Een weekendje Fruita en Moab

Eerst maar eens het vloerbedekkingvervolg: vorige week woensdag kregen we de nieuwe-nieuwe vloerbedekking, en wat is dat een ontzettende verbetering!! Het ligt er heel mooi strak in, het patroon is overal recht en sluit aan, naden zijn zo goed als niet zichtbaar en het is gewoon zóveel mooier dan eerst, echt een verschil van dag en nacht! Nu zijn we er dan ook echt blij mee! Het zegt ook wel genoeg dat ze om alles te herstellen er met twee man bijna acht uur hard aan gewerkt hebben, terwijl de vorige mensen met z'n drieën in minder dan drie uur al 'klaar' waren.

Ondertussen hebben we het meest lekkere nazomer weer, gewoonweg nog steeds :-). Zo konden we twee weken geleden toen de buren ons uitgenodigd hadden voor het eten nog buiten zitten totdat het donker werd, en Danko kondigde vorige week aan dat we echt nog een keer moesten gaan kamperen voordat het winter wordt.

Zo gezegd, zo gedaan! We hebben in Moab een camping gereserveerd, we hebben op vrijdag vrijgenomen, en nadat we de auto ingepakt hadden zijn we naar Fruita vertrokken. Als we (op ons gemakje) in één keer naar Moab zouden rijden dan zouden we daar aankomen tegen de tijd dat het donker wordt, en dus te laat om nog een stukje te kunnen fietsen. Maar als we een tussenstop zouden maken in Fruita dan konden we nog mooi even een rondje fietsen over alle leuke paadjes van het 18th Road trail system. Halverwege de middag waren we er, en het was er druk! De hele parkeerplaats stond vol, en de camping was ook helemaal bezet zagen we onder het fietsen. Duidelijk is mountainbiken steeds populairder aan het worden, en dat is helaas ook te zien aan alle paadjes. Alles was echt veel verder uitgesleten dan toen we er een half jaartje geleden waren, en ook veel breder (en muller) geworden omdat mensen voor het gemak blijkbaar ook naast het singletrack fietsen. Erg jammer, want daar wordt het niet beter van. Maar we hebben ons alsnog prima vermaakt! Het is eigenlijk helemaal niet gek om zo de rit naar Moab even te onderbreken, maar we hadden ook het gevoel dat het speciale van deze paadjes er nu wel een klein beetje vanaf is.
Na het fietsen hebben we op de parkeerplaats onder het genot van een biertje pasta gekookt en pastasaus opgewarmd, en gegeten met uitzicht op de zonsondergang, en na even douchen hebben we het laatste stuk naar Moab gereden.
Eenmaal op de camping moesten we even zoeken waar we onze tent op wilden zetten, want het was er een stuk drukker dan we verwacht hadden. Blijkbaar was dit één van de drukste weekends van het hele jaar vanwege een lerarenconferentie, dus het was maar erg goed dat we niet op de bonnefooi gegaan waren! We hebben nog een klein kampvuurtje gestookt en daarna hebben we een koude nacht gehad, brrr!

Voor zaterdag hadden we allebei bedacht dat we ver wilden fietsen, en onder het ontbijt hebben we maar eens bedacht waar naartoe. Ik dacht dat we Sand Flats Road wel af konden fietsen en dat zijn we ook gaan doen. Tenminste, ondertussen was het tegen het middaguur en hebben we eerst maar eens brood gegeten, en daarna zijn we op de fiets gestapt. Het eerste stuk van die weg is nog gewoon verhard, met een paar steile klimmetjes totaan het begin van het Sand Flats recreatiegebied, en met uitzicht over Moab. Daarna wordt het een zandweg die mooi een beetje op en neer gaat, langs rode rotsen en met de La Sal Mountains in de verte. Het eerste stuk totaan het begin van het Porcupine trail hebben we al eens eerder gefietst, maar verder waren we nog nooit geweest. De weg ging nog iets verder geleidelijk omhoog, en daarna reden we een canyon uit met een paar flink steile stukken erin. Ik was blij met mijn kleinste versnelling en het feit dat ik mijn voorvork lager kan zetten! Ondertussen werd de weg rotsiger, we werden eens ingehaald door een aantal jeeps, en we kwamen hoger en hoger. Op een gegeven moment herkende ik de weg van toen we ooit een keer vanaf de andere kant zijn komen fietsen, en dat was ook het punt dat we ofwel door konden fietsen totaan de verharde weg die door de bergen loopt, of dat we een zijweggetje konden nemen naar een uitzichtspunt over Castle Valley, met dat als verste punt van de fietstocht. Danko vond dat gewoon de weg uitrijden niet zo heel interessant was, en ook niet zo handig, want dan zou je eerst een stuk afdalen en dat later weer moeten beklimmen. Het was ondertussen ook ver genoeg in de middag dat we er wel rekening mee moesten houden op tijd weer terug te zijn om de schemering voor te blijven. Dus werd het optie twee. We zijn een off-roadpaadje voor auto's ingefietst waar we nog een mooi uitzicht hadden over de kale bergen voordat we bij het punt waren waar je Castle Valley in kunt kijken. Een mooie gelegenheid om behalve naar het uitzicht te kijken ook even iets te eten en maar eens een jasje aan te trekken, want met de wind was het best fris daarboven! Daarna zijn we aan de terugweg begonnen, lekker omlaag. Dat was wel fijn na een eind klimmen! We waren precies op tijd terug op de camping om nog in het laatste beetje zon een drankje te drinken, en daarna zijn we uit eten gegaan bij een barbecuerestaurantje dat we vorig jaar ontdekt hadden. Mmm! En met betere temperaturen dan de avond ervoor konden we daarna nog fijn een poos bij het kampvuur zitten.

Voor zondag hadden we gedacht dat we 's ochtends maar een beetje op moesten schieten, zodat we nog snel even een stukje konden gaan fietsen en daarna op tijd aan de rit terug naar huis konden beginnen zodat we niet heel laat thuis zouden zijn. Dat ging uiteindelijk (natuurlijk) niet zo, en we hebben 's ochtends mooi de tijd genomen om wakker te worden, alle andere mensen en hun herrie te negeren, en rustig te ontbijten. Net als de paadjes in Fruita is Moab wel heel snel heel erg veel drukker geworden de laatste paar jaren, inclusief deze ooit zo lekker rustige camping. We hebben zo het idee dat het maar eens tijd is om nieuwe fietsplekjes te gaan ontdekken, of om te gaan wildkamperen. Het voordeel van zondagen is dat de meeste mensen vertrekken, waarna de rust weder keerde, hahaha-ahum!

Voor een korter stukje fietsen viel onze keuze op Kane Creek Canyon, waar we echt ja-ren geleden ook een stuk ingefietst zijn en toen niet verder konden vanwege een te-hoog-staand riviertje. Toen we eenmaal alle kampeerspullen weer in de auto hadden zijn we naar de parkeerplaats aan het begin van de canyon gereden, en hebben we nog erg leuk gefietst. Het riviertje was nu een stuk mul zand, dus konden we mooi de canyon infietsen, waar enigszins tot onze verbazing een heleboel tamelijk nieuwe campings bleken te zijn. Duidelijk is het hier ook druk, en dan vooral met van die UTV off-road-soort-van-autootjes. Auto is niet per se het goede woord, maar ze kosten wel net zoveel! Het is wel bijzonder om te zien hoe mensen enorme aanhangers hebben om die dingen in te vervoeren, natuurlijk met een net zo grote pick-up om dat allemaal te kunnen trekken. Geef ons maar een fiets! Op twee wielen is toch wel de beste manier om dingen te bekijken vinden wij. Dat dachten we al in Aspen op weg naar Maroon Bells, een paar weken geleden op ons rondje door Walden (twee wielen is twee wielen, of het nu gemotoriseerd is of niet :-)), en nu dus ook.

Het eerste stuk van Kane Creek Canyon is redelijk nauw, en daarna wordt het breder met een mooi gezicht op alle rotswanden overal om ons heen. We hebben op dat moment besloten dat 'niet al te laat thuis komen' veel minder belangrijk was dan nog even fijn fietsen, en toen we bij een splitsing in de weg de Hurrah Pass aangegeven zagen staan moesten we die natuurlijk doen! Dat was een leuk klimmetje van iets minder dan tien kilometer, met bovenop aan de ene kant uitzicht op de Coloradorivier en de Potash zoutbaden, en aan de andere kant uitzicht over Kane Creek Canyon. Mooi! Na wat foto's zijn we weer omlaag gestuitert, en dan is het toch wel leuk als je op de fiets veel harder gaat dan mensen in een auto! Wat mij betreft was dit het leukste tochtje dat we gemaakt hebben, dus maar goed dat we niet eerder zijn omgedraaid! We hebben ook mooi nog even de tijd genomen om een drankje te drinken, en uiteindelijk was het tegen vijven toen we eens op weg gingen naar huis. Met de min of meer traditionele pitstop voor warm eten in Grand Junction waren we uiteindelijk tegen half twaalf weer thuis, na een erg leuk weekendje kamperen!