De 'biometrics'
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
23 Februari 2011 | Verenigde Staten, Boulder
Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar op een gegeven moment hadden we het op mijn feestje (of meer ervoor, want verder was er nog niemand) met Hans over onze telefoons. Danko grapte dat hoewel er her en der wel wat te wensen over was, de telefoons tenminste niet bleven hangen of andere soorten storingen hadden. En dat ging over in alles waarvan we wilden dat het iets beter zou werken.
En natuurlijk, wat gebeurde er zondag: Danko's touch screen deed helemaal niks meer. Als je dan probeerde nog wel iets aan te klikken sloeg de telefoon op hol en een poosje later hield ie zo ongeveer helemaal op met werken. Het enige dat nog deed waren de knopjes om op te nemen en op te leggen. Wel potverdorie! Want ons contract is tot ergens in de zomer en dan is het wel een beetje boel jammer als je dan zo vlak van tevoren nog geld uit moet geven aan reparaties of een nieuwe. Je zou nog denken dat we het over onszelf hadden afgeroepen door een grote klacht over de telefoon te houden, haha!
Danko is op maandag dus als eerste maar eens naar de AT&T winkel gegaan om uit te vinden wat er aan oplossingen was voor zijn kapotte belijzer. Oh nee, dat is niet helemaal waar. Het allereerste dat we 's ochtends gedaan hebben is buiten ontbijten, want daar was het zomaar warm genoeg voor! Zo lekker! Maar goed, de oplossing voor het telefoonprobleempje was tamelijk simpel. Als je tijdens de loopduur van je contract de boel op wilt zeggen betaal je een boete, maar die wordt steeds lager naarmate je dichter bij je einddatum komt. En dus was het het beste om een nieuw contract te nemen en dus ook allebei een nieuwe telefoon uit te zoeken. Danko wist al wel een hele poos dat zijn volgende telefoon een iPhone moest worden, maar ik wist dat zo net nog niet. Helemaal niet omdat ik dan per direct moest beslissen of ik daar $200 aan uit wilde geven of niet! Nadat ik een beetje op internet en in de winkel rondgekeken had was het me wel duidelijk. Voor een beetje een fatsoenlijke telefoon betaal je al snel $100, en dan heb je er eigenlijk nog steeds één die niet helemaal is zoals je het zou willen. En dus hebben we nu allebei een iPhone, en dat is toch echt wel een heel erg leuk ding! Zoals de verkoopster zei zou je je dan voelen alsof je daarvoor in een grot geleefd hebt, haha!
Op dinsdag kwam Danko's visumverlenging binnen die hij in december had aangevraagd, en die is maar liefst geldig tot overmorgen! Je kunt namelijk alle dagen die je niet in het land was 'terugclaimen', alleen hadden ze de vakantie in Mexico niet meegeteld omdat hij daar geen stempel van in zijn paspoort had. Gelukkig mag je met een lopende Green Card aanvraag gewoon in het land blijven, alleen mag je niet werken totdat je je werkvergunning ontvangen hebt. Hoelang het duurt voordat dat komt is niet helemaal duidelijk. Het zou begin maart kunnen zijn, maar het kan ook zomaar tot eind maar duren. Dat moeten we dus maar even afwachten!
Op donderdag was dan onze afspraak voor het afnemen van de vingerafdrukken voor de Green Card aanvraag. Daarvoor moesten we om negen uur ‘s morgens bij een ‘Application Support Center’ in Aurora (een voorstad van Denver) zijn. Volgens Google was dat ongeveer drie kwartier rijden, dus hadden we bedacht dat we anderhalf uur van tevoren weg zouden gaan. Te laat komen was namelijk geen optie! Omdat we dus wel een beetje vroeger dan normaal wakker moesten worden hadden we allebei een heleboel wekkers gezet, zodat het onmogelijk zou zijn om ons te verslapen. En zoals dat dan gaat als je je ab-so-luut niet wilt verslapen omdat je anders je vliegtuig mist of naar je Green Card kunt fluiten hadden we allebei niet goed geslapen en waren we al lang voor de wekker ging wakker. We waren dus ook keurig een half uur van tevoren in Aurora, waar het ‘Center’ waar me moesten zijn gewoon in een oude strip mall (zeg maar een rij winkels) zat en er ook vooral niet op de deur stond dat dat bij de US Citizenship and Immigration Services hoort. Dat vonden we wel grappig! We zijn maar gewoon naar binnen gelopen, en nadat we een formuliertje hadden ingevuld werd er heel snel en efficiënt door een heleboel vingerafdrukken, een foto en een handtekening heen gewerkt, en daarna stonden we binnen tien minuten alweer buiten! Haha, dat was wel een beetje een anti-climax, want dat stelde dus helemaal niks voor!
Van tevoren had ik nog bedacht dat we wel konden vragen of ze ook wisten wanneer we onze reispapieren en werkvergunning zouden krijgen, maar eenmaal binnen heb ik daar niet eens meer aan gedacht. Het was namelijk wel duidelijk dat ze daar toch geen antwoord op konden geven!
We waren dus nog redelijk op tijd op het werk en daar was ‘s middags taart en ijs voor iedereen die in februari jarig geweest was. Dat waren er nog best een voel, dus we mochten met z’n allen het gezang aanhoren en de kaarsjes uitblazen. Kate kwam express te laat omdat ze hoopte dat te missen (mislukt!) en Paul (het hoofd van de faculteit) verschool zich heel strategisch in zijn kantoor totdat het weer veilig was om tevoorschijn te komen. Blijkbaar ben ik niet de enige voor wie dat zingen helemaal niet zo hoeft, haha!
Vrijdag was het eindelijk zover dat het voorlopige patent voor Danko’s kabel ingediend kon worden. Dat had nogal wat voeten in de aarde om voor elkaar te krijgen, want daar is hij samen met wat mensen van de universiteit en een advocatenkantoor vanaf augustus al mee bezig geweest! Zijn idee is nu dus beschermd, en dan heb je een jaar de tijd om het uiteindelijke patent in te dienen. En Danko kan nu dus met andere labs en bedrijven gaan praten over samenwerkingen en het wordt nu dus ook tijd om daadwerkelijk een bedrijfje te beginnen.
NIST heeft vorige week ook een persbericht uitgebracht over Danko’s uitvinding, en dat gaat gewoon werkelijk de hele wereld rond! Als je de titel Googled kreeg je vorige week meer dan 16.000 hits en het stond zelfs in iets dat DiaperNews heet, waar ze er één grote hoop onzin van gemaakt hebben. Volgens die website heeft Danko zijn uitvinding gedaan ‘ondanks dat hij bij NIST werkt’, hahaha! Er zijn al een paar journalisten geweest die interviews wilden, gisteren stond er bijvoorbeeld een stuk in de online versie van Technology Review van MIT en vanmorgen was er een andere journalist die graag een interview wilde voor de papieren versie daarvan. En die papieren versie verkopen ze in Amerika, India en in een paar landen in Europa waaronder Duitsland, dat is toch wel erg gaaf!
En natuurlijk, wat gebeurde er zondag: Danko's touch screen deed helemaal niks meer. Als je dan probeerde nog wel iets aan te klikken sloeg de telefoon op hol en een poosje later hield ie zo ongeveer helemaal op met werken. Het enige dat nog deed waren de knopjes om op te nemen en op te leggen. Wel potverdorie! Want ons contract is tot ergens in de zomer en dan is het wel een beetje boel jammer als je dan zo vlak van tevoren nog geld uit moet geven aan reparaties of een nieuwe. Je zou nog denken dat we het over onszelf hadden afgeroepen door een grote klacht over de telefoon te houden, haha!
Danko is op maandag dus als eerste maar eens naar de AT&T winkel gegaan om uit te vinden wat er aan oplossingen was voor zijn kapotte belijzer. Oh nee, dat is niet helemaal waar. Het allereerste dat we 's ochtends gedaan hebben is buiten ontbijten, want daar was het zomaar warm genoeg voor! Zo lekker! Maar goed, de oplossing voor het telefoonprobleempje was tamelijk simpel. Als je tijdens de loopduur van je contract de boel op wilt zeggen betaal je een boete, maar die wordt steeds lager naarmate je dichter bij je einddatum komt. En dus was het het beste om een nieuw contract te nemen en dus ook allebei een nieuwe telefoon uit te zoeken. Danko wist al wel een hele poos dat zijn volgende telefoon een iPhone moest worden, maar ik wist dat zo net nog niet. Helemaal niet omdat ik dan per direct moest beslissen of ik daar $200 aan uit wilde geven of niet! Nadat ik een beetje op internet en in de winkel rondgekeken had was het me wel duidelijk. Voor een beetje een fatsoenlijke telefoon betaal je al snel $100, en dan heb je er eigenlijk nog steeds één die niet helemaal is zoals je het zou willen. En dus hebben we nu allebei een iPhone, en dat is toch echt wel een heel erg leuk ding! Zoals de verkoopster zei zou je je dan voelen alsof je daarvoor in een grot geleefd hebt, haha!
Op dinsdag kwam Danko's visumverlenging binnen die hij in december had aangevraagd, en die is maar liefst geldig tot overmorgen! Je kunt namelijk alle dagen die je niet in het land was 'terugclaimen', alleen hadden ze de vakantie in Mexico niet meegeteld omdat hij daar geen stempel van in zijn paspoort had. Gelukkig mag je met een lopende Green Card aanvraag gewoon in het land blijven, alleen mag je niet werken totdat je je werkvergunning ontvangen hebt. Hoelang het duurt voordat dat komt is niet helemaal duidelijk. Het zou begin maart kunnen zijn, maar het kan ook zomaar tot eind maar duren. Dat moeten we dus maar even afwachten!
Op donderdag was dan onze afspraak voor het afnemen van de vingerafdrukken voor de Green Card aanvraag. Daarvoor moesten we om negen uur ‘s morgens bij een ‘Application Support Center’ in Aurora (een voorstad van Denver) zijn. Volgens Google was dat ongeveer drie kwartier rijden, dus hadden we bedacht dat we anderhalf uur van tevoren weg zouden gaan. Te laat komen was namelijk geen optie! Omdat we dus wel een beetje vroeger dan normaal wakker moesten worden hadden we allebei een heleboel wekkers gezet, zodat het onmogelijk zou zijn om ons te verslapen. En zoals dat dan gaat als je je ab-so-luut niet wilt verslapen omdat je anders je vliegtuig mist of naar je Green Card kunt fluiten hadden we allebei niet goed geslapen en waren we al lang voor de wekker ging wakker. We waren dus ook keurig een half uur van tevoren in Aurora, waar het ‘Center’ waar me moesten zijn gewoon in een oude strip mall (zeg maar een rij winkels) zat en er ook vooral niet op de deur stond dat dat bij de US Citizenship and Immigration Services hoort. Dat vonden we wel grappig! We zijn maar gewoon naar binnen gelopen, en nadat we een formuliertje hadden ingevuld werd er heel snel en efficiënt door een heleboel vingerafdrukken, een foto en een handtekening heen gewerkt, en daarna stonden we binnen tien minuten alweer buiten! Haha, dat was wel een beetje een anti-climax, want dat stelde dus helemaal niks voor!
Van tevoren had ik nog bedacht dat we wel konden vragen of ze ook wisten wanneer we onze reispapieren en werkvergunning zouden krijgen, maar eenmaal binnen heb ik daar niet eens meer aan gedacht. Het was namelijk wel duidelijk dat ze daar toch geen antwoord op konden geven!
We waren dus nog redelijk op tijd op het werk en daar was ‘s middags taart en ijs voor iedereen die in februari jarig geweest was. Dat waren er nog best een voel, dus we mochten met z’n allen het gezang aanhoren en de kaarsjes uitblazen. Kate kwam express te laat omdat ze hoopte dat te missen (mislukt!) en Paul (het hoofd van de faculteit) verschool zich heel strategisch in zijn kantoor totdat het weer veilig was om tevoorschijn te komen. Blijkbaar ben ik niet de enige voor wie dat zingen helemaal niet zo hoeft, haha!
Vrijdag was het eindelijk zover dat het voorlopige patent voor Danko’s kabel ingediend kon worden. Dat had nogal wat voeten in de aarde om voor elkaar te krijgen, want daar is hij samen met wat mensen van de universiteit en een advocatenkantoor vanaf augustus al mee bezig geweest! Zijn idee is nu dus beschermd, en dan heb je een jaar de tijd om het uiteindelijke patent in te dienen. En Danko kan nu dus met andere labs en bedrijven gaan praten over samenwerkingen en het wordt nu dus ook tijd om daadwerkelijk een bedrijfje te beginnen.
NIST heeft vorige week ook een persbericht uitgebracht over Danko’s uitvinding, en dat gaat gewoon werkelijk de hele wereld rond! Als je de titel Googled kreeg je vorige week meer dan 16.000 hits en het stond zelfs in iets dat DiaperNews heet, waar ze er één grote hoop onzin van gemaakt hebben. Volgens die website heeft Danko zijn uitvinding gedaan ‘ondanks dat hij bij NIST werkt’, hahaha! Er zijn al een paar journalisten geweest die interviews wilden, gisteren stond er bijvoorbeeld een stuk in de online versie van Technology Review van MIT en vanmorgen was er een andere journalist die graag een interview wilde voor de papieren versie daarvan. En die papieren versie verkopen ze in Amerika, India en in een paar landen in Europa waaronder Duitsland, dat is toch wel erg gaaf!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
