Tokyo

Dinsdagavond begon het een stuk eerder met sneeuwen dan er voorspeld was, binnen een uur lag er al vijf centimeter sneeuw en begonnen we ons wel een beetje zorgen te maken of we woensdagmorgen nog wel naar het vliegveld zouden kunnen komen. Gelukkig voor ons heeft het ’s nachts niet erg hard verder gesneeuwd en was het vliegveld prima te bereiken. Eenmaal op het vliegveld duurde het een half uurtje voor we in konden stappen, en daarna duurde het nog anderhalf uur voordat we daadwerkelijk konden vertrekken. Het vliegtuig moest namelijk ont-ijst worden en dat gaat allemaal niet zo snel. Oorspronkelijk hadden we in Minneapolis twee uur om over te stappen, en daar waren nog vijf minuten van over toen we waren aangekomen. Het was dus rennen om de volgende vlucht te halen, maar we waren op tijd! Helaas voor ons stond het vliegtuig te wachten op een vervangend bemanningslid, waardoor het nog een uur duurde voordat we naar Tokyo konden vertrekken. De vlucht viel ons erg mee, we hadden helemaal niet zo in de gaten dat je er toch bijna twaalf uur over doet!

Eenmaal in Tokyo zijn we één van de weinigen die geen aansluitende vlucht hebben, en we lopen ongeveer in ons eentje door immigratie en de douane. We hebben nog nooit een vliegveld zo leeg gezien! Daarna is het geld wisselen, onze weekkaarten voor de trein ophalen, kaartjes kopen voor de trein naar Tokyo en uitvinden welke trein we moeten hebben. Op Tokyo Station moeten we overstappen om in Shinjuku (de wijk waar ons hotel staat) te komen. Het is ons tamelijk onduidelijk, maar mensen helpen direct als je vraagt waar je naartoe moet. We zien veel mensen met mondkapjes, niet zodat ze niet ziek worden, maar zodat ze geen anderen aansteken met hun verkoudheid. De meeste mensen zijn in pak en vrijwel alle vrouwen lopen op hoge hakken (en dan zijn ze over het algemeen nog steeds een hoofd kleiner dan wij). Werken is duidelijk veel formeler dan in Amerika of Nederland. Vanaf het erg grote Shinjuku Station lopen we naar ons hotel waar we ongeveer direct in bed rollen.

Op vrijdag zijn we vanaf het hotel naar de wijk Shibuya gelopen om de Meiji-jingu shrine (een Shinto heiligdom) te bekijken. Je kunt ook met de trein of de metro gaan, maar het is veel leuker om door de stad te lopen! Het weer is wel bijna perfect, lekker warm in het zonnetje maar niet heet. Onderweg naar Shibuya stoppen we voor lunch bij een stel restaurantjes bij een kantorencomplex. Bijna alle restaurants hebben of levensechte plastic voorbeelden van al hun gerechten, of een kaart met plaatjes. Dat is wel zo handig als er geen Engels gesproken wordt! We kiezen een restaurantje waar udon noodles verkocht worden, heel erg lekker en grappig om de enige buitenlanders te zijn.
Als we aankomen bij de shrine blijkt die midden in een groot bos te zijn, wat ooit is aangeplant maar wat je er niet aan kunt zien. We hebben het geluk dat er net een trouwprocessie door de shrine loopt en dat er een soort officiële foto’s gemaakt worden van iemand in een hele mooie kimono.
Nadat we de shrine bekeken hebben lopen we naar Shibuya Crossing in het centrum van Shibuya. Dit is het drukste kruispunt van Tokyo en er schijnen per dag wel een miljoen mensen over te steken! Uitkijkend op het kruispunt zit een Starbucks, dus daar gaan we even zitten om foto’s te maken van de mierenhoop en iets te drinken. Als we zijn uitgekeken nemen we de trein terug naar Shinjuku en lopen we het drukke gedeelte van de wijk in, daar waar alle neonlichten en uitgaansgelegenheden zijn (ons hotel staat in het rustigere gedeelte van de wijk). Na wat zoeken vinden we een barretje waar ze de schuifdeuren op hebben staan zodat we een beetje buiten kunnen zitten om iets te drinken (wel zo fijn, want er wordt hier nog gerookt in bars). Daarna zoeken we een plek om avondeten te eten. Er zijn veel restaurantjes waar je voor iets van 750 Yen een maaltijd krijgt en daar kiezen we er eentje van. Het is weer erg lekker: miso soep, rijst, een soort van gefrituurde vis en groente en iets van ingemaakte worteltjes. Buiten Japan zie je vaak alleen maar sushi, maar niet andere Japanse gerechten die ook erg lekker zijn!

Op zaterdag worden we allebei rond vijf uur wakker. Het is dan al middag in Boulder, dus het is niet heel gek dat we niet meer kunnen slapen. Het voordeel ervan is dat we dan lekker veel tijd hebben om dingen te bekijken! Als eerste gaan we naar Yasukuni-jinja shrine, waar oorlogsgevallenen herdacht worden. Daarna gaan we naar Akihabara, het elektronicadistrict. Hier is het winkel na winkel na winkel met computerspullen, camera’s en zo ongeveer alles met een stekker en een microchip. Wel allemaal in het Japans, dus we houden het bij rondkijken. We eten lunch in een restaurantje waar ramen noodles verkocht worden. Weer erg lekker, alleen wel wat lastiger te eten omdat de noodles zo dun en glibberig zijn.
Na het eten gaan we naar Ueno, waar het Tokyo National Museum staat. Het is midden in een groot park waar erg veel mensen lopen. Er zijn nog best veel vrouwen die kimono’s dragen en dat is een erg leuk gezicht. Vooral als ze ondertussen aan de telefoon zijn of die gebruiken om een foto te maken! Bij de ingang van het museum is het ons even onduidelijk waar we moeten zijn om kaartjes te kopen. Er komt direct een man aanlopen die dat blijkbaar gezien heeft en die ons aanwijst dat je de normale toegangskaartjes uit een automaat kunt halen. In het museum bekijken we de hoofdtentoonstelling over Japanse cultuur, maar het valt ons allebei een beetje tegen. Voor een deel komt dat omdat veel bordjes met uitleg niet meer zeggen dan ‘inkt op papier’ of ‘klein bord’ en niet wat het nou eigenlijk is. Wat wel leuk is om te zien zijn de samuraizwaarden (die zien eruit alsof ze machinaal gemaakt zijn!) en de Buddhabeelden.
Als laatste gaan we naar de Senso-ji en Asakusa-jinja tempels in Asakusa. Hier heeft men duidelijk ontdekt dat er geld te verdienen valt aan tempelgangers/toeristen, want het staat langs de toegangsweg vol met kraampjes met souvenirs, kleren, eten en allerlei andere prutsels en frutsels. Het is ook de drukste tempel die we gezien hebben. De toegangspoort is erg gaaf met een hele grote rode lampion, maar de tempel zelf is in zeil verpakt, we denken als bescherming omdat er om het terrein heen overal gebouwd wordt. Op weg terug naar de metro kopen we een ijsje bij een ‘Italiaans’ ijswinkeltje. Sommige smaken die ze hebben zijn wel erg apart, bijvoorbeeld zoete aardappel, sojapoeder, zoete rode bonen, en sesamsmaak!
Eenmaal op het station is het een beetje lastig om te bedenken hoe we het beste terug kunnen gaan naar Shinjuku, omdat er geen directe verbinding is. Er is direct weer iemand die ons aanwijst wat de beste manier is, en als we op het perron niet weten welke trein te nemen is er weer iemand anders die direct komt helpen. Dezelfde persoon komt het zelfs nog even zeggen als we bij het station zijn waar we moeten overstappen! Zodra je even niet weet wat je moet doen of iets niet begrijpt is er altijd wel iemand die je komt helpen, meestal zelfs nog voor je bedacht hebt dat je er zelf niet uitkomt!
’s Avonds zoeken we in de buurt van ons hotel een plek om te eten, en daar komen we weer iets tegen wat we nog niet eerder gezien hadden. Bij de ingang van het restaurant staan namelijk een paar machines die eruit zien als een soort sigarettenautomaat, waar je je eten kunt kopen. Je krijgt dan een bonnetje die een serveerster op komt halen als je ergens bent gaan zitten. Als we ervoor staan en niet direct snappen hoe het werkt komt er alweer iemand aanlopen die uitlegt hoe het werkt, en als ons eten gebracht wordt komt ze ook even zeggen dat Danko meer rijst mag pakken als hij dat wil. Mensen zijn echt supervriendelijk als je iets niet snapt, of ze houden er niet van als je staat aan te klooien, haha!

Gisteren zijn we van Tokyo naar Tsukuba gegaan. Voordat we met de trein gingen wilden we eerst nog even iets eten en kwamen daarvoor uiteindelijk bij een soort Italiaans restaurantje terecht. Danko dacht pasta met rode saus te bestellen en ik dacht ook een soort pastagerecht te krijgen, maar dat was niet helemaal wat we kregen! Danko had blijkbaar de pasta van de dag besteld (denken we), want hij kreeg een soort spaghetti carbonara; en ik had het vreemdste bord eten dat ik ooit heb gehad. Namelijk een beetje spaghetti, een paar stukjes gebakken aardappel, een stukje vis met remouladesaus, een soort kaassoufflé met tomatensaus, ei in gehakt met een knapperig laagje met een soort sojasaus en een beetje groente allemaal mooi geserveerd in één bord, samen met een bord rijst. Niet helemaal wat ik verwacht had, maar wel erg grappig! En het was allemaal erg lekker, ondanks de vreemde combinatie.

Iets anders grappigs hier zijn de wc’s. Sommige wc’s maken het geluid van een kabbelend beekje als je erop zit (zodat het niet hoorbaar is wat je aan het doen bent) en andere wc’s laten een beetje water stromen voor hetzelfde effect. De bril is verwarmd, maar gelukkig kun je dat uitzetten omdat het wel een beetje te warm is en niet erg prettig. Bij de meeste wc’s is er een heel arsenaal aan knopjes voor ‘cleaning of the buttocks’ zoals de instructies bij een wc op het vliegveld zo mooi zeiden. Er is dan een knopje voor ‘spray’ en een knopje voor ‘bidet’, je kunt de waterdruk van het sproeien aanpassen net als de stand van het sproeiertje en er is ook een knopje om het sproeiertje heen en weer te laten gaan tijdens het sproeien. Bij sommige wc’s is er ook een soort fohn-optie om alles weer droog te maken (gelukkig hangt er ook altijd wc-papier). Needless to say dat we dat nog niet geprobeerd hebben en ook niet denken te gaan doen!