Weer eens naar Moab

Omdat we al een camping gereserveerd hadden en ons dus niet hoefden te haasten zijn we vorige week vrijdag maar eens begonnen met een beetje uit te slapen en rustig te ontbijten. Daarna hebben we alle spullen bij elkaar gezocht en de auto ingepakt, en uiteindelijk konden we rond het middaguur op weg naar Moab. Zo laat zijn we nog nooit vertrokken, het reserveren van de camping was dus van tevoren al voor herhaling vatbaar!
Zodra we op de I-70 waren konden we al overal gele stukken in de bergen zien: allemaal aspen die op hun knalgele hoogtepunt waren. Hoe hoger we kwamen, hoe meer je tussen de aspen komt te rijden, en het is echt zo’n mooi gezicht! We hadden allebei nog niet eerder hele berghellingen vol met gele en groengele aspen gezien en het is echt een geweldig mooi gezicht. Daar hadden we dus even geluk mee, want de aspen blijven niet heel lang zo mooi geel voordat ze hun blad laten vallen of dor worden. We hebben in ieder geval onze ogen uitgekeken!
Eenmaal in Moab hebben we de tent opgezet, eten gekookt en nog lekker met iets te drinken bij het kampvuur gezeten voordat we in bed zijn gekropen.

Op zaterdag hebben we lekker een beetje uitgeslapen en daarna hebben we ons vooral niet gehaast. Het was dus ook al middag toen we op weg gingen om het Shafer trail te gaan fietsen. Je rijdt dan zeg maar via de achteringang Canyonlands National Park in door één van de canyons waar het park uit bestaat. We hebben die weg zeven jaar geleden met de auto gereden toen we op vakantie waren, en nu leek het ons wel leuk om dat eens met de fiets te gaan doen. Vanaf het punt waar het asfalt ophoudt zou het ongeveer twintig kilomter zijn tot het punt waar je in het park weer op de weg uit komt, dus dat konden we mooi in een middag op en neer fietsen. Omdat we niet vanuit Moab ook nog eerst helemaal naar het begin van het trail wilden fietsen zijn we met de auto tot ongeveer in Potash gereden, naar waar we dachten dat de laatste parkeermogelijkheid was. Vanaf die plek was het alleen nog wel tien naar het begin van het Shafer trail, en natuurlijk zagen we toen we daar aankwamen dat je daar ook gewoon kon parkeren.
De weg naar het begin van de trail loopt langs de Colorado rivier, maar het trail gaat al snel de hoogte in. In het begin kom je langs een heleboel zoutpannen (het enige waar Potash uit bestaat is een grote zoutmijn) met heel erg blauw en zelfs paars water en het stroompje dat je moet oversteken zit ook vol met zoutafzettingen. Daarna kom je door het ene na het andere mooie uitzicht totdat je op een gegeven moment op het punt komt waar je vanaf een flinke hoogte op de rivier kunt kijken. Blijkbaar wen je wel aan dit soort landschappen, want de eerste keer dat we de trail gereden hebben waren we er een stuk meer van onder de indruk dan nu, haha! Maar we wisten nu natuurlijk ook al wat we gingen zien, en het blijft een mooi uitzicht.
Na het uitzichtpunt is er eerst een leuke afdaling en daarna begint de weg te stijgen tot je uiteindelijk na een flink steil stuk met een paar haarspeldbochten bovenaan de canyon uitkomt. Op dat moment hadden we al veertig kilometer gefietst en was het ondertussen ook al vier uur in de middag. Via dezelfde weg terug naar de auto fietsen leek ons dus niet zo’n goed idee, want dat zouden we weleens niet kunnen halen voordat het donker zou worden. Het was dus een beter plan om via de gewone weg terug te gaan, want we zagen het allebei niet zo zitten om eventueel het laatste stuk van het trail in de schemering te moeten fietsen terwijl je al flink wat kilometers in de benen hebt. Alleen was het via de gewone weg ook nog wel een flink eind! Tegen de tijd dat we bij de doorgaande weg naar Moab waren hadden we dertig kilometer gefietst en zijn we bij een tankstation even gestopt voor water en Gatorade. Daarna was het nog eens dertig kilometer voor we weer bij de auto waren, en het was nog net niet helemaal donker toen we onze monstertocht erop hadden zitten. Gelukkig is er vrijwel geen verkeer op de weg langs de rivier, want lampjes hadden we natuurlijk niet bij ons. We hebben een flinke aanval gedaan op de zak chips die in de auto lag en toen we eenmaal terug waren op de camping en gedoucht hadden hebben we maar eens warm eten gemaakt, daar waren we allebei hard aan toe!

Op zondag zijn we de Porcupine trail gaan fietsen. We hebben die trail ook gefietst toen ik naar Boulder verhuisd was en een mountainbike had gekocht en ik wilde het nu nog weleens een keer doen. Het begin ervan is net als de Shafer trail een off-roadpad voor auto’s, en het laatste stuk is single track. Dit konden we wel vanaf de camping fietsen, want het is ‘maar’ iets van tien kilometer totaan het begin van de trail. Ik kon alleen wel merken dat we op zaterdag al een flink stuk gefietst hadden, want vooral de steilere stukken gingen niet erg van harte, haha! Vanaf het begin van het trail klim je eerst nog wat verder tot je bij het uitzichtpunt over Castle Valley komt, en vanaf daar daal weer je af tot je bij de Colorado rivier uitkomt. Dat klinkt allemaal een stuk makkelijker dan het ging, want ik heb toch best wel veel stukken gelopen vanwege veel te rotsig. Laten we het er maar op houden dat ik blij was toen we weer op de gewone weg waren, en dat ik het achteraf toch niet zo’n goed idee vond om deze trail te fietsen, haha! Ze hebben het niet voor niks naar een stekelvarken genoemd! ’s Avonds zijn we bij de Moab Brewery gaan eten en daarna hebben we op de camping in de auto nog even een drankje gedronken. We hadden namelijk geen zin meer om nog aan een kampvuur te gaan beginnen en zonder vuur was het wel een beetje te koud om buiten te zitten.

En maandag was het alweer tijd om alle spullen in te pakken en weer naar huis te gaan. We wilden nog wel ergens gaan fietsen, en dat zijn we uiteindelijk in Fruita gaan doen. In Moab zijn er niet zoveel paadjes waar je eventjes een uurtje of anderhalf rond kunt rijden, en het was ook wel fijn om niet het hele stuk naar Boulder in één keer te hoeven rijden. We zijn dus nog een keer de Lunch Loop trails in Bangs Canyon gaan proberen, want daar waren we de vorige keer door de zandstorm niet zover gekomen. We hebben ongeveer een uurtje gefietst en een paar paadjes geprobeerd en dat was zeker wel voor herhaling vatbaar! Er is genoeg singletrack om je minstens een dag mee bezig te houden, dus daar gaan we vast nog wel een keer naartoe. Na het fietsen en even douchen hebben we de Golden Corral weer eens met een bezoekje vereerd, en daarna zijn we teruggereden naar Boulder. We waren nog redelijk op tijd thuis en nadat we de enorme berg spullen uit de auto gehaald hadden zijn we maar eens gaan slapen. Opruimen kon wel even wachten!


Na alle proposals en conferenties had Danko vorige week vrijgenomen – tenminste, dat was de bedoeling. Hij kwam er alleen per toeval achter dat ze de lengte zijn praatje voor de conferentie van déze week veranderd hadden van twintig naar veertig minuten, zonder dat ze dat er even bij gezegd hadden. Dat was dus het einde van de paar vrije dagen!
Verder begon het vorige week ook met de dag meer te waaien, en in deze tijd van het jaar is dat niet een goed teken als het op dat moment goed weer is. En inderdaad kwam er een koufront over, waardoor het zaterdag gewoon al gesneeuwd heeft! Het bleef dan wel niet liggen in Boulder (het regende zeg maar sneeuw), maar toch! Eerder in de week is er in het westen van Colorado op een heleboel plekken al meerdere centimeters gevallen, maar dat bleef ons gelukkig bespaard, want op dat winterweer zitten we echt nog helemaal niet te wachten.
En wat doe je dan, als het slecht weer is: dan ga je naar de mall, alleen waren wij duidelijk niet de enigen met dat idee, want zo druk als het was hadden we het nog nooit gezien! Toevallig was het maandag Columbus Day, en hadden een heleboel winkels Columbus Day sales, dus dat was mooi meegenomen! Danko wilde nieuwe spijkerbroeken en schoenen hebben, en daar zijn we goed voor geslaagd, want we kwamen de Macy’s uit met maar liefst vier paar schoenen, haha! Danko wilde niet kiezen uit alles dat lekker zat (want dat is meestal even zoeken), en omdat hij meer dan drie paar kocht kreeg hij nog dertig procent extra korting over de aanbiedingsprijs. Uiteindelijk heeft hij dus maar $180 betaald voor vier paar leren schoenen, dat was toch wel een erg goede deal! Toen we met alle tassen terugliepen naar de auto liep Danko dus met twee grote tassen met schoenendozen, en ik iets erachter met de rest van de dingen en een grote grijns op mijn gezicht omdat Danko zoveel schoenen gekocht had. Danko zag op een gegeven moment een vrouw eerst naar hem kijken met zijn tassen, en daarna met een vuile blik naar mij. Die zal wel gedacht hebben dat het allemaal mijn spullen waren, haha, dat is toch grappig!
’s Avonds zijn we zoals het ondertussen hoort bij de eerste sneeuwdag van het jaar krab gaan eten in Black Hawk. Eigenlijk met de gedachte om het winterweer tegemoet te rijden en te kijken hoe erg het in de bergen is, maar het was op dat moment allang opgehouden met regenen en sneeuwen. Maar dat geeft niks, want de krab smaakte er niet minder goed om!

Maandagmorgen heb ik Danko naar de bus voor het vliegveld gebracht en morgen ga ik zelf ook in die richting. Niet om Danko op te halen, maar om naar Orlando te vliegen voor de prijsuitreiking en gala diner van de R&D 100 prijzen. Ik heb ’s ochtends eerst nog een afspraak bij de nagelsalon om mijn vingernagels te laten lakken, haha, dat vind ik zo decadent! Maar ik had nog een waardebon die ik na het doen van de modeshow had gekregen, dus die kan ik daar mooi voor gebruiken (en dan houd ik nog genoeg over voor nog twee van dat soort afspraken). We zijn allebei erg benieuwd hoe het allemaal zal gaan donderdag, en vooral hoe het diner zal zijn, want dat wordt ons duurste avondeten ooit!