Island in the sun

Vorige week zijn we in onze winterjas vertrokken richting de Bahama’s, we moesten namelijk al om kwart voor vijf ’s ochtends de bus hebben en het vroor! Vanaf Atlanta zijn we met een klein vliegtuigje (50 plekken) naar Freeport gevlogen. Onderweg kon je Cape Kennedy zien waar ze satellieten lanceren.

Eenmaal aangekomen waren we het enige vliegtuig op het vliegveld. Binnen in de terminal zat iemand muziek te maken om iedereen welkom te heten, echt leuk! Terwijl we stonden te wachten op de shuttle naar de autoverhuur viel op dat bijna alle auto’s het stuur links hebben, terwijl er in de Bahama’s aan de linkerkant van de weg wordt gereden. En dat is best raar! Helemaal met een auto die als enige aanpassing een grote sticker op de voorruit heeft om je eraan te herinneren dat je links moet rijden. Gedurende het ritje naar het hotel waren we ook compleet ons verkeersoverzicht kwijt, het voelde gekker dan voor het eerst autorijden!

Ons hotel zit vlakbij een heleboel restaurants en barretjes, en daar hebben we tot nu toe goed gebruik van gemaakt. Lekker langzaam opstaan, aan het water ontbijten, lekker snorkelen ’s avonds gevolgd door een tropisch drankje in het bubbelbad, uit eten en slapen bevalt heel goed! We hebben uitzicht op de haven en daar liggen af en toe de meest luxe boten die je je voor kunt stellen. Gaaf om te zien!

We zijn een aantal keer gaan zwemmen en snorkelen bij het Deadman’s Reef bij Paradise Cove, wat aan de westkant van het eiland ligt. We hebben heel erg veel vissen, een schol of andere platvis en een paar roggen gezien, en Danko zelfs een zeeschildpad! Ooit was Paradise Cove een hotel, maar dat heeft twee jaar geleden de orkaan Wilma niet overleefd, net als ongeveer alles ten westen van Freeport en Lucaya. Er staan zo her en der nog funderingen, maar dat is het dan ook.

Zondag waren we van plan om te snorkelen bij Peterson Cay, en op weg daar naartoe bleek dat Wilma niet de enige orkaan is geweest waar ze hier last van hebben gehad. Er liggen namelijk een heleboel wegen, maar die worden al een beetje overgroeid door gras. Het leek wel op het stratenplan van een grote wijk die nooit is gebouwd. Eenmaal op het strand bleek dat het te ver zwemmen zou zijn om bij de Cay te komen, en omdat het ook niet zo zonnig was wilden we dan het Lucayan National Park gaan bekijken. Op weg daar naartoe zagen we op een gegeven moment een hotel staan midden in de begroeiing, al het betonwerk al klaar, maar nooit afgemaakt. Wel een beetje luguber, al die verlaten straten en dan zo’n groot, leeg gebouw!
Eenmaal bij het park was dat wel een ervaring op zich. Er staat een mooi en tamelijk nieuw bord aan de weg, maar aan het weggetje ernaast stond een gebouwtje dat ooit eens half is weggevaagd en niet meer gerepareerd is. Er liggen nog wel een paar paadjes naar het strand, en dat was dan wel weer de moeite waard! Een echt ‘bountystrand’ met fijn wit zand, blauw water en bijna geen mensen. Aan het eind van de middag hadden we het zelfs voor ons alleen! Daar hebben we dus ook tot het donker werd gebruik van gemaakt :-).

We hebben besloten om niet meer te proberen om de oostkant van het eiland te bekijken, omdat tot nu toe alles wat we gezien hebben op zijn minst flink beschadigd is en er in het ergste geval niet meer is. Ook komt er totaal geen verkeer vanuit het oosten, behalve een enkele toerist. We hebben nu nog één dag om lekker aan zon, zee en strand te doen, onze vakantie voorbij gevlogen!