Cool!

En het is gelukt, de rondleiding in het Witte Huis! Een paar weken geleden kreeg Danko een email van de organisatie van de conferentie dat ze een beperkt aantal kaartjes hadden voor een rondleiding, en dat als je daar gebruik van wilde maken, je een fax moest sturen met je paspoort- en visumnummer. Gelukkig kwam die email 's avonds, op het moment dat heel Europa slaapt en de meeste mensen hun werk-email niet lezen (oftewel, meer kans voor ons!). Danko is dus direct naar het werk gereden om het formulier in te vullen en te faxen, en daarna hoorden we er helemaal niks meer van. Tot vorige week, want toen kwam de bevestiging dat we er vroeg genoeg bij waren geweest en dat ze onze informatie nu doorgestuurd hadden voor 'security processing'! Toevallig kreeg ik dezelfde dag een email van het kantoor van de Senator waar ik een rondleiding had aangevraagd, maar dat hadden we dus niet meer nodig! En daarbij is het ook tot het laatste moment onzeker of ze kaartjes voor je beschikbaar hebben, dus we hebben mooi geluk gehad!

Voor afgelopen weekend waren we van plan om te gaan motorkamperen. We hadden alle kampeerspullen dus ook nog niet opgeruimd, want dan blijf je bezig met spullen wegzetten en weer tevoorschijn halen! Op donderdag bedachten we dat we in plaats van op vrijdagavond, net zo goed op zaterdagmorgen weg konden gaan, want dan had Danko nog wat meer tijd om dingen op het werk af te krijgen. En dus hadden we lekker de tijd om bij Sergio en Chelsea te gaan eten, die net Barry en Kiira (je spreekt het uit als 'Kajra' ) voor een paar nachtjes over de vloer hadden. Precies op tijd voor het eten kwamen Rich en Theresa, die we net als Barry al minstens anderhalf jaar niet meer gezien hadden (en dan wonen zij niet eens in Texas!). Het was erg gezellig, en toen we tegen twaalven weer naar huis gingen bedacht dat we net zo goed vanaf huis konden motorrijden. Dan hoefden we zaterdagmorgen niet eerst nog alles op de motors te laden en dan konden we ook tussendoor lekker in ons eigen bed slapen. Helemaal geen gek idee!
Op zaterdag heb ik lekker een beetje uitgeslapen en is Danko nog een stukje gaan fietsen voordat we op de motor gestapt zijn. Danko kwam op het idee dat we wel door het Rocky Mountain National Park konden rijden, pizza eten in Grand Lake, en dan via Winter Park weer naar huis. We zijn via Ward naar Estes Park gereden waar we om het vast erg drukke centrum heen zijn gereden naar de ingang van het park. Daar stond een behoorlijk lange rij, maar omdat we een jaarpas hebben voor alle Nationale Parken konden we daar mooi langs rijden. Wel zo prettig! Wat niet zo prettig was is dat ze bezig zijn om de weg door het park opnieuw te asfalteren, en dat we op twee mijl boven zeeniveau stapvoets - over wat nu tijdelijk een zandweg met los gravel is - mochten rijden. De motor was niet zo blij met dat gepruttel in de eerste versnelling op die hoogte, en ik ook niet, haha! Ik was blij toen we dat stuk gehad hadden! De weg omlaag was allemaal mooi, nieuw asfalt, met daarop wel een lange rij langzaamrijdendend verkeer. Eenmaal in Grand Lake ging ons plan om pizza te eten niet door, want het gebouw waar de pizzeria zat was leeg en stond te koop. Dat was wel jammer, want de pizza's waren erg goed toen we er een paar jaar geleden een paar keer gegeten hebben. We zijn dus maar verder het stadje ingereden, daar waren we nog nooit geweest en daar hadden we niet veel aan gemist! Het centrum is één grote rij heel erg toeristische winkeltjes aan een houten boardwalk (een soort vlonder) die wel wat aan vervanging toe is. En helaas zijn er geen restaurantjes aan het water (Grand Lake ligt namelijk aan Grand Lake). We zijn uiteindelijk bij een barbecuerestaurant naar binnen gelopen, waar zoute dopppinda's op tafel stonden en waar we lekker gegeten hebben. Na het eten hebben we koffie en thee gekocht in een winkeltje waar het meisje achter de kassa bezig was aan haar eerste dag, en dus nog niet echt wist hoe de kassa of het espresso-apparaat werkte ("Als ik nou gewoon op een heleboel knoppen druk dan doet er vast wel één wat ik wil" ), erg grappig was dat! Tegen de tijd dat we weer in Boulder waren hadden we allebei een erg houten kont en was het erg fijn om thuis lekker op de bank, en daarna in bed te ploffen.
Op zondag hebben we lekker rustig aan gedaan. Eerst een beetje fietsen, daarna middageten en daarna maar eens bekijken waar we naartoe wilden rijden. We zijn via Carter Lake via allemaal leuke kronkelige weggetjes richting Fort Collins gegaan. Het was de bedoeling om via de ene canyon Fort Collins in te rijden, en via een andere er weer uit, maar de weg was afgesloten omdat er een ongeluk gebeurd was. We zijn dus maar gewoon omgedraaid omdat een paar andere mensen zeiden dat het wel een paar uur kon duren voor de weg weer open zou zijn. We hebben lekker alle bochtjes weer terug gereden tot we bij Carter Lake weer op de rechte wegen terecht kwamen. Toen kon het me ook niet snel genoeg gaan om thuis te komen, want er was geen enkele manier meer om nog zonder een zere kont op de motor te zitten, pfoe!

Deze week was het voor Danko nog een hectisch weekje op het werk om allerlei dingen af te krijgen voordat we morgen al naar Washington gaan voor de conferentie. Weekje is eigenlijk ook niet het goede woord, want het was fijn geweest als de dagen deze week wat meer uren gehad hadden. We vliegen morgenochtend rond half elf naar Washington, waar we mooi op tijd aankomen om met Matthieu ergens te gaan eten, gezellig!