Motorritjes en de verkiezingen

Terug uit Moab was het thuis nog steeds mooi en warm weer, en we hebben wel bijna elke dag een stuk(je) gefietst. Beslissen om een dag over te slaan daar zijn we nog steeds heel slecht in! Zo langzamerhand begint alles er wel herfstachtiger uit te zien, met kaalgewaaide bomen, dor gras, en de eerste ganzen hebben we ook alweer gezien.

In het weekend we bij Chelsea en Sergio op kraambezoek geweest. Viviana was toen net twee weken oud, en was diep in slaap voor het grootste gedeelte van de tijd dat we er waren. Schattig! Ik had in Nederland een boel cadeautjes voor een tiendagenverrassingspakket bij elkaar gewinkeld, en die zijn we gaan brengen, net als een grote pan chili met rijst en beschuit met muisjes als toetje! Dat was erg gezellig!

De dag erna wilden we een lekker lang stuk motorrijden, want zolang het nog niet sneeuwt en/of vriest, en er dus nog geen zand gestrooid is, moeten we daar natuurlijk gebruik van maken! Ons doel was Woodland Park, want in die richting waren we al een hele poos niet geweest. Om te beginnen zijn we via Ward en de Peak to Peak naar Idaho Springs gereden, en daar hebben we de weg richting Mount Evans genomen. Met vrij weinig verkeer was dat erg leuk rijden! Mount Evans is al sinds Labor Day dicht, dus namen wij de weg over Squaw Pass. Ik zou niet weten wanneer we daar voor het laatst geweest waren! Heel wat jaren geleden zou ik denken, want ik herinnerde me dat ik dat toen maar een lastige weg vond om te rijden met de motor, en dat vond ik nu helemaal niet. Op het hoogste gedeelte hadden we mooie uitzichten over de bergen en de vlakte richting Denver, en we kwamen nog best veel wielrenners tegen onderweg. Die zullen wel net als wij zo goed mogelijk gebruik hebben willen maken van het mooie weer! Danko is nog een keertje extra op en neer geweest over het laatste stukje van de weg, en daarna hadden we wel behoefte aan even zitten en iets te drinken. Er kwam dus een tussenstop voor koffie in Evergreen, en daar bedachten we dat naar Woodland Park rijden misschien wel iets te ambitieus was. In plaats daarvan vond Danko een leuk klein weggetje dat uitkwam in Bear Creek Canyon, een erg leuke kronkelige weg die uitkomt in Morrison. En dat was een goed moment om weer richting huis te gaan zodat we voor het donker thuis zouden zijn.

De maandag erna was het Halloween. We hadden er van tevoren niet echt plannen voor gemaakt, en toen nodigden Susan en Jeff ons het weekend van tevoren uit voor hun Halloweenfeestje. Leuk, en erg gezellig! Zo zie je weer eens een boel buren die we al een tijd niet gesproken hadden, en heel luxe was er zelfs warm eten voor iedereen (mmm, barbecue :-)). Er was zelfs zoveel eten dat Susan vroeg of we alsjeblieft iets mee naar huis zouden willen nemen, nou vooruit, haha!

En er was nog een 'feestdag' vorige week, maar die was voor onszelf :-). Op vrijdag waren we namelijk twaalf-en-een-half jaar samen! Ik had daar eigenlijk totaal niet bij stilgestaan en ontdekte het omdat we een kaartje kregen van Ria en Ad om ons te feliciteren, haha! Net ver genoeg van tevoren zodat ik een kaartje en iets lekkers voor Danko kon kopen trouwens. We zijn die vrijdag dan ook begonnen met een paar chocolaatjes prompt na het wakker worden, want dat lekkers moest natuurlijk direct open worden gemaakt :-). 's Avonds hadden we gereserveerd bij de Greenbriar Inn, en zijn we heerlijk uit eten geweest ons jubileum te vieren. Eenmaal aan tafel vroeg de ober ons of we voor een speciale gelegenheid gekomen waren, en toen we daar instemmend op geantwoord hadden kregen we zomaar van het huis allebei een glaasje champagne zodat we konden proosten, erg leuk!

Ondertussen hebben we onder het genot van toastjes met paté en bearnaisesaus het menu bestudeerd, en (zoals wel vaker) allebei precies hetzelfde besteld. We hadden een voorafje met stukjes speklap met asperges, grapefruit en gesuikerde sinaasappelschil (daar houd ik eigenlijk helemaal niet van, maar deze combinatie was heel lekker!), daarna kregen we als een soort tussengerechtje een bolletje rabarberijs, gevolgd door de beste steak die we ooit gehad hebben, met coquilles, gerookte dadel- en aardappelrisotto, gesmoorde collard greens (een soort van koolbladeren volgens wikipedia) en rode wijn-saus. Zó lekker! Natuurlijk hadden we nog plek voor een toetje, en wel chocolade-lava-cake met een bolletje ijs. Mmm! We hebben echt heer-lijk gegeten, dat was een erg goede manier om deze dag te vieren samen!

Vorige week kwamen er ook twee motorpakketjes aan. Eén had Danko's langverwachte op maat gemaakte nieuwe jas en broek. Erg mooi! De jas is helemaal goedgekeurd en past als gegoten, en de broek is teruggestuurd naar de winkel. Welke broek dit ook was, het was niet die van Danko, want hij was op zijn minst twintig centimeter te kort! Zelfs voor mij te klein (hè toch). Het andere pakketje was voor een nieuw onderdeel voor mijn motor. Daar wist ik niks van, maar Danko's nieuwe motor heeft verwarmde handvaten, en dat vond Danko zo goed werken dat hij vond dat ik dat ook moest hebben op die van mij :-). Op zaterdag werden dus mijn handvaten vervangen, en verder hebben we een beetje in huis aangerommeld. Het was bewolkt, het waaide, en wij vonden het wel prima om een dagje niet te fietsen. Veel te 'koud', ahem!

Het motorrijden een week eerder was ons zo goed bevallen dat we op zondag weer een lang stuk gereden hebben. Weer met het idee om naar Woodland Park te gaan! Door het ingaan van de wintertijd waren we mooi op tijd wakker, en aan het eind van de morgen zijn we richting Golden gereden. Daar vonden we een parkje met een bankje lekker in de zon, waar we even gestopt zijn om brood te eten. Daarna zijn we verder gereden naar Morrison (zo kom je er nooit, zo rijd je er twee keer in ongeveer een week), en daarna door Turkey Creek Canyon naar Conifer. Daar was het iets frisser, en een mooie gelegenheid om mijn handvatverwarming eens uit te proberen. En dat is toch wel best geniaal!
Vanaf Conifer namen we een leuk kronkelig weggetje dat uitkwam bij de South Platte-rivier, al is 'rivier' hier een beetje een groot woord, ik zou het eerder een beek genoemd hebben Dat was leuk rijden, door een canyon, langs het donkergroene water, met werkelijk enorme rotsblokken erin. Dat weggetje moesten we maar eens onthouden! Vanaf Conifer was er nauwelijks verkeer en hadden we de bergweggetjes lekker voor onszelf. Heel fijn! Helaas kwamen we net toen we op de grotere weg naar Woodland Park kwamen achter een group Harleys terecht. Altijd jammer van de herrie en het remmen voor bochten, maar deze reden op rechte stukken tenminste zo hard dat we ze wel van ons konden laten wegrijden. We hebben van nog meer kronkelige bochtjes genoten, en van het uitzicht op de bergen met Pikes Peak aan de horizon. Die piek was al besneeuwd, en met de donkere wolken die er omheen hingen zag het er dreigend uit!
In Woodland Park hebben we een koffiepauze gehouden, en besloten via de vlaktes in het oosten weer naar huis te rijden. We moesten eerst even door Colorado Springs, en daarna waren we via Black Forest en een paar niet per se geplande zandwegen al snel in de rollende heuvels van de prairie. Na een poosje kwamen we in Elbert, echt small town America, en dan ben je toch wel in een heel andere wereld. Behalve landbouw en uitgestrekte velden is er eigenlijk niks. We konden het ons allebei niet voorstellen daar te wonen! Ondertussen begon het donker, en dus kouder, te worden en was het erg prettig om allerlei verwarming aan te kunnen zetten. Als we dat niet hadden dan waren we niet zo'n stuk gaan rijden! Via Kiowa zijn we naar de snelweg gereden, en aangezien het toch al donker was toen we daar waren zijn we op die manier naar huis gegaan. Eenmaal thuis hebben we maar eens warme chocolademelk met een scheutje amaretto gedronken om een beetje op te warmen, want ondanks alle verwarming hadden we het toch wel een beetje koud. Heel handig was het eten zo goed als klaar, want ik had voor we weggingen de slow cooker aangezet, ideaal!

En dan waren er gisteren de verkiezingen. We hebben met afgrijzen zitten kijken naar de uitslag, want dat is helemaal niet wat wij gehoopt hadden. Tot onze verbijstering kan iemand het dus tot president schoppen ongeacht wat hij wel niet allemaal aan verwerpelijke dingen gezegd en gedaan heeft, en dat is nogal wat! Deze weerzinwekkende man is het tegenovergestelde van alles dat wij belangrijk vinden, en het feit dat er zoveel mensen op hem gestemd hebben en hij gewonnen heeft geeft ons een heel raar gevoel. Alsof de vaste grond onder onze voeten verdwenen is; of alsof de wereld op zijn kop staat. Ik zou niet weten hoe ik voor mezelf zou kunnen verantwoorden op iemand te stemmen die van allerlei volkomen onacceptabele dingen doet en zegt, want voor mijn gevoel keur je het dan indirect goed, of op zijn minst keur je het niet af. Het feit dat miljoenen mensen zich achter hem geschaard hebben ondanks dat alles heeft het effect dat we ons toch even niet erg thuis voelen in het land waar we wonen, en dat is een heel vreemde gewaarwording!