"Hier waren we al lang niet geweest!"

Dat is wat we wel vaak tegen elkaar gezegd hebben de afgelopen week. Vorige week zondag hadden we zin om een lang stuk te fietsen. Het standaardritje is dan naar Ward en precies daarom hadden we daar toch niet zo’n zin in. In plaats daarvan hebben we de mountainbikes gepakt en zijn we daarmee een flink stuk de bergen in gefietst. Wel eerst door de stad om bij Fourmile Canyon te komen, waar we al best lang niet meer geweest waren. Met de racefiets vanaf huis moet je eigenlijk net te lang door het verkeer fietsen voor je aan het begin bent, en dus doen we dat bijna nooit. Met de mountainbike kun je wat andere paadjes nemen die een stuk leuker zijn om te fietsen, we hebben ergens langs de Boulder Creek even brood gegeten, en daarna zijn we op ons gemakje naar Salina gepeddeld. Daar gaat de weg over in een zandweg, en was het even gedaan met het op het gemak fietsen want dat stuk van de klim is behoorlijk steil. Onze eerste bestemming was Gold Hill, en voor we aan het laatste stuk van de klim begonnen zijn we eerst even gestopt voor brownies. Een beetje onbedoeld was dat ook een grappige smaaktest, want ik had er één van een recept van Chelsea (mmm!) en één die ik ooit uit een pakje gemaakt had (wat een verschil, ten nadele van het pakje!). Het is minstens een aantal jaar geleden dat we op de fiets naar Gold Hill geweest zijn, en meestal namen we dan Sunshine Canyon terug naar huis. Nu hadden we nog wel zin om nog een stukje verder te fietsen, met het idee om via Lefthand Canyon naar huis te gaan. Het ‘dan hoeven we alleen dit stukje nog te klimmen’ bleek nog zes kilometer verder te zijn, met als beloning een lekker steil weggetje om in Lefthand Canyon uit te komen. Toen hadden we ook wel ver genoeg gefietst, mooi dus dat we alleen nog maar naar huis hoefden af te dalen!

Soms heb je van die weken die erg snel voorbij gaan, en afgelopen week was er zo ééntje. Het hele lekkere niet te warme weer met temperaturen zo begin twintig graden ging prompt over naar zomers weer met ruim dertig graden, en daar kregen we een beetje het gevoel van hoe het kan dat het al juni is ondertussen. Net alsof je ook opeens een paar maanden overgeslagen hebt!

Niet dat we iets te klagen hebben over het weer (al is het wel weer even wennen aan de warmte), want het is erg fijn te weten dat er de komende tijd bijvoorbeeld geen sneeuw meer gaat vallen! Heel logisch gingen we gisteren dus maar eens kijken hoever we met de crossmotors Rollins Pass op zouden kunnen rijden voordat we daar sneeuw tegen zouden komen. Op weg erheen gingen we via Fourmile Canyon over het Switzerland trail naar Sugarloaf Mountain, en dat hadden we ook al in tijden niet gedaan. Ooit zijn we daar een keer met de Camry langsgereden, nou, dat hoef je nu niet meer te proberen want alles is een heel stuk rotsiger geworden! We hebben nog wat meer zandpaadjes genomen naar de Peak to Peak, en na zo’n heel stuk hotsebotsen is het dan toch wel een luxe als je even een stuk over een geasfalteerde weg rijdt. Vanaf Rollinsville hebben we de zandweg naar het westen genomen, totaan de plek waar het spoor met een tunnel door de bergen naar Winter Park gaat. Ooit gingen het spoor over de pas, en dat is nu een mooi bergpaadje geworden. Toen we net in Boulder woonden zijn we deze pas ook een keer een stuk opgeweest, lang genoeg geleden dat het bijna aanvoelde alsof ik er nog niet eerder geweest was! Aan het begin hadden we een paar mooie uitzichten over de vallei waar we uitkwamen, en verder was het goed kijken wat het beste spoor was om te rijden. Met een crossmotor lekker makkelijk, maar tot onze verbazing zagen we ook een aantal gewone auto’s, en zelfs een wegmotor (dus ook met weg-banden) die nog een passagier bij zich had ook! Hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw er langs de kant lag, en hoe meer water er over het pad stroomde, inclusief een aantal flink grote plassen waar we maar niet midden doorheen zijn gereden omdat we geen idee hadden hoe diep dat zou zijn. En niet veel verderop veranderde dat water in een flinke hoop sneeuw, en hadden we het hoogste punt van de dag wel bereikt. Danko heeft nog even geprobeerd of je er echt niet langs kon, en dat kon duidelijk niet, hahaha! Tijd om om te draaien en terug te rijden naar huis, met nog een leuk stukje binnendoor over Magnolia Road. Dat was een leuk ritje zo!

En na gisteren een middagje motorrijden ‘moest’ er vandaag dus een eind gefietst worden. Nu hadden we wel zin om naar Ward te gaan, en ook dat hadden we al een poos niet gedaan omdat ze vorig jaar nog overal met de weg bezig waren. Heel prettig was het vandaag lang niet zo warm als ze voorspeld hadden, en met een lekker windje in de rug en vrij weinig verkeer was het leuk fietsen! Omdat het zou kunnen gaan regenen later in de middag zijn we aan het eind van de ochtend al vertrokken. We hebben ergens langs de beek brood gegeten, en daar zaten ook een heleboel grote vlinders op het zand, waar je best heel dichtbij kon komen, een mooi gezicht! Voor we het eigenlijk wisten waren we al boven, zonder dat we echt moeite hadden hoeven doen voor de wat steilere stukjes. Toch prettig als het zo makkelijk gaat! We hebben ons traditionele ijsje gegeten, en besloten dat Ward ver genoeg was voor vandaag. We hadden het halve plan om verder te fietsen langs de Peak to Peak en dan via Lyons naar huis te gaan, maar we waren blij dat we dat toch maar niet gedaan hebben. Zodra we aan de afdaling begonnen waren ontdekten we namelijk dat het makkelijke fietsen vast ook wel iets te maken had met de best harde wind die we ondertussen tegen hadden. Het kostte dus iets meer moeite om omlaag te fietsen dan we gedacht hadden, maar zo konden we toen we eenmaal thuis waren ook verdiend met een stuk ontbijtkoek lekker even op het terras gaan zitten!