Weekje DC

Vorige week zaterdag zijn we via Atlanta naar Washington gevlogen. Danko had al een paar dagen van tevoren een upgrade naar eerste klas gekregen, maar omdat we mijn ticket met mijlen betaald hadden kwam ik daar niet voor in aanmerking. Danko was zo aardig om zijn ticket aan mij te geven voor de vlucht van Atlanta naar Washington, zodat we allebei een stuk eerste klas konden vliegen. Het is helemaal niet verkeerd om lekker voorin te zitten!

Eenmaal in Washington hebben we de metro naar ons hotel in Woodley genomen, en dat is wel het fijnste hotel dat we tot nu toe in Washington gehad hebben. Het hotel heeft namelijk een tuin (zelfs met hangmatten!), er is een mooi aangelegd buitenzwembad, er zijn een heleboel restaurantjes op loopafstand, en vooral dat laatste is erg fijn! Nadat we ingecheck hadden zijn we met Matthieu, Ulf en Bianca en nog wat meer mensen van het Magnet Lab uit Florida uit eten gegaan.

Op zondag hebben we lekker uitgeslapen en daarna ontbijt op bed gehad. Lekker! Bij dit hotel hebben ze namelijk een ‘frequent guest’ spaarprogramma waar je je voor op kunt geven, en als je dat doet krijg je gratis internet en elke ochtend twee gratis drankjes. Omdat het dan net zo makkelijk is er ook een paar croissantjes bij te bestellen hebben we dat gedaan, want in totaal kost het dan toch ongeveer hetzelfde als wat je bijvoorbeeld bij Starbucks kwijt zou zijn aan ontbijt voor twee. Slim van het hotel natuurlijk, maar zulk soort dingen mochten ze overal wel aanbieden!
’s Middags waren we van plan om fietsen te huren en naar Great Falls te fietsen, een National Park niet al te ver buiten Washington. Omdat we ’s ochtends lekker rustig aan gedaan hebben was er niet meer genoeg tijd om dat nog te gaan doen, dus in plaats daarvan zij we we naar de dierentuin gegaan. De National Zoo is onderdeel van de Smithsonian Institution en dus is de toegang gratis. We kunnen ons allebei de laatste keer niet herinneren dat we in een dierentuin geweest zijn, maar ik vond het eigenlijk een beetje zielig, al die dieren in hun kleine hokken (vergeleken met de ruimte die ze in het wild zouden hebben). Ondanks dat is het natuurlijk nog steeds wel leuk om aapjes te kijken, maar de kleine zoogdieren en de grote katten vond ik eigenlijk niet leuk om te zien.
’s Avonds was er een receptie van de conferentie, en dat is het begin van een drukke week voor Danko. Voor mij is het wel vakantie, en ik doe op maandag niet veel meer dan een beetje hardlopen en daarna met een boek in één van de hangmatten liggen.

Op dinsdagmorgen was het tijd voor een bezoekje aan het Witte Huis! We hadden een toegangstijd van half negen, dus we zijn redelijk vroeg opgestaan zodat we ruim op tijd zouden zijn. Voordat je naar binnen mag controleren ze eerst of je wel op de bezoekerslijst staat, en het was maar goed dat Danko de envelop mee had genomen waar de informatie in zat. De mensen die de uitnodiging geregeld hebben waren er namelijk in geslaagd om zijn achternaam als ‘can de Loun’ te spellen, en als je naar ‘van der Laan’ had moeten zoeken was je wel even bezig geweest! Gelukkig werd er niet moeilijk over gedaan en mochten we gewoon naar binnen. Het is zo opgezet dat je vrij rond mag lopen, als je maar in de opengestelde ruimte blijft. Als we naar binnen gaan door de bezoekersingang is er nog een rij, maar dat blijkt later te komen doordat iedereen alle foto’s van vorige en de huidige presidenten wil bekijken die in de gangen aan de muur hangen. Vanuit de gang kun je in de bibliotheek kijken, en in de Vermeil (een soort zilverwerk) en China Rooms. Daarna kom je via een trap uit op de begane grond, en kom je door de East Room, de Green, Blue en Red Rooms en de State Dining Room. Erg leuk om te zien allemaal! Als laatste kom je door de ontvangsthal voor je door de voordeur weer naar buiten gaat. Je komt dan onder het bordes uit waar een grote lamp hangt (daar waar alle officiële gasten arriveren). Foto’s maken is in het Witte Huis niet toegestaan, maar buiten mag het wel en dat hebben we bij de voordeur de ook gedaan!
’s Middags ben ik met Bianca naar het National Museum of the American Indian geweest. We waren eerst van plan om naar de botanische tuinen te gaan, maar het was gewoon veel te warm om ergens buiten rond te lopen.

Op woensdag ben ik ’s ochtends gaan hardlopen en zwemmen, en ’s middags ben ik naar het National Museum of American History geweest terwijl Danko een praatje moest geven. Eigenlijk had ik twee jaar geleden naar dit museum gewild, maar toen was het dicht omdat ze aan het verbouwen waren. Nu kon ik wel naar binnen en heb ik de tentoonstelling over de First Ladies bekeken, de originele Star Spangled Banner (waar het Amerikaanse volkslied op gebaseerd is), een heel klein beetje van de tentoonstelling over presidenten en nog wat kleinere exposities. Daarna was het tijd om terug naar het hotel te gaan zodat ik op tijd terug zou zijn voor de dinner cruise! We hebben een stuk over de Potomac gevaren en het was erg gezellig, alleen was het eten niet heel erg geweldig. Dat viel ook wel een beetje te verwachten, aangezien ze ik weet niet hoeveel mensen tegelijk van eten moeten voorzien. We hebben ons slap gelachen om Ulf die Sastry’s videocamera ingepikt had en daar allemaal gekke filmpjes mee zat te maken, dus dat het eten wel wat warmer gemogen had was helemaal niet erg!

Op donderdag ging mijn plan om naar Great Falls National Park te gaan in de herkansing. Wel zonder Danko, want die was veel te druk met het maken van zijn praatje voor vrijdag om mee te kunnen gaan. Na het ontbijt ben ik een fiets gaan huren en nadat ik nog een paar foto’s van het Witte Huis had gemaakt ben ik richting Great Falls vertrokken. De weg er naartoe is heel makkelijk: je fietst langs de Potomac de stad uit tot je een jaagpad langs een kanaal tegenkomt, en dat blijf je volgen tot je bij de watervallen bent. Lekker tussen het groen! Ik had van tevoren gedacht dat ik er in ongeveer een uur wel zou zijn, maar dat was niet helemaal het geval! Na meer dan twee uur langs het kanaal gefietst te hebben begon ik daar wel genoeg van te krijgen en helaas voor mij vond ik de watervallen nogal tegenvallen. Omdat het een National Park is had ik er wel wat meer van verwacht! En ook helaas voor mij begon het eerst zachtjes, en daarna steeds harder en harder te regenen en te plenzen en na een poosje ook heel erg te onweren vanaf het moment dat ik weer terug naar Washington ging. Ik was niet zo heel blij, op de fiets langs water en onder bomen terwijl het boven mij flink tekeer ging! Gelukkig kon ik op een gegeven moment onder een brug schuilen, en toen de hoosbui overging in wat minder erge regen ben ik maar weer verder gefietst. Ik was toch al helemaal doorweekt en onder de modder, dus of ik nou nog wat natter en/of viezer zou worden maakte niks uit! Ik was blij toen ik weer in het hotel terug was en met kleren en al onder de douche kon om weer schoon te worden!

Vrijdagmiddag had Danko zijn tweede praatje en ben ik naar het International Spy Museum gegaan. Niet gratis zoals de musea langs de Mall, maar zeker wel de moeite waard! Volgens mijn reisgids zou je ongeveer twee uur nodig hebben om het museum te bekijken, maar als je alles wilt doen en lezen ben je toch echt flink wat langer bezig! Het museum begint met een soort spionagecursus, gevolgd door allerlei gadgets om mensen mee af te luisteren, te bespioneren en te vermoorden indien nodig, en daarna wordt de hele geschiedenis van spionage verteld. Op een gegeven moment ging alles mijn ene oog in, en het andere weer uit omdat ik al zoveel informatie gelezen had en ben ik wat sneller door het laatste stuk van het museum gelopen. Ik wilde ook terug naar het hotel, want we waren van plan om na Danko’s praatje te gaan zwemmen. In plaats daarvan hebben we een drankje besteld en hebben we heerlijk een beetje liggen slapen en lezen en luieren :-). Het was een erg drukke conferentie voor Danko en iedereen was erg onder de indruk van zijn werk, dus een beetje relaxen was wel op zijn plaats!

Omdat we gisteren pas on half drie terug naar Denver hoefden te vliegen hadden we ’s ochtends nog lekker de tijd om een beetje te gaan hardlopen en zwemmen voordat we naar het vliegveld moesten. We vlogen via Minneapolis (weer allebei een stuk eerste klas :-D) en we hebben ons op het vliegveld daar nog enorm staan verbazen over een telefoongesprek dat een Nederlandse vrouw op nogal luide toon aan het voeren was. Het mens stond namelijk zo ongeveer schreeuwend door de telefoon iemand uit te schelden, waar iedereen fijn van kon meegenieten, echt ongelofelijk. Je hoefde helemaal geen Nederlands te kunnen verstaan om te begrijpen wat er aan de hand was!

Het was erg fijn om vandaag nog een dagje vrij te hebben voordat we morgen weer aan het werk moeten zodat we nog fijn de tijd hadden om een beetje uit te slapen en een flink eind te gaan fietsen. Het plan was om via Ward naar Nederland te gaan, maar we hebben het maar bij naar Ward en weer terug gehouden, dat was ver genoeg voor vandaag!