Motorrijdweekendjes

Ik had ook gewoon niks over het weer moeten schrijven de vorige keer! Ik zou nog denken dat wensen dat het nog lang geen winter zou worden prompt voor sneeuw gezorgd heeft, want nog geen week later werden we op maandagmorgen wakker in een witte wereld. Er viel een goed aantal centimeters sneeuw, en wij maar hopen dat er nog geen zand gestrooid zou worden, wat dat is dan het einde van het motorrijden voor dit jaar.

Met zo'n voorspelling in het vooruitzicht hadden we het gevoel de hele nazomer die we niet helemaal hebben meegekregen in één weekend te moeten stoppen voordat het ging sneeuwen. Het plan was om op zaterdag een heel eind te gaan fietsen, maar in de gewoonweg stormachtige wind die er 's ochtends was verging onze zin daarin wel een beetje. Het heeft zo hard gewaaid dat een dik stuk rubber dat we als spechtpreventie op de schoorsteen gelegd hadden er met dikke stenen en al vanaf gewaaid is! Er was nog wel een beschut hoekje op ons terras waardoor we fijn buiten konden ontbijten, want in de zon en uit de wind was het erg aangenaam. Fietsen ging 'm dus niet worden, motorrijden terwijl het stormt zagen we ook niet zitten en dus werd het plan er dan met de Porsche een dagje opuit te gaan. Lunch mee, met het idee dat ergens in de Poudre Canyon op te eten en dan via Walden en Winter Park weer naar huis te gaan. We waren alleen nog niet halverwege Hygiene toen het ons opviel dat het daar (op maar iets van tien minuten rijden) helemaal niet waaide! Er waren allerlei mensen aan het fietsen, en wij kregen zo'n knagend gevoel dat wij dat dus ook hadden kunnen gaan doen. En dus draaiden wij om, aten onze lunch in de achtertuin en gingen daarna alsnog op weg om een heel eind te fietsen. De wijk uit was het even doorbeuken tegen de wind in, en verder hebben we heerlijk in een lekker zonnetje in een korte broek en korte mouwen een heel eind gefietst. Niet gek voor begin oktober! En al helemaal niet omdat we al gedacht hadden dat het niet kon die dag! We zijn Fourmile Canyon uitgefietst tot in Sunset en vanaf daar namen we de Switzerland Trail richting Gold Hill met wat mooie uitzichten op versbesneeuwde bergen onderweg. Net toen we de weg opkwamen naar Gold Hill kwamen we Michelle tegen waar we even mee hebben staan kletsen, en vanaf daar was het hoofdzakelijk bergaf naar huis. We hadden geen zin om nog een keer door de stad te fietsen, en we wilden nog genoeg tijd hebben om thuis nog buiten te kunnen zitten, dus gingen we via Lickskillet Road op weg naar huis. Dat is één van de steilere weggetjes in de omgeving en we hebben onze remmen daar zeg maar goed weten op te warmen! Thuis konden we nog mooi eventjes met een drankje in de zon zitten, en toen de zon achter de huizen verdween was het zelfs warm genoeg om nog een hele poos langer buiten te blijven zitten! Fijn!

Voor zondag stond een flink eind motorrijden op onze wensenlijst. We zijn dit jaar geen enkele keer een echt lange tocht gaan maken, laat staan dat we meerdere dagen met de motor weg zijn geweest. We waren niet vroeg genoeg klaar om te vertrekken om het 'rondje' langs Walden te kunnen doen (dan had ik bijvoorbeeld mijn wekker eerder moeten zetten :-)), helemaal omdat het 's avonds zou beginnen te regenen als voorafje aan de voorspelde sneeuw. Het was niet heel duidelijk wanneer de buien konden komen en dus bedachten we een route waarbij we makkelijker en sneller weer naar huis zouden kunnen rijden. Alleen waren we niet de enigen die bedacht hadden via de Peak to Peak op pad te gaan, want wat was het daar druk zeg! Zo her en der konden we nog wat mooi geel verkleurde aspen zien staan, maar de meeste bomen waren al hun blad al kwijt. Maar het was wel heel mooi zonnig en heel helder, wat dat betreft een gek idee dat het zou gaan sneeuwen binnen vierentwintig uur! We zijn in Black Hawk gestopt om even brood te eten, en daarna zijn we via Idaho Springs richting Mount Evans gereden en vanaf daar over de Squaw Pass. Heel prettig was daar nauwelijks verkeer. Via Evergreen en een aantal leuke weggetjes met de mooie combinatie van dennenbomen, gele aspen en een knalblauwe lucht (mooi!), kwamen we in Conifer en daar was het wel tijd voor een koffiepauze. Voor de koffie hadden we zo het idee via een snellere weg terug naar huis te rijden. Na de koffie wilden we liever nog een keer de Squaw Pass nemen en dus gingen we via dezelfde weg weer naar huis. Eenmaal op de Peak to Peak konden we de donkere wolken al aan zien komen en niet erg lang nadat we thuis waren begon het te regenen. Dat kwam dus mooi uit!

De volgende, besneeuwde, dag was het Columbus Day, en voor ons in principe een vrije dag. Alleen is het niet zo interessant om die dag binnen door te brengen, dus zijn we gewoon aan het werk gegaan. De dag vrij halen we dan wel weer een keertje in als het zonniger is!

Na een druk weekje op het werk was het afgelopen weekend weer mooi weer. Wel enigszins stormachtig, maar behalve dat prima geschikt om weer eens een rondje op de crossmotors te gaan rijden. Dachten we. Want zoals bijna elke keer wilde die van mij weer eens niet starten: grrr!! Dachten we dat eindelijk opgelost te hebben, is er weer het volgende euvel. Uiteindelijk bleek dat het juist uit voorzorg vervangen benzinekraantje niet werkte, en in de uit-stand alsnog benzine doorliet (waardoor er benzine kwam waar we dat nou juist niet wilden hebben als ze niet gebruikt worden, want dan wil de boel niet starten en niet blijven lopen. Maar laat ik het verder achterwege laten :-)). We zetten mijn motor dus maar terug in de garage, met het idee er dan een stukje met de Porsche op uit te gaan. Wat even moest wachten want Danko zag toevallig dat onze luchtbevochtiger vooral de keldervloer bevochtigd had. Grrr nummer twee! Dat moest dus even verholpen worden (waarom het is gaan lekken was ons niet duidelijk), en toen was er niet meer zoveel tijd over om daadwerkelijk een rondje te kunnen rijden. We gingen nog wel eventjes op en neer naar Ward, waar het aan het sneeuwen was! Weliswaar van die bijna niet zichtbare vlokjes, maar toch. We zijn snel omgedraaid en naar Longmont gereden, voor het verjaardagsfeestje van Viviana. Dat was erg gezellig!

Op zondag was er de volgende poging om motor te rijden. Na een heerlijk relaxt ochtendje bedachten we dat we wel totaan halverwege Walden konden rijden (ja, dat zat nog steeds in ons hoofd!). Er ging brood mee, we reden via Masonville over de leuke kronkelige weg naar de Poudre Canyon, en eenmaal daar stopten we op onze gebruikelijke plek om even lunch te eten. We konden mooi uit de wind aan het riviertje zitten, met een leuk uitzicht op de verder al best wel kale omgeving. Wel met zo'n enorm staalblauwe lucht, dus alles zag er mooi uit! En we waren precies op tijd, want toen we wegreden was iemand bezig om die camping af te sluiten voor de winter. We zijn de hele canyon uitgereden tot bovenop de Cameron Pass. Lekker in het zonnetje, en waar het thuis was frisjes was, was het in de canyon op hele stukken gewoonweg warm. Dat hield wel op toen we eenmaal de pas opreden, want daar lag al een flinke hoeveelheid sneeuw. Het blijft toch wel heel prettig dat je dan gewoon je verwarming aan, of wat hoger, kunt zetten! Eenmaal boven zijn we omgedraaid en hebben we de weg uitgereden tot in Fort Collins, en na even koffie drinken zijn we via wat (zand)weggetjes ten oosten van de snelweg weer naar huis gereden. Op een gegeven moment heb je de optimale hoeveelheid bergweggetjes voor de dag gehad, en dan is het prettig als de weg gewoon rechtuit gaat, haha! We kwamen nog eens door wat dorpjes waar we nog nooit geweest waren, vergaapten ons aan de enorme kasten van huizen die overal uit de grond gestampt lijken te worden, en net toen het donker begon te worden waren we weer thuis, na een lekker lang stuk motorrijden. Het is dat het te laat in het jaar is om nog een flinke tocht van een paar dagen te kunnen maken, want anders wisten we het wel!