Het begon als een grapje

Ondertussen is het alweer twee weken geleden dat Ad en Ria mij op dinsdagmorgen heel vroeg naar Schiphol gebracht hebben. Omdat we niet te laat wilden komen zijn we goed op tijd weggegaan uit Denekamp en we waren dan ook meer dan ruim van tevoren op Schiphol. We hebben samen ontbeten, lekker mensen gekeken en nog wat leuke foto's gemaakt voordat het tijd werd voor mij om door de douane te gaan. Ik vond het wel jammer dat de dagen zo snel voorbij gegaan waren, maar het was wel verschrikkelijk leuk!! Dat je opeens erg onverwacht voor de deur kunt staan is toch wel een voordeel van ver weg wonen waar ik nog niet eerder bij stilgestaan had!

Met een beetje vertraging in Detroit was ik 's avonds weer in Boulder en was het op woensdag weer tijd om naar het werk te gaan. Dat kwam wel een beetje snel dus heb ik 's ochtends nog mooi even tijd voor mezelf genomen en mijn boek uitgelezen en nog een beetje aangerommeld in plaats van direct na het ontbijt al naar de universiteit te gaan. En eenmaal op het werk werd het wel duidelijk dat ik nog helemaal niet erg nuttig ging zijn! Het was allemaal zo leuk om Ad en Ria te zien en er waren zoveel mensen om mee te kletsen dat je je dan blijkbaar helemaal geen tijd gunt om moe te zijn en dat viel wel te merken! Ik had zeg maar een jetlag in het kwadraat! Het heeft wel meer dan een week geduurd voordat dat een beetje beter begon te worden. Uiteindelijk heb ik maar een dag vrij genomen om eens onfatsoenlijk lang uit te slapen, anders had het denk ik nog wel langer geduurd voordat ik een beetje over de moeheid (en de mooie paarse kleur om mijn ogen) heen was.

Het was wel leuk dat we direct die week ook al onze werkvergunningen bij de post hadden zitten, een pasje op credit card formaat dat mooi in de portemonnee past. Toen ik in Nederland was hadden we al een email gehad waar in stond dat ze die goedgekeurd hadden en dat we het binnen dertig dagen bij de post konden verwachten. En het was helemaal mooi dat de werkvergunningen geldig waren precies vanaf de laatste dag dat Danko’s visum geldig was! Hij hoefde dus op het nippertje niet met onbetaald verlof, en dat is toch wel zo fijn!
Ondertussen heb ik ook mijn reistoestemming gekregen, en in plaats van een pasje zijn dat twee ongeveer A4-formaat officiële brieven, elk goed om één keer het land binnen te komen. Of juist niet, want je mag dan de grens over zonder dat ze je het land in laten, haha! Het is één of andere wettelijke constructie waardoor je wel in het land bent, maar wettelijk gezien niet. Het was wel vreemd dat Danko’s reistoestemming niet bij de post zat omdat we allebei een email gehad hadden dat het was goedgekeurd, maar blijkbaar hadden ze zijn reispapieren naar het advocatenkantoor gestuurd. Waarom mag Joost weten, maar het is er tenminste!

Afgelopen weekend was het ontzettend lekker weer en hebben we in totaal wel meer dan zes uur gefietst. Eerst op zaterdag de rit naar Carter Lake, en op zondag dachten we even een paar nieuwe mountainbikepaadjes te gaan uitproberen. Daar waren we alleen wel ruim drie uur mee bezig en nog voordat we thuis waren was ik al niet meer vooruit te branden, haha! We kwamen onderweg ook op het idee dat we binnenkort maar weer eens een keer naar Moab moeten. Het is alweer een hele tijd geleden dat we daar waren en sinds ik mijn nieuwe fiets heb gekocht zijn we niet meer wezen kamperen. Toevallig heb ik over twee weken op vrijdag vrij vanwege Spring Break, dus dan kunnen we mooi een lang weekend weg! We hebben uit voorzorg wel alvast een camping gereserveerd. Het is de laatste jaren steeds drukker geworden in Moab en je moet steeds vroeger zijn om nog een camping te vinden. De laatste keer kwamen we daardoor helemaal in Monticello terecht en dat was toch niet helemaal ideaal! Voor alle gave campings langs de rivier kun je niet reserveren, dus zitten we voor de verandering ergens in Moab zelf, maar in ieder geval hoeven we ons dan niet zorgen te maken over of we wel ergens een plekje kunnen vinden of niet.

We zijn vorige week ook voor het eerst sinds tijden weer eens Sunshine Canyon opgefietst. Daar waren we nog niet geweest sinds de Fourmile Canyon-brand en dat was wel even schrikken! Het onderste gedeelte van de canyon heeft geen brand gehad en ziet er nog net zo uit als altijd, maar vanaf een bepaald punt ken je het landschap gewoon helemaal niet meer terug! Er zijn ineens overal open vlaktes die er eerst niet waren, alle bomen zijn zwart verbrand, en hoe hoger je komt, hoe meer huizen het niet overleefd hebben. Geen fijn gezicht! En het volgende gevaar komt als het eens hard zou gaan regenen, want als er in korte tijd meer dan vijf centimeter regen valt kunnen er flash floods en modderstromen ontstaan met alle schade van dien. Als je dus het geluk had dat je huis niet is afgebrand mag je je nu dus zorgen gaan maken over het volgende.
Het was dan ook helemaal geen fijn gezicht om een paar dagen later een grote rookwolk op te zien stijgen vanuit Lefthand Canyon, want daar was de eerste bosbrand van het jaar. Er zijn daar een paar plekken waar mensen kleiduiven gaan schieten, en het zou kunnen dat dat de brand heeft veroorzaakt. Vanaf de weg gezien ziet het eruit alsof er alleen een grote grasbrand geweest is, die wel griezelig dicht langs bepaalde huizen gegaan is (en daar is het gelukkig bij gebleven!). Er zijn geen bomen verbrand en zodra het gras weer begint te groeien kun je er in ieder geval vanaf de straat denk ik niks meer van zien.

En dan is er nog iets grappigs. Toen we onze werkvergunningen kregen zei Danko dat we dan voor de grap een dag bij Starbucks moesten gaan werken, gewoon omdat dat nu mag omdat we ons niet meer aan ons visum hoeven te houden. Er is in Boulder een tweedehands kleding winkel die alleen dure merkkleding verkoopt, en die hadden een email gestuurd dat ze mensen zochten voor een mode show. Omdat me dat wel grappig leek ben ik op maandag naar de casting avond gegaan. Ik mocht even mijn telefoonnummer en kledingmaten invullen, er werd een polaroid foto gemaakt (dat dat nog bestaat!), daarna mocht ik een stukje door de winkel op en neer wandelen (de instructie: loop die kant op en draai je om op het moment dat je daar een goed gevoel bij hebt - of zoiets. Ik dacht 'Het zal wel' en heb vijf meter heen, en vijf meter weer terug gelopen zonder verdere gedachten over de fijnere kunst van het omdraaien :-D) en that was it. Het was een beetje jammer voor de mensen die zaten te beoordelen dat ze hun gezich niet zo goed in de plooi konden houden en vanmorgen bleek dat ik dat wel goed ingeschat had. Want ze belden op om te zeggen dat ze me heel graag wilden hebben, hahaha! Ze gaan nog een keer bellen om een datum voor een pasavond door te geven, er is een week van tevoren een generale repetitie en dan is er begin mei in het St. Julien hotel de show zelf, gevolgd door een cocktail hour en after party. Ik ben benieuwd, haha!