Mountainbiken in Aspen

Eind vorige week namen we een paar dagen vrij om in Aspen te gaan mountainbiken. Dat wilden we al een hele tijd, en met het vooral hoger in de bergen alweer koeler wordende weer was het min of meer of nu of volgend jaar - en zolang wilden we niet wachten! Het hotel waar we eigenlijk naartoe gewild hadden (waar we ook de conferentie gehouden hadden) was helaas al vol voor de eerste nacht, maar we vonden nog een ander goed uitziend plekje. En het restaurant waar we tijdens de conferentie het diner gehouden hebben (en waar we ook wel weer naartoe gewild hadden) bestaat tot onze teleurstelling niet meer.

We vertrokken op donderdagmorgen, en onderweg naar Aspen zagen we zowaar al de eerste verkleurde blaadjes, maar gelukkig nog maar op een paar plekken. Het is nog zomer houden wij onszelf voor :-). Eenmaal aangekomen bij ons hotel hebben we onze spullen een beetje uitgepakt en daarna gingen we op weg om een stukje te fietsen. Danko had een mooi rondje bedacht en vanuit Aspen namen we Castle Creek Road, waar direct aan het begin al een bordje stond om mensen te waarschuwen voor een bochtige weg de komende twaalf mijl. Helemaal goed, want daar houden wij wel van! Het weggetje kronkelde mooi de vallei in, met hartstikke veel aspen overal, mooie bergen op de achtergrond, en zo her en der grote luxe huizen tussen het groen. En het viel ons op hoe rustig het was, er was bijna geen verkeer! Wat een verschil met thuis! Het weggetje steeg geleidelijk, het riviertje was steeds verder onder ons, en na een paar kilometer namen we de afslag voor een zandweg met de geinige naam Little Annie Road. Daar was het pas echt helemaal rustig! We hadden net opgemerkt dat het er echt supermooi vlak en aangestampt bij lag toen het (natuurlijk) prompt rotsiger en best behoorlijk veel steiler werd. Ik was in ieder geval erg blij met mijn allerkleinste versnelling! We reden eerst nog door aspenbossen, daarna door bergweides met mooie paarse bloemen, en toen het eenmaal weer ietsje vlakker werd tussen hoge dennenbomen. Na nog een klein stukje verder fietsen kwamen we bovenop Aspen Mountain uit, daar waar we ook wel eens uit de gondellift gestapt zijn. Met de lift is wel iets van anderhalf uur sneller, maar daar deden we het natuurlijk niet voor! En intussen waren we toch maar mooi helemaal dat hele eind (iets van een kilometer hoogteverschil!) naar boven gefietst! Met een voldaan gevoel zijn we met enig beleid afgedaald, want dat was een behoorlijk steil weggetje. En met de best koude wind was dat frisjes! Het kwam dus erg goed uit dat onze hotelkamer in de buurt van het zwembad was en we met een drankje erbij in de hot tub op konden warmen :-).

Vervolgens dachten we ergens uit eten te gaan, gewoon waar we al eens eerder geweest waren, maar toen we van tevoren eens op het menu keken en de wel erg veel hogere prijzen zagen hebben we toch maar iets anders gezocht! Dat viel nog niet mee als je niet tegen de veertig dollar voor een hoofdgerecht wil betalen. Voor een speciale gelegenheid in een heel speciaal restaurant zou je dat nog kunnen overwegen, maar dat is blijkbaar wat het tegenwoordig bijna overal in Aspen kost. Het gaat hier goed met de economie om het zo maar te zeggen! In ieder geval vonden we nog een plekje met wat meer redelijke prijzen, waar we alsnog heerlijk gegeten hebben. Danko steak frites met geroosterde bloemkool met pijnboompitten en rozijnen, en ik had zalm met gestoofde rainbow chard (snijbiet?) met sjalotjes, en gebakken gekleurde aardappeltjes met olijven erdoor. Mmm! Al die extra ingrediënten stonden niet op het menu en waren een erg lekkere verrrassing! Na het eten luierden we in het hotel nog even op de bank, en toen we mooi vroeg naar bed dachten te gaan waren er twee onwelkome verrassingen: we troffen een assortiment van allerlei soorten haren aan in bed (bah!), en alle beddengoed was 100% polyester. Dat ongenoegen hebben we één keer eerder gehad de nacht voordat we in het voorjaar naar Japan vlogen, en doordat alles statisch en veel te warm wordt slaap je gewoonweg verschrikkelijk want je doet ongeveer geen oog dicht. Dat wilden we dus niet herhalen! Het hotel reageerde er (niet) op door niet te willen begrijpen wat nou het probleem was (maar wel onmiddellijk het hele bed af te halen), kon (of wilde) geen oplossing aanbieden, en de dienstdoende manager ging ondertussen naar huis. Nou, dan moesten we dat zelf maar regelen.. Wij leenden katoenen lakens van een ander hotel, maakten ons bed op, boekten dat andere hotel voor de rest van de nachten en gingen heel wat later slapen dan de bedoeling geweest was. Voor alles een eerste keer, maar dit was wel een erg aparte situatie!

De volgende dag zijn we maar eens rustig opgestaan, en na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar het andere hotel verhuisd. Hetzelfde waar we twee jaar geleden de conferentie georganiseerd hadden, en we realiseerden ons weer eens wat voor fijne plek dat toch is. We zullen in het vervolg niet meer experimenteren met andere hotels in Aspen, haha! We hadden geluk dat er zo vroeg op de dag al een kamer beschikbaar was (en dat ze überhaupt plek hadden zo op het laatste moment!), en nadat we ons een beetje geïnstalleerd hadden zijn we weer een heel stuk wezen fietsen. We zijn eerst een flink stuk de Independence Pass opgefietst, en voor het onderste stukje van die weg konden we nu de East of Aspen Trail nemen, een leuk gravel fiets- en wandelpaadje parallel aan de gewone weg. Fijn tussen de bomen door over een leuk glooiend paadje, veel leuker dan over de weg hoewel je daar op de meeste plekken niet meer dan een paar meter vanaf bent. We zijn even ergens gestopt om boterhammen te eten, en daarna was het ongeveer tien kilometer fietsen tot de afslag die we moesten hebben voor Lincoln Creek Road. In het begin een zandweg met flink wat steilere kleine klimmetjes, tussen de dennenbomen, en hoe verder we kwamen hoe opener het landschap werd, en hoe rotsiger het weggetje. We hadden een heleboel mooie uitzichten op de bergen om ons heen, en ongeveer halverwege werden we getrakteerd op een heel erg mooi zo heel typisch blauwgroen stuwmeertje, Grizzly Reservoir. Dat was een goede plek om even pauze te houden en van dat mooie uitzicht te genieten! Daarna reden we weer verder over een steeds slechter wordend rotsweggetje, maar daar heb je op een mountainbike lang niet zoveel last van als in de auto, wat we bewezen hebben door een auto in te halen :-). Aan het eind kwamen we in Ruby, een verlaten mijngehuchtje, waar nog de overblijfselen van één half-ingestort gebouw staan. We zijn tot het uiterste eind van de weg gefietst en hebben daar even pauze gehouden voor we aan de afdaling begonnen zijn. Ondertussen was de auto die we ingehaald hadden dat ook gaan doen, en hebben we die nog maar een keer ingehaald. Na een uurtje afdalen waren we weer bij de weg terug naar Aspen. Nou had ik me verheugd op een ijsje van de Paradise Bakery, maar omdat we met het verhuizen 's ochtends wel wat later vertrokken waren was het daar ondertussen een beetje te laat voor. In plaats daarvan hebben we nog fijn even buiten gezeten bij ons hotel, en daarna veranderden we onze avondetenplannen en besloten we die dag naar Snowmass Village te rijden om bij een Duits restaurantje te gaan eten. En maar goed ook, want daar bleken ze op zaterdag en zondag een soort van modder-obstakelloop te hebben (met bijbehorende drukte) en daar hadden we nu toevallig geen last van!

Veel beter uitgeslapen zijn we zaterdag begonnen met heerlijk buiten te ontbijten met uitzicht op de bergen, want dat hadden we voor die dag van het hotel bij onze kamer gekregen. Ondertussen hebben we eens bedacht waar we naartoe wilden, en ik vond dat we wel minstens weer vier uur moesten fietsen, haha! Danko vond een heel aantal leuke mountainbikepaadjes vanuit Snowmass Village en daar hebben we een leuk rondje mee gemaakt. Om te beginnen hebben we vanuit Aspen het Rio Grande Trail (dat logischerwijs langs het Roaring Fork-riviertje loopt) genomen totdat we bij het vliegveld een ander fietspad moesten hebben naar Snowmass Village. Er waren net een aantal (privé-)vliegtuigjes aan het opstijgen dus daar hebben we wel even naar staan kijken :-). Eenmaal in Snowmass Village zijn we bij een bankje gestopt om even lunch te eten, en via een ander fietspaadje zijn we naar het begin van het single track gefietst. Onderweg kwamen we nog het laatste staartje van de modderrace tegen, een aantal wandelende mensen die inderdaad volkomen onder de modder zaten. Ieder zijn voorkeuren zeg maar! Wij namen de South Rim trail, een paadje met het ene na het andere hele steile klimmetje dat zich erg snel boven het skidorp uitkronkelde. Die klimmetjes waren wel hard werken, helemaal omdat we al flink wat geklommen hadden de dagen ervoor, maar het was ook erg leuk fietsen! Bovenaan hadden we vanaf Spiral Point een mooi uitzicht over het skigebied en de bergen en daarna daalden we een heel eind af over een fijn rollend paadje totaan het North Rim trail. Dat was op plekken ook minstens zo hard aanpoten om de kleine steile stukjes te bedwingen, met behulp van het mantra ‘ik kan dit-ik kan dit-ik kan dit’ en in mijn achterhoofd dat omhoog lopen nou ook niet wenselijk was. Het is soms handig jezelf er van te weerhouden te denken dat iets niet gaat, want zodra die gedachte er is gaat het dan per onmiddelijk inderdaad niet meer. Dit paadje ging nog een heel stuk hoger dan het eerste gedeelte, met een bijbehorend mooi uitzicht toen we eenmaal boven waren. En een welkom bankje om even te zitten en van het uitzicht te genieten. Om af te dalen namen we het Seven Stars trail en dat was gewoon geniaal leuk fietsen, lekker omlaag rollen, onderweg van het uitzicht genieten en het bleef ook gewoon maar doorgaan. Geen wonder dat ze dat paadje zeven sterren gegeven hebben! Dit is ook precies hoe ik het het liefst heb: mooie rollende paadjes waarbij de moeilijkheidsgraad wordt bepaald door hoe steil en lang iets is, in plaats van (zoals op heel veel plekken) door de hoeveelheid rotsblokken en andere obstakels waar je je nek over kunt breken die in de weg liggen. Deze paadjes waren zó leuk!!
Toen we uiteindelijk weer beneden waren namen we nog weer wat andere paadjes een andere flinke heuvel op – in eerste instantie de verkeerde heuvel omdat het paadje dat we moesten hebben een beetje verstopt was – en zo maakten we nog wat extra hoogtemeters. Daarna namen we wel het goede paadje en stegen we weer een flink stuk boven het landschap uit. Met steeds beter zicht op de groter wordende regenbuien overal om ons heen. Het was dus maar goed dat we aan de laatste afdaling gingen beginnen, over een paadje met onder andere een mooi uitzicht over het vliegveld. Inderdaad was er nu ook een opstijgend vliegtuig, maar ik was net in een stukje bos waardoor ik het net niet kon zien. Jammerpech! Als laatste zijn we Aspen ingefietst om nu wel een ijsje te gaan eten, en de timing had niet beter kunnen zijn. Net toen we terugwaren in ons hotel begon het een beetje te spetteren, maar van die buien hebben we mooi geen last gehad!

Voor zondag werd er ook allerlei regen voorspeld, en ook al vanaf het eind van de ochtend, maar gelukkig was er ’s morgens een stralend blauwe lucht bij het opstaan. We hebben om een latere checkout gevraagd, even ontbeten, alvast een paar spullen ingepakt, en daarna hebben we ons erg fijne weekendje afgesloten door naar Maroon Bells te fietsen. En dat ging nog verbazend gemakkelijk! Het had vast geholpen dat we de avond ervoor nog twee een half uurtje gewandeld hadden om warm te gaan eten, haha! Na een uurtje waren we boven, waar we even van het uitzicht genoten hebben en daarna toch maar eens een beetje haast gemaakt hebben om af te dalen. Uiteindelijk waren we min of meer net niet op tijd uitgecheckt, en hebben we op het terras bij de lobby even brood gegeten voordat we op weg terug naar huis gingen. Onderweg zagen we het steeds verder betrekken, en eenmaal bovenop de Independence Pass kon je flink donkere wolken boven Aspen zien hangen. We zeiden al tegen elkaar dat we net als toen we een weekendje in Vail waren weer erg geluk hebben gehad met het weer! En we hebben heerlijk gefietst, dat was heel erg voor herhaling vatbaar! In vier dagen hebben we ongeveer twaalf uur gefietst, en met de wandelingetjes erbij hebben we iets van tweehonderd kilometer afgelegd en het heel erg naar onze zin gehad :-).