Samen uit, samen thuis

Zaterdag hebben we eerst eens lekker uitgeslapen voordat we aan ons tripje begonnen zijn. Danko heeft de afgelopen weken weer alle avonden gewerkt en ik had ook nog wel iets in te halen, dus dat was een goed begin van de dag! Het plan was om in Casper (in Wyoming) te overnachten, en omdat je daar ook met een paar leuke omweggetjes lang niet de hele dag voor nodig hebt zijn we pas na het middaguur vertrokken.
We zijn eerst richting Carter Lake gegaan en we waren van plan om daarna op een camping bij de Cache la Poudre river (je zegt ‘kasj la poeder’) te gaan middageten. Zover hebben we het alleen niet gered, want we al veel eerder toe aan iets te eten! De rivier stond hoger dan we het ooit gezien hebben en er waren ook een heleboel groepen aan het raften.

Vanaf ongeveer Fort Collins hebben we de 287 naar Laramie genomen. Het eerste stuk door Colorado kom je nog door een redelijk afwisselend landschap, maar ongeveer zodra je in Wyoming bent verandert dat en zijn er alleen nog maar glooiende heuvels en gras totaan Laramie. Iets voor Laramie zijn we gestopt om maar eens even een regenjas aan te doen, want de wolken overal om ons heen begonnen er donkerder en donkerder uit te zien. In de stad zelf (je mag het bijna niet zo noemen) hebben we even getankt en daarna zijn we verder gereden richting Medicine Bow. En dat was saai! Eén lang rechte weg door een vrij saai landschap. Wyoming is een hele lege staat! Er waren onderweg een paar gehuchtjes die die naam eigenlijk nog niet mochten hebben en toen we in Medicine Bow waren moesten we onze plannen ook even aanpassen. We hadden namelijk even ergens willen gaan koffie drinken, maar de enige uitspanning was een klein winkeltje bij een benzinepomp. We hebben onze koffie en thee dan maar in een flesje gekocht en zijn buiten op het bankje gaan zitten om eventjes pauze te houden. We dachten het allebei: je zult maar in zo’n klein plaatsje midden in de grote leegte wonen!

Na Medicine Bow veranderde het landschap een beetje en werd het allemaal wat woester en ongerepter. De lucht werd ook nog steeds donkerder, maar gelukkig kwam er nog steeds geen regen uit! De 487 tussen Medicine Bow en Casper was erg gaaf om te rijden, en Danko vond een nog kleinere weg die daar voor een stukje parallel aan loopt en waar daadwerkelijk helemaal niemand was. Die ging door een stuk ‘open range’, oftewel een gebied waar het vee los loopt, en er was alleen de weg, de lucht, en het landschap. Geen ander verkeer, geen door mensen gemaakte dingen behalve een paar wildroosters, en alleen een groep koeien die half op de weg stond. Verlaten kun je het niet noemen, want er was nooit iemand!
Het laatste stukje naar Casper was een race tegen de regen. We konden aan de kant van de weg mooi zien dat we steeds een beetje dichter bij de regenbui kwamen, maar tot de laatste twintig minuten hebben we bijna geen spatje gehad! Dat was nog eens geluk hebben, want hele grote regenwolken hebben de hele middag aan alle kanten om ons heen gehangen!

Danko had een kamer geboekt in een hotel dat een gratis ontbijt had en goede beoordelingen kreeg op internet. Het begon al met het gebouw, want in plaats van de standaard lelijke motelgebouwen was dit een mooie houten lodge. Bij het inchecken zeiden ze dat ze vijf hot tubs en twee zwembaden hadden en dat was inderdaad het geval. Alleen waren de hot tubs tot onze verbazing midden in het gebouw! Ik kreeg er een beetje het tropisch zwemparadijs-gevoel bij, wie bedenkt nou zoiets!

Nadat we gegeten hadden zijn we eens gaan bedenken waar we langs wilden rijden de volgende dag. Ik wilde terug via de Medicine Bow Mountains en ik hoefde alleen maar even te kijken waar ik verder nog langs wilde zonder al te ver te hoeven rijden. Danko was iets langer bezig om een route uit te zoeken. De weersvoorspellingen voor het noorden van Wyoming, Yellowstone en Montana waren namelijk behoorlijk slecht. En dan slecht als in lage temperaturen, regen, en in Yellowstone zelfs sneeuw. En het is niet ongewoon als daar in het park in juni nog een flink pak van valt! Dat was dus niet erg geschikt om doorheen te moeten rijden, en we kwamen er ook achter dat de Beartooth Pass die je als alternatief zou kunnen nemen afgesloten was vanwege wegwerkzaamheden. Het zou er dus op neer komen dat Danko vanaf Cody honderden kilometers over de snelweg zou moeten om dan het laatste stukje richting Spokane pas weer leukere weggetjes te kunnen nemen. En als hij helemaal pech zou hebben zou het ook nog eens een groot gedeelte van de tijd regenen. Dat was uiteindelijk dus een simpele beslissing: verder rijden was eigenlijk gewoon niet leuk en dus ging Danko gewoon weer met mij mee terug naar Boulder!

Op zondag zijn we begonnen om te proberen het beste te maken van het ‘full breakfast’ in het hotel. Pancakes, waffles, wat yoghurtjes en fruit, en voor de liefhebbers ook aardappels, iets dat omelet voor moest stellen, een soort worstschijfjes en zelfs biscuits met gravy (een soort dikke gebonden jus/saus). Huu, dat is toch niet lekker op de vroege morgen?! We hebben ons aan een paar pancakes gewaagd, maar gelukkig waren er ook een paar boterhammen te bekennen want dat vult tenminste! We hebben ons zitten verbazen over het soort publiek (en wat er door dat publiek allemaal naar binnen gewerkt werd), onder het genot van de televisie die aanstond op het ‘Christian worship hour’. Te verschrikkelijk voor woorden en zodra niemand keek hebben we die mooi uitgezet! Na het ontbijt heeft Danko even een ticket geboekt om op maandag naar Spokane te vliegen en daarna zijn we weer richting Boulder vertrokken. Eerst richting het Pathfinder Reservoir met het idee dat je dat kon zien vanaf de weg, maar dat was niet echt het geval. Tegen het middaguur kwamen we langs Independence Rock en daar zijn we gestopt om even iets te eten. Er stond een behoorlijk harde wind en het was wel lekker om even in een windstil hoekje te zitten! Dit gedeelte van de weg loopt blijkbaar parallel aan de Oregon trail, waar de pioniers vroeger langs trokken op weg naar Oregon, Utah en Californië. Er stond een voorbeeld van een huifkar die toen gebruikt werd. Wat een onderneming, om even te voet het hele land te doorkruisen met al je bezittingen in zo’n kar!

Na het eten zijn we doorgereden naar Rawlins, en na een snelle koffiestop zijn we richting Saratoga en de Medicine Bow Mountains gegaan. En nu hadden we op sommige stukken de wind in de rug, dat was erg fijn nadat we al een paar uur zijwind hadden gehad! De weg door de bergen is een scenic byway, oftwel een weg die door een mooi landschap met mooie uitzichten gaat. Het is wel apart dat er midden in al die heuvels ineens een paar bergen staan, en je rijdt dan ook plotseling door een dennenbos in plaats van over de prairie. Van de uitzichten hoger in de bergen hebben we alleen niet zo heel veel gezien doordat nog een paar meter sneeuw lag aan de kant van de weg lag. Bovenop hadden we wel een mooi uitzicht, maar dit is duidelijk een weg die je beter iets later in het jaar kunt rijden!

Omdat het al tegen de avond begon te lopen wilden we toen we in Laramie waren even ergens warm gaan eten. Veel verder dan willen kwamen we alleen niet, want behalve fast food konden we nergens een restaurant vinden dat open was! We zijn dus maar doorgereden naar Fort Collins en het leek wel alsof we door een heel ander landschap reden dan op zaterdag. En we waren toch echt op dezelfde weg! Je kon vanaf de weg allemaal canyons zien in tamelijk ruig, heuvelachtig terrein, erg gaaf!
Eenmaal in Fort Collins vonden we het een beetje onzin om daar dan te gaan eten omdat we maar op iets van een uur van huis waren, en dus zijn we doorgereden. We hadden er al een redelijk lange dag op zitten en dus zijn we in plaats van over de kleinere weggetjes over de interstate gegaan. Aan het begin van de avond waren we weer thuis. Niet helemaal zoals gepland, maar het is wel veel leuker om met z’n tweeën op pad te zijn dan alleen!


Met de Green Card-aanvraag zijn we ook in de volgende fase beland. We kregen namelijk allebei een brief met een ‘request for evidence’, oftewel het is nu de bedoeling dat je bewijs aanlevert voor wat je op je aanvraag ingevuld hebt. Of Danko nog wel bij NIST werkt en aan dezelfde onderwerpen, en meer van dat soort zaken. Ik had mijn brief als eerste en ik schrok me een ongeluk toen ik hem bij de brievenbus snel had opengemaakt. De brieven zijn zo dat ze een standaard uitleggende tekst hebben op het eerste blad, en dan de specifieke dingen die je nog in moet sturen op het tweede blad. Ik had dus de eerste brief snel gelezen en bij de tweede de hele eerste pagina overgeslagen omdat dat toch hetzelfde was. En daarbij stond op de tweede pagina: ‘u heeft op uw formulier ingevuld dat u ooit bent aangehouden/gearresteerd/veroordeeld, maar u heeft niet de gevraagde details bijgevoegd’. Ik dacht toen ‘What?!!’, want ik wist toch wel heel zeker dat ik die vraag niet met ‘ja’ beantwoordt had. Ik zag mijn Green Card dus al in rook opgaan, want hoe moet je zo’n fout dan gaan corrigeren? Oftewel: stress! Ik ben snel naar huis gelopen en heb het boeltje nog eens rustig doorgelezen. En toen zag ik pas dat de tweede brief helemaal niet voor mij was, maar voor heel iemand anders! Die zal dan wel per ongeluk in mijn envelop terecht gekomen zijn, maar dat zou toch niet voor mogen komen. Ik heb de USCIS gebeld en ik moest de andere brief maar terugsturen, zodat ze die nog een keer op de post kunnen doen. Het was dus even schrikken, maar gelukkig was er uiteindelijk niks aan de hand!