He ra i te roto

(Een dagje aan het meer)

Na een paar dagen in Wellington namen we de ferry naar Picton op het Zuidereiland. Ons doel was het zuidelijke gedeelte, maar met de wel behoorlijke afstanden hadden we in etappes gepland. De eerste nacht hebben we in Kaikoura geslapen, op twee uurtjes rijden vanaf Picton, en dat was een erg mooie rit. Eerst door woeste en erg groen begroeide heuvels totdat we ineens in veel vlakker gebied kwamen en we tussen de wijngaarden door reden, met meer heuvels in de verte. Daar kronkelde de weg zich ook leuk doorheen tot je ineens langs de kust rijdt, en je met een paar stappen vanuit de auto op het strand zou kunnen staan. Dat alles met het ene mooie uitzicht na het andere dus het voelde helemaal niet alsof we twee uur gereden hadden toen we bij ons hotel net buiten Kaikoura aankwamen! Tot onze hilariteit hing er op de deur van de receptie een bordje dat we kamer drie hadden en de sleutel daarvan in het slot zat, want verder was er helemaal niemand. Nou was dit wel een klein hotel met maar een paar kamers bij een golfbaan, maar dat hadden we nog niet eerder meegemaakt! Er stonden wat ontbijtspullen in de koelkast, en verder waren we er alleen, hahaha! We zijn even yoghurt gaan kopen in de supermarkt die nog net open was, we zijn heerlijk uit eten geweest en daarna hebben we goed geslapen als enige gasten in het gebouw. Lekker stil was het zeker!

De volgende ochtend mochten we uiteindelijk toch wel een uurtje later uitchecken waardoor Danko nog iets kon werken en ik snel nog een beetje krachttraining kon doen, en daarna was onze eerste bestemming de zeehondenkolonie bij Point Kean, net voorbij Kaikoura. We hebben er fijn even langs de kust gelopen, wat gewoon warm was in onze lange broek want het was ineens even zesentwintig graden. We zijn niet helemaal tot de kolonie zelf gelopen want we hadden daarvoor al een boel zeehonden gezien, toch wel bijzonder! Met boterhammen voor onderweg zijn we daarna aan de rit naar Lake Tekapo begonnen. Eerst nog een stuk verder langs de kust, met de rotsige strandjes aan de ene kant en de steile heuvels aan de andere kant, en daarna kronkelde de weg een beetje landinwaarts en zou je nog zeggen dat je in Zwitserland was, behalve dan dat je af en toe soorten palmbomen ziet staan. We reden weer door van die onwaarschijnlijk groene heuvels, en we moeten duizenden schapen gezien hebben, in weilanden of gewoon in het landschap. Het was mooi rijden door een erg afwisselend gebied, dat weer vlakker werd toen we in de buurt van Christchurch kwamen. Daar zijn we even gestopt voor koffie en thee en daarna lieten we de kust en het mooie weer achter ons. Het was al begonnen te betrekken, het werd grijzer en grijzer met wolken tot op de grond, en met als enige uitzicht op de lange rechte wegen de weilanden met hoge heggen ertussen en de miezerregen die overging in meer en meer regen. Dat was even een saaier stuk rijden op die manier! Na een flinke poos veranderde het landschap weer opeens en reden we weer door de heuvels, waar we bij geen van de uitzichtspunten gestopt zijn omdat er door de regen niks te zien was. En nog weer opeens klaarde het op, was de lucht ineens stralend blauw en reden we over wat eruitzag als een soort hoogvlakte met hoge besneeuwde toppen in de verte, en konden we al snel Lake Tekapo zien liggen. We hadden vanuit onze hotelkamer hetzelfde uitzicht, en ook vanuit het restaurant waar we erg lekker gegeten hebben gisteravond.

Vanmorgen hoefden we eens even helemaal niks. Niet uitchecken, niet op tijd bij het ontbijt zijn, en hadden we alle tijd voor onszelf. We hebben fijn op ons gemakje ontbeten, daarna wat zitten lezen, en daarna zijn we eens een vers brood gaan kopen in de supermarkt met een ommetje langs de kant van het stuwmeer. Het ligt er mooi, maar de omgeving is hier een stuk kaler en veel minder begroeid, waar wij dat hele groene juist zo mooi vonden overal.

Vanmiddag zijn we een stuk wezen fietsen. Het waaide niet zo hard waardoor dat mooi kon, en als eerste zijn we Mt. John opgefietst, een berg aan de rand van het meer, met vanaf bovenop een mooi weids uitzicht over de omgeving. Je mag met de fiets over het wandelpad, en dat was nog best steil! Nadat we een paar foto’s gemaakt hebben zijn we verder gefietst, min of meer langs de rand van het meer. En het komt toch niet vaak voor dat je zodra je afstapt van allerlei kanten schapen en lammetjes hoort blaten! Met de wind mee was het prettig fietsen, en toen de weg overging in privégebied bij Godley Peaks Station zijn we omgedraaid. Er zat daar een prachtig bord op een hek aan de weg (naast één met de mededeling dat er alleen toegang was met toestemming van het boerderijmanagement), in de trant van dat als jij een wandelend rampgebied was of je dan alstublieft om wilde draaien want dat scheelde de mensen zoveel papieren rompslomp, hahaha! Het was ook wel een goed moment om aan de terugweg te beginnen als we niet erg laat terug wilden zijn, dus wat dat betreft kwam het wel goed uit. Deze keer zijn we om Mt. John heen gefietst, waar maar geen eind aan leek te komen want na elke bocht ging de weg toch nog weer verder omhoog, maar we waren uiteindelijk mooi aan het eind van de middag terug bij het hotel. We hebben net nog ergens lekker gegeten en dan gaan we morgen weer verder. Zo kun je nog eens een reisonderbreking houden als het te ver is om in één keer naar je eindbestemming te rijden!