Een paar dagen in DC

Bijna twee weken geleden vertrokken we uiteindelijk iets later vanuit Denver naar Washington, DC dan gepland. Ons vliegtuig kwam op tijd aan in Denver, maar er moest iets gerepareerd en dat duurde wel even! Door de vertraging waren er mensen omgeboekt, waardoor wij een upgrade kregen. Dat blijft prettig :-), dus dit nadeel had inderdaad een voordeel! We vlogen via Atlanta, en daar hadden we ruim de tijd om over te stappen en even ergens warm te gaan eten. We hebben eens gekeken welke restaurants een beetje goede beoordelingen hadden, en toen vonden we een plek waar we gewoon echt heel erg lekker gegeten hebben! Het was het soort restaurant waarvan je niet verwacht het op een vliegveld aan te treffen, met op het menu gerechten die je ook niet op een vliegveld verwacht. Wij aten bijvoorbeeld pork belly (speklap, maar dat klinkt natuurlijk lang niet zo hip ;-)) met pastinaakpuree en rucola. Om je vingers bij op te eten, dus dat onthouden we voor een volgende keer als we in Atlanta moeten eten! Door de vertraging hadden we wel onze oorspronkelijke vlucht naar Washinton gemist en moesten we een latere nemen waardoor we pas tegen half één eens in ons hotel waren.

De gelegenheid waarvoor we naar Washington moesten was het Navy Opportunity Forum, georganiseerd door een bedrijfje dat bedrijven die voor de marine werken helpt met marketing en commercialisering van produkten. Dat klinkt leuk, maar helaas is het over het algemeen vrij nutteloos. Het is dat het verplicht was, anders waren we er niet naartoe gegaan, dat soort van nutteloos. Op zondagmiddag hadden ze Danko twee keer ingepland om zijn praatje te oefenen (alsof hij nog nooit eerder een praatje gegeven heeft..), waarbij hij ontdekte dat ze een enorme blunder begaan hadden met de presentatie. Die moest al maanden geleden klaar zijn zodat het goedgekeurd kon worden door de marine (zodat ze er bijvoorbeeld dingen uit kunnen halen die ze niet publiekelijk willen laten zien), en nu had dit bedrijfje dus fijn de verkeerde, niet goedgekeurde versie van het praatje gebruikt. En daar scheen de niet-erg-comptente begeleider niet van in te zien dat dat het soort fouten zijn die je gewoonweg níet kunt maken. Zucht! Danko heeft dat weer rechtgebreid, vervolgens zijn praatje geoefend, en aangezien er geen aanmerkingen waren de man daarna meegedeeld dat hij het niet nodig vond om dat nog een keer te doen.
In plaats daarvan hebben wij van de tweede helft van de middag gebruik gemaakt om naar Alexandria te gaan (een historisch voorstadje net ten zuiden van Washington), waar we op een terrasje aan de Potomac een drankje gedronken hebben. Een veel betere tijdsbesteding dan praatjes oefenen! Daarna zijn we naar een Frans restaurantje gewandeld waar we heerlijk een driegangenmenu gegeten hebben, buiten op het terras. Crab cakes, eend met kersensaus, en hazelnotenchocolademousse, mmm! Terwijl we zaten te eten hebben we ook eens wat vakantieplannen gemaakt. Want als we in september naar Frankrijk en Italië moeten is dat natuurlijk een goede gelegenheid om daar wat vrije dagen aan vast te knopen! Danko had een poosje geleden al ontdekt dat de MotoGP van San Marino wordt gehouden op de dag na de meeting waarvoor we naar Pieve Santo Stefano moeten, en laat dat nou maar anderhalf uur rijden van elkaar afliggen..! Ondertussen is de daad bij het woord gevoegd en hebben we toegangskaartjes gekocht! En er is het idee om de fietsen mee te nemen en vervolgens naar Zuid-Duitsland te gaan voor een paar dagen fietsvakantie. Daar hebben we nu al zin in!

Op maandag begon de meeting, en hebben we ons eigenlijk gewoon gruwelijk verveeld. Alle stands waren in de kelder van het hotel, dus er was geen daglicht, en er waren ook vrij weinig mensen die langskwamen om te zien wat wij als bedrijf doen. Een paar mensen van de marine die Danko al wel kende, en een paar bedrijven die wel in onze kabel geïnteresseerd waren, en daar bleef het bij. Er was een gratis lunch met een verschrikkelijk slaapverwekkende gastspreker die het had over de acquisitieregelingen van de overheid: gááp! Ik viel echt bijna in slaap, net zoals wel meer mensen waarbij we aan tafel zaten, oh wat erg! En daarna hebben we ons nog wat verder verveeld achter onze stand, want in feite hadden we niks te doen. 's Ochtends hadden we op het nieuws gezien dat Willem-Alexander en Máxima een krans zouden leggen op de militaire begraafplaats in Arlington (waar ons hotel maar een paar kilometer vanaf was), en daar waren we liever gaan kijken! Helaas was er geen tijd voor meer uitjes, en anders was het daar toch veel te slecht weer voor geweest, inclusief tropische stortbuien.
Op dinsdag was het ongeveer hetzelfde verhaal als de dag ervoor, alleen waren we toen zo verstandig om de lunch-met-spreker over te slaan en snel zelf ergens iets te gaan eten; en op woensdag hebben we aan het eind van de ochtend onze spullen weer ingepakt zodat we zo snel mogelijk weg konden. Het was eigenlijk de bedoeling dat je nog een lunchbijeenkomst zou bijwonen, maar we hadden ons tolerantieniveau voor saaie dingen wel bereikt ondertussen! In ieder geval waren we erg blij dat we het erop hadden zitten en dat we weer naar huis mochten!

Het terugvliegen duurde net als de heenreis ook iets langer dan gepland, want toen we bijna bij Atlanta waren was het vliegveld daar gesloten vanwege enorme hoosbuien. De piloot riep om dat ze binnen een paar minuten moesten gaan beslissen om uit te wijken naar een vliegveld in South Carolina, en gelukkig ging toen net het vliegveld weer open! Maar goed ook, want anders waren we die dag niet meer thuisgekomen. In Atlanta was het wel weer even wachten voor we verder konden vliegen, en daar hebben we ons eens een mooi schouwspel aan zitten kijken. Onze vlucht naar Denver was flink vertraagd door het slechte weer, en bij de gate was een wel tamelijk wereldvreemde jongen op luide toon een telefoongesprek aan het voeren met de klantenservice van Delta. Van wat we ervan konden horen had hij een reservering voor een shuttlebusje in Denver gemaakt, en door de vertraging zou hij die niet gaan halen. Ten eerste wilde hij de persoon spreken die ervoor verantwoordelijk was te besluiten dat onze vlucht vertraagd ging zijn, want ze konden toch wel begrijpen dat hem dat heel slecht uitkwam en dat ze dat niet hadden moeten doen (net alsof vertragingen met opzet ingepland worden om passagiers te pesten); toen dat niet ging wilde hij de manager van die persoon spreken; en toen hij toch wel in de gaten kreeg dat ze hem niet met de luchtverkeersleiding gingen doorverbinden kwam het volgende plan: of ze niet ons vliegtuig op konden bellen en de piloot vertellen dat hij wat harder door moest vliegen, want als het allemaal iets sneller ging kon hij zijn busje nog halen. Hahaha! In wat voor wereld leefde die jongen vroegen wij ons ondertussen af! En met ons de mensen naast ons, want daar kom je wel mee aan de praat in zo'n situatie. Het was idioot genoeg dat we er op een gegeven moment wel van overtuigd waren dat dit een soort verborgen camera-grap moest zijn!
Ondertussen was de jongen nog steeds aan het bellen, en wilde hij nu dat de vliegtuigmaatschappij het shuttlebedrijf op ging bellen om te zeggen dat het busje op hem moest wachten (in het geheel niet gehinderd door de wetenschap dat die busjes volgens een schema rijden en niet uren gaan wachten omdat iemand dat wil). Toen de persoon aan de telefoon dat niet wilde doen ging hij de man bij de gate lastig vallen; hij wilde nu namelijk Eerste Klas vliegen want dan kon hij sneller uitstappen en dus eerder bij zijn geliefde busje zijn. Toen dat niet ging wilde hij dan tenminste gratis naar voren in het economy comfort-gedeelte verplaatst worden, en toen die vlieger ook niet op ging, ging hij uiteindelijk met grote spoed op weg naar een ander vliegtuig voor een eerdere vlucht naar Denver, want daar hadden ze hem nog op kunnen overboeken. Oh oh oh, wat hebben wij zitten lachen! We grapten al dat hij eigenlijk zijn moeder had moeten bellen, waarop de man naast ons zei dat die jongen dat inderdaad al eerder gedaan had. Niet te filmen! Ik ben nog even een praatje gaan maken met de man bij de gate en die zei dat dit wel één van de vreemdere soort situaties was waar hij mee te maken krijgt! Volgens mij stelde hij het wel op prijs te merken dat hij niet de enige was die zich zacht gezegd nogal over de situatie verbaasd had. Blijkbaar was hij een paar keer de slurf ingelopen om van die jongen vandaan te zijn en even zijn frustratie te uiten, haha!

Eenmaal in Denver kwamen we erachter dat er toch wel zoiets als karma moet bestaan, want toen wij onze koffers al van de band gehaald hadden zagen we dezelfde jongen, die blijkbaar op zijn oorsponkelijke vlucht had moeten wachten omdat daar zijn koffers nog in zaten. Hij was nu de mensen in het bagagekantoortje het leven lastig aan het maken, en liep ondertussen op dezelfde luide toon als eerst te bellen met iemand die hem moest komen ophalen. Blijkbaar was daar ook het één en ander niet naar wens... Je vraagt je af hoe zo iemand het redt zonder zijn butler en persoonlijke bediende, hahaha!

Wij waren in ieder geval blij weer thuis te zijn, en voor het eerst sinds tijden allebei niet te hoeven werken in het weekend! En dus was er tijd om een beetje in de tuin te werken en in de kelder nog wat meer balken op te hangen en de rest van de verwarmingsbuizen schoon te spuiten. Er was ook nog iets leuks bij de post, en wel het eerste patent in boekvorm! Al die aanvraagkosten waren dus toch nog ergens goed voor, haha! We hadden van de eerste pagina al een plaquette laten maken om in het bedrijf aan de muur te hangen, en nu kunnen we 'm dus ook thuis in de boekenkast zetten. (Wanneer die kast er uiteindelijk is...)
In ieder geval werkte het weer afgelopen weekend ook een beetje mee, want het was zowaar lekker warm en zonnig als het niet als een malle aan het regenen en onweren was. Er waren de laatste tijd buien bij waarbij het tijden aan één stuk door aan het bliksemen was, en niet zo heel fraai was er één enorme bui waarbij er een tornado aan de grond kwam maar iets van twintig kilometer ten noordoosten van ons. Yikes! Dat vond ik toch wel iets te dicht bij. In ieder geval was het op zondag lang genoeg droog om voor het eerst dit jaar naar Ward te fietsen. Het was er eindelijk warm genoeg voor, al was het boven nog te fris om lekker even op het terras te zitten en ons traditionele ijsje te eten. Wat dat betreft is het nog steeds net zulk raar weer als een paar weken geleden! Veel natter en kouder dan gewoonlijk. In ieder geval zullen we daar volgende week geen last van hebben, want dan zijn we in tropisch-zwembad-warm Florida!