Nog een keer op de motor naar Fairplay

Twee weken geleden wilden we weer eens een dagje gaan motorrijden, en we bedachten dat als we nog een keer bij de Gold Rush-mijn wilden gaan kijken we dat het beste die dag konden gaan doen. Dus gingen we eerst nog even fietsen, en daarna op de gemotoriseerde tweewielers een stuk verder de bergen in. We zijn via de Peak to Peak naar de snelweg bij Idaho Springs gereden, waaar tot onze verbazing midden op de middag een behoorlijke file stond. Gelukkig is er een parallelweg en konden we mooi vermijden om in de file te moeten staan! Het was een bewolkte dag, met overal om ons heen regenbuien, waar we er ook eentje van over ons heen kregen: auw-auw-auw, al die hele harde druppels die terechtkwamen op die stukken van de motorjassen waar er rekbare stof zit tussen het leer! Gelukkig was het een kort buitje, en was er blauwe lucht richting Breckenridge. We hebben (natuurlijk) de toeristische route genomen over de Loveland Pass, en dat was nog koud daar bovenop. Brrr! Ondertussen zaten de regenbuien ons op de hielen, en zijn we in Breckenridge even gestopt om die voorbij te laten gaan en tegelijkertijd even te gaan koffiedrinken. Dat was letterlijk 'eventjes', want na een blik op de radar wilden we snel verder om de volgende bui voor te blijven. Dat was niet helemaal een succes want we werden alsnog nat op weg naar Alma. Tenminste, we kregen regen over ons heen, maar nat worden we daar zelf niet van. In tegenstelling tot best veel mensen hier die motorrijden zonder motorkleding, daar moeten wij niet aan denken!

Eenmaal bij Fairplay namen we de zandweg naar de goudmijn waar ze een gedeelte van Gold Rush opnemen, en in tegenstelling tot een paar maanden geleden waren er nu wel mensen bezig. Er reden wat shovels heen en weer, en er stonden heel wat mensen bij de machine waar ze goud scheiden van zand en stenen. Grappig! Niet dat we vanaf de weg ook maar iemand konden herkennen, maar het gaat om het idee hè! Blijkbaar was het het eind van de werkdag want op een gegeven moment ging iedereen die bij dat apparaat stond ongeveer tegelijk weg, en kwamen er een aantal auto's met nummerborden uit Oregan langsrijden (waar de groep mensen uit het tv-programma vandaan komt). 'Ze' waren het dus wel, maar we hebben geen mensen herkend. Er werd wel door iedereen vriendelijk gezwaaid, dus er zullen wel vaker mensen komen kijken. Dat is ook makkelijk om te doen, zo langs de openbare weg in Colorado, in plaats van waar deze mensen eerst op zoek waren naar goud: ver in de Yukon in Canada. Natuurlijk hebben we ook wat foto's gemaakt, en daarna was ons plan om weer verder te rijden. Totdat het Danko opviel dat het ondertussen al zeven uur was. Op de route die we in gedachten hadden (vanuit Fairplay via highway 285 terug naar het oosten, in plaats van terug te rijden hoe we gekomen waren) zijn totdat je ongeveer in Denver bent zo goed als geen restaurants, dus was het verstandiger om warm te eten nu het nog kon.

Toen we twee jaar geleden uit Durango op weg waren naar huis hadden we bedacht dat we in Fairplay barbecue wilden gaan eten bij een ieniemienie restaurantje dat we op de kaart gevonden hadden, maar dat was toen dicht. Nu was het wel open, of tenminste, we waren er precies om sluitingstijd, en de vrouw die ons zag parkeren vroeg of we binnen wilden komen om te eten omdat ze anders nu dicht gingen. Net op tijd dus! En graag! En we hebben erg lekker gegeten, soms vind je van die zeg maar onooglijke plekjes waar je dan je bord wel af zou willen likken, al kregen we ons eten hier niet op een bord maar op een dienblad, hahaha! Ik wilde er een foto van nemen, pakte mijn telefoon, en merkte dat mijn rijbewijs dat ik in diezelfde binnenzak had gedaan er niet meer in zat. Nee!!! Dat was balen, want die had ik net een paar maanden geleden verlengd, met het idee daar dan fijn een hele poos weer vanaf te zijn. Het idee was dat-'ie of bij het koffiedrinken in Breckenridge, of op de weg langs de goudmijn uit mijn zak gevallen moet zijn toen ik mijn telefoon gepakt had. Goed, we hebben eerst maar even gegeten, en daarna is Danko snel terug richting goudmijn gereden om te zien of hij mijn rijbewijs ook zou kunnen vinden. En, tot mijn gróte opluchting, had het daar nog op de weg gelegen. Onoverreden door voorbijkomende auto's en dus nog helemaal mooi schoon en onbekrast. Pfoe!! Wat dat betreft maar goed ook dat we niet doorgereden waren naar Denver om te gaan eten, want dan was het wel lastig geweest om 'm nog te gaan zoeken! In het vervolg stop ik dat pasje dus maar in een andere zak, zodat ik 'm niet op dezelfde manier nog een keer kan verliezen!

Met mijn rijbewijs weer veilig bij me zijn we aan de terugweg begonnen, en vooral het stuk over de hoogvlakte van Fairplay naar Jefferson was het mooi rijden. We hebben dit ook weleens een hele saaie weg gevonden (als je het hele plateau in één keer over rijdt helemaal vanuit Antero Junction over ein-de-lo-ze lange rechte wegen), maar nu hadden we mooie uitizchten in de schemering! Groene weilanden langs de weg die overgingen in steeds blauwer uitziende bergen aan de horizon, mooi om te zien! Het was donker tegen de tijd dat we de snelweg bereikten, en rond Denver was er het 'genot' van een volgende flinke bui. Motorrijden op de snelweg tussen ander verkeer, in het donker terwijl het regent is niet mijn favoriet om het zo maar te zeggen, maar wat doe je eraan!


Het regenachtige weer bleef nog even, en dus was de volgende dag een mooie gelegenheid om ons klusjeslijstje eens een beetje aan te pakken. We zijn zowaar vrijwillig eens niet gaan fietsen vanwege niet zo'n zin, want dan konden we mooi opschieten met alles dat we aan het doen waren. En zo hebben we nu bijvoorbeeld weer een trapleuning. Die is erg mooi geworden al zeggen we het zelf, mooi simpel (gewoon een ronde houten leuning die we wit geschilderd hebben) maar toch hip (want we gebruikten roestvrijstalen steunen om 'm aan de muur te schroeven, het zit in de kleine dingen hè!).


En daarna werd het druk. De gewoonlijke rapporten en andere papierwerk voor het bedrijf, en Dustin (Danko's nieuwe universteitswerknemer) kwam langs op huizenjacht vorige week. We zijn erg gezellig uit eten geweest, er was een weekend dat met een paar fietstochtjes erg snel voorbij ging, en verder was het eventjes goed doorwerken om het één en ander aan drukwerk voor de komende conferentie te maken en op tijd bij de drukkers te krijgen. Dat is allemaal gelukt, zowel het op tijd gedeelte als de eindresultaten :-). We hadden deze week ook twee sollicitanten op bezoek, waarvoor Danko en Jeremy voor de gelegenheid nette kleren aan hadden - maar er moesten 's ochtends ook wel gewoon dingen in het lab gedaan worden, en dat was een grappig gezicht, zo in een nette broek met overhemd! Jeremy zei al dat het net was alsof we ons eventjes in de jaren dertig bevonden, haha! Er zou deze week ook nog iemand anders even bij het bedrijf op bezoek komen, en toen de afgesproken tijd daar was kwam die persoon niet opdagen en liet ook doodleuk niks van zich horen, heel ergelijk!

En toen was het alweer weekend! Vandaag was de Lake Party in de wijk, die we mooi aan ons hebben laten voorbij gaan. Het kwam niet goed uit als je ook nog een rondje in de Porsche wilt maken, en wil fietsen en motorrijden, en na het fietsen even lui buiten op de bank wil zitten. Onder andere, haha! We hadden wel bedacht om bij de Lake Party een ijsje te gaan eten omdat er een ice cream truck bij zou zijn, maar net toen we ons aan de keus aan ijsjes verlekkerd hadden kwamen we erachter dat de food trucks niet onderdeel waren van het buurtfeest en dat je daar zelf voor moest betalen - helaasjammerpech. We zijn dus maar afgekoeld met een paar glazen gatorade, ook wel net zo lekker eigenlijk, want het was flink warm om naar Jamestown te fietsen vandaag!