Moku’aina o Hawai’i

Na een erg kort nachtje slapen vielen we alweer twee weken geleden om half vijf ’s ochtends uit bed om op vakantie te gaan. Op dat moment was het buiten -12° C, brr! We waren allang blij dat het niet -21° C was zoals ze voorspeld hadden, want het was zo al wel koud genoeg om op de bus te wachten!
Eenmaal op het vliegveld kwamen we erachter dat er een klein probleempje was met onze vlucht naar Salt Lake City. Het was ongeveer tijd om in te gaan stappen, maar er miste nog een stewardess die op dat moment nog uit Grand Junction moest komen met een ander vliegtuig. We konden overgeboekt worden naar de eerstvolgende vlucht, maar dan zouden we nooit onze aansluitingen naar Los Angeles en dan Kona gaan halen. En om het allemaal nog wat fijner te maken was de eerstvolgende beschikbare vlucht naar Hawai’i pas op maandag, twee dagen later! En toen bleek wel dat het helpt als je allebei een frequent flyer status hebt, want van alle mensen die in de rij stonden om overgeboekt te worden waren wij de eerste, ook al stonden we helemaal achteraan. En het allerbeste was wel dat ze ons van Delta naar een rechtstreekse vlucht van United overgeboekt hadden (en die werken niet eens in dezelfde alliance) en we uiteindelijk twee uur eerder dan gepland in Kona zouden zijn!

Eenmaal in Kona hebben we onze huurauto opgewaardeerd naar een cabrio en het is erg leuk dat je zonder dak rond kunt rijden! Daarna zijn we wat boodschappen gaan doen en zijn we naar Waikoloa gereden. We konden direct al goed zien dat Hawai’i een vulkanisch eiland is, want in plaats van begroeiing is het meeste dat je rond het vliegveld ziet oude lavastromen. Een heel apart gezicht, al dat zwarte gesteente!
We dachten een condo met één slaapkamer gehuurd te hebben, en ik had er verder niet echt een beeld bij behalve dat ik een compact appartementje verwachtte. Very, very wrong! We hebben namelijk een heel groot appartement met een woonkamer met een plafond van twee verdiepingen hoog, een grote keuken, een grote eettafel, een terras met uitzicht op de golfbaan met palmbomen, een gang met een open trap naar boven, en boven een slaapkamer met balkon en een enorme badkamer plus nog een slaapkamer met badkamer die we helemaal niet eens gebruikt hebben. Bij elkaar is het bijna net zo groot als ons huis! Dat was wel een leuke verrassing, en het is toch wel erg fijn dat je je eigen plekje hebt in plaats van een hotelkamer. We hebben dan ook elke ochtend heerlijk buiten zitten ontbijten voordat we dingen zijn gaan doen, en vergeleken met het koude winterweer in Boulder leek verhuizen helemaal geen gek idee, haha!

Op onze eerste volle dag in Hawai’i zijn we gaan snorkelen bij Anaeho’omalu Bay, het strand dat het dichtstbij is en waarvan wordt gezegd dat het een hele goede plek is om te snorkelen. Alleen was het water zo troebel dat je alleen maar de indruk kreeg dat er ontzettend veel te zien zou zijn als het water maar wat helderder was! We hebben na het zwemmen dus maar een stuk langs het strand gelopen, en we zagen onderweg meer schildpadden op het strand liggen dan we in de Bahamas en Mexico samen gezien hadden!
De volgende dag zijn we naar een aantal andere stranden gegaan, maar daar was het zicht niet veel beter. We hebben wel per ongeluk de autosleutel zwemles gegeven (gelukkig was het ding waterdicht en niet kapot!) en op weg naar één strand zijn we door een gigantisch dure woonwijk gereden. Alle stranden zijn namelijk publiek toegankelijk, dus ook stranden die horen bij wijken waar het lijkt alsof ze elk grasje nog afzonderlijk de goede kant op geplant hebben. Als de toegangspoorten van huizen zelfs een dak hebben dan weet je dat je in de rijkeluisbuurt belandt bent, haha!

Na een paar dagen zwemmen en strand was het tijd voor iets anders, en dus zijn we Mauna Kea opgereden. Dat is de hoogste berg ter wereld als je het meet vanaf de zeebodem, en ook als je meet vanaf zeeniveau is het een flinke berg, 4205 meter hoog. Het is erg apart om te zien hoe vaak het landschap veranderd vanaf de kust naar de top van de berg, het enige dat we zo ongeveer niet gezien hebben onderweg is tropisch regenwoud! We konden totaan de top met het dak open rijden, maar we hebben wel op een gegeven moment onze winterjassen aangetrokken, haha! Op de top staan een heleboel telescopen en er is een gaaf uitzicht. We hebben brood gegeten met uitzicht op Mauna Loa (de andere hoge vulkaan) die boven de wolken uitstak en daarna was het tijd om naar het strand te gaan. Het is toch grappig dat je op het ene moment in je lange broek en dikke jas het koud staat te hebben en je het volgende moment je bikini aantrekt om eens lekker te gaan zwemmen! En dat zwemmen hebben we gedaan bij Hapuna Beach, een van de betere stranden om te gaan body boarden, en dat is heel erg leuk om te doen! Danko’s board was binnen de kortste keren doormidden, maar dat was dan ook maar een goedkoop dingetje dat we nog in Mexico hadden gekocht. Het gaat er hier dan ook ietsje wilder aan toe, afhankelijk van hoe ver je het water in gaat.
De volgende dag was er een ‘high surf warning’ en voorspelden ze golven totaan vier meter hoog, dus niet erg geschikt weer om te gaan snorkelen. ’s Morgens zijn we naar het noordelijkste puntje van Hawai’i gereden waar je een erg leuk uitzicht hebt op de kust verderop. Ook hier zijn allerlei soorten landschappen afhankelijk van hoe ver je van de kust af bent en op wat voor hoogte je rijdt, heel erg leuk! Op het ene moment rijdt je langs weilanden en als je dan de bocht omgaat en iets afdaalt rijd je ineens tussen de tropische planten, heel apart! ’s Middags zijn we weer naar Hapuna Beach gegaan om nog wat meer te body boarden, al waren de golven mij wel een beetje te wild. Je kon het vanaf de parkeerplaats al flink horen donderen en de meeste mensen (en ik) hielden het dan ook bij kijken naar de mensen die wel een poging deden om de golven de baas te blijven. Als bonus zagen we toen we aan het eind van de middag zaten op te drogen aan de horizon een walvis uit het water springen en met zijn staart slaan. Zo’n gaaf gezicht!

Na de paar dagen rondrijden wilden we weer graag ergens gaan snorkelen en dat zijn we gaan doen in Honaunau Bay. Aan die baai ligt ook de plek waar vroeger de koningen woonden en de ‘place of refuge’ voor vijandige strijders en mensen die taboes hadden doorbroken, het National Historic Park Pu’uhonua o Honaunau. Dit ligt zuiden van Kona, en terwijl er ten noorden van Kona vrij weinig bebouwing (alleen af en toe hotels en resorts) en begroeiing is, is dat aan die kant van het stadje volkomen anders! Ten noorden van Kona is het tamelijk droog, maar naar het zuiden valt groeien overal bomen en struiken met mooie bloemen, heel veel soorten hibiscus en allerlei andere fel gekleurde bloemen, en er is ook een heel erg leuk uitzicht op de kust vanaf de weg. Allemaal van die leuke kleine straatjes die tussen de huizen door uiteindelijk naar het strand lopen. Eenmaal in Honaunau bekijken we eerst het park voor we gaan snorkelen. Omdat deze baai geen zand heeft is het heel mooi helder in het water en zien we eindelijk veel koraal en vissen! Langs het strandje staan een aantal borden met waarschuwingen om de dolfijnen die de baai als rustplek gebruikten met rust te laten, en zowaar zien we aan het eind van de middag een paar keer een groepje dolfijnen zwemmen! Het blijft bij de vinnen die je dan ineens door de golven ziet gaan, maar dat is ook al een gaaf gezicht, zo in het wild! Hierna hebben we nog een aantal strand- en zwemdagen gehouden. Een middagje Hapuna Beach, een middagje Anaeho’omalu Bay, en een middagje Kahalu’u Beach Park, een baai die een heel stuk redelijk ondiep blijft en waar het gewoonweg stikt van de vissen!

Ons volgende uitstapje was het Hawai’i Volcanoes National Park. Dat was wel de grootste reden was om naar Hawai’i te gaan en niet naar een ander eiland, want ik wilde weleens een actieve vulkaan zien! We hadden van tevoren een hotel in Hilo (de andere grotere stad op Hawai’i, en redelijk dicht bij het park) geboekt omdat het een beetje te ver was om in één dag te rijden. We zijn via de zuidkant van het eiland naar het park toe gereden, en hoe verder zuidelijk je komt, hoe verlatener het wordt. Redelijk snel na Honaunau houdt vrijwel alle bebouwing op. Het landschap wordt een stuk droger en er is niet veel behalve oude lavastromen en macadamia nut farms. Je kon al van ver één of ander soort wolk tegen de rest van de bewolking zien afsteken, maar daar hebben we op dat moment niet verder bij nagedacht. Totdat we bij de ingang stonden en op de kaart zagen dat er een heel stuk van de weg rondom de caldera van Kilauea is afgesloten vanwege de giftige gassen die de vulkaan uitstoot!
We zijn als eerste naar het visitor center gereden waar we mooi op tijd aankwamen voor een korte film. Daarin werd verteld dat er in 2008 een nieuw gat is ontstaan in de Halema’uma’u krater (zeg maar de krater in de krater) waar zoveel zwavelgassen uitkomen dat ze een stuk van het park voor onbepaalde tijd hebben moeten afsluiten. Dat was dus de wolk die we al van best ver konden zien! Gelukkig kun je nog gewoon bij de meeste uitzichtpunten komen, en kun je ook nog steeds omlaag lopen totdat je bij de bodem van de caldera bent. En dat is echt net een maanlandschap! Er is niks behalve lava, lava, en meer lava! Op één stuk bovenaan de rand van de caldera zijn allemaal gaten in de aarde waar stoom uitkomt, en een stuk waar allerlei zwaveldampen uit de grond komen. Het deed ons erg denken aan Yellowstone, al is het park tegelijkertijd echt volkomen anders!
Nadat we ook de Halema’uma’u krater vanaf een uitzichtstpunt hadden bekeken zijn we verder gereden richting de kust. Onderweg hebben we nog een stukje door een oude lavabuis gelopen en daarna kom je door een landschap van alleen maar lava. Oudere lava en nieuwere lava, brokkelig of juist glad, en in zwart en allerlei kleuren grijs. Een heel apart gezicht! Bij sommige stukken staan bordjes in welke maand van welk jaar het gebeurd is, en ik vond het moeilijk om me voor te stellen dat zoveel lava in zo’n korte tijd zoveel land kan bedekken.
Tegen het eind van de middag zijn we het park uitgereden, op weg naar de plek waar je stromende lava kunt zien als je geluk hebt. Ooit was er een weg langs de kust, maar die is door lava overstroomt op een gegeven moment. Net als een visitor center dat er ooit stond, een woonwijk en allerlei overblijfselen van heel vroeger – het richt nogal wat schade aan, zo’n actieve vulkaan! In het park is het ene eind van de weg, en dichtbij het punt waar die weg weer onder de lava vandaan komt stroomt er nog steeds lava de zee in. Je moet er alleen wel een behoorlijk eindje voor omrijden om op datzelfde punt uit te komen! Omdat we toch door Hilo kwamen hebben we daar eerst maar gegeten in wat volgens de reisgids het beste Japanse restaurant op het eiland is (zoo lekker!), en daarna zijn we op weg gegaan naar het andere einde van de weg. En toen we daar eenmaal waren werd ons verteld dat ze die dag gesloten waren omdat de luchtkwaliteit te slecht was. Als lava in zee stroomt onstaan er gassen die je maar beter niet kunt inademen, en de wind kwam blijkbaar van de verkeerde kant. Dat was wel even een teleurstelling! Helemaal omdat dit uitzichtspunt pas om twee uur ’s middags open gaat, en we het dus niet nog een keer zouden kunnen proberen.

We zijn dus maar ons hotel gaan opzoeken en de volgende morgen kwam Danko op het idee dat we ook met een helikopter naar de lava konden gaan kijken. Dat leek me wel wat, en dat hebben we dus geboekt voor die middag! Het is nou niet direct het meest goedkope toeristische iets wat je kunt doen, maar dit leek ons het geld wel waard! We hadden van tevoren nog ongeveer een halve dag om dingen rond Hilo te bekijken, dus zijn we naar Akaka Falls geweest en naar iets wat een botanische tuin moest voorstellen (ik had me al verheugd op alle bloemen), maar dat duidelijk (nog?) niet was. Daar zijn we dan ook voortijdig vertrokken, ook omdat het ondertussen was begonnen te regenen. Hilo is de natste stad in Amerika, en dat hebben we gemerkt! Want eenmaal op het vliegveld om in te checken voor de helikoptervlucht begon het hoe langer hoe harder te stortregenen, waardoor onze vlucht uiteindelijk werd afgelast omdat het gewoon te slecht weer was. Toen waren we dus voor de tweede keer teleurgesteld dat we geen lava gezien hadden!
We konden een beetje korting krijgen op een vlucht vanuit Kona omdat onze vlucht gecancelled was, maar dat werd ons dan wel een beetje te duur. Ze konden ons wel op een reservelijst zetten en ons bellen als ze een vlucht beschikbaar zouden hebben voor dezelfde prijs, maar daarvan dachten we direct al dat de kans vrij klein zou zijn. De vlucht die we geboekt hadden vanuit Hilo was namelijk drie kwartier, en de vluchten die vanuit Kona vertrekken duren twee uur en zijn ongeveer dubbel zo duur.

We zijn dus maar terug gereden naar de zonnige kant van het eiland en de volgende dag zijn we nog een keer naar Hapuna Beach gegaan. Er was weer een high surf warning, en Danko’s nieuwe body board heeft die dag niet overleefd. De piepschuimen boards die ze in de supermarkt verkopen zijn dus duidelijk alleen bedoeld voor kalm water, haha!

Op donderdag heeft Danko eens naar het helikopterbedrijf gebeld om te vragen of er nog kans was dat we nog met een vlucht mee zouden kunnen, en zowaar kon dat direct een dag later, en voor maar een paar tientjes meer dan we voor de veel kortere vlucht vanuit Hilo betaald zouden hebben. Dat zagen we wel zitten! Danko heeft een paar plekken aan het raam gereserveerd (zodat we niet op de ene stoel in het midden terecht zouden komen) en daarna zijn we nog een keer naar Kahalu’u Beach gegaan om te snorkelen.

En vrijdag was de dag van de helikoptervlucht! We zijn ’s ochtends eerst nog even gaan snorkelen bij Anaeho’omalu Bay, waar het water zowaar wat helderder was en waar we een paar schildpadden achterna gezwommen hebben. Daarna was het tijd om naar het vliegveld gegaan, en na de safety briefing was het tijd om in te stappen en op te stijgen. Dat gaat nogal wat subtieler dan met een vliegtuig, en vanaf het vliegveld zijn we tussen Mauna Kea en Mauna Loa door naar het National Park gevlogen. Het was er redelijk bewolkt, maar we hadden toch een gaaf uitzicht op de caldera en de Halema’uma’u krater. Daarna vlogen we naar de Pu’u O’o krater, waar de vulkaan al sinds 1983 onafgebroken aan het uitbarsten is. In de krater zelf konden we direct al op twee plekjes oranjegekleurde lava zien, zo gaaf! De piloot vloog over de lavabuis die van de krater naar zee loopt, en op een bepaald punt kon je door een ‘dakraam’ in de buis kijken, recht op de feloranje lava! Op de plek waar de lava in zee stroomt kon je ook over de hele lengte de gloeiend hete lava en een heleboel stoom zien. Het is een heel gaaf en apart gezicht, en dat was het geld voor de helikoptervlucht zeker wel waard!
Na het National Park zijn we over Hilo langs de noordelijke kust naar de Kohala Mountains gevlogen. Onderweg kwamen we over Akaka Falls, en aan de kust van Kohala gingen we door een vallei met een paar onwaarschijnlijk hoge watervallen. Een erg gaaf gezicht, maar toch lang niet zo gaaf als de stromende lava! Precies toen we weer terug kwamen op het vliegveld landde daar een klein vliegtuigje en voor we het wisten stonden we na twee uur vliegen alweer op de grond. Het voelde in ieder geval een stuk korter dan dat!

Vrijdag wilden we nog voor waarschijnlijk de laatste keer gaan snorkelen, en dus gingen we naar Spencer Beach. Vanuit de helikopter zag dat eruit alsof daar heel veel te zien zou zijn, maar het zicht onderwater was zo slecht dat je al het koraal alleen maar zag als je er al bijna tegenaan gebotst was. We waren dan ook snel uitgesnorkeld en zijn naar Anaeho’omalu Bay gegaan voor een volgende poging. Daar was het iets beter, maar wat snorkelen betreft zat het ons niet erg mee deze vakantie! We hebben geen idee of dat met het weer te maken heeft, want blijkbaar is het een stuk regenachtiger dan normaal en ook waait het vanuit de tegenovergestelde richting dan dat het normaal doet. Op Maui en O'ahu hebben ze noodweer gehad, dus het is maar goed dat we daar niet naartoe gegaan zijn!

Voor gisteren en vooral gistermiddag was er weer een high surf warning, nu voor golven totaan zeven meter hoog. Het plan was dus om te gaan body boarden bij Hapuna Beach, maar dat was ‘s ochtends al gesloten vanwege de geweldig hoge golven. We hebben er een hele poos naar staan kijken, wat een geweld!

En vandaag was alweer onze laatste dag op Hawai’i, dat is zo snel voorbij gegaan! Omdat we pas om tien uur uit Kona vertrekken hadden we nog lekker de hele dag, dus hebben we vanmorgen nog lekker lang buiten ontbeten en zijn we vanmiddag nog naar het strand geweest. De zee was nog steeds te wild om te kunnen body boarden bij Hapuna Beach, dus hebben we bij Anaeho’omalu Bay nog lekker wat in het water gedobberd voor we onze koffers weer ingepakt hebben om weer naar huis te gaan. Het was een hele leuke vakantie, jammer dat het alweer voorbij is!