Wat een week

Na een kort nachtje op Schiphol (de wekker stond om half zes, gaap!) vlogen we anderhalve week geleden via Minneapolis weer naar huis. Er was een beetje vertraging en eenmaal geland bleek dat we omgeboekt waren naar een volgende vlucht. Prima, dan hoefden we ons niet te haasten want we hadden deze keer iets minder overstaptijd dan we ideaal vinden. En het kwam goed uit, want er was wat wachttijd bij de douane en daarna waren er wat koffers die de bagageband geblokkeerd hadden, wat ze met de hand moesten komen uitgraven. Op welk moment ik een melding kreeg dat onze oorspronkelijke vlucht was begonnen met instappen, blijkbaar waren we toch niet omgeboekt en moesten we dus even opschieten! Ik vergat mijn e-reader uit de tas te halen waardoor die fijn nog een keer door de scanner mocht, heb Danko ondertussen alvast naar de gate laten lopen en ben daar even later achteraan gerend. Het was eigenlijk wel fijn om even de benen te strekken op die manier, hahaha! En we waren mooi op tijd om de vlucht te halen, waardoor we uiteindelijk toch aan het eind van de middag al thuis waren, inclusief ommetje langs de supermarkt voor wat eerste boodschappen. En wat voelt het hier dan kaal na het groene landschap van Nederland!

De volgende dag hebben we maar eens wat uitgeslapen en hadden we daarna zo'n typisch onproductief eerste dagje op het werk, waarin je wel van alles doet maar je tegelijkertijd ook niks voor elkaar krijgt. Aan het eind van de middag zijn we naar Jamestown gefietst en daarna was het weekend - we waren er wel een beetje aan toe! Ik had er moeite mee om weer van het ene leven naar het andere te schakelen, niet zo'n zin in hardlopen en heb die ochtend vooral erg lang over ontbijten gedaan. Danko was ondertussen met de motor naar het kleine circuitje, en net toen ik nog een was in de wasmachine wilde doen belde hij dat hij was gevallen, dat hij in orde was maar dat het niet helemaal goed was gegaan. Ik dacht toen dat hij zijn sleutelbeen gebroken had, maar dat was niet het geval want Danko zei dat hij een vinger was kwijtgeraakt. Zo, dat was schrikken! Er was al een ambulance waarvan iemand de telefoon overnam en de verbinding verbrak, en even later belde de ambulancemedewerker terug om te zeggen naar welk ziekenhuis Danko gebracht zou worden. Ik heb snel wat spullen bij elkaar gezocht, brood gesmeerd om onderweg te eten (ik had prompt to-táál geen trek meer) en ben in de auto gestapt. Vanaf het circuitje is het dichtsbijzijnde ziekenhuis in Westminster, waar ik zo snel mogelijk naartoe ben gereden. Bij de spoedeisende hulp wisten ze precies over wie ik het had toen ik de verloren vinger noemde en wezen me waar ik Danko kon vinden. In één van de ruimtes, op een brancard, onder wat dekens met z'n linkerhand in het gaas, daar schrok ik wel van en tegelijkertijd was ik ook vreselijk opgelucht dat hij daar in levenden lijve naar mij kon glimlachen. Dat was even best emotioneel om elkaar te zien. Danko's motorpak lag in stukken geknipt in een hoek, de betreffende handschoen lag opengeknipt op een aanrecht, en ik had een stel formulieren van de registratiebalie meegekregen om in te vullen maar dat kon eerst weleens even wachten. Ze hadden ondertussen al meerdere röntgenfoto's gemaakt en het één en ander aan tests gedaan en behalve de verwondingen aan een paar vingers was er verder gelukkig niks aan de hand. Van de tijd had ik niet zo'n besef, en toen de dienstdoende arts kwam om de wond schoon te gaan maken kon ik even in een andere ruimte wachten en moest ik ondertussen van Danko de rest van mijn brood opeten. Hij had ondertussen het genot van een ketamineroesje, wat hij totaal niet op prijs kon stellen. Blijkbaar voelde dat alsof hij alleen nog maar een loszwevend bewustzijn was dat voortdurend kleiner werd gevouwen, niet om aan te raden zei hij naderhand. Na twinig minuutjes was het klaar en was zijn hand verbonden. Fijn voor Danko omdat het toen minder zeer deed (al had hij op geen moment zoveel pijn dat hij pijnstillers wilde) en fijn voor mij want dan kon ik niet meer per ongeluk toch zien dat de bovenste twee kootjes van zijn ringvinger er niet meer waren. De pink was gebroken maar de arts dacht dat die nog wel te redden zou zijn, dat was fijn om te horen.

Voor verdere behandeling zou Danko naar een ander ziekenhuis moeten, waarvoor we de naam van de arts kregen, en dan ben je hier in de bizarre situatie dat je je moet afvragen of die persoon binnen het verzekeringsnetwerk valt. Wat je moet uitzoeken voordat je vervoerd gaat worden, want voor behandelingen buiten dat netwerk ben je zelf voor veel meer kosten aansprakelijk en dat wilden we toch graag voorkomen. Volgens de app van de verzekering was deze arts buiten het netwerk, en toen ik wilde bellen om dat verder uit te zoeken kreeg ik een bandje dat ik buiten kantooruren belde en het op maandagmorgen te proberen. Ja, hallo! Het ziekenhuispersoneel kon ons wat dat betreft ook niet helpen, dat is tussen jou en de verzekering. Gelukkig bleek dat ze ons de naam van de doktersassistent gegeven hadden, en dat de plastisch chirurg inderdaad wel binnen ons netwerk viel. Pfoe! Daarna was het even wachten tot er een ambulance kwam om Danko naar Lakewood te brengen. Ondertussen was het een uur of zes, had Danko al sinds het middaguur niks gegeten of gedronken, wat ook niet mocht omdat hij die avond nog geopereerd moest worden. Gelukkig konden ze wel wat ijsklontjes brengen om op te zuigen. Danko was ondertussen de hele tijd opgewekt, in een goed humeur en kreeg het personeel aan het lachen toen ze even niet precies wisten waar zijn geamputeerde vinger was gebleven, met de opmerking dat als die vinger er niet was hij er dan eentje van één van hen mee zou nemen. Dat was gelukkig niet nodig, en na een ritje naar het hoofdziekenhuis in Lakewood waarbij ik mij nou niet erg aan de snelheidslimiet heb gehouden omdat ik daar op dezelfde tijd wilde aankomen als de ambulance die iets voor mij vertrokken was, waren we in ziekenhuis nummer twee. Daar deed een vriendelijke co-assistent de eerste intake, en was daarna zo lief om voor mij iets te eten te vinden, want omdat het weekend was was de ziekenhuiscafetaria dicht en was de beste optie om via een bezorgdienst iets te bestellen, wat het personeel zo te horen zelf ook veel deed. Ik vond op een paar minuten rijden een pastarestaurantje waar je vrij snel iets af kunt halen en Danko vond dat ik dat maar snel moest regelen omdat als ik eerst op de chirurg zou wachten de kans misschien verstreken was. Toen ik terugkwam was de anesthesist er om de operatie door te spreken, gevolgd door de handchirurg. Die bekeek het eens even en zei onmiddellijk dat het losgeraakte stuk van de ringvinger niet te redden was, en ook dat hij het topje van de pink niet meer functioneel zou krijgen omdat de pezen teveel beschadigd waren. Danko vroeg of het wel mogelijk was dat kootje te redden, wat wel kon, en ik vond dat we dat dan eerst maar eens moesten doen. Het eraf halen kan altijd nog tenslotte, mocht dat nodig zijn. Daarna werd Danko richting de operatiekamer gereden en liep de anesthesist even met mij mee naar de bijbehorende wachtruimte. Een flinke ruimte, die ik helemaal voor mij alleen had zo laat op de dag, want het was inmiddels negen uur geweest. Ik zou sms'jes krijgen om me van de operatie op de hoogte te houden, en om tien over negen was er een berichtje dat de operatie begonnen was. Ik heb eerst maar eens even gegeten en daarna een dutje gedaan op een klein bankje waar ik een stoel bijgeschoven had, want ik begon de jetlag wel te voelen. Om iets voor half elf was er het sms'je dat ze klaar waren, tien minuten later dat Danko op de uitslaapkamer was, en toen kwam de chirurg om even te vertellen dat alles goed was gegaan. Hij had een röntgenfotootje bij zich waarop ik kon zien dat ze de bovenste twee kootjes van de pink hadden kunnen zetten, in de hoop dat het goed aan elkaar groeit en die vinger bruikbaar blijft hoewel het bovenste stukje niet meer zal kunnen buigen. Ik was blij dat te horen!

Tegen elf uur kwam er een niet-geautomatiseerd sms'je dat ze Danko een kwartiertje later naar een kamer zouden brengen. Ik deed nog een klein dutje, werd daarna ook opgehaald en was blij Danko wakker en wel in bed aan te treffen, met een flink verband om zijn had. Een te kort bed welteverstaan, al dat soort dingen lijkt niet berekend op mensen langer dan iets van één meter zeventig! Gelukkig kon het voeteneind eraf, Danko mocht het één en ander aan vragen beantwoorden voor de ziekenhuisadministratie, en nadat het gelukt was om het alarm voor een te lage hartslag een stuk lager te zetten omdat dat letterlijk voortdurend afging waren we weer met z'n tweetjes. Danko had ondertussen honger, want hij had ondertussen al twaalf uur niks meer gegeten. Het was goed dat ik het zakje chips dat de co-assistent onder andere had gebracht nog had bewaard, en dat ik een pakje koekjes bij me had, want op dat tijdstip was er ook voor patiënten geen eten verkrijgbaar, behalve een soortgelijk doosje dat ik eerder had gekregen, met een klein boterhammetje, een klein bakje appelsap, een zakje chips en een bakje gelatinepudding. Dat verdween ongeveer als sneeuw voor de zon, en nadat ik even de tas met kleren die ik 's middags had gepakt uit de auto gehaald had was het wel tijd voor mij om naar huis te rijden. Ik had mogen blijven, maar ze hadden alleen een leunstoel om in te slapen, en we dachten allebei niet dat dat het beste idee was. Na een uurtje rijden lag ik uiteindelijk rond half drie in bed, en werd om half acht wakker van Danko die appte om te vragen of ik ook een zonnebril mee kon nemen als ik hem op kwam halen. Gaap, dat was wel een beetje vroeg, haha! Ik had mijn telefoon van de stille stand gehaald voor het geval het ziekenhuis zou bellen, maar dat komen dat soort berichtjes er dus ook door. Uiteindelijk niet erg, ik ben maar gewoon opgestaan en na het ontbijt teruggereden naar Lakewood - met medeneming van een flinke stapel boterhammen en een banaan. Toen ik Danko even gebeld had zei hij namelijk dat het ziekenhuis, waar de cafetaria nu wel open was, duidelijk niet berekend was op mensen met enige eetlust. Voor het ontbijt had hij graag een aantal boterhammen willen hebben, maar je bleek maar één 'hoofdgerecht' te kunnen kiezen, wat eenzelfde klein boterhammetje bleek te zijn als de dag ervoor. Je zou toch denken dat het belangrijk is dat mensen genoeg te eten krijgen in een ziekenhuis!

We hadden geen idee wanneer Danko naar huis zou mogen, dat was afhankelijk van de chirurg, die rondes had in meerdere ziekenhuizen, waarvan niemand wist wanneer hij zou komen. Het was maar goed dat ik gewoon op weg was gegaan, want tegen de tijd dat ik binnen kwam lopen was Danko net aangekleed en klaar om te vertrekken. Op de arts hoefde blijkbaar toch niet gewacht te worden dus we konden direct naar huis. Dat was fijn! Danko had ondertussen met Wes, die hij kent van het motorrijden, afgesproken dat hij mij zou helpen om de auto met aanhanger en motor van het circuitje op te halen aan het eind van de middag, en daarvoor was er precies genoeg tijd om even een stukje te gaan hardlopen. En dat ging niet zo van harte, haha! Net toen ik wegging kwam de zon erdoor waardoor het flink warm was, en ik was nou ook niet wat je noemt uitgeslapen. Typisch zoiets dat achteraf fijner is om gedaan te hebben dan tijdens! Ik was precies op tijd klaar met douchen om bij Wes in zijn enorme pickup truck te stappen, en eenmaal bij het circuitje hadden we even allebei een hartverzakking, want waar we verwacht hadden dat de motor op de aanhanger zou staan was de aanhanger leeg.. Nee toch! Gelukkig bleek iemand die daar werkt de motor 's nachts binnengezet te hebben zodat-'ie niet gejat zou worden. Met de motor terug op de aanhanger ben ik terug naar huis gereden, en elke keer dat ik dat ding in de achteruitkijkspiegel zag staan was ik weer opgelucht dat er niks ernstigers was gebeurd dan "maar" een verloren vinger, hoe gek dat ook klinkt. Eenmaal weer thuis, met de motor weer in de kelder, was Danko ondertussen in slaap gevallen. Niet zo gek, na het hele gebeuren en een doorwaakte nacht. Eigenlijk hadden we het plan gehad die dag uit eten te gaan omdat we één-en-twintig jaar samen waren, waar ik verder totaal niet meer bij stil had gestaan. Danko wel, die had het paarse orchideetje dat bij zijn ontbijt had gelegen voor mij bewaard zodat hij dat kon geven toen ik hem op kwam halen. Lief! Het etentje hebben we maar even afgezegd, dat halen we nog maar een keertje in!

Wat was er nou gebeurd, voor zover we het kunnen beredeneren: net te vroeg geremd tussen twee bochten, waardoor het voorwiel geblokkeerd was en in plaats van te remmen Danko met lage snelheid een schuiver gemaakt heeft. Een klein beetje pech dat iets net niet ging zoals bedoeld met grote gevolgen om het zo maar te zeggen.

Ik had op maandag dus wel het één en ander te vertellen toen ik krachttraining ging doen, en toen ik daarna Danko had opgehaald om naar het werk te gaan hebben we iedereen ook meer dan lichtelijkjes verbijsterd. Men was er wel van onder de indruk, en Danko zegt dan dingen als dat het een "choppy ride" was op zaterdag, haha-ahem! Zo'n middagje op het werk bleek wel vermoeiend genoeg, dus we hebben het wat dat betreft maar een beetje rustig aan gedaan deze week. Geen haast in de ochtend, 's middags naar het werk en dan niet al te laat naar huis. Sinds we naar huis gevlogen zijn hebben we dus nog niet echt een normale dag gehad, dit was me het weekje wel zeg! Danko voelt zich ondertussen best, vindt eigenlijk dat hij geen pijnstillers nodig heeft en kan niet wachten tot morgen het verband eraf mag, waarna ze het hopelijk iets minder dik inpakken zodat hij zijn hand meer kan gebruiken en op een gegeven moment kan uitproberen om op de rollerbank een stukje te fietsen.

Ondertussen kunnen we in de app van het ziekenhuis zien dat de eerste kosten in rekening gesteld worden, en het zal ons benieuwen hoeveel dat in totaal gaat zijn! De teller staat op iets van $35,000 voor het eerste ziekenhuis, dus dat wordt in totaal nog een flink bedrag denken we. Lang leve het kromme op winst gerichte Amerikaanse systeem van gezondheidszorg.., gelukkig hebben we een verzekering met een voor hier vrij laag eigen risico waardoor het meeste van deze kosten door de verzekering betaald zal worden. Gisteren zijn we even iets wezen drinken bij onze buurman, dat was gezellig! Hij waarschuwde dat je voor ambulanceritjes ook een flinke rekening kunt verwachten. We zullen zien!