De tandarts

Na een rustig weekendje fietsen was het gisteren tijd om hier voor het eerst naar de tandarts te gaan. Sinds afgelopen zomer heb ik in Amerika mijn ziektekostenverzekeringen en na alle drukte in de zomer en al ons gereis daarna had ik twee weken geleden eindelijk een afspraak gemaakt. Ik kreeg toen een paar grote formulieren mee om thuis vast in te vullen, want ze willen echt je hele medische geschiedenis weten. De helft van de ziektes en aandoeningen moest ik googlen omdat ik niet wist wat het was, haha!

Als eerste werden er achttien (!) röntgenfoto’s van mijn gebit gemaakt zodat ze alles duidelijk op de foto hebben. Daarna kwam de tandarts (“Dr. Dan”) met een fijn haakje in al mijn tanden peuteren. Er werden een heleboel dingen opgenoemd waarvan ik niet wist wat het was, maar waarvan ik dacht dat het gaatjes waren omdat er op dat moment wat langer gepeuterd werd (daar heb ik nogal wat ervaring mee helaas!). Ik hoorde wel een keer het woord ‘kroon’ voorbij komen, maar dat had ik al wel verwacht. Dat krijg je met hele grote vullingen die er niet zo netjes meer uitzien! Toen er op wel heel veel plekken langer gepeuterd werd dacht ik dat ze hier misschien gewoon wat preciezer kijken. De tandarts had ook zo’n mooie bril met vergrootglazen erop op zijn neus, dat had ik in Nederland ook nog nooit gezien.
Het volgende was het controleren van mijn tandvlees en het opmeten van de pockets om je tanden zodat ze in konden schatten hoeveel tijd de mondhygiëniste nodig zou hebben. Het is hier blijkbaar standaard dat je gebit om de zoveel tijd grondig wordt schoongemaakt, inclusief alles wat zich onder het tandvlees bevindt.

Goed, toen dat allemaal voorbij was kwam de minder fijne mededeling. Ik heb in zo ongeveer elke kies een mooie, glimmende, grijze vulling en daar waren er een heel aantal van die niet meer goed aansloten en dus vervangen moesten worden. Bij twee tanden zou er dan niet genoeg tand overblijven om een nieuwe vulling in te stoppen, dus daar zou ik dan twee kronen voor krijgen. En er was ook nog een minuscuul gaatje, maar dat had niet de meeste prioriteit. What?! De laatste paar keer dat ik in Nederland naar de tandarts ben geweest was alles prima in orde, en nu zou er ineens van alles mis zijn? Ik heb de tandarts dan ook gevraagd of het echt allemaal zo erg was, of dat het meer zo was dat dingen in verschillende landen gewoon anders gedaan worden. Ik had wel eens de verhalen gehoord dat als je in een ander land naar de tandarts gaat, die prompt al het werk van hun voorganger over willen doen, en daar had ik dus geen zin in! Er werd toen een groot fototoestel met speciale flitsers gehaald zodat ze gewone foto’s van mijn gebit konden maken en mij konden laten zien hoe het één en ander eruit zag. Heel verhelderend was dat en mijn bezwaren waren direct verdwenen! Nou ja, in zoverre dat ik het eens was met het hele behandelplan. Naar de tandarts gaan staat namelijk met stip op één van mijn minst favoriete bezigheden!
Nadat ik getekend had dat de behandelingen en de kosten ervan aan me uitgelegd waren en ik drie afspraken had gemaakt kon ik gaan met het niet zo fijne idee dat ik nog een aantal niet zo prettige dingen in het vooruitzicht had!

Na het werk ben ik ’s middags boodschappen gaan doen en toen ik op de terugweg ook even langs de Oriental Market ging trof ik daar zowaar Maggi-mix voor boerenkoolstamppot aan tussen alle boemboes! Dat vond ik toch wel erg grappig en daar heb ik dus ook een foto van genomen, want wie koopt dat nou? Helemaal als de verpakking helemaal in het Nederlands is? Als ik boerenkoolstamppot wil eten dan koop ik in ieder geval wel een verse bos groen in de supermarkt!


Fast forward naar vanmorgen. Het was tien over half negen en ik was net klaar met ontbijten toen de telefoon ging. Ik had om tien uur een afspraak met de mondhygiëniste en omdat het dan niet zoveel zin heeft om daarvoor nog naar het werk te gaan dacht ik een mooi rustig ochtendje te hebben. Ik dacht dan ook dat het wel de herinnering voor mijn afspraak zou zijn (want ze bellen en sms-en om je aan je afspraken te herinneren), maar dat was het niet. Er was namelijk nog een gaatje vrij (hehehe, wat een leuke woordspeling..) om om negen uur aan mijn kronen te beginnen. Slik! Dat werd dus opschieten, want eigenlijk was dat wel erg ideaal: er waren nu maar twintig minuten om zenuwachtig te worden! Ik ben dus snel in de auto gesprongen en heb me naar de tandarts gehaast. Nadat ik in een soort klei gehapt had kreeg ik met een paar wattenstaafjes een goedje tegen mijn tandvlees aan zodat ik de verdovingsprik niet zou voelen, en werd me gevraagd of ik lachgas wilde of niet (dat is standaard bij tandartsen hier). Dat was niet zo'n moeilijke vraag!
Je wordt dan heel lekker ontspannen en slaperig, net zoals je je voelt vlak voordat je in slaap valt. Ik kreeg één of ander iets tussen mijn kiezen zodat ik niet zelf mijn mond open hoefde te houden en eigenlijk had ik het wel prima naar mijn zin in de tijd dat het duurde voordat de noodkronen erin zaten. Lekker een beetje rondzweven terwijl je half slaapt: helemaal prima, zo heb ik geen enkel probleem met naar de tandarts gaan!

Het is wel grappig dat de taken tussen tandarts en assistente hier wat anders verdeeld zijn. De tandarts deed al het boor- en slijpwerk, en de assistente heeft de noodkronen op mijn tanden gekleid. Toen al groffe werk klaar was werd het lachgas uitgezet (dat was wel jammer, want ik lag net zo lekker, haha!) en toen alles klaar was was ik ook weer helemaal aanwezig. Ondertussen is de verdoving uitgewerkt en voelt alles ietsje minder prettig, maar van het vervangen van de andere lekke vullingen kan ik nu niet meer echt warm of koud worden!