Even thuis en even in Berkeley

De dag dat we naar huis vlogen vanuit Nederland was het Valentijnsdag. Nou houd ik helemaal niet van het hele commerciële gebeuren daar omheen maar had ik er toch aan meegedaan, haha! In Genève had ik bij Läderach een doosje chocolaatjes gekocht en meegesmokkeld en dat was bij het opstaan een goed gelukte verrassing :-). Omdat we toch allebei al wakker waren hebben we gezellig samen ontbeten waar we ruim de tijd voor hadden omdat we al voor de wekker wakker waren. Daarna even langs de Albert Heijn voor broodjes voor onderweg, en daar verraste Danko mij met Nederlandse chocolaatjes :-). We hadden er even niet bij stilgestaan dat we deze keer 'premium economy' vlogen waarbij je ongeveer hetzelfde eten krijgt als de Eerste Klas (alleen dan niet als driegangendiner maar gewoon je eten op een dienblaadje). We kozen allebei biefstuk voor de lunch en dat was erg lekker! De vlucht was prima, en eenmaal in Detroit ging het niet helemaal zoals anders. Er werd omgeroepen dat het vliegtuig nog niet was toegelaten door de immigratiedienst, en dat er eerst één specifieke passagier als eerste van boord moest. Iedereen begon dus om zich heen te kijken en je kon horen dat iedereen daar zo'n beetje om moest lachen, want wat zou die persoon dan wel niet gedaan hebben? We hebben niemand daadwerkelijk als eerste zien uitstappen, en vervolgens kon iedereen van boord en had je geen idee wat er nou aan de hand was geweest. Later zei Jeremy dat er bij zijn vlucht (een week eerder) vijf mensen eerst apart hadden moeten uitstappen, die opgewacht werden door mensen met mondkapjes. Aha, dat was dus een coronamaatregel? Op Schiphol was het ook de eerste keer ooit dat we niet zo'n vraaggesprekje hoefden te doen over wie je bagage had ingepakt en of je wel je koffers de hele tijd bij je gehad had, maar was er de vraag of je de laatste twee weken ook in China geweest was, waarna ze alle pagina's van je paspoort bekeken.
Anderhalf uur later vlogen we verder naar Denver, en na nog even boodschappen doen waren we dan weer thuis, na voor mijn gevoel een lange reis.

We hadden direct een lang weekend vanwege Presidents’ (min één!) Day. We hoefden dan wel niet naar het werk, maar met de proposal-deadlines ongeveer een week later heeft Danko wel flink wat uren gemaakt. Ik moest weer even flink wennen aan thuis te zijn, ik heb altijd last van dat ik wilde dat we niet zo ver weg woonden als we net terug zijn uit Nederland.
Daarna hadden we weer eens een gewone werkweek. Ik moest op woensdag naar de chiropractor en één van de eerste dingen die hij zei was dat mijn voeten zo mooi beweeglijk waren. Ahaha, vooruitgang! Nou had ik ook al gemerkt dat het sterker is geworden de laatste paar weken, ik kan beter op één been mijn evenwicht bewaren, en ik loop minder voorzichtig en minder langzaam dan een poosje geleden, zo fijn! Waar je al niet blij van kunt worden, zoals broeken aantrekken of op het vliegveld iemand voorbij lopen omdat die persoon 'te langzaam' liep :-). En als we het hebben over vliegvelden, we zijn alwéér op reis. Na iets meer dan een week thuis zijn op vrijdag alle proposals ingediend, hèhè einde aan drie maanden heel hard werken! Nadat Danko op zaterdag nog de muren van de badkamer gevoegd heeft terwijl ik met Susan ben wezen wandelen en kletsen vlogen we zondag naar San Francisco voor twee meetings in Berkeley (aan de andere kant van de baai). Toen we naar het hotel reden vielen ons alle tentenkampen op bij de op- en afritten van de snelweg, en later in de week ook de hoeveelheid wel erg oude campers in Berkeley waar mensen in wonen. Het zou toch niet moeten dat er zoveel mensen zijn die (om wat voor reden dan ook) geen dak boven hun hoofd hebben..
Net toen we hadden ingecheckt in ons hotel kwamen we Ulf, Ernesto en Dan tegen, waar we mooi mee konden afspreken om uit eten te gaan. Voor het gemak deden we dat gewoon in het restaurant in het hotel, en dat was erg gezellig!

De volgende dag begon de eerste van de twee meetings, dus Danko ging naar de praatjes en ik deed het ’s ochtends maar eens even rustig aan. Iets was niet zo goed gevallen de avond ervoor en ik had een beetje een misselijke nacht achter de rug, maar dat was het dan ook. Gelukkig! Aan het begin van de middag ben ik in het park naast het hotel lunch gaan eten – met uitzicht over de baai op downtown San Francisco en de Golden Gate-brug. Ik moest wel onmiddellijk een paar eekhoorns wegjagen die wel erg geïnteresseerd waren in mijn broodje, en ondertussen smste Danko dat hij ook even een frisse neus kwam halen. We hebben lekker een poos samen op een bankje aan het water gezeten, van het uitzicht genoten en zelfs nog een zeehond zien zwemmen, en daarna zijn we weer terug gelopen naar het hotel. ’s Avonds was er het meeting-diner (inclusief politieke discussie aan onze tafel – dat was wel ongemakkelijk met iemand die vrij heftig was in bepaalde opvattingen en niet open bleek te staan voor het feit dat andere mensen een andere mening kunnen hebben, een reden dat we dat soort gesprekken liever uit de weg gaan) en daarna zijn we met een groepje vrienden nog gezellig iets gaan drinken.

Op dinsdag hebben we ’s ochtends even tijd genomen om samen te gaan ontbijten en liet Danko de meeting even aan zich voorbij gaan. Het kwam een beetje ongelukkig uit dat deze meetings precies na de deadline voor de proposals zijn en je dan van de ene verplichtingen direct in de andere terecht komt, en we hadden in plaats daarvan even behoefte aan tijd voor onszelf. Het eerste waar Danko bij moest zijn was pas halverwege de middag, dus hadden we ook tijd om een stukje te wandelen en ergens aan de baai onze meegebrachte broodjes te eten en in de zon te zitten. Het was echt zulk lekker weer! Tweeëntwintig graden met een lekker briesje, daar hadden we mooi geluk mee! ’s Avonds zijn we met een paar andere mensen ergens in Oakland wezen eten, dat was gezellig!

Aan het eind van woensdagochtend was de eerste meeting afgelopen, met ’s middags direct het begin van de volgende meeting. Het kwam mooi uit dat Danko dat gedeelte over kon slaan waardoor we ’s middags de tijd hadden om iets leuks te gaan doen. Danko had van tevoren al bedacht dat hij wel weer een keer naar Muir Woods wilde (een oerbos met van die enorme sequoiabomen) en gelukkig kwam het zo uit met het programma van de meeting dat dat kon! Ulf en Ernesto wilden ook wel mee dus we gingen gezellig met z’n vieren. Voor wat voor reden dan ook (want het was vast niet korter, en ook niet sneller) stuurde de routeplanner ons dwars door een aantal woonwijken op weg naar het park. Dat was wel heel leuk om doorheen te rijden, allemaal leuke kleine straatjes met overal net in bloei staande bomen, want het is hier gewoon al lente! Maar we zouden er toch niet willen wonen, veel teveel mensen veel te dicht op elkaar! Ulf had de mooie uitspraak dat hij (in ieder geval in Berkeley) nog niet dood over een hek wilde hangen, hahaha!

Het laatste stukje naar Muir Woods was een erg leuk kronkelig weggetje, waar we omdat het omlaag ging even goed van de bochten konden genieten – tot hilariteit van onze passagiers op de achterbank. Op aanraden van Dan had ik ondertussen een parkeerplaats gereserveerd, we hadden geen idee dat je dat van tevoren moest doen dus het was handig dat hij dat wist! We konden dus mooi vlakbij de ingang parkeren, en eigenlijk meteen aan onze wandeling beginnen. Ernesto was nog nooit in Muir Woods geweest, Ulf had weleens op een andere plek tussen dit soort bomen gelopen en voor mij was het erg lang geleden, maar het blijft toch net zo indrukwekkend, al die werkelijk torenhoge bomen om je heen! (En dan is dit nog het ‘kleinere’ soort sequoia!) Zo hoog dat je ze onmogelijk in hun geheel op de foto kunt zetten dus dat hebben we na een poosje ook maar niet meer geprobeerd. Van tevoren was mijn plan om niet al teveel verder te lopen dan ik de laatste tijd gedaan heb, maar toen je vanaf het gewone wandelpad ook een afslag kon nemen om een stukje verder te lopen en de heren dat wel wilden doen wilde ik dat toch ook wel erg graag. Na wel wat twijfelen besloot ik eerst een stukje mee te gaan, en daarna om dan ook het hele rondje te lopen. En dat ging, met een paar keer stoppen om preventief even mijn voeten uit te deuken, best heel goed! Over een leuk kronkelend en op en neer gaand paadje zelfs! Zo fijn!! Ik heb een langere wandeling gemaakt dan ik in tijden gedaan heb, en er minstens zo van genoten dat dat kon als van de mooie omgeving. We hadden vast ook het geluk op een doordeweekse dag in het park te zijn, want heel veel mensen zijn we niet tegengekomen dus we hadden het min of meer voor onszelf :-). Na een uur waren we weer terug bij het begin en vonden we het wel tijd voor iets warms te drinken en even zitten voordat we weer terug zijn gereden naar Berkeley. We waren allemaal blij dat we de kans hadden er op deze manier even tussenuit te gaan!
’s Avonds moest Danko aanwezig zijn bij een etentje dat tegelijkertijd een bespreking zou zijn, en tot onze verbazing had één persoon zelfs hand-outs bij zich. Gelukkig was het te rumoerig in het restaurant om daadwerkelijk dingen te kunnen overleggen en konden we gewoon kletsen met de andere mensen. Veel leuker dan bij een vergadering te zitten!

Gistermorgen hadden we tijd om samen te ontbijten voordat Danko weer meeting-verplichtingen had, en de rest van de dag ben ik maar niet al te actief geweest. Ik kon mijn voeten wel voelen (en dat had ik ook wel verwacht) dus het was even verstandiger om niet teveel rond te lopen. Maar die wandeling had ik toch maar mooi gemaakt! ’s Avonds was er het meeting-diner van de tweede meeting maar dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. We waren er vrij zeker van dat het hetzelfde zou zijn als aan het begin van de week en één keer een extra kaartje kopen vonden we wel genoeg. In plaats daarvan zochten we zelf een leuk restaurantje uit en zijn we fijn met z’n tweetjes uit eten geweest.

En zo zit de week hier er al bijna weer op. Ik hoefde vanmorgen niet veel meer te doen dan inpakken en twee keer thee te zetten, want Danko slaagde er hoe dan ook in om met een bal te spelen en die recht in mijn beker te laten vallen waardoor mijn drinken over de grond ging. Hahaha wat een ongelukkig toeval! Over een uurtje vertrekken we naar het vliegveld en naar huis, en dan hoeven we allebei een poosje niet weg, dat is ook weleens fijn!