Fourmile Canyon na de brand

Vanmiddag zijn we samen met Tony een stuk Fourmile Canyon ingefietst. Danko was er vorige week al een stuk ingeweest, maar toen was hij omgedraaid op het punt waar je voor het eerst afgebrande huizen en bomen ziet.

De brand is redelijk hoog in de canyon begonnen, dus onderin ziet het er net zo uit als altijd in de herfst: het gras is geel door de droogte en zo her en der beginnen er wat bladeren te verkleuren. Normaal is dit een redelijk rustige weg, maar nu was er nogal wat verkeer. We zullen wel niet de enigen zijn geweest die nieuwsgierig waren!

De eerste paar kilometer zijn er geen sporen van de brand te zien, maar op een gegeven moment krijg je zicht op stukken van heuvels die totaal afgebrand zijn. Nog weer verder is het gras langs de kant van de weg zwart en dan opeens is er een heel stuk waar sommige huizen tot op de fundering zijn afgebrand en waar van het bos alleen nog de zwartgeblakerde boomstammen over zijn. We wisten natuurlijk van tevoren al dat het geen mooi gezicht zou zijn, en we hadden er ook al wel foto’s van gezien, maar als je er dan zo langs fietst dan is het toch wel heel indrukwekkend wat er allemaal is afgebrand. Het vreemde is dat er ook hele stukken zijn waar niks aan te zien is, het is in dit stuk heel grillig waar de brand wel geweest is en waar niet.

Na vijf kilometer kom je door Salina, een klein gehuchtje met een aantal huizen langs de weg waarvan de meeste er gelukkig nog lijken te staan. Het kerkje is niet afgebrand hoewel de bomen er omheen allemaal zwart zijn, maar de brandweerkazerne heeft het niet overleefd. Het gaat soms gewoon om en om, het ene huis of gebouw staat er nog en er is niks aan te zien, en de gebouwen aan weerszijden zijn tot op de grond toe afgebrand. Geen fijn gezicht, en het idee alleen al dat zo’n klein hoopje as en metaal alles is dat over is van je huis en alles wat je had..