Jacksonville en St. Augustine

Vorige week woensdag vlogen we naar Jacksonville, in Florida. Danko had hier twee meetings, één van eergisteren tot en met vandaag, en iemand kwam op het idee aansluitend nog een meeting te houden, helaas op de donderdag tot en met zaterdagochtend ervoor, zodat we ook het weekend er tussenin in Jacksonville moesten blijven. We hebben ons vanaf het begin afgevraagd waarom ze deze stad uitgezocht hadden, want het centrum (waar de meetings waren) bestaat alleen maar uit lelijke grote bankgebouwen, snelwegopritten en een verhoogd metrolijntje dat niemand schijnt te gebruiken, en verder niks. Dat klinkt misschien een beetje onvriendelijk, en meestal als we ergens zijn waar we nog niet eerder geweest waren dan kijk ik van tevoren wat er te doen en/of te zien valt, maar dat is er gewoonweg niet. Zelfs nog geen koffiezaakje waar je even leuk kunt zitten om te ontbijten of koffie te drinken! Bovendien is er voor wat voor reden dan ook wel erg veel politie op straat. Onze taxichauffeur van het vliegveld naar het hotel zei dat hij daar een veilig gevoel van kreeg, maar wij vroegen ons af waarom het nodig is dat ze met zoveel zijn.

Danko was op donderdag druk met de eerste meeting, en ik heb de ochtend gebruikt om naar een supermarkt te lopen voor wat ontbijt- en lunchspullen, en ’s middags heb ik gewerkt. ’s Avonds was er een meeting-etentje, en daarna wilden we met een aantal mensen even nog ergens iets gaan drinken. Op de kaart vonden we een Irish Pub in de Jacksonville Landing, een soort van winkelcentrum met restaurants dat wordt omschreven als de leuke plek om naartoe te gaan. In het verleden misschien, want wij vonden het nou niet een erg sfeervolle plek met de te schelle verlichting en een aantal leeg uitziende winkels. Er stond wel een bandje te spelen in de verder verlaten omgeving, waar wel één heel persoon naar stond te kijken. De Irish Pub bleek tijdelijk gesloten voor verbouwing, en we vonden uiteindelijk een soort van whiskey-bar ergens anders in het verder uitgestorven centrum.

Op vrijdag was ik jarig en hoefde Danko ’s ochtends niet bij de meeting te zijn, dus dat kwam goed uit :-). We hebben uitgeslapen, ik kreeg cadeautjes en een idiote kaart waar een heleboel herrie uit kwam :-), en daarna gingen we op zoek naar koffie voor bij ons ontbijt. Wat er online uitzag als een koffiezaakje bleek een standje in de lobby van een bank te zijn, met als voordeel dat er niemand was en we daar dus wel lekker rustig konden zitten. ’s Middags moest Danko aan het werk, was ik aan de telefoon voor verjaardagswensen, en aan het eind van de middag wilde ik wel even een frisse neus gaan halen. Ik liep een stukje langs de rivier, en daarna dacht ik naar een parkje te lopen dat ik op de kaart gezien had – in het kader van toch nog een beetje de omgeving bekijken. Alleen voelde ik mij niet heel erg op mijn gemak op weg er naartoe. Het was maar een klein eindje, dus ik heb wel even een blik geworpen op wat niet een park maar een bestraat pleintje met een metro-ingang bleek te zijn, en toen ben ik snel weer teruggelopen naar het hotel. Zover voor het toerist-spelen, want ik was ergens blij dat ik vergeten was mijn oorbellen in te doen, en dat ik een trui bij mij had waar ik mijn telefoon in kon verstoppen.
Voor het avondeten had ik na wat zoeken een leuk Frans bistrootje gevonden. Waar we lekker hebben gegeten, al had dat wat voeten in de aarde en was het een beetje een vreemde ervaring. Het begon er al mee dat de persoon met de taak om onze waterglazen bij te schenken telkens ook flink wat water naast het glas schonk. Na een paar keer zijn we maar zelf begonnen te zorgen dat de glazen vol waren (de fles met water stond namelijk op tafel), vanuit het idee dat het jammer zou zijn als ze ook water in ons eten zou schenken. Nu ik dit zo typ moet ik lachen, want zo kun je het ongeveer niet eens bedenken!
Goed, we kozen om te beginnen een glaasje wijn en een voorgerecht om te delen. Mmm, gerookte zalm met getoast stokbrood en allerlei dingetjes die je erbij kon eten, een beetje crème fraîche, kappertjes, ei; het soort voorgerecht waar je lekker even de tijd voor neemt. Alleen werd zo ongeveer onmiddellijk nadat we het gekregen hadden ook al ons hoofdgerecht gebracht. Of we het goed vonden als ze dat er maar even bij zouden zetten want het was een beetje te vroeg klaar. Nou, ja dus, want dan wordt het natuurlijk koud hè. Dat kon de ober wel begrijpen, en dus nam hij de borden weer mee. We hadden net bedacht waar we het ook alweer over hadden toen ze nog een keer ons warme eten kwamen brengen, nu met de boodschap dat het niet te lang moest blijven staan in de keuken want daar werd het niet lekkerder van. Wij keken elkaar eens verbaasd aan (en zagen de mensen aan de tafel naast ons ook verbaasd reageren), en zeiden dat aangezien we net zoals een paar minuten eerder nog steeds aan ons voorgerecht zaten het niet handig was dat ze het nu alweer kwamen brengen. Waarop de ober met de borden weer vertrok.
We besloten het maar te negeren, en net toen we zover waren kwam iemand anders ons, jawel, alweer dezelfde borden warm eten brengen. Nu met de enigszins dwingende mededeling dat we het wel nu moesten opeten, want anders konden ze er niks meer mee. Een beetje op zo’n manier alsof dat onze schuld was. We konden dus nog een keer zeggen dat we nog ons voorgerecht zaten te eten, en na drie keer zeggen dat we ons eten inderdaad graag –later– wilden hebben vertrok de man weer. Vervolgens kwam ‘onze’ ober zich verontschuldigen (blijkbaar was het zijn fout omdat hij te snel dingen in de computer had aangeklikt); en nog een keer (we begonnen ondertussen een beetje te wensen dat ze niet telkens kwamen storen), duurde het aanmerkelijk langer dan ze gezegd hadden en toen kregen we dan inderdaad onze bestelde steak frites. Het moet gezegd, het was wel erg lekker, gelukkig maar! We kozen nog een toetje om te delen, wat ze heel schappelijk van de rekening gehaald hadden als excuus voor de gang van zaken. Alleen hadden ze ons ook vier hoofdgerechten aangerekend (en toevallig hoorden we toen we net aan tafel zaten andere mensen over hun rekening klagen omdat daar hoofdgerechten dubbel op stonden, dus of dat per ongeluk was ga je je dan afvragen) dus dat moest eerst nog weer aangepast worden. Danko had eerst maar eens aan de ober gevraagd of hij weleens controleerde wat hij deed, waarop die de rekening bekeek en zei dat hij dat inderdaad altijd deed. Hij zag alleen niet wat we bedoelden totdat we het aangewezen hadden. Laat ik het er maar op houden dat we niet verbaasd zouden zijn geweest als we in één of ander verborgen camera-programma beland waren geweest!

Op zaterdagmorgen was het laatste gedeelte van de eerste meeting, en daarna wilden we samen de huurauto gaan ophalen. Danko kwam er maar net op tijd achter dat die locatie om twaalf uur sloot, en was na wat gehaast nog net op tijd om de auto mee te kunnen krijgen. Pfoe!! Want het was toch echt ons plan om de stad te verlaten ’s middags en dat was anders wel lastiger geworden! We hebben even ergens brood gegeten en gingen toen op weg naar St. Augustine, het oudste en nog steeds bewoonde door Europeanen gestichte stadje op het vasteland van Amerika. We dronken onderweg even ergens koffie en bedachten dat we in plaats van het stadje te bekijken eigenlijk liever naar het strand wilden. En dus reden we naar St. Augustine Beach, waar we fijn een strandwandeling gemaakt hebben en daarna ergens op een terrasje een drankje hebben gedronken. Zoveel fijner, lekker op het strand lopen dan in de stad te zijn in de buurt waar we ons hotel hadden!

En op zondag deden we dat alles nog een keer in de herhaling, want St. Augustine was een uur dichterbij dan bijvoorbeeld Daytona Beach en ik had nog over wat dingen in een reisgids gelezen die ik wel wilde bekijken. Alleen klinkt het hele idee van een oud, historisch plaatsje leuker dan ik me had voorgesteld – ik maakte namelijk de fout een historisch plaatsje à la ergens in Europa te verwachten, en dan valt het wel tegen als het centrum volkomen vercommercialiseerd en vrij sfeerloos is, en alleen maar bestaat uit dertien-in-een-dozijn toeristische winkels waardoor je je ook op willekeurig welke andere toeristische bestemming kon bevinden, en als dat wat eruitziet als een kasteel een universiteitsgebouw uit moderne tijd blijkt te zijn. De term ‘tourist trap’ was helaas wel van toepassing. We aten dus maar eens een ijsje om de ervaring nog wat te redden ;-), alleen was dat al helemaal gesmolten voor we eraan konden beginnen. Hè, viel zelfs dat een beetje tegen! Daarna liepen we nog even door het oude fort, het Castillo de San Marcos, en toen hadden we wel genoeg gezien. De leukste straatjes kwamen we tegen toen we om het centrum heen terugliepen naar de auto, want daar kreeg je tenminste het idee dat je door een oud plaatsje en langs oude huizen liep! Onze volgende bestemming was het strand, waar we nog een keer fijn een stuk langs de branding hebben gelopen. Met zicht op zwermen meeuwen, kleine heel hard rennende vogeltjes, een vrij uitzicht over de zee en een lekker briesje, gevolgd door een drankje op hetzelfde terrasje als de dag ervoor. We waren allebei blij dat we niet de omgekeerde volgorde aangehouden hadden! En blij dat we net deze twee dagen droog en zonnig was, in plaats van grijs, bewolkt en druilerig met regen zoals op de andere dagen. Daar hadden we dus mooi geluk mee!

Eergisteren begon de tweede meeting en zijn we ’s avonds erg gezellig met een groep uit eten geweest, waarna we met een kleiner aantal mensen nog een drankje hebben gedronken bij iemand op de hotelkamer. Dat was allemaal erg gezellig en voor we het wisten was het al half twaalf! Het kwam goed uit dat Danko gisteren niet vroeg op hoefde, want zo konden we een beetje uitslapen en op ons gemakje samen ontbijten. Dat kon vandaag niet, want de eerste sessie met praatjes waar Danko bij moest zijn en ook een praatje moest geven begon al om acht uur. Dat doen zo zodat er zoveel mogelijk praatjes in een (lange) dag passen, maar niemand is ooit blij met het tijdstip. Vandaag is maar een halve dag, en dan zit onze week in Jacksonville er toch al wel snel weer op!