Vertraging en verkouden

Het is alweer bijna een maand geleden dat we naar huis vlogen! En dat ging ietsjes anders dan we verwacht hadden. Ten eerste hadden we wat vertraging in Amsterdam. Eerst was er iets met het vliegtuig, daarna moest de bagage herschikt worden voor een beter evenwicht, en daarna konden we niet van de gate geduwd worden omdat een vliegtuig recht achter ons pech had gekregen en niet door kon rijden. We zagen onze overstaptijd in Parijs korter en korter worden, en dankzij het feit dat we helemaal voorin zaten hadden we uiteindelijk vijf minuten over om in te stappen voor onze volgende vlucht voor de gate dicht ging. Als we langer hadden moeten wachten om uit te stappen dan hadden we het misschien wel niet gered, want dit was al best op het nippertje!

We hadden een prima vlucht naar Denver, met aan het eind van de vlucht alle standaard voorbereidingen om te landen, inclusief een aankondiging hoe laat dat zou zijn. Alleen vlogen we om die tijd nog boven de wolken, en leek het er niet op dat we binnenkort zouden landen. Danko had toevallig de vluchtinformatie aan staan op zijn televisie, en daar zagen we de nog te vliegen tijd ineens oplopen naar negenendertig minuten, daarna tot bijna anderhalf uur, en was de bestemming ineens Salt Lake City. Meer mensen hadden dat gezien en iedereen keek elkaar eens aan, we zagen de bemanning bellen, en daarna kwam de mededeling dat we inderdaad hadden moeten uitwijken omdat het vliegveld in Denver vanwege onweersbuien gesloten was. Dat was voor mij voor het eerst! We landden anderhalf uur later inderdaad in Salt Lake City, waar we na een goed uur wachten weer konden vertrekken voor het uurtje terug naar Denver. Wij prezen ons ondertussen gelukkig met onze luxe stoelen, en het feit dat we altijd een paar extra literflessen water bij ons hebben, zodat we in die tijd ook iets te drinken hadden! We waren uiteindelijk vier uur later dan de bedoeling was in Denver, waar we ontdekten dat onze koffers de aansluiting in Parijs niet gehaald hadden en niet in Denver, maar in Detroit waren. Daar hadden we eventueel op kunnen wachten als de vlucht waar de koffers mee zouden komen niet ook een paar uur vertraagd was. Dus wij op naar het bagagekantoortje van Delta, want daar hadden we deze vluchten bij geboekt, en de koffers waren ondertussen aan boord van een Delta-vlucht. Het enige wat het zeer onvriendelijke mens dat we in het kantoortje aantroffen naar ons wilde blaffen was “International! We don’t do that!”, wat herhaald werd toen we nog maar een keer zeiden waar we voor kwamen. Heerlijk, we waren weer in Amerika..

Omdat wij wél geholpen wilden worden wilde zij dan uiteindelijk wel meelopen naar het bagagekantoor waar we wel moesten zijn. Van Lufthansa, wat volkomen onlogisch is omdat Delta daar niet eens mee samenwerkt. Degene achter die balie was tenminste wel vriendelijk, maakte een claim aan, en toen konden we (ruim een uur later ondertussen!) de huurauto ophalen en op weg naar huis. Onderweg even snel ergens iets gaan eten omdat het ondertussen allang etenstijd was hadden we totaal geen zin meer in, en in plaats daarvan heb ik thuis nadat we boodschappen hadden gedaan snel even wat pasta gekookt. Uiteindelijk konden we om tien uur ’s avonds een keer eten, dat was een lange dag!

De volgende morgen konden we dankzij de airtags in de koffers zien dat ze intussen voor het bagagekantoortje van Delta stonden. En niet bewogen, dus niemand deed er iets mee. Een beetje jammer, want onze fietsspullen zaten erin, en die zouden we ’s middags toch wel graag willen gebruiken. Danko keek maar eens online naar onze bagageclaim en ik hoorde hem lachen. Niet omdat het grappig was, maar meer omdat je je het gepruts niet voor kunt stellen. Bleek men voor ons op zoek te zijn naar twee paarse tweed hoedendozen, argh!! Hij heeft er maar eens achteraan gebeld, en dankzij de hoge status kreeg hij de goede mensen aan de telefoon die konden zien dat er ook totaal geen contactinformatie was voor onze bagage (waar hadden we dan de vorige dag alle tijd aan besteedt?), die toe konden voegen, en daarna het bagagekantoor konden bellen, zodat die Lufthansa konden bellen om de koffers te brengen (die daar nota bene voor de deur stonden!), zodat ze daarna bij ons thuis afgeleverd konden worden. Dat gebeurde ook wel aan het eind van de middag, maar het is toch wat! Ik was al van plan dan maar zelf op en neer te rijden zodat we in ieder geval onze spullen terug zouden hebben.

We zijn maar eens de huurauto terug gaan brengen, terwijl ik boodschappen ging doen is Danko zijn nieuwe fiets op gaan halen, en dankzij een paar oude wielerschoenen kon hij die 's middags ook direct gaan uitproberen. Danko vertrok op tijd om de regen voor te zijn en ik kon uiteindelijk ook gaan toen de koffers eenmaal gebracht waren. Nadat ik had vastgesteld dat ik mijn fietsschoenen in Denekamp had laten staan (..) en Danko het goed vond dat ik die van hem dan maar even gebruikte. We kwamen elkaar tegen toen Danko alweer op weg was terug naar huis, en toen zijn we samen nog naar Jamestown gefietst, ook al was dat voor Danko de tweede keer achter elkaar die dag. De fiets in ieder geval helemaal goedgekeurd, daar kan hij weer jaren plezier van hebben!

Op zondag zijn we nog een stukje wezen fietsen, dit keer meer richting het oosten vanaf ons huis, waar ik al ruim een half jaar niet geweest was omdat ik in de winter fijn mijn slimme fiets heb gebruikt. Oh wat zijn die wegen toch saai! Ik had ze totaal niet gemist om het zo maar te zeggen!

Op maandag hadden we nog een dag vrij vanwege Memorial Day, dat was wel prettig om nog een extra dag vrij te hebben. Danko had zich opgegeven om met de motor naar het grote circuit te gaan, ik heb mijn loopband weer eens aangezwengeld en fijn een stukje hardgelopen, en ’s avonds zijn we even bij de buren geweest om ze te bedanken voor het ophalen van onze post de hele tijd dat we weg waren. Het was warm genoeg dat we gezellig samen buiten konden zitten kletsen voordat de jetlag bij ons begon toe te slaan. Danko had het eens uitgerekend, en in de vijf weken dat we op reis waren hebben we veertig uur gevlogen. Veertig uur!! En dat is dan nog zonder de tijd die je in een vliegtuig zit voor het opstijgen en na het landen, en zonder de tijd op de vliegvelden. Misschien had hij dat maar beter niet uit kunnen rekenen, haha!

Op dinsdag gingen we weer naar het werk, niet tot onze onverdeelde vreugde eerlijk gezegd.. Ik had ook weer krachttraining en dat is toch leuker om niet in je eentje te doen! De volgende dag gingen we maar eens op pad voor nieuwe fietsschoenen en Danko ging aan het eind van de middag ons weelderig gegroeide gras te lijf. Hoewel, gras.. het was erg mooi groen en er groeit van alles, maar het meeste is geen gras! Maar het lange groen bewoog mooi in de wind, en we besloten een paar stukken zo lang te laten want dat is eigenlijk veel mooier dan van dat gekortwiekte gras. En dat scheelde ook mooi in het maaien, helemaal niet erg! We hadden nog bloemenzaad en dat hebben we in de lange stukken uitgestrooid.

We hadden nog niet gezegd dat het toch wel mooi was dat we ondanks al het reizen (en hoestende mensen overal) niet ziek geworden waren, of ik had op donderdag een kriebelige keel waardoor ik uiteindelijk het hele weekend en de maandag erna niet verder kwam dan de bank. Ik las maar eens een boek uit en keek de kroningsceremonie van koning Charles (want daar hadden we niks van meegekregen), maar dat was nou niet de bedoeling geweest! Op dinsdag voelde ik me heel wat beter, ik deed rustigjes aan beetje krachttraining en ging daarna even langs de bank om een rekening te betalen (want overschrijvingen naar het buitenland moet je persoonlijk komen doen). Daar mocht ik even tien minuutjes op wachten, in de wind van de erg koude airco en dat zwengelde de verkoudheid weer een beetje aan. En ik had er nog wel aan gedacht om wat extra's aan te trekken voor ik naar binnen ging!

In het weekend heb ik op zaterdag fietsschoenen uitproberen gecombineerd met weer eens een keer een beetje bewegen, ik had het gemist! Ik ben een stukje met Danko mee richting Ward gefietst, en op de plek waar de weg zich splitst tussen Jamestown en Ward omgedraaid want toen was het wel genoeg voor die dag. Aan het eind van de middag hadden Chelsea en Sergio ons uitgenodigd en dat was zo gezellig! Fijn om hen weer eens te zien, lekker te kletsen en gezellig samen te eten.

Op zondagmorgen mocht ik van mezelf wel weer een klein stukje hardlopen. Het was koel en bewolkt dus dat kon fijn buiten. Maar wat is het toch een stuk leuker om door het bos en langs het kanaal en over het Singraven te kunnen lopen dan langs de weg hier! Dat was wel hetzelfde gevoel als bij het rondje fietsen over het vlakke twee weken eerder! Het was weer wennen om thuis te zijn, op allerlei gebied.

Vorige week maandag ging Danko op weg naar Philadelphia voor een meeting, en had daar het genot van ruimtes waar de airco op een lagere temperatuur staat dan je in de winter de verwarming hebt staan, waardoor je zit te vernikkelen. Waarom men dat doet dat zullen we nooit begrijpen! We bleken ook allebei een verkoudheid opgepikt te hebben. Bij Danko zette dat gelukkig niet door, maar bij mij wel. Ptvrdr!

Op vrijdagmorgen had ik met Michelle afgesproken voor koffie/thee, dat was hartstikke gezellig en voor we het wisten hadden we ruim een uur volgekletst :-). Danko was ondertussen nog net voor de flinke buien wezen fietsen, het is echt ongewoon nat geweest en daardoor ook ongewoon groen overal. Danko fietste in het weekend op zaterdag naar Ward enop zondag is hij vanuit Idaho Springs naar het Loveland skigebied gefietst. Even iets anders en daar was het ook niet zo warm, want van de ene op de andere dag was het zomer geworden. De lentetemperaturen en dagelijkse regenbuien waren prompt weg, en in plaats daarvan konden we de ozon weer boven de stad zien hangen. Ik liet het sporten in het weekend nog maar even aan mij voorbijgaan want dat leek verstandiger. Zo ergerlijk als je eigenlijk wel weet dat dat zo is maar dat niet is waar je zin in had, haha! Ik deed maar eens een fruitbombardement en met de paar dagen rust vind ik nu wel dat het wel goed geweest is met de verkoudheden. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst had. In ieder geval kan ik morgen weer een stukje gaan hardlopen, want vooral dat heb ik wel gemist!