Corona en motorrijden

Deze maand begon niet zoals we hadden gedacht. Niet dat we per se allerlei plannen hadden, maar toch! Eén van onze medewerkers deed er helaas een dag te lang over om zich ziek te melden, Danko voelde zich op vrijdag een beetje raar en deed de uitspraak "Nou, ik ben benieuwd waar dit heen gaat", en dat kon natuurlijk eigenlijk maar één ding zijn. En inderdaad testte hij op zaterdagmorgen positief voor corona. Met een thuistest die over de datum was, en die ze bevroren bezorgd hadden zelfs! (Blijkbaar komt dat allemaal niet zo nauw.) Ik had nergens last van en hoopte maar dat ik het geluk zou hebben niet ziek te worden. In het weekend deden we dus niet zoveel. Danko omdat hij zich grieperig voelde, en ik omdat het me goed leek even een paar dagen niet te sporten. Toen eerder die week mijn chiropractorafspraak niet doorging kon ik er niet aan weerstaan die dag te gaan hardlopen (en dat was zó fijn!), maar dat was misschien net teveel van het goede aan mijn scheenbenen te voelen. Ooit had je van die dagen dat het perfect was om eens een dagje niet te fietsen (want het werd maar een graad of tien), maar ondertussen zijn dat ook de dagen met ideaal hardloopweer want lekker fris.

Op maandag haalde ik ook maar eens een wattenstaafje door mijn neus want ik was wel benieuwd of ik nou inderdaad niet ziek was of 'alleen maar' zonder symptomen, en volgens de test was ik dan toch blijkbaar echt niet ziek. Danko voelde zich gelukkig ook niet meer ziek, maar had wel de pech dat hij een paar dagen een beetje zijn reuk- en smaakvermogen kwijt geweest was. Water leek te smaken alsof er jus doorheen was gemengd zei hij (jus van vlees, niet van sinaasappels, bah!) en hij was er van overtuigd dat zijn nieuwe fles shampoo een andere was dan anders omdat het anders rook. Ik wist vrij zeker van niet, en daar had ik ook gelijk in, hahaha! De rest van de week hebben we thuis gewerkt en dat was eigenlijk best fijn. Zo had ik tijd om 's ochtends voor het ontbijt al te gaan fietsen om de hitte voor te zijn, want we hadden een hittegolf met temperaturen ver in de dertig graden. En om daaraan te ontsnappen besloot Danko om op zaterdag een heel stuk te gaan motorrijden de bergen in. Ik heb wel even getwijfeld of ik mee wilde maar heb het toch maar gedaan, en gelukkig maar! Want dat was leuk! Voor we eens vertrokken waren was het al twaalf uur maar hadden we wel lekker rustig over de ochtend en eens wat spullen bij elkaar zoeken gedaan. We zijn via Ward naar de Peak to Peak gereden, en ergens voor Nederland zijn we gestopt om even te eten. Iets eerder dan we gedacht hadden, maar doorrijden tot na Black Hawk zoals we eigenlijk van plan geweest waren was me te ver. We konden mooi even ergens in het bos naast de weg in de schaduw ons brood eten, en daarna zijn we via Black Hawk en Central City naar de snelweg gereden. Dat was de makkelijkste manier om in Georgetown uit te komen, en vanaf daar zijn we de Guanella Pass opgereden. Dat was ooit een zandweg maar die hebben ze in de tussentijd geasfalteerd, wat Danko vorig jaar had ontdekt. En dat was een leuke weg! En ook hier viel het echt hartstikke mee met het verkeer, want waar we eigenlijk al wel verwacht hadden veel (te) langzaam rijdende toeristen aan te treffen waren die er ongeveer helemaal niet. Erg fijn!

Bovenop de pas zijn we even gestopt want ik was wel toe aan even pauze houden en iets eten, en daarna zijn we aan de andere kant naar beneden gereden. De vraag was even of we dezelfde route terug zouden nemen of dat we via Fairplay en Breckenridge zouden gaan, maar dat was nog best een stuk verder en ik kon wel merken dat ik moe begon te worden. We namen dezelfde pas dus weer terug en dachten daarna ergens langs de snelweg koffie te gaan drinken. Alleen was het koffiezaakje dat er al zat sinds wij hier wonen verdwenen, was degene verderop tijdelijk gesloten, en zijn we uiteindelijk maar bij een tankstation gestopt om hopelijk iets van koffie te vinden. De conclusie was zeg maar dat we in het vervolg wel thuis koffie zetten en dat meenemen, haha! We hebben even heerlijk op een eigenlijk zeer oncomfortabel bankje gehangen, en daarna begonnen we aan het laatste stuk naar huis. En we bedachten dat het wel erg fijn zou zijn als we gewoon ergens aan konden schuiven om te eten en ik niet hoefde te koken dus dat zijn we gaan doen. Het was zo fijn om te kunnen gaan zitten op een stoel in plaats van een motor en dan je eten geserveerd te krijgen! Het is ergens verbazend hoe moe je kunt worden van motorrijden, en wat voor trek je ervan krijgt. Helemaal als je al in geen tijden zover gereden hebt, want dit was voor het eerst sinds de zomer van 2018 dat we samen zo’n eind op pad zijn geweest. Je kon me werkelijk opvegen toen we weer thuis waren, en dat ik het echt wel gehad had werd wel duidelijk toen ik in de tuin de motor even op de standaard wilde zetten maar ik diezelfde standaard was vergeten uit te klappen... Ik had tot Danko's hilariteit geen andere keus dan de motor maar in het gras te leggen want als zo'n ding eenmaal te ver leunt dan houd je die met geen mogelijkheid meer overeind. Echt, dat is me echt nog nooit overkomen! Hahaha wat erg! En ge-luk-kig gebeurde dit in de tuin en niet op de oprit want dan had ik me er pas echt slecht over gevoeld!

Op zondag is Danko naar Ward gefietst, waarvan hij zei dat hij nog wel kon merken dat hij ziek geweest was, en ben ik 's ochtends heerlijk binnen wezen hardlopen gevolgd door een beetje krachttraining. 's Middags wilden we nog wel een uitje doen en zijn we met de Porsche naar Estes Park gereden om een ijsje te gaan eten. En eerlijk gezegd vroegen we ons toen we daar eenmaal waren af waarom we op dat idee gekomen waren, want we houden er eigenlijk helemaal niet van om langs alle erg toeristische dingen in dat plaatsje te lopen. En veel teveel voor een ijsje te betalen, dat we ons wel goed hebben laten smaken trouwens!

De volgende ochtend deden we allebei uit voorzorg even een thuistest omdat we op maandag en dinsdag een bezoeker op het bedrijf zouden hebben. Danko was nog steeds maar net positief, en voor de Amerikaanse regels was dat jammer om te weten. Als hij zich niet getest had, had hij al een aantal dagen eerder uit quarantaine gemogen, maar omdat er nu een nieuwe positieve test was gingen die vijf dagen opnieuw in (en zolang je symptomen maar verminderd zijn na vijf dagen is dat opnieuw testen niet verplicht, wij vinden deze regel echt heel erg 'bijzonder' om het zo maar te zeggen want op die manier mag je alweer van alles terwijl je nog besmettelijk bent). En ik testte ook positief, dat was even een onwelkome verrassing! Na vijf negatieve testen een week eerder dacht ik echt dat ik niks van Danko had opgevangen, al had ik wel een paar dagen wat keelpijn gehad. Vanwege de negatieve testen had ik daar verder niet bij nagedacht, maar wat anders had het ook kunnen zijn hè! En zo bleven we dus nog maar een weekje thuis. Wel vervelend, en toen het die maandag 's ochtends ook al hartstikke warm was en er flink wat smog/brandlucht hing zijn we naar Nederland gereden om daar in wat aangenamere temperaturen een rondje te fietsen (Danko) en te wandelen (ik). Danko zegde ook zijn reis naar Los Angeles af voor die woensdag en donderdag, en de boodschappen gingen maar een keertje op bestelling. Gelukkig had ik eigenlijk nergens last van behalve vooral ’s ochtends een raar gevoel bij het ademhalen, waarvan ik maar denk dat het wel weer weg zal gaan. Nou hadden we al een hele poos het idee dat iedereen uiteindelijk toch wel corona krijgt als je het niet al gehad had, dus dan hebben we het nu ook maar gehad, al blijft het jammer dat het niet nodig was geweest. In ieder geval kunnen we ondertussen terug naar de gewone dingen! Danko deed in het weekend een poging om motor te rijden op het kartcircuitje maar was al vroeg weer thuis vanwege de hitte, en we zijn gisteren allebei wezen fietsen al verschilde onze aanpak nogal. Danko reed naar Ward en ik deed zeer op mijn gemakje het vlakste rondje dat we vanaf huis kunnen fietsen om nog maar even rustig aan te doen. En we deden nog een poging een ijsje te gaan eten, deze keer in Nederland. Volgens Ad was dat goed tegen de laatste restjes corona dus dan moesten we wel hè! Alleen hing er een flinke regenbui op het punt van losbarsten dus zijn we helaas zonder ijsje weer naar huis gereden. Die houden we dus nog tegoed!