Prikkerdeprik

Het eerste weekend van maart was het gewoonweg heerlijk weer. Net geen twintig graden en lekker zonnig, en ook met een beetje bewolking warm genoeg om in een korte broek en met korte mouwen te fietsen! Tenminste voor mij, want Danko kon nu hij in het weekend niet hoefde te weken er niet aan weerstaan zich voor zondag op te geven voor het grote circuit voorbij Denver, waarvoor hij als voorbereiding op zaterdag naar het kleine circuitje dichterbij huis ‘moest’ om even het gevoel weer te krijgen, haha! Maar we hebben ons allebei goed vermaakt, en aan het eind van de dag konden we zelfs nog even voor het huis in de zon zitten. Zo fijn dat het weer daar weer goed genoeg voor begint te worden! Tenminste, we mochten er even een paar dagen aan ruiken en we zijn op dinsdag nog samen gaan fietsen aan het eind van de ochtend. En daarna werd me er toch een boel sneeuw voorspeld voor het weekend! Op een gegeven moment wel meer dan een halve meter voor zaterdag! Ik had op de woensdag ervoor dus ook niet verwacht toen al een witte wereld te zien bij het opstaan, ik zei letterlijk hardop “huh!” toen ik de gordijnen open deed! En toen we Bill en Lori op straat tegen kwamen zei Lori dat ze hetzelfde gezegd had, hahaha!

Dat beetje sneeuw was het voorproefje. We waren nou juist zo blij dat er flink wat regen op de voorspelling stond (want dat hoef je niet van het oprit weg te ruimen!), maar behalve een klein beetje gemiezer op zaterdagmorgen viel er vooral veel sneeuw in het weekend. Wel goed weer om bij mijn experiment van short ribs (die echt zó goed gelukt waren!) hutspot te eten. Mmm! De meeste sneeuw viel op zondag, en Danko vond het een goede gelegenheid om te beginnen met het leggen van de vloer. De eerste rijen duurden wel even om recht erin geniet te krijgen maar daarna ging het best snel! Hoe meer erbij kwam, hoe mooier! Op maandagmorgen zag het er buiten allemaal best mooi uit met tegen de veertig centimeter sneeuw (!) en een mooi zonnetje erbij, maar met het mooie lenteweer dat we ook al gehad hebben waren we er toch niet zo blij mee.

In dat weekend ontdekten we ook dat je je kon opgeven voor overgebleven-vaccins-wachtlijsten, wat we prompt gedaan hebben in de hoop misschien iets eerder gevaccineerd te kunnen worden. En op de maandag daarna ontdekte Danko dat we vanwege een federale bedrijfscode in aanmerking komen voor één vaccinatiegroep eerder dan ‘ouder dan 18’. En, die ging een week later ook al open, en daar kon je vanaf die woensdag ook al afspraken voor maken. Dat was nog eens een goede ontdekking! De nog veel mooiere ontdekking kwam op woensdagmorgen. Online een afspraak maken voor een prik lukte niet omdat alle supermarkten (waar de apotheken zitten) nog de selectiecriteria van de groep die op dat moment aan de beurt was gebruikten. En toen kreeg Danko een berichtje van Jeremy dat hij een afspraak had gemaakt voor week later, en via welke gezondheidszorgorganisatie. Dus, hup, wij lieten direct vallen waar we mee bezig waren, meldden ons aan, en maakten ook een afspraak! In Pueblo, op ruim twee uur rijden in het zuiden van de staat, want dat was de priklocatie voor het Pfizervaccin wat we het liefst wilden hebben. Yes!! We waren best blij dat geregeld te hebben! Een goed uur later kreeg Danko via de emaillijst van de natuurkundefaculteit een email met dezelfde informatie – waren wij blij dat we onze afspraken net daarvoor al gemaakt hadden! Blijkbaar had het ook op Reddit gestaan en was alles niet al teveel later vol. We hadden er dus maar mooi geluk mee dat we er op tijd bij waren!

Aan het eind van vorige week was het een paar dagen lekker zonnig, zo fijn! We zijn wezen fietsen, en we hebben op zaterdagmiddag heerlijk na het fietsen buiten in de zon gezeten met iets te drinken. Mmm, het was lekker warm (als het niet waaide) en dan kun je na een eind fietsen eigenlijk wel zo in slaap vallen. Het is wel grappig hoe het werkt nadat er eenmaal wat mooie dagen geweest zijn: dan komen we direct in lente-stemming en worden we prompt erg allergisch voor sneeuw en kou. Dat er een boel regen op de voorspelling stond voor zondag en de dagen erna vonden we niet zo erg, maar dat het net koud genoeg was zodat er weer genoeg sneeuw viel vonden we wel een beetje jammer! Maar met dat binnenweer kon Danko erg goed opschieten met de vloer. De eetkamer was al klaar en Danko verschoof richting de bibliotheek. Het huis lijkt wel iets breder met de iets bredere planken, en had ik al gezegd hoe mooi we het vinden! Het volgende klusje was dus de boekenkasten leeghalen zodat die van hun plek konden en ondertussen vordert de vloer gestaag :-).

Afgelopen maandag was er een schietpartij bij een supermarkt in het zuiden van de stad. Nou zijn we al een jaar niet in wat voor winkel dan ook geweest, en kwamen we ongeveer nooit in deze specifieke supermarkt, maar dat voelde toch wel veel te dichtbij zo. Dat gevoel bekroop me trouwens pas een poosje nadat ik het nieuws gehoord had. Erg onbehaaglijk. Het is toch niet te bevatten dat je doodgeschoten kunt worden als je alleen maar even boodschappen ging doen, of naar de apotheek, want dat is gecombineerd. Brrr. Er zal hoe dan ook wel weer niks aan de wapenwetten veranderen, behalve dat er door publieke figuren ‘gedachten en gebeden’ gericht worden aan de (families van) slachtoffers. Maar niemand die eens durft te roepen en vervolgens daad bij het woord te voegen dat het nu genoeg is geweest. Als er na het overhoop schieten van een kleuterschool geen maatregelen komen om dit soort schietpartijen tegen te gaan dan nu vast ook niet. Wat voor ons ook niet te bevatten is.
Danko bedacht zich dat er nu op drie plekken waar we geweest zijn schietpartijen zijn geweest. In Jacksonville in een winkelcentrum, in Tallahassee vlakbij waar ooit een Italiaans restaurant was, en nu dus ook ‘thuis’ op een plek waar je een heel enkele keer weleens kwam. Een heel raar idee.


In februari hadden we onze aanvragen voor het verlengen van onze Green Cards maar eens ingestuurd. Eigenlijk kon dat al op 1 januari maar we hadden het zeg maar een beetje uitgesteld omdat we dachten dat dat lastig ging zijn – en daardoor konden we het nu online indienen, want dat was ondertussen mogelijk geworden. Lekker makkelijk! En waar we wel ingewikkeldheden verwacht hadden was dat een fluitje van een cent. We kregen ook al best snel de oproep voor onze ‘biometrics’-afspraak, waarbij ze een foto nemen en vingerafdrukken. Heel fijn kregen we een afspraak toegewezen voor afgelopen vrijdag, om acht uur ’s ochtends, waarvoor je naar Aurora (een voorstad ten oosten van Denver) moet waarvoor je wel een uurtje onderweg bent. Niks aan te doen, ontbijten kan ook in de auto nadat je voor die ene keer maar eens veel te vroeg uit je bed bent gekomen. Omdat te laat komen echt geen optie was en we wat speling wilden houden voor onvoorziene dingen onderweg vertrokken we om kwart voor zeven. Gaap! Maar, we waren mooi op tijd, en aangezien dit kantoortje om acht uur opent kon het in ieder geval niet zo zijn dat ze achter zouden lopen op schema. En we waren de eersten die bij de deur in de rij gingen staan, dat scheelde toch weer ruim tien mensen voor ons! Wij waren dan ook na vijf minuten alweer buiten en konden weer op weg naar huis. Ik had gezien dat ik in ieder geval leuk op de foto sta deze keer (lachen mag!). En dat was het dan al, want we hadden zaterdagmorgen al een email dat de nieuwe pasjes gedrukt gaan worden, dat ging allemaal veel sneller en makkelijker dan ik verwacht had!

Gisteren stond de vaccinatieafspraak op de planning en zijn we dus naar Pueblo geweest. Ik ben echt in tijden niet zover van huis geweest, haha! Omdat we dachten dat we alle tijd hadden gingen we eigenlijk net een beetje te laat weg, dat moesten we de volgende keer maar niet doen. Van tevoren hadden we bedacht dat we mooi in een state park bij Colorado Springs even een pitstop konden houden, maar daar hadden we niet genoeg tijd voor. Dat hebben we dan maar even bij een Starbucks gedaan, tegen al onze principes in.. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de priklocatie, de state fair grounds middenin Pueblo. We moesten eerst een parkeerterrein oprijden om in te checken, en daarna met de auto naar een ander terrein waar een groepje tentjes stond om geprikt te worden. Drive-through inentingen! Dat ging allemaal best snel, en na het verplichte kwartier wachttijd voor het geval je allergisch zou reageren op het vaccin konden we weer vertrekken.
Voor de terugweg hadden we hetzelfde plan als de heenweg, namelijk stoppen in het state park. We waren alleen iets later dan we hadden gedacht, en Danko vond in plaats daarvan een pad langs een riviertje om even een stukje te lopen. We vielen eerst nog maar eens een keer van ons geloof door meer water en iets lekkers voor Danko te kopen in dezelfde Starbucks als op de heenweg. Zo kom je langer dan een jaar niet in wat voor winkel dan ook, en zo twee keer op één dag! Daarna was het fijn om even de benen te strekken, maar de omgeving van het riviertje was wel een beetje verwaarloosd met flink wat afval in en naast het water, dat ook heerlijk naar riool rook op sommige plekken. Danko noemde het de sloebersloot, hahaha! Uiteindelijk waren we aan het begin van de avond weer thuis en hebben we het fijn bij op de bank zitten gehouden. Danko had al vrij snel na de inenting een enorme loopneus gekregen en ik had een beetje hoofdpijn. Na een nachtje slapen voelden we ons vandaag net niet helemaal fit maar zijn we vooral blij dat we veel eerder dan we verwacht hadden de eerste prik al hebben gehad!