Fahrradurlaub / Vacanza in bicicletta

Vanuit Denekamp reden we twee-en-een-halve week geleden inclusief een paar pauzes in net iets minder dan twaalf uur naar San Michele in Zuid-Tirol waar we een hotel geboekt hadden. Tijd om vakantie te houden!

Na een beetje uitslapen besloten we op onze eerste dag dezelfde pas op te fietsen die we de vorige keer dat we hier waren op de eerste dag gefietst hebben, en zo begonnen we aan het begin van de middag aan de klim naar de Passo Mendola. Allebei op ons eigen tempo, en met een voortdurende stoom motoren en scootertjes die voorbij kwamen, iedereen was goed gebruik aan het maken van de zondag! Na net iets minder dan anderhalf uur was ik boven, en was de vraag wat we zouden doen: aan dezelfde kant afdalen of via de andere kant verder fietsen. Met het beperkte internetbereik dacht Danko dat het via de andere kant ook meest omlaag en vlak zou zijn, dus dat hebben we gedaan. Twee uur en twintig minuten, nog een pas, en nog een laatste heuvel later waren we weer bij het hotel, hahaha! Dat was duidelijk niet vlak, en we waren duidelijk vergeten dat de Passo Palade waar je dan overheen komt ook nog wel even een klim is. Maar het was ook fijn om zo’n eind te fietsen, door het echt erg groene landschap, met intens groene bergweiden, leuke dorpjes en bergen op de achtergrond.

Op maandag fietsten we naar Saltusio. We hadden dat dal eigenlijk wel verder in gewild totaan San Leonardo maar liever niet over wat een onverhard fietspad bleek te zijn. Bovendien wilden we het een dagje rustiger aan doen omdat we een dag later de Stelviopas wilden beklimmen omdat het er dan nog mooi warm genoeg voor was. Danko is die pas vrij makkelijk omhoog gefietst maar ik moest er wel voor werken, en vooral niet kijken naar hoever omhoog het nog was want dan sloeg het me spontaan in de benen, pfoe! Toen ik boven was wist ik niet hoe ik dat gedaan had, haha! De dag erna hebben we het dus maar eens rustig aan gedaan, en ik denk ook niet dat ik nog boven was gekomen als we weer een klim gedaan zouden hebben. We zijn een vlak ‘rondje om de berg’ wezen fietsen, vanuit San Michele richting Caldero en dan via de rivier en Bolzano weer terug. Na al dat fietsen was het vervolgens weleens tijd voor een dagje rust, en zijn we een beetje wezen winkelen in Merano. Aan het eind van de middag zijn we de Passo Rombo nog opgereden met de auto (wat een luxe dat dat vanzelf ging, haha!) en wilden we toen we weer beneden waren wel ergens iets eten. Ik vond een restaurant dat ons prima leek maar toen we er naartoe reden bleek dat op een golfbaan te zijn, in een vijf-sterren-hotel, en zag het er niet naar uit dat je daar als niet-gast ook kon eten. Natuurlijk, zou ik nog zeggen! Hoe dan ook is het erg vaak zo dat als ik ergens een restaurant heb gevonden daar ‘iets’ mee is, wat je niet van tevoren kon weten. In plaats daarvan hebben we in Merano bij het Kurhaus erg lekker gegeten, iets dat Danko had uitgezocht, haha! (Bij een volgende poging van mijn kant stond er een luchtverfrisser met zeer penetrante patchouli-limoen geur in de Stube waar we zaten, net wc-schoonmaakmiddel - bahhh. Dat hebben we maar even naast onze tafel weggehaald want daar ging het eten niet beter van smaken!)

Die vrijdag was de laatste warme dag voordat er kouder weer zou komen en zijn we de Passo Giovo opgefietst. Deze klim was niet te lang en niet te stijl maar à la Goudlokje zeg maar precies goed. Met mooie uitzichten over het dal onder ons, en over de bergen waar je eerst nog van onderen tegenop keek maar steeds meer mee op gelijke hoogte komt, en af en toe het gezellige geklingel van koeienbellen. Bovenop was het wel fris en leek er regen aan te komen dus zijn we snel afgedaald en hebben we toen we weer in San Leonardo waren daar even ergens op een terrasje gezeten en koffie gedronken. Nadat we ‘s avonds warm gegeten hadden en terugliepen naar ons hotel hoorden we een blaasorkest, en herinnerde ik me dat ik inderdaad een affiche voor een concert had gezien. We zijn er naartoe gelopen en het leek even alsof we echt net aankwamen toen het afgelopen was, maar gelukkig hebben we de laatste tien minuten nog mee kunnen pikken. Dat was leuk!

De volgende morgen werden we inderdaad wakker met sneeuw op de hogere toppen. Het was bewolkt en aanmerkelijk frisser, en ik ben na het ontbijt even heerlijk wezen hardlopen. ’s Middags was het weer fijn zonnig en is Danko de Passo Mendola nog een keer opgefietst, wat toch een iets langere klim was dan hij had gedacht. Daarna waren we wel toe aan een dagje iets rustiger fietsen, en zo gingen we op aanraden van Carolien en Michiel naar Collalbo. Dat was een leuke klim, eerst mooi kronkelend tussen de wijngaarden en later met zicht op de hoge bergen van de Dolomieten.

Op maandag vonden we het wel tijd voor een rustdag en zijn we met de auto de Dolomieten in geweest. We begonnen met hetzelfde ontzettend steile weggetje vanuit Prato Isarco dat we ooit gefietst hebben, en via de Passo Nigra zijn we de Passo Costalunga opgereden waar we even een min of meer windstil plekje gevonden hebben om onze meegebrachte broodjes te eten. Daarna namen we de Passo Pordoi en de Passo Falzarego en kwamen we door een indrukwekkend landschap. Wat een bergen!! Geen wonder dat dit op de werelderfgoedlijst staat. We hebben onderweg ergens koffie gedronken met een geweldig uitzicht erbij en in Cortina d’Ampezzo zijn we gestopt om even rond te lopen en zoals het uitkwam ook nog een beetje te winkelen. Dat plaatsje ligt er echt erg mooi met alle bergtoppen er omheen! In het laatste daglicht zijn we de Dolomieten weer uitgereden en waren we ’s avonds weer terug in San Michele.

Daarna moest er natuurlijk weer gefietst worden! Danko vond een mooi klein weggetje vanaf het hotel naar Gaido, waarvan hij dacht dat het niet zo steil zou zijn. Gemiddeld was het dat ook niet, maar er zaten stukjes totaan 25% klimmen in, pfff! Op de heenweg leek het op het steilste stukje of ik mijn voorwiel van de grond ging trekken en stapte ik af voor ik er erg in had, wat ik vervolgens –niet– kon uitstaan. Het weggetje kronkelde leuk langs de helling, met een mooi uitzicht over Bolzano en de bergen toen we aan het eind gekomen waren. Een dorpje of zelfs maar gehucht kun je Gaido nog niet noemen, maar we zijn er geweest! Op de terugweg ben ik nog even omgedraaid om het steile stukje alsnog op te fietsen want dat móest gewoon nog, haha!

Op woensdag zijn we van Lana naar Santa Gertrude gefietst, en met nog een paar zeker mooi zonnige dagen kozen we op donderdag voor een klim vanuit Ora waarbij we naar Geopark Bletterbach gefietst zijn. Een unieke kloof die op de werelderfgoedlijst staat, maar die je op de fiets alleen vanuit de verte kunt zien omdat het een wandelbestemming is. Het weggetje er naartoe was zeg maar één van Danko’s befaamde kleine weggetjes met genoeg steile stukjes erin, haha! En met echt erg mooie uitzichten. Zodra we aan deze klim begonnen merkten we al wel dat we erg toe waren aan een dagje niet fietsen. We moesten nog een paar schoenen dat Danko besteld had ophalen in Merano, en dat zijn we op de vrijdag erna gaan doen. Het was direct ook een mooie gelegenheid om nog wat meer te winkelen, in de hoop op een mooie winterjas voor mij. Eerst in Merano, en toen het daar niet lukte zijn we naar Bolzano gereden. En wat een leuke stad is dat! Veel meer een stadje met allemaal gezellige kleine straatjes en steegjes dan Merano, wij waren erg aangenaam verrast! Het was erg leuk om rond te lopen ook al vonden we uiteindelijk geen jas, en na winkelsluitingstijd nog ergens op een terrasje te zitten om iets te drinken.

Na die ‘rustdag’ waarop we wel ruim twaalf kilometer gelopen hebben was het wel apart hoe fris we ons de volgende dag voelden. Buiten was het ook fris, en bewolkt met kans op regen, dus we zijn die dag de Passo Mendola nog een keer opgefietst. Met het idee dat we dan makkelijk om konden draaien mocht het eerder gaan regenen dan voorspeld, maar het was me al snel duidelijk dat ik dat mooi niet ging doen. Ik fietste wel zó ontzettend makkelijk omhoog, en schudde zo terloops nog iemand uit mijn wiel die me probeerde bij te houden, dat ik wel wilde zien hoeveel sneller ik zou zijn dan twee weken eerder. Niet dat dat er toe doet, maar soms is dat leuk! En echt, ik deed er iets van een kwartier minder lang over!

Gisteren was het weer een stuk beter dan we verwacht hadden, en zijn we aan het eind van de morgen vertrokken om te fietsen. Ik had ook nog graag een keer willen hardlopen maar ik wilde nu het nog kon het fietsen toch echt niet overslaan. Danko had een mooi weggetje gevonden naar Valas, wat er op de kaart redelijk uitzag maar in het echt in het geheel niet te doen bleek. Dertig procent stijgingspercentage is echt “Wahnsinn” met de fiets zoals een voorbijganger zo mooi tegen zijn wandelgenoot zei. Hoewel ik op fietsschoenen en met de fiets aan de hand nog sneller liep dan enkele wandelaars, hehehe. We zijn toen het na een paar honderd meter maar niet vlakker werd omgedraaid en hebben de ‘grote’ weg genomen, wat een genot als het ‘maar’ met iets van tien procent stijgt en je gewoon op je zadel kunt blijven zitten! We hebben in San Genesio Apfelstrudel gegeten als middageten, besloten dat we ver genoeg gefietst hadden voor die dag, en aten uiteindelijk tegen vijf uur de broodjes die eigenlijk voor tussen de middag bedoeld waren, hahaha, ahum!

Vandaag was het nog een zonnige dag, daar hebben we wel zo’n geluk mee gehad! De voorspellingen voor de laatste paar dagen waren eerst regen en meer regen, maar behalve een paar spatjes op de afdaling deze twee dagen hebben we nauwelijks last van regen gehad. Vandaag wilden we natuurlijk ook nog fietsen en zijn we uiteindelijk vanuit San Michele naar Siusi gefietst. We hadden misschien nog wel verder gewild maar we waren moe, het was al tegen vieren, en er waren wat regenwolken om ons heen die we liever wilden vermijden. De klim naar Alpe di Siusi en/of de Passo Pinei houden we dus nog wel tegoed! En zo zijn we ineens twee-en-een-halve week verder na een heerlijke fietsvakantie, en vind ik dit gebied nog steeds net zo geweldig. Auf Wiederschauen Südtirol / Arrivederci Alto Adige!