Lincoln stage race

Afgelopen weekend hebben we doorgebracht in Nebraska, om precies te zijn in Lincoln. Hier werd namelijk verspreid over het weekend een wedstrijd gehouden, waar een aantal mensen van het team aan mee ging doen. Dus: spullen pakken en op vrijdag tegen het middaguur in de auto stappen om nog redelijk op tijd in het motel aan te kunnen komen. Je doet er namelijk ongeveer 7 uur over er naartoe te rijden! Dat zijn de afstanden die je hier ‘ver’ begint te noemen, verder dan dat beginnen we wel wat onzinnig te vinden ;-). Nadat we bij Aaron fiets nummer 3 in de auto hadden geladen (en we hebben voor Amerikaanse begippen niet eens een grote auto!!) zijn we naar het oosten gereden.

Voorbij Denver begint het grote niks, de bebouwing houdt op, de begroeiing houdt op en de heuvels houden op. Aaron had van tevoren al gezegd dat het een erg saaie rit was, maar dat vonden we best meevallen. Het landschap lijkt namelijk wel wat op dat in Twente, alleen is alles minstens tien keer vergroot. Her en der staan boerderijen midden in ontzettend grote stukken landbouwgrond. Besproeien doen ze hier dan ook niet door zelf de sproeier te verplaatsen: elk stuk grond heeft z’n eigen, door kleine motortjes aangedreven, sproei-installatie die in het midden vastzit aan een waterleiding en die zelf rondjes rijdt over her het veld. (Vandaar alle grote cirkels die je uit het vliegtuig kunt zien) Sommige boerderijen doen niet aan landbouw, maar aan verschrikkelijk veel koeien. Helaas voor alle voorbijgangers staan die beesten met z’n allen tamelijk opgepropt op wat ooit gras was (modder), en het ruikt alsof ze met z’n allen aan de diarree zijn. Echt, wat een stank!

De wedstrijd begon zaterdagochtend met een tijdrit om Branched Oak Lake… in de wind. Op dat moment was ik echt blij dat ik me niet meer had kunnen bijschrijven, want het waaide met 20 to 30 mijl per uur! Na de tijdrit zijn we gaan eten in een typische diner, waar je onder andere de hele dag door kunt ontbijten. Ontbijt als in pancakes, eieren en bacon, gevulde omeletten en steak. Ik moet er niet aan denken om dat inderdaad als ontbijt te eten, maar het is een prima lunch! Daarna weer terug naar het state park voor de wegwedstrijd, de heren mochten 84 mijl fietsen in nog hardere wind dan 's ochtends. Omdat je dat niet redt met maar twee bidons ging ik samen met Carrie, Shannan en Jens (de vrouwen van Courtney en Justin, en een vriend van Courtney) naar de plek waar je goed drinken kon aangeven. Eigenlijk had ik ook een rondje willen fietsen, maar daarvoor waaide het toch wel wat te hard! Het was de bedoeling dat de wedstrijd om drie uur ging beginnen, maar omdat de eerdere wedstrijden meer dan een uur uitliepen, hebben ze de afstand wat ingekort. Maar goed ook, want 84 mijl was echt wel wat teveel van het goede geweest. Naast dat het hard waaide was het namelijk ook nog eens hartstikke warm. Iedereen was dan ook behoorlijk stuk aan het eind, behalve Aaron die halverwege was afgestapt.

‘s Avonds zijn we gratis gaan eten bij Chipotle (we hadden bonnen gekregen :)), een soort fast-food Mexicaans restaurant, alleen zonder fast-food 'kwaliteit' (het werkt als Subway, voor de mensen die dat kennen). Je komt binnen, zegt wat voor soort eten je wilt, met welk soort vlees, welk soort bonen en welk soort salsa, alles wordt in een tortilla gerold en je kunt eten. Mmm!

Zondag was het criterium, en in tegenstelling tot zaterdag was het redelijk koud en waren er enorme plensbuien met hagel. Gelukkig was het tijdens de wedstrijd droog! Na een tussenstop bij (weer) Chipotle (een kennis van Courtney en Shannan had ergens een hele stapel bonnen ‘gevonden’) zijn we weer teruggereden naar Boulder. Dit weekend volgt er een soortgelijk reisje naar Fruita (op de grens tussen Utah en Colorado). Danko gaat er zaterdag een wedstrijd rijden en zondag gaan we zelf maar eens kijken of je er echt zo goed kunt mountainbiken als iedereen zegt!


Het andere nieuws is dat we onze garage-inhoud hebben uitgebreid met nog een motor! Danko was al een tijd aan het kijken naar een tweedehands Suzuki V-Strom, het soort motor dat echt ideaal is om met z’n tweeën mee te rijden en te kamperen. Je vindt ze alleen bijna nooit omdat iedereen zo’n ding wil, dus toen er in Fort Collins één bleek te staan met een prijs-mijlen-onderhoud combinatie zoals deze moest die natuurlijk bekeken gaan worden! Na wat gehandel en een grote korting hebben we ‘m ook maar mee naar huis genomen :-). Eergisteren hebben we er koffers bijgekocht, we kunnen niet wachten tot we ‘m kunnen gaan gebruiken voor een kampeertocht!