wisten was het al twaalf uur en was ons voornemen om niet al te laat te gaan slapen glansrijk mislukt :-).

Op zondagmorgen hebben we geen haast gemaakt, en 's middags hadden we nog een keer afgesproken met Bianca en Ulf. Ik ben met Bianca een stukje wezen rijden in haar cabriootje (ik geloof niet dat ik achter het stuur zou passen!), en daarna hebben we heerlijk niks gedaan met z'n vieren. Een beetje in de zon zitten, iets te drinken met iets lekkers erbij, een lekker temperatuurtje (ondanks het 'koufront' dat er was), dat voelde wel even een beetje als vakantie! Ik zou bijna zeggen helaas was het aan het eind van de middag tijd voor de welkomstreceptie van de conferentie, en die konden we natuurlijk niet overslaan. Uiteindelijk was dat ook gewoon gezellig, en ook leuk om sommige mensen weer eens te zien.

Het programma voor Danko begon verder pas echt op maandagmorgen, en was hij de hele dag wel onder de pannen met een praatje geven, praatjes volgen enzovoort. Ik heb wat gewerkt en met Bianca afgesproken om 's woensdags samen lunch te eten bij een Libanees restaurantje waar we graag komen; en 's avonds hadden we een etentje met het internationale organisatiecommitee van de conferentie. Dat was gezellig, we hebben erg lekker gegeten, en toen zat de dag er alweer op.

Op dinsdag hebben we een beetje toerist gespeeld. Met ons hotel in het midden van het kleine centrum van Tallahassee was het maar een klein stukje lopen naar het State Capitol, waar ik even ben gaan kijken. Het is een groot (en lelijk!) gebouw, pal achter het oorspronkelijke capitool, met daar omheen bomen vol met spaans mos. Een heel zuidelijk plaatje! En die 'bomen met haar' doen me altijd denken de boom met het haar van Krikkekraka uit een Wipneus en Pim-verhaal. Ik geloof niet dat ik die associatie ooit nog kwijtraak, haha! In de toren van het nieuwe capitool kun je met de lift naar de bovenste verdieping om over de stad uit te kijken, en dat was leuk om een keer gedaan te hebben.
Toen ik terugkwam kon ik meteen aansluiten bij het uitje naar Wakulla Springs voor het sociale programma van de conferentie, waar we een boottocht op de Wakulla River gemaakt hebben. Eén van de eerste keren dat wij samen in Tallahassee waren hebben we dat ook gedaan (dat lijkt gewoon al zó lang geleden!) en het was leuk om het nu nog een keer te doen. Even het hotel en de stad uit en de natuur in. Het was er perfect weer voor met een lekker zonnetje, en we hebben flink wat alligators en allerlei soorten vogels gezien. We hebben zelfs een visarend zien vliegen en dat schijnt redelijk zeldzaam te zijn. En deze keer kon ik ook de park ranger die de tour deed verstaan, wel zo prettig! De eerste keer dat we de boottocht deden hadden we een ranger met een erg sterk zuidelijk accent, en daar kon ik toen werkelijk geen touw aan vastknopen. Wat dat betreft hadden we een boot later moeten nemen, dan had ik kunnen zien of me dat ondertussen iets beter in het gehoor ligt, haha!

Het volgende onderdeel van het programma was een rondleiding bij het Magnet Lab, en dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. Danko komt er tenslotte vaak genoeg, en het was aan mij niet besteed :-). In plaats daarvan zijn we even Bianca gaan storen, daarna Ulf, en hebben we een poos gekletst met Kate en Conny (die verantwoordelijk waren voor de praktische organisatie)
's Avonds was het tijd voor het conferentiediner, waar we een visrestaurant met een zuidelijk-Amerikaanse keuken voor hadden uitgekozen. En wat we met geen mogelijkheid hadden kunnen bedenken: toen we daar met zo'n zeventig man aankwamen, met de verwachting er zoals afgesproken een diner te hebben, wist niemand in het restaurant dat we zouden komen!! Eerst probeerden ze de boel nog een beetje te redden door te zeggen dat we een half uur te vroeg waren, maar het was al snel duidelijk dat er in het geheel niks was voorbereid. En daar sta je dan, Danko was kort gezegd niet blij met de situatie! Met boos worden kom je alleen niet erg ver, helemaal als het erop lijkt dat het personeel er ook niks aan kon doen. Blijkbaar besteedt dit restaurant het doen van boekingen voor grote groepen uit aan een ander bedrijf. Dat andere bedrijf doet de overeenkomst, ontvangt de betaling, en had dus de reservering door moeten geven. Danko heeft tegen de dienstdoende manager gezegd dat ze er samen maar het beste van moesten maken, want het doel was om alle conferentiegangers toch een maaltijd en een leuke avond te bezorgen. En daar werd heel goed op gereageerd. Drankjes waren van het huis in de tijd die het duurde om tafels en stoelen in het aparte zaaltje te zetten, en tegen de tijd dat dat klaar was kwam ook het eerste eten uit de keuken. Het was wel niet wat er besteld was, maar het was lekker, er was genoeg voor iedereen, en het leuke bij-effect van het hele gebeuren was een heel informeel en spontaan conferentiediner, wat iedereen eigenlijk vooral heel gezellig gevonden heeft. Die gelegenheden kunnen soms nogal stijf en saai zijn en dat was dit duidelijk niet! Zoals iemand uit Italië zei was dit een typisch Italiaanse situatie, die erg goed opgelost was, en die hem het gevoel gegeven had dat hij nog thuis was, haha! Het was dus niet de avond die we verwacht hadden, maar uiteindelijk was het wel herinneringswaardig! (Voor de volledigheid blijft het daar niet bij, want hoewel het restaurantpersoneel zich het vuur uit de schoenen gerend heeft was het allemaal geheel niet zoals afgesproken, dus dat moet nog wel worden rechtgetrokken.)

Woensdag was de laatste dag van de conferentie. Ik heb lekker geluncht met Bianca, waar wij ook prompt niet kregen wat we besteld hadden, haha! Alsnog hebben we lekker gegeten, en 's avonds was er nog een etentje voor de organisatie. Weer erg gezellig! Ondertussen hielden we een half oogje op het weer thuis, want er was een ware sneeuwstorm gaande. Er viel een flinke lading zware sneeuw, met als gevolg dat er meer dan 200.000 huizen zonder stroom hebben gezeten, het vliegveld in Denver dicht ging en er dus allerlei vluchten geannuleerd werden. We vonden het niet erg om dat te missen! Gelukkig was dat op donderdag allemaal weer voorbij en konden wij 's middags gewoon in één keer naar huis vliegen. Eenmaal in Denver stonden er heel veel nagevlogen koffers van de dag ervoor bij de bagagebanden, en waren er borden bij de parkeerplaatsen dat ze auto's verplaatst hadden in verband met het weer. Dat hadden we nog nooit gezien! Wij hadden gelukkig besloten deze keer overdekt te parkeren, maar het had zo hard gesneeuwd en gewaaid dat er aan de kant waar de wind vandaan was gekomen wel een halve meter sneeuw onder de overkapping lag! Wij waren blij dat onze auto in het schone gedeelte stond!

We hadden gehoopt om het lekkere weer uit Florida mee naar huis te nemen, maar waar we vertrokken na een sneeuwstorm kwamen we dus ook terug naar huis na nog een sneeuwstorm. Danko kon direct verder waar hij gebleven was, met schrijven en schrijven en schrijven, weer proposals deze keer. Nog tien dagen, en dan zit de laatste deadline er eindelijk op! Om er toch even uit te zijn kwam Danko op het idee om in Black Hawk te gaan eten. Waar het rond Boulder ondertussen goed was opgeklaard was het boven in de bergen nog flink aan het sneeuwen met temperaturen ver onder het vriespunt. Brrr! Eenmaal bij het buffet in het casino kregen we een tafel toegewezen, en de man die daar bediende verwelkomde ons met 'welkom terug'. We hebben er niet al teveel bij gedacht, maar toen we uitgegeten waren kwam dezelfde ober vragen of we klaar waren voor één koffie en één thee. Hij herinnerde ons dus echt, en toen ik daar wel verbaasd naar vroeg wist hij zelfs nog waar we de vorige keer dat we in dat gedeelte van de zaal zaten (meer dan drie maanden geleden!) gezeten hadden! Zo bijzonder opvallend zijn wij toch niet zou ik toch denken, dus een beetje een aparte gewaarwording was dat wel!