Van Tallahassee via Boulder naar Tucson

Goed, ondertussen zijn we drie bestemmingen verder sinds de laatste keer dat ik hier iets gepost heb!

Het is ongeveer drie weken geleden dat we naar Tallahassee zouden vertrekken. De dag van tevoren wilden we nog even fietsen, en we hadden met onze overbuurjongen afgesproken dat hij even zou komen kijken om te zien hoeveel hij zou rekenen om elke week ons gras te maaien. We moesten ook nog even naar de bouwmarkt, en daar liepen we zomaar tegen een heel leuke set tuinmeubilair aan! Echt flink in de aanbieding en zowaar redelijk modern, dus dat hebben we meteen gekocht. Het stond nog op het lijstje van dingen die we nog graag wilden hebben (zodat we inclusief bezoek buiten kunnen eten bijvoorbeeld), dus die gelegenheid hebben we niet aan ons voorbij laten gaan! Ons hele schema liep wel in de war omdat we een busje moesten huren (en terugbrengen) om de tafel met stoelen naar huis te brengen, maar deze aanwinst hadden we ondertussen mooi gedaan! En vervolgens hebben we de overbuurjongen ingehuurd als grasmaaier, en dat bevalt uitstekend :-).

De volgende dag zijn we met onze berg bagage naar Florida vertrokken. Twee fietsen, vier koffers, en drie laptoptassen, en dat paste allemaal net in de TSX! En we hadden het geluk dat we er niks voor hebben hoeven betalen! Tegen de avond waren we bij Ulf en Bianca, en hebben we met z’n allen nog een poos gezellig buiten gezeten.

Op zondag moest Danko eerst nog wat dingen voorbereiden op het Magnet Lab, en daarna zijn we met Bianca en Ulf een stuk wezen fietsen over het St. Marks trail. Van ongeveer halverweg heen en weer naar het eindpunt aan de St. Marks-rivier, en daarna zijn we met z’n tweeën nog de andere kant hetzelfde trail afgefietst om te gaan mountainbiken bij Munson Hills. Voor we daar waren was het nog wel even een eindje fietsen door de bossen net buiten Tallahassee, met als enige onderbreking af en toe vervallen huizen. Als je dat ziet en je voorstelt dat je daar geboren wordt dan hebben wij het maar goed als Nederlanders! Het mountainbiken was erg leuk, heel anders dan thuis. Een mooi rollend paadje door een dennenbos, geen rotsen, en we hadden het ook nog eens voor onszelf! Eenmaal terug van het fietsen stond de kaasfondue al op ons te wachten, erg lekker en erg gezellig!

Op maandag en dinsdag hebben we gewerkt, en op woensdag waren we van plan weer ergens te gaan mountainbiken. Danko was ondertussen klaar met de experimenten en dus was er tijd voor leuke dingen! We zijn naar Tom Brown Park gegaan, en dat was weer heel anders fietsen. Meer een jungle dan een bos, met allerlei begroeiing, en de bijbehorende vogelgeluiden. En erg leuk singletrack! Lang konden we er alleen niet van genieten, want na nog maar een kwartiertje gefietst te hebben hoorde ik een versplinterend geluid en kon ik niet meer verder fietsen. De schuldige: een enorme tak die op wat voor manier dan ook in mijn wiel was gekomen, met als resultaat een afgebroken derailleur en een volkomen verbogen derailleurhanger. Dat was wel een beetje jammer zacht gezegd! Gelukkig-gelukkig vonden we na wat rondbellen één fietsenwinkel in de hele stad (!) waar ze een nieuwe derailleur en –hanger hadden. En ze waren zo aardig om dat ook direct op mijn fiets te zetten, want anders was het gedaan geweest met fietsen voor mij!

Met de weer werkende fiets zijn we op donderdag naar Forestmeadow Park geweest, voor weer heel andere mountainbikepaadjes. Dit was meer een loofbos, met leuke kronkelende paadjes (en geen rondzwervende takken!). We hebben het rustig aan gedaan, want het was me toch warm en vochtig! Net alsof je in zo’n tropisch zwemparadijs bent, pfff!

‘s Avonds zijn we met Bianca nog een stukje rond hun wijk gefietst, even een ommetje na het eten, en op een tijdstip dat de cicades met z’n allen luid aan tsjirpen waren, wat een geluid komt daar vanaf zeg!

De volgende dag hebben we Tom Brown Park nog een keer in de herhaling gedaan en nog een leuk rondje gemaakt. En toen zat onze week in Florida er al bijna weer op! We hebben op zaterdag nog erg gezellig lang over ons ontbijt gedaan met z’n allen, en daarna zijn we weer richting huis vertrokken. Met de nodige vertraging helaas, maar dat had dan weer als voordeel dat we daardoor alweer niet voor onze fietsen hoefden te betalen, lucky us!

We hebben het erg gezellig gehad met Bianca en Ulf, en hoewel het erg leuk was om een keer ergens anders te fietsen denk ik niet dat we de fietsen nog een keer mee zullen nemen. Het was wel een beetje een gesleep, dus een volgende keer houden we het wel weer bij zwemspullen :-).


Eenmaal terug in Colorado was ook daar de zomerwarmte gearriveerd. Poe hee wat was het heet ineens! En wat is het dan toch een stuk beter dat het thuis niet zo verschrikkelijk vochtig is als in Florida!

Na een stukje fietsen op zondag kwamen we aan het kletsen met Susan (de buurvrouw aan de ene kant) en Lori (de buurvrouw aan de andere kant), en toen kwamen we spontaan op het idee om op maandag samen warm te eten. Heel praktisch Amerikaans: potluck! Oftewel, iedereen zorgt voor iets, en samen heb je dan genoeg voor iedereen. We hebben ook de overburen uitgenodigd, en ik heb chili gekookt en chili gekookt. Twee pannen was niet helemaal de bedoeling, maar ik was niet zeker of er niet per ongeluk broodkruimels in de eerste pan terecht waren gekomen, en dat kun je natuurlijk niet hebben met iemand met een erge glutenallergie. In ieder geval was er meer dan genoeg warm eten voor iedereen, haha! Verder was er rauwkost, pizzapuntjes, salade voor bij de chili, en brownies met ijs als toetje en was het heel erg gezellig! Iets om absoluut vaker te doen! Hoevaak we al niet gezegd hebben wat voor geluk we met onze buren gehad hebben :-).

En verder was het de laatste week dat we thuis waren voordat Ad en Ria komen, dus was het ook tijd om het logeerbed in de logeerkamer te zetten, alvast boodschappen te doen zodat dat niet hoeft als we van het vliegveld komen met z’n allen, en net een dag voor onze volgende reis kwamen onze nieuwe verduisteringsgordijnen binnen die we nog mooi even op konden hangen. Wat een verbetering! Ik heb ook het hout van de nieuwe tuinmeubels in de olie gezet (mooi!), en we hebben de laatste balken opgehangen in de kelder. Zeventig balken, iets van 4000 dikke schroeven en iets van honderd liter lijm later is de vloer van de benedenverdieping steviger dan ooit! Echt een enorme verbetering! We konden dus ook beginnen om de buizen voor de verwarming en airconditioning weer op te hangen, waardoor we precies op het geode moment de airco weer in gebruik konden nemen.

En toen was het alweer tijd voor de volgende reis! En wel naar Tucson, voor voorlopig even de laatste conferentie. En waar we het thuis al warm vonden is het hier nog veel heter! Je merkt goed dat je in de woestijn bent, en een flink stuk zuidelijker! Danko’s praatje en andere conferentieverplichtingen waren allemaal op maandagmorgen, en dus hadden we ‘s middags tijd om een beetje de toerist uit te hangen. We zijn samen met Lukas cactussen wezen kijken in Saguaro National Park, één van de weinige plekken waar deze specifieke cactussen voorkomen, en wel in zulke aantallen dat het gewoon een heel bos is. Een heel gaaf gezicht! We hebben een klein beetje rondgelopen en verder voornamelijk vanuit de auto het park bekeken. Het is niet een heel groot park, en zo aan het eind van de middag hadden we het zo ongeveer voor onszelf!

Op dinsdagmorgen hebben we nog een uitje gemaakt, en nu naar het Pima Air & Space Museum. We hadden thuis al op google maps gezien dat er in het zuiden van de stad een werkelijk enorm vliegtuigkerkhof is. Op de satellietfoto’s zag dat er al indrukwekkend uit, en dat wilden we wel met eigen ogen gaan bekijken! We zijn ruim op tijd vertrokken zodat we ook tijd hadden om op het terrein van het museum rond te kijken. Wat warm, wat warm, en wat cool! Allerlei gevechts- en militaire transportvliegtuigen, maar ook het prototype van de Boeing Dreamliner en drie Air Force One’s waar je gewoon onderdoor kunt lopen! Erg gaaf! En we hebben natuurlijk een rondleiding gedaan over het stuk van de vliegbasis waar ze militaire vliegtuigen stallen voor opslag, reparatie of om gerecycled te worden. Bijna vierduizend vliegtuigen op tien vierkante kilometer, ik heb er nog nooit zóveel bij elkaar gezien!

Tijdens de rondleiding in het vliegtuigmuseum zei de gids dat er iets buiten de stad een lanceerinstallatie is voor een Titan II-raket die ondertussen veranderd is in een museum. Dat leek ons ook wel wat, dus daar zijn we vanmiddag naartoe geweest. Het was echt heel interessant om daar doorheen te lopen! Helemaal omdat we een poosje geleden een uitgebreid boek over het nucleaire tijdperk in Amerika gelezen hebben. Dat klinkt saai, maar we hebben het allebei zo ongeveer in één ruk uitgelezen. Eén van de andere mensen die de rondleiding deden had jaren geleden in al die silo's onderhuidswerk gedaan, heel apart als je hoort dat mensen toen dachten dat de wereld er niet al te lang meer zou zijn! Na de rondleiding hebben we nog een rondje langs een paar grote dagbouwmijnen gereden, waar de weg jammer genoeg niet dicht genoeg langs ging om de afgravingen te kunnen zien. Daarna even naar het vliegveld om vingerafdrukken te geven zodat we in het vervolg wat sneller het land in kunnen (het was ons gisteren gelukt om dat te vergeten omdat we dachten dat de afspraak vandaag was... gelukkig konden we een nieuwe afspraak maken!), en na het diner van vanavond zit de conferentie er voor ons op. Op naar huis, samen met Ria en Ad die morgen ongeveer tegelijk met ons in Denver aankomen!