Terug in de bergen

Net terug van vakantie vielen we op het werk allebei direct met onze neus in de boter. Ik had ongeveer 400 emails en een stapel post van wel twintig centimeter om mee te beginnen (plus een paar dringende gevalletjes als extraatje) en Danko moest vandaag alweer naar Albany (in New York) voor zijn werk, waar van tevoren ook nog een boel voor voorbereid moest worden. Dat was wel even een omschakeling! Het heeft ook wel een paar dagen geduurd voordat ik weer een beetje een overzicht had van waar ik ook alweer allemaal mee bezig was voor we weggingen!

De andere omschakeling was het weer. Toen we aankwamen was het best lekker weer, maar op woensdag begon het 's middags ineens te sneeuwen! Natuurlijk niet helemaal zomaar ineens, maar we hadden niet op de weersvoorspelling gekeken 's morgens. Dat was op Hawai'i ook niet nodig, haha! Maar dat was dus wel even wennen na het lekkere warme weer op vakantie! En om ons dan ook direct maar helemaal onder te dompelen zijn we het weekend nadat we terug waren gaan skiën in Breckenridge. Er hadden een aantal mensen een huisje gehuurd in Blue River (hetzelfde als waar we vorig jaar geweest waren) en omdat er iemand opeens toch niet ging konden wij op het laatste moment ook nog mee. Leuk!

We zijn er vrijdagavond naartoe gereden, en de weersvoorspelling voor zaterdag was niet zo best! 10 graden onder nul, sneeuw, en wind totaan 80 km/u. We zijn zaterdag dus eerst maar eens begonnen met eens lekker uit te slapen en lekker lang op de bank over ons ontbijt te doen voor we zijn gaan skiën. En het was koud!! In de eerste lift naar boven vroegen we ons allebei al af waarom we eigenlijk ook alweer wilden skiën die dag, haha! Er was wel heel erg veel verse sneeuw, maar het was veel te koud om leuk in te kunnen skiën en we hadden er allebei ook al redelijk snel genoeg van. In plaats van te skiën zijn we een hele poos in de hot tub gaan zitten, stukken beter! Daarna hebben we ons avondeten warm gemaakt en nadat we gegeten hadden hebben we ons rot zitten lachen om de ‘kookkunsten’ van Robert. Hans had hem aangewezen om te helpen met het maken van kaasfondue die de anderen gingen eten en Robert heeft wel drie kwartier lang op allerlei manieren geprobeerd om daar onderuit te komen, erg grappig!

Voor zondag was er het perfecte skiweer voorspeld. Een paar graden onder nul, niet veel wind en een lekker zonnetje. Het probleem was alleen dat Danko ‘s nachts ziek werd en dat ik me nou ook niet heel erg geweldig voelde. Ik ben na het ontbijt dus maar eens begonnen om een sloot thee te drinken. Tenslotte waren we in redelijk korte tijd van zeeniveau naar boven in de bergen gegaan, en als je dan niet genoeg drinkt variëren de gevolgen van hoofdpijn tot hoogteziekte. De oplossing is dan heel simpel: drinken, drinken, en meer drinken! Gelukkig hielp de thee zodat ik ‘s middags toch nog even kon skiën. Als je er dan toch bent! Alle verse sneeuw van de dag ervoor was ondertussen veranderd in wat meer ‘aangestampte’ sneeuw, zonder ijs, waar je heerlijk hard op naar beneden kan gaan. Heel erg leuk, en dan krijg ik er ook niet snel genoeg van!
Omdat het nogal druk kan zijn op de weg vlak nadat de liften dichtgaan hadden we bedacht dat we dan mooi nog in Blue River konden eten voor we naar huis gingen. Normaal gesproken is de drukte en de file dan weg en kun je mooi doorrijden. Alleen ging dat deze keer net even anders! Bij Dillon stond er op de borden dat er de volgende vijfentwintig kilometer langzaamrijdend verkeerd was vanwege een ongeluk. We hebben dus een ommetje gemaakt over de Loveland Pass zodat we niet voor de tunnel al in de bijbehorende file terecht zouden komen. Helaas voor ons was er aan de andere kant van de pas ook een file en hebben we uiteindelijk wel meer dan een uur echt helemaal stil gestaan, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt! Het kwam mooi uit dat we allebei een paar tijdschriften bij ons hadden zodat we iets te doen hadden onder het wachten. Toen het verkeer dan eindelijk weer op gang kwam zagen we een stukje verder wat de reden van het hele feest was: een tankwagen met methanol was zijn oplegger verloren (dat dat kan hè?!) en dus was de snelweg een poos afgesloten geweest. Waar ze die vijfentwintig kilometer vandaan gehaald hadden was ons niet duidelijk, want dit was toch echt nog een stukje verderop. Gelukkig lag het ding aan de andere kant van de weg, anders hadden we een flink stuk om moeten rijden om thuis te komen!

En dan zaten er afgelopen maandag bij de post onze oproepen voor de ‘biometrics’ afspraak bij de Aurora vestiging van de U.S. Citizenship and Immigration Services. We hadden ergens tijdens de vakantie al de ontvangstbevestigingen voor al onze formulieren ontvangen, en dit is dan de volgende stap: even langskomen zodat ze je vingerafdrukken en een foto kunnen nemen (er moesten bij elk formulier al twee pasfoto’s, maar goed) en je een handtekening kunt zetten zodat ze die ook hebben. Op de brief staat in dikke letters dat je Green Card aanvraag als in de steek gelaten beschouwd wordt als je niet op komt dagen, dus Danko heeft de nodige herinneringen in zijn telefoon geprogrammeerd, voor het geval dat!