R&D 100 prijsuitreiking en Miami Beach

De dag begon niet erg goed vorige week woensdag. Ik was onder een brug toen ik erachter kwam dat ik veel te lang had geslapen, en ik dus veel te laat was om mijn vlucht naar Orlando te halen. Nee!! Het internet op mijn telefoon deed het niet en dus kon ik niet op de website van Southwest Airlines komen, en dan kon ik ook niet mijn vlucht omboeken voor ik ‘m zou missen en toen ... ging de wekker. Poe hee, ik was zó opgelucht, want ik was er echt van overtuigd dat het werkelijkheid was! Ik heb geloof ik hardop tegen mezelf gezegd dat zulk soort dromen verboden moesten worden, haha! Vlak daarna belde Danko die even de saaie praatjes op de conferentie ontvlucht was en hij moest hard lachen toen ik vertelde hoe ik wakker was geworden.

Gelukkig had ik dus alle tijd om rustig te ontbijten, naar de nagelsalon te gaan om mijn nagels te laten doen en even warm te eten voordat ik naar het vliegveld moest. Het was wel goed dat ik voordat ik weg ging nog even naar de webcams langs de snelweg had gekeken, want er stond een flinke rij auto’s waar ik anders mooi achteraan had kunnen aansluiten! Ik ben dus via de tolweg gereden en het enige waarbij ik even moest opletten was het hele instapgebeuren op het vliegveld. Southwest doet namelijk niet aan stoelreserveringen, maar aan een instapvolgorde. Ik was in ieder geval veel vroeger dan gepland in Orlando, en wel precies op het moment dat Danko daar ook aankwam, dat was wel toevallig!

Op donderdag zijn we begonnen met eens lekker uit te slapen, en daarna zijn we gaan brunchen bij een IHOP in de buurt. Dat staat voor International House of Pancakes, maar zo heel internationaal is het niet echt. Het enige Zweedse aan mijn Swedish crepes (te schrijven zonder accent circumflex en vooral uit te spreken als kreejps, anders snapt men niet wat je bedoelt :-D) was de vossenbessenjam, maar het was wel lekker! We waren mooi op tijd weer terug in ons hotel om ons om te kleden en naar de prijswinnaarsexpositie te gaan in het hotel aan de andere kant van de weg. Daar hadden we ook kunnen slapen, maar dan voor het dubbele bedrag en dat vonden we niet zo nodig, haha! In ieder geval was er in de lobby een gedeelte waar je een poster had kunnen neerzetten (voor $1000...!) of een heel standje voor nog veel meer geld. Danko had dat niet gedaan, en maar goed ook, want binnen een minuut hadden we al wel gezien dat dit een dodelijk saaie bedoening was waar we niet de rest van de middag aan wilden besteden. In plaats daarvan zijn we naar de outlet mall in de buurt gegaan en daar hebben we in feite een lange wandeling gemaakt. We zijn al niet van die winkeltypes, en hier vonden we niks dat we zouden willen hebben. In tegenstelling tot alle andere mensen met al hun tassen!
Tegen de tijd dat we terug waren van het niet-winkelen was het tijd om nette kleren aan te trekken voor het diner en de prijsuitreiking. Van tevoren was er eerst nog een cocktailreceptie in de lobby, en daar kwam Danko zowaar nog een paar mensen tegen die hij kende. Verder was het niet zo heel interessant omdat je verder niemand kent, en omdat we niet de hele tijd tussen al die mensen wilden staan (veel te warm! en niet fijn op hoge hakken!) zijn we een beetje aan de kant lekker op een bankje gaan zitten. Toevallig zaten we net bij de deuren naar de keuken waar de bediening met de hapjes langs kwam, dus daar hebben we fijn gebruik van gemaakt.
Na een uurtje was het tijd voor het diner, en we waren benieuwd wat we daar van moesten verwachten. Eenmaal in de zaal was dat wel duidelijk, want de borden met de salade stonden al op tafel, net als de toetjes. Ik vond vooral het hoofdgerecht – gevulde kip met aardappelpuree en een paar boontjes en worteltjes – wel een teleurstelling, want de kip was droog en niet erg bijzonder. Niet wat je verwacht voor $270 per persoon! Het toetje was dan weer wel heel erg lekker, een soort groene thee-pudding op een koekje dat naar pepernoten smaakte.
Tegen de tijd dat we klaar waren met eten begon het officiële gedeelte. Iedereen moest één voor één op het podium komen met hun prijs, en dan werd er een korte samenvatting voorgelezen, om en om door een man en een vrouw. Na de eerste zuchtten wij en de twee mensen naast ons direct dat dit een saaie en lange avond ging worden, en daar moesten we met z’n vieren wel weer om lachen. Gelukkig dat we naast deze mensen van ongeveer onze leeftijd en met hetzelfde gevoel voor humor zaten, want met de rest van de mensen aan onze tafel hadden we helemaal niks gemeen.
Danko was als dertiende aan de beurt om zijn prijs te krijgen, en ze kwamen hem een aantal nummers van tevoren halen om hem achter het podium te brengen. Daar kregen iedereen dan hun plaque en de persoon die die stond uit te delen had tegen Danko gezegd dat hij veel te jong was om al zoiets te winnen, haha! Ik heb van Danko’s beurt een mooi filmpje gemaakt, en daarna kwam Danko mij halen om op de foto te gaan. De fotograaf klikte een paar keer en daarna kon je aansluiten om een betalingsformulier in te vullen, en daar wilden ze wel hele flinke bedragen voor hebben! We hebben gezegd dat we eerst de foto’s willen zien voor we er geld aan willen uitgeven, want we hadden ondertussen al wel in de gaten dat deze hele prijsuitreiking makkelijk geld verdienen is voor R&D Magazine. Ik had van tevoren nog gegrapt dat ze vast bij de uitreiking een foto zouden maken, en dat je dan na de tijd de fotokaart zou kunnen kopen (net als in een pretpark), en ik had nog bijna gelijk ook, haha!
We waren in ieder geval blij toen de hele prijsuitreiking afgelopen was, en we zijn niet de enigen die het saai vonden. Eén man bij ons aan tafel moest door zijn vrouw wakker gepord worden toen het zijn beurt was om opgehaald te worden en ook de mensen naast ons waren blij dat het voorbij was. Zij kwamen uit Canada (ongeveer net zo ver vliegen als wij, maar er waren ook mensen helemaal uit Europa en Azië gekomen) en we hebben de hele tijd een beetje stilletjes zitten kletsen en grapjes maken. Het is een dankbaar onderwerp, al die mensen op het podium: heel veel stonden erbij met van die begravenisuitdrukkingen op hun gezicht, maar er was ook iemand uit Azië die één of andere Pamela Anderson naast zich had staan. Wij waren ervan overtuigd dat je als je zo blond geverfd bent en zo duidelijk een te grote borstvergroting gehad hebt, je niet aan wetenschap doet :-D. Aan het eind van de avond zijn we met z’n vieren nog even naar de bar gegaan en dat was erg gezellig. Ondanks de hele poppenkast en dankzij onze tafelgenoten hebben we zeker een leuke avond gehad! We zouden niet nog een keer gaan (de volgende keer kunnen ze de plaque opsturen, hehe), maar we hadden het ook zeker niet willen missen!


Op vrijdag zijn we van Orlando naar Miami gereden, door het grote niemandsmoerasland waar dat gedeelte van Florida uit bestaat. Voor we naar Orlando gingen had ik bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om vanuit Miami naar het Everglades National Park te gaan, maar nu hadden we al wel genoeg moerasland gezien! We waren mooi aan het begin van de avond in South Beach, en nadat we ingecheck hadden in ons hotel (Art Deco van boven tot onder, dat was toch wel erg leuk) zijn we sushi gaan eten. Danko had van tevoren al een restaurant gevonden met heel goede beoordelingen, en het eten was ook erg lekker! Daarna zijn we een stuk over Ocean Drive gaan lopen, het uitgaangsgebied en hét gebied voor zien en gezien worden. Eén van de eerste dingen die we zagen was één of andere halfnaakte vrouw (of man...?) die midden op de stoep bij een homobar een show stond op te voeren. Dat was wel een filmpje waard, maar niet omdat het de moeite waard was om te zien, haha! Er waren een heleboel mensen op straat, van de helemaal opgetutte dametjes totaan mensen die beter iets meer (of een iets grotere maat) kleren aan hadden kunnen doen, allemaal op de meest onmogelijk hoge hakken. En dat loopt dan allemaal over de stoep waar de terassen van alle restaurants zijn. Op straat ging het ‘laten zien’ gewoon door, want de ene naar de andere auto voorbij die je normaal alleen maar bij Top Gear ziet kwam voorbij: de allerduurste Porsches, Bentleys, een Rolls Royce, een Lamborghini, meerdere Ferrari’s, en zelfs een Bugatti Veyron, de duurste en snelste auto ter wereld! We zijn ergens op een leuk terrasje gaan zitten en we hebben onze ogen uitgekeken :-).

Op zaterdag zijn we na lekker uitslapen de dag begonnen met echte croissantjes in een Franse bakkerij die we toevallig gevonden hadden, mmm! Compleet met Franse muziek, maar met uitzicht op een erg Amerikaanse straat. Na de lekkere broodjes hebben we even een stukje langs het strand gelopen en toen zagen we vanuit het zuiden erg veel erg donkere regenwolken aankomen. We zijn dus snel naar het hotel teruggegaan zodat we nog even konden gaan zwemmen voordat het slechte weer eraan kwam. Ondanks de bewolking en de wind was het helemaal niet koud en we hebben leuk even in de best hoge golven gespeeld. Na het zwemmen zijn we totaan het eind van de restaurantjes op Ocean Drive gelopen. Het was de hele dag al wel meer of minder aan het druppelen, maar toen ging het over in een flinke stortbui! Gelukkig stonden we droog, en toen de regen wat minder werd zijn we ergens iets gaan drinken. Lekker droog onder een grote parasol! Na de drankjes zijn we een andere plek gaan zoeken om iets te eten, en daar dachten we ook iets te drinken bij te bestellen. Danko’s biertje was het normale formaat flesje, maar mijn margarita kwam in een kleine vissenkom! Een gewoon glas was ook prima geweest, haha! Het was zelfs zoveel dat Danko maar mee heeft geholpen om het op te drinken, want als ik dat in mijn eentje had moeten doen dan zaten we er nu nog! Voor het toetje zijn we naar de Franse bakker gegaan, waar we een echt gebakje uitgezocht hebben, mooi gedecoreerd met chocolaatjes en gouden glittertjes. Het hele gebakjes-idee is iets dat ze hier niet kennen, en dus is het des te leuker als je het af en toe eens tegenkomt! We zeiden tegelijkertijd dat het enige dat eraan ontbrak een echt lepeltje was, in plaats van het wegwerpbestek, maar dat maakte voor de smaak natuurlijk niet uit: chocolademousse met hazelnootvulling met chocola er omheen, zó lekker!

Op zondag was het alweer tijd om terug te rijden naar Orlando, maar natuurlijk niet voordat we ons croissantjesontbijt gehad hadden. De weg terug was net zoals de heenweg naar Miami best saai. De snelweg gaat alleen maar rechtuit door voortdurend hetzelfde landschap, en daardoor lijkt het alsof je maar heel langzaam gaat al is dat helemaal niet zo. We waren in ieder geval mooi op tijd op het vliegveld, en we hadden meer dan genoeg tijd om nog even warm te eten en daarbij onze fles wijn op te maken. Het is vast niet de bedoeling dat je dat doet als je in het food court eet, dus hebben we er gewoon voor gezorgd dat niemand het zag, haha! De enige tegenvaller kwam door het gekke instapsysteem van Southwest, want om wat voor reden dan ook stondenwe echt helemaal achterin de rij en konden we niet naast elkaar zitten. Daar ging ons plan om samen een film te kijken! Gelukkig ging de vlucht redelijk snel, en waren we ook voor we het wisten alweer thuis van ons leuke uitstapje!