Zon en sneeuw

Net toen we op weg gingen naar Austin kreeg ik nog een verzekeringsgerelateerd telefoontje, met de mededeling dat de verzekering meer aangevraagde fysiotherapiebehandelingen had afgekeurd. Vanaf dat we weer thuis waren (want daar wilde ik me in Austin niet mee bezig houden!) was het een frustrerende aaneensluiting van niet-kloppende informatie, telefoontjes waarbij ik herhaaldelijk hetzelfde moest uitleggen, een heel starre (niet op gezondheid maar op winst gerichte) houding van de verzekering en een oneindige cirkel waarvan ik maar niet kon ontdekken hoe ik eruit zou komen. Tenminste niet als ik wilde dat er meer vergoed zou worden. Ik had al een heel stuk geschreven maar eigenlijk wilde ik al die details liever vergeten! In ieder geval besloot ik de fysiotherapie voorlopig maar zelf te betalen in plaats van ermee te stoppen totdat ik het verzekeringsgedeelte opgelost had, maar ik begin te begrijpen waarom er in dit land zoveel mensen zijn die bijvoorbeeld slecht lopen. Als je verzekering benodigde zorg ofwel niet dekt, ofwel niet wil dekken, en je het niet zelf kunt betalen dan ben je daar mooi klaar mee. Ik had het erover met mijn fysiotherapeute, en zij zei dat het hetzelfde getouwtrek is met willekeurig welke verzekering (al is het in mijn geval wat touwtrekken betreft nog een tikkeltje erger omdat ik ervoor koos niet binnen het erg strikte netwerk te blijven ook al is dat op papier mogelijk). Ze willen je zo snel mogelijk van de fysiotherapie af hebben, en zodra je je gemiddelde dagelijkse activiteiten wel weer kunt doen vinden ze het wel goed genoeg. Of je nog ergens last van hebt, of niet kunt fietsen of een stuk wandelen of op een andere manier actief kunt zijn is daarbij helemaal geen overweging (!). Het is dus echt zo dat mensen op een punt komen dat er niet meer vergoed wordt ondanks dat iets nog niet genezen is, met als gevolg de keus om verder zelf te betalen of (vanwege de kosten min of meer gedwongen) te stoppen. Heel erg incorrect vind ik dat. Gelukkig kan ik die beslissing zelf nemen!

In dat weekend had Danko voor het eerst sinds we weten niet meer wanneer ook vrij omdat hij goed genoeg op schema was met de proposals dat er niet gewerkt hoefde te worden, zo fijn! Het was lekker weer zodat we uitgebreid buiten konden zitten om te ontbijten, en ik had er zowaar aan gedacht om eieren in huis te hebben voor Pasen. Daarmee maakte ik quiche met spinazie, ui, parmaham en hardgekookt ei, en dat was erg goed gelukt al zeg ik het zelf :-).
Op de dinsdag erna was de deadline voor de Fase 2-proposals, en die waren aan het begin van de middag al allebei ingediend. Hèhè, klaar!! Zoals Danko zei voelde het alsof hij nu de gevangenis mocht verlaten, en we zijn prompt een stukje met de Porsche gaan rijden met pauze voor koffie en thee in Lyons, waar we heerlijk buiten in de zon konden zitten. Twee dagen later was er ook al de uitslag van de eerste Fase 1-ronde uit januari, die ze aan ons hadden toegewezen. Goed nieuws! Het andere goede nieuws is dat ik wel iets meer mocht fietsen van de fysio, en ook dat de verzekering (nadat ik uiteindelijk uit mijn slof geschoten was) toch nog meer behandelingen goedkeurde. Of tenminste dat leek zo, want het gefaxte document bleek een oud iets van een paar maanden geleden te zijn, en de bewuste personen reageerden daarna niet meer op wat voor berichten dan ook. Daarna bleek dat als ik een afspraak zou willen maken met een voetspecialist om eventueel wat dingen uit te sluiten de dichtsbijzijnde bij de verzekering aangesloten arts op een half uur rijden is, met voornamelijk slechte beoordelingen, terwijl de arts die me werd aangeraden gewoon in Boulder zit maar dus niet gedekt wordt door de verzekering. En toen hadden we er wel meer dan grondig genoeg van. Wat een onmogelijke hoeveelheid gedoe! En ondanks dat we net twee maanden geleden onze verzekering vernieuwd hadden besloten we te wisselen. Puh!

Met Koningsdag was het lekker zonnig weer, zijn we allebei wezen fietsen, en heb ik de dag eer aan gedaan door een heel klein beetje (al jaren in de koelkast staande) oranjebitter te drinken voordat we in de zon voor het huis een drankje gedronken hebben. Het weer deed daarna ook nog maar eens wat het weer hier wel vaker doet, en na een paar dagen lekker weer waardoor allerlei bomen begonnen te bloeien ging het op zondag eerst hard waaien en daarna op maandag sneeuwen. We werden op dinsdag wakker met tien centimeter sneeuw, en het gevoel dat we opnieuw in de winter beland waren. Nou is er elk jaar wel een sneeuwbui die over komt net als je het spul helemaal niet meer wenst te zien, en elke keer vinden we het weer net zo stom, hahaha!
We besloten dat het einde van al het proposalwerk en het toegewezen marineproposal gevierd moest worden, en dus namen we Jeremy en Kristen vorige week mee uit eten. Dat was erg gezellig!

Net voor het weekend (en net op tijd) kwamen we er afgelopen vrijdag achter dat we op zaterdag iets te vieren hadden samen. Ons vijftienjarige jubileum! Ik zou nog zeggen 'waar blijft de tijd', hahaha! Danko is overdag naar het circuitje geweest, ik fietste voor het eerst sinds tijden een echt rondje (in plaats van een stuk heen en dan weer terug - ondertussen kom ik in vijftig minuten aan iets van vijftien tot zeventien kilometer, dubbel zo ver als eerst :-)), en 's avonds zijn we heerlijk uit eten geweest bij de Greenbriar Inn. Op zondag was het ook nog mooi weer, en daar hebben we erg goed gebruik van gemaakt door te fietsen, een rondje met de Porsche te rijden, en aan hanami te doen want de kersenboompjes stonden mooi in bloei. Hopelijk is dat over een paar dagen nog steeds zo, want er staat kou en sneeuw op de voorspelling voor de komende paar dagen. Hopelijk valt het mee!