De man met de hamer

Voor het begin van de conferentie hebben we eerst een paar dagen gekampeerd bij Mount Rainier. Deze berg/actieve vulkaan is erg hoog: 4392 meter en erg gaaf en goed te zien uit het vliegtuig. Landen -> auto ophalen -> naar de WalMart voor eten en borden en bekers (plastic is duurder dan ‘echt’!) -> op weg naar de camping. De natuur in Washington is erg anders dan Colorado. Hier hebben ze niet alles kaal gekapt honderd jaar geleden, dus er zijn er veel en erg hoge bomen! En wegen met bochten! Zaterdag komen Hans en Linda aan en gaan we een stuk de berg oplopen. Tot onze verbazing zijn alle paadjes het eerste stuk geasfalteerd! We hebben er met z’n allen wel aan gedacht om een trui mee te nemen voor als het koud zou zijn, maar een korte broek was ook handig geweest. Het is de volgende dag wel duidelijk te merken dat alle paadjes recht omhoog de berg op en af gaan: spierpijn! Na een dag niksdoen (in een gletscherrivier in de zon zitten en naast een meertje in slaap vallen) rijden we terug naar Seattle. Na het inchecken kijken ze ons een beetje raar aan als we alle kampeerspullen naar onze kamer sjouwen: stoelen, gasstel, duizend-en-een plasticzakken.. De kamer heeft een keukentje en een waarschuwingssticker dat het personeel niet met de hand de afwas voor je mag doen. Daarom doen ze dat met de vaatwasser, inclusief inpakken!

Op maandag kom ik de eerste man met de hamer tegen. Ik had al een week last van iets wat wel eens rsi zou kunnen zijn, maar nu gaat typen helemaal niet, net zoals andere kleine bewegingen of dingen tillen. Ptvrdr :-(. Waarschijnlijk komt het door mijn oude bureau en de te lage stoel die ik had, ARBO-regels kennen ze hier namelijk niet! (“Have your feet ever hurt after a day in the lab? Or has your neck hurt after working in your office? Perhaps you awaken with aching elbows, fingers, or wrists? If so, you aren't alone - these ailments are not uncommon among employees. Repetitive Strain Injuries (RSIs), also known as Cumulative Trauma Disorders (CTDs), are one of the fasted growing occupational disorders. If you have some year-end money to spend on equipment, then contact the NIST Safety Office for free ergonomic assessments of your work areas and see if maybe a new chair or mats for the lab might help.”)
‘s Avonds komt Ron (mijn baas/afstudeerbegeleider) naar mij toe om me ‘mee te delen’ dat hij met iemand gepraat heeft die me een baan aan zou kunnen bieden als ik afgestudeerd ben. Wat?! Dat had ik niet verwacht! Of ik met die persoon zou willen praten. Wat een vraag ;-), natuurlijk!

Omdat werken niet echt gaat heb ik dus maar met Linda de stad bekeken. De eerste poging was het Seattle Asian Art Museum, maar daar waar het zou moeten zijn werd het ‘gewone’ art museum verbouwd. Wel jammer, dan maar het Aquarium wat er redelijk dichtbij is. Een half uur later komen Linda en ik tot de conclusie dat het een leuk museum is voor kinderen, maar niet echt voor ons! Het blijkt dat beide kunst musea in een ander deel van de stad zitten, dat kunnen we een andere dag wel eens doen.

Woensdag zien we de ‘echte’ man met de hamer, die je volgens mijn moeder als wielrenner gezien moet hebben. Het is een bewegend beeld, dat nu stilstaat door de verbouwing van het museum ernaast. We bekijken ook de bibliotheek (ontworpen door Rem Koolhaas): een er van de buitenkant vreemd uitziend glazen gebouw, maar van binnen erg gaaf! Het heeft 9 verdiepingen, en je kunt er helemaal doorheen lopen via een route die ze daarvoor gemaakt hebben.

Donderdagochtend heb ik mijn eerste job interview ooit. De vrouw waarmee ik praat is de eigenaresse van het bedrijf dat o.a. deze conferentie organiseert. De vraag of ik allergisch ben voor katten had ik niet echt verwacht! De kantoorkat zou wel eens een probleem kunnen zijn (ik ben ERG allergisch), maar er wordt direct gezegd dat ze toch al moesten verhuizen en dat ze dat voor mij ook wel een half jaar eerder zouden kunnen doen! ’s Middags naar het museum: volgens de kaart is het even ver lopen als naar downtown (een kwartiertje), bijna een uur later is het wel duidelijk dat ze de kaart iets ‘aangepast’ hebben zodat die in het foldertje past! Persoonlijk heb ik dat liever andersom ;-). Vanaf het museum kun je de Space Needle zien, waar Danko en ik naartoe gewild hadden: boven in het restaurant een toetje eten om te vieren dat Danko op de belangrijkste meeting van het jaar eerste geworden is!

Vrijdag vliegen we alweer terug naar Boulder. Ons hotel heeft geen airport shuttle, maar dat is niet zo erg. Het komt zelfs wel goed uit! We hebben namelijk ontdekt dat een limo even duur is als een normale taxi! Dat hebben we dus maar gedaan :D, inclusief Indische chauffeur met tulband!