Op de motor naar Pagosa Springs

Voor afgelopen weekend was de weersvoorspelling ronduit slecht, rond de tien graden en een heleboel regen. Danko kwam op het idee om daarheen te gaan waar het niet zou regenen, en nadat we eerst over Santa Fe gedacht hadden kwamen we uit op Pagosa Springs. Een dagje heen rijden, een dagje terug, en een dagje om daar een rondje te rijden. En zo gooiden we op donderdagavond wat spullen op een hoop om de volgende morgen naar het zuiden te vertrekken.

We zijn via Golden naar highway 285 gereden waar we konden beginnen met leuke weggetjes te rijden :-). Het viel ons allebei op dat je van op het circuitje rijden ook ongemerkt ontzettend veel beter leert kijken, waardoor gewoon rijden ineens een heel stuk makkelijker gaat. Eenmaal aangekomen op de hoogvlakte was het wel tijd om brood te eten, waar we voor zijn gestopt in Jefferson. Het eerste plaatsje dat je dan tegenkomt, met als reden dat er dan vast wel een gebouw zou zijn waarachter we uit de wind konden zitten want het waaide toch hard! We hadden een mooi uitzicht over de vlakte met versbesneeuwde bergen op de achtergrond. Met dat uitzicht zijn we verder gereden richting Salida en na een koffie- en theepauze verder naar Pagosa Springs. Na Salida ga je een pas over en dan komt de volgende, veel grotere, hoogvlakte, en daar leek wel geen eind aan te komen! Ik vond het niet fijn rijden met de stormachtige wind, waar Danko lang niet zo'n last van had op zijn motor met kuip en ruitje. Het idee van een eventuele vervanging voor mijn gele motortje werd zo steeds aantrekkelijker, terwijl ik me toen ik die kocht nog wel zo had voorgenomen 'm nooit weg te doen.. In ieder geval was ik blij dat we vanaf Del Norte - na bijna negentig kilometer rechtuit tegen de wind in - weer wat interessantere weggetjes hadden om te rijden! Grappig genoeg stond er onderaan de Wolf Creek Pass een bord om voor harde wind te waarschuwen, terwijl het daar lang niet zo hard waaide als wat we eerder al gehad hadden. Eenmaal voorbij de top had ik een acuut geval van 'houten kont', want ik niet beter kan omschrijven dat een soort van kramp in je zitvlak, dus de laatste 30 mijl naar Pagosa Springs duurde voor mijn gevoel erg lang!

De volgende ochtend hebben we mooi geen wekker gezet, en toen we allebei ontbeten hadden hebben we eens bedacht waar we eens naartoe zouden rijden. De keus was tussen het Navajo Reservoir of een langer rondje zonder een echte bestemming. Die laatste leek de meeste kronkelige weggetjes te hebben, dus dat werd ons plan voor de dag. Even brood smeren, en daarna gingen we op weg richting Chama. Het was direct al erg leuk rijden door met dennenbomen beboste heuvels, met het ene mooie uitzicht met bergen in de verte na het andere. Na Chromo werd het landschap weidser en opener, en reden we over een soort van heuvelachtige vlakte New Mexico in. Net na Tierra Amarilla namen we de afslag voor highway 64, en die weg was een leuke verrassing! Een mooie brede weg door beboste heuvels, en er was gewoon helemaal niemand. We stegen langzaam maar zeker boven de rest van het landschap uit want de weg gaat over een voor ons onverwachte bergpas van meer dan 3000 meter hoog. Er is een mooi uitzicht bovenop, maar duidelijk is de pas een beetje een non-item, want er staat geen bord bovenop (meestal is dat er wel), en ik moest wel even googlen om uit te vinden dat ze de pas Brezos Summit noemen. Een klein stukje voorbij het hoogste punt is een parkeerplaats met een mooi uitzicht op een stel enorme kliffen, die we eerder net na Tierra Amarilla ook al van onderen gezien hadden. Een mooi plekje om even onze boterhammen te eten! Daarna daalden we de pas af totdat we bij Tres Piedras weer op de 285 kwamen. Daar hadden we wel een tankstation verwacht, en dat is er ook nog wel, maar aan de hoeveelheid hoog opgeschoten onkruid en de algemene staat van verval te zien is dat al in tijden niet meer in gebruik. Dan dus maar doorrijden naar de volgende mogelijkheid: in Antonito, 30 mijl verderop, terwijl mijn lampje voor de laatste liter benzine ondertussen was gaan branden en Danko's motor ook aangaf dat er binnenkort getankt moest worden. Dat was niet het meest ontspannen rijden dat we gedaan hebben! Gelukkig hadden we de wind in de rug, en een flinke wind ook, want hoewel we iets van 60 mijl per uur reden had ik nog het gevoel dat ik geduwd werd! Er was niks te doen dan van het mooie weidse uitzicht te genieten, maar we waren de mijlen wel aan het aftellen! Ik was al blij toen we het tot een paar mijl van Antonito gered hadden, want dat was tenminste loopafstand, hahaha! We moesten uiteindelijk even het plaatsje in rijden om een tankstation te vinden, waar ik 4.12 gallon tankte. De officiële tankinhoud van mijn motor is 4.095 gallon, dus ik had het gered op het aller-allerlaatste beetje benzine!

We dachten ook even een blikje koffie te kopen, maar het tankstationwinkeltje zag eruit alsof ze binnenkort voorgoed zouden sluiten. Geen licht aan, alle schappen zo goed als leeg, en bijna alleen flesjes water. Dan konden we dus net zo goed verder rijden. We gingen weer terug de bergen in, dat was erg leuk rijden over La Manga Pass met weer mooie uitzichten ook weer bijna geen verkeer. Geen idee of we het toeristenseizoen voor waren of dat er daar überhaupt weinig verkeer is, maar prettig was het wel!

Terug in Chama vonden we koffie, thee en kersentaart bij een klein restaurantje. Lekker even zitten en daarna reden we weer terug naar Pagosa Springs. We waren lekker vroeg terug, en we hebben de tijd goed gebruikt door een paar kleine flesjes wijn te kopen en daarmee de rest van de middag op onze veranda te zitten :-). Daarna zijn we heerlijk wezen eten bij een Thais restaurantje. Dat had hele goede reviews en daar zou ik zo nog een keer gaan eten! Ik had noodles met eend en dat was min of meer perfect. Mmm!

Op zondag konden we nog fijn een keer buiten ontbijten, en daarna reden we weer terug naar huis. Met mooie uitzichten op weg naar en vanaf de Wolf Creek Pass. Na even tanken in Del Norte was het dus tijd om de grootste van de twee vlaktes weer over te rijden, en daar had ik van tevoren eigenlijk niet zoveel zin in. Alleen hadden we nu de wind mee, en dat maakte wel zoveel verschil! Na voor ons gevoel maar heel eventjes waren we al in Saguache, waar we brood gegeten hebben op een bankje in een zo goed als uitgestorven centrum (al is dat een beetje een groot woord voor het ene straatje :-)). Daarna het laatste stuk van de vlakte, de Poncha Pass en richting Buena Vista. Daar vond mijn lijf het tijd om even niet motor te rijden en en na even koffie drinken konden we heel wat frisser weer verder. Over de volgende vlakte richting Fairplay, waar we de buien letterlijk al konden zien hangen. Vooral boven de Kenosha Pass was het erg zwart, maar gelukkig gingen we daar net langs. In de buurt van Morrison kwamen we in de wolken terecht maar we hielden het toch nog steeds droog. De vrij dichte mist alleen was ook al wel lastig genoeg! En ook richting Boulder was het flink donker, maar behalve door wat opspattend water zijn we niet natgeregend. Al scheelde dat ongeveer niks, want binnen een paar minuten nadat we thuis waren begon het te stortregenen en te onweren, en daar is het de rest van de avond niet meer mee opgehouden. We konden het op een gegeven moment voelen donderen, dus daar hadden we mooi geluk mee gehad! Te zien aan hoe ontzettend veel groener het thuis in die paar dagen geworden was heeft het inderdaad flink geregend, terwijl wij een zonnig, droog en erg leuk weekendje weg hadden :-).