Vacanza Valdostana

(Vakantie in de Aostavallei)

Vorige week zondag zijn we van Denekamp naar Aosta gereden. Het verkeer zat ons niet mee, waardoor we tegen etenstijd ‘nog maar’ halverwege Bern en Lausanne waren. Net in een gebied waar niet al teveel snelwegrestaurants waren, dus bij de eerste die we tegenkwamen zijn we maar gestopt. En dat was wel even een gelukje! Dit snelwegrestaurant lag namelijk aan het meer van Gruyère, met een geweldig uitzicht vanaf het terras, waar we heerlijk buiten hebben gegeten met bediening en al! Restaurant aan de snelweg is een beter woord dan snelwegrestaurant, al waren we daar ook prima tevreden mee geweest. Vanaf die plek was het nog iets van twee uur rijden, hebben we nog met de gedachte gespeeld om over de Sint-Bernardpas te rijden in plaats van de tunnel te nemen, maar dat toch maar niet gedaan omdat het donker aan het worden was en we al wel laat genoeg aan zouden komen.

De volgende ochtend konden we ontbijten op het terras van het huisje dat we gehuurd hadden met een mooi uitzicht op de bergen om ons heen, en na een fijne langzame ochtend zijn we ’s middags wezen fietsen. We zijn met de auto naar Morgex gereden en vanaf daar zijn we de kleine Sint-Bernardpas opgefietst. Niet te steil en niet te lang om mee te beginnen, al had ik wel wat moeite met de warmte want het was ruim dertig graden waar we begonnen. Maar met uitzicht op de Mont Blanc, leuke haarspelden in het begin, wat fijne tunneltjes en galerijen met schaduw, en een fijnere temperatuur toen we La Thuile eenmaal voorbij waren. Vanaf daar stonden de bermen in bloei, hadden we hele mooie uitzichten op de bergen om ons heen, maar was ik ook blij toen ik boven was want ik had er wel een beetje voor moeten werken! We zijn tot in Frankrijk gefietst omdat daar het hoogste punt was en hebben daarna aan de Italiaanse kant even op een terrasje gezeten. Toen we de koffie, thee en appelcake eenmaal voor ons hadden staan had ik het gevoel dat ik het liefst in de cake zou gaan slapen, hahaha! Ik was een beetje door de energie heen zeg maar, grappig! Toen dat eenmaal verholpen was hebben we genoten van de afdaling en hadden we een fijn stuk gefietst toen we weer terug waren bij de auto.

De dag erna zijn we vanaf ons huisje naar Glassier gefietst, het eindpunt van de weg door de Valle di Olomont. Voor het eerste stuk had Danko een leuk klein weggetje gevonden dat zich langzaam langs de heuvels omhoog kronkelde, door schattige dorpjes en zonder dat je over de grotere weg hoefde te fietsen. Dat was leuk! En warm, dat was wel het thema van deze vakantie, met ruim dertig graden elke dag. Iets na Roisan kwamen we weer op de meer doorgaande weg uit, en werd het ook iets steiler. Maar dat voelde makkelijker dan de dag ervoor, dankzij een flink bord gnocchi en biefstuk de avond ervoor :-). Het laatste stuk van de klim hadden we de wind mee, dat was dus even zweten! Met het geluk dat er op een gegeven moment een wolk voor de zon kwam, en de soort-van-pech dat ik de afslag die mijn fiets-gps aangaf had opgevat als eindpunt, maar het dat niet bleek te zijn. Ik had dus een bonus anderhalve kilometer verder te fietsen, wel met uitzicht op de grote waterval bij Barliard. Eenmaal in Glassier bleek dat een piepklein dorpje, mét cafeetje, waar we snel even genoten hebben van iets te drinken en meer appelcake. Daarna was het snel terug naar het huisje omdat Danko een meeting had aan het eind van de middag, waar we uiteindelijk ongeveer op tijd voor terug waren.

Op woensdag wilden we nog wel een keer vanaf ons huisje een stuk fietsen, en de keuze viel op Lillaz. Nadat we de radar gezien hadden bedachten we plan B, en zijn uiteindelijk naar Pila gegaan. En dat ging niet helemaal zoals we hadden gehoopt. We hadden vanaf Villefranche een fietspad langs de rivier gevonden, maar die brug was dicht waardoor we iets moesten omfietsen, en toen we het fietspad eenmaal bereikt hadden leek dat meer op een duingebied met al het mulle zand dan op iets waar je overheen kon fietsen. We zijn dat stukje dus maar over de weg gegaan, met wel iets meer hoogtemeters, en zijn in Gressan aan de klim begonnen. Hoe hoger je kwam des te mooier het uitzicht over Aosta en de bergen erachter, maar oh wat was het warm op het onderste gedeelte! Tegen de tijd dat ik bij de afslag naar Pila was, was het gelukkig bewolkt geworden, maar zag het er ook uit alsof het zou kunnen gaan regenen. Ik ben toch aan die klim begonnen (want een hekel aan ‘halverwege’ omkeren), en een paar kilometer onder de top kwam Danko mij tegemoet die allang boven was geweest. We zijn samen naar boven gefietst en ongeveer onmiddellijk omgedraaid omdat we niet nat wilden regenen. Dat is gelukt! En het afdalen was zeg maar een stuk leuker dan het klimmen die dag, hahaha! We zijn omlaag gereden via Charvensod, waar we besloten om maar geen koffiestop meer te houden omdat het op dat moment al half zes was.

En na als dat fietsen had ik weer hardloopkriebels, en ik had de wekker voor donderdag dan ook iets vroeger gezet om de warmte hopelijk voor te zijn. Soms is het handig als je een uur voor de wekker al wakker wordt, want ik heb heerlijk vanuit Pollein een stuk langs de rivier gelopen over het fietspad dat daar wel prima begaanbaar was, en toen ik terug was vertrok Danko om naar Druges te fietsen. Ik heb fijn op mijn gemakje ontbeten, ben even naar de supermarkt geweest voor vers brood, en toen ik terug was was Danko dat ook en konden we direct eten. Dat was ook wel nodig want we hadden wel trek! Aan het begin van de middag heb ik fijn een beetje krachttraining gedaan, we hebben nog wat gewerkt, en tegen een uur of vier zijn we op weg gegaan naar Courmayeur. De weg er naartoe was leuk rijden, door een mooi landschap met allemaal schattige dorpjes erin gesprenkeld, en erg indrukwekkende bergen rondom de Mont Blanc dichter bij Courmayeur. We hebben fijn door het centrum gewandeld, Danko vond er zijn favoriete Italiaanse wandelschoenen, en we hebben heerlijk op een terrasje gezeten en erg de Italiaanse gewoonte op prijs gesteld dat je hapjes bij je drinken krijgt. Deze twee hadden namelijk alweer trek, hahaha! We zijn nog heerlijk uit eten geweest en daarna zijn we terug gereden naar Aosta na een erg goed bestede dag!

Op vrijdag waren we wel toe aan een iets makkelijker stukje fietsen, en Danko vond Lago di Place Moulin als bestemming, een stuwmeer in de bergen boven Aosta. We zijn met de auto naar Valpelline gereden en vanaf daar met de fiets verder gegaan. Ook dit was weer mooi fietsen, door het mooie landschap en met de bergen om ons heen! En het stuwmeer zelf was echt een prachtig gezicht, van dat hele groene water met bloeiende planten erlangs en uitzicht op nog een waterval, want daar hadden we er al een heel aantal van gezien en gehoord de laatste kilometers. We hebben bovenaan even een koffiestop gehouden, en toen we zagen dat het ondertussen lager in het dal was begonnen te regenen uit de wel wat donkere wolken die we al gezien hadden zijn we maar eens aan de afdaling begonnen. Waarbij we het geluk hadden dat het wel geregend heeft maar de weg nog droog was en we er dus niet nat van werden, gelukkig! Aan het eind van de middag waren we weer terug bij ons huisje, waar we de wasmachine van de eigenaar even mochten gebruiken voor alle fietskleren. Dat had hij die ochtend aangeboden net op het moment dat we aan het bedenken waren wanneer we het beste naar een wasserette zouden kunnen gaan, echt super aardig. Dat kwam dus erg goed uit!

Zaterdag hadden we als rustdag bestempeld, maar ik heb ’s ochtends toch eventjes krachttraining gedaan. Daarna voelde ik me een stuk fijner dus het was een goed idee het toch doen! ’s Middags hebben we een uitstapje gemaakt naar Chamonix. We zijn over de gewone wegen naar de tunnel gereden want dat vonden we een stuk leuker dan over de snelweg, en eenmaal in Frankrijk waren we er al snel. De Mont Blanc stond met de top in de wolken, maar je had aan beide kanten van de berg wel mooie uitzichten op de gletsjers. In Chamonix hebben we fijn een beetje door het centrum gelopen, mensen gekeken, op een terrasje gezeten we waren van plan geweest misschien een beetje te winkelen, maar hebben alleen een brood gekocht bij een bakker. Onze enige aankoop van de dag, hahaha!

De dag na een rustdag was natuurlijk een goed moment om een langere klim te doen, en de keuze viel op de Grote Sint-Bernardpas. Heel onlogisch ligt die niet op dezelfde berg als de kleine pas, maar aan de overkant van het dal. We zijn met de auto naar Rhins gereden, vanwaar Danko een erg leuk klein weggetje had gevonden totaan Etroubles, waar we behalve een paar andere wielrenners zo ongeveer niemand zijn tegengekomen. Daarna ging het een klein stukje over de grote weg tot we de weg naar de pas konden nemen, en dat was ook mooi fietsen! Geen hoge stijgingspercentages, en echt een he-le-boel mensen op motoren die ook van hun zondag aan het genieten waren :-). We zijn op ons gemakje naar boven gefietst, en hoe hoger we kwamen hoe spectaculairder het uitzicht werd. Bovenop zijn we even tot in Zwitserland gefietst (want daar was het hoogste punt), en daarna hebben we soort van snel even koffie en thee gedronken aan de Italiaanse kant, want hoewel we binnen zaten kwam de koude wind binnen elke keer als de deur open ging en vooral Danko was het koud aan het krijgen. Het eerste stuk van de afdaling hebben we daarna voor ons gevoel in vijf minuten gedaan, die was zo leuk! En had voor ons dus rustig veel langer mogen duren! Daarna zijn we rustig aan teruggefietst naar de auto en hoe lager we kwamen hoe heter het werd. Dat we niet helemaal terug hoefden te fietsen tot in Aosta in de warmte vonden we dan ook helemaal niet erg!

Op maandag hebben we de langste rit van de vakantie gemaakt, naar de Colle del Nivolet, ruim zeventig kilometer en tweeduizend hoogtemeters vanuit Rosone. We zijn er aan het eind van de ochtend naartoe gereden zodat we aan het begin van de middag op de fiets zaten, en met een flinke wind mee hebben we het eerste stuk van de klim gedaan. Aan de ene kant heb je daar voordeel van, maar het wordt er ook erg warm van! Totaan Ceresole was het vrij makkelijk fietsen, behalve het weggetje dat we genomen hebben om een ruim drie kilometer lange tunnel te vermijden, want dat was me toch steil aan het eind! Ceresole ligt aan een meer waar we wat uitzichten op hadden toen we erlangs fietsten, en daarna reden we het Nationaal Park Gran Paradiso in. Eerst een stuk door het bos en daarna opende het landschap zich en hadden we uitzicht op hoge bergen om ons heen, waar we de weg hoog omhoog konden zien kronkelen, met erg mooie uitzichten onderweg. Dat was ook het steilere stuk van de klim, maar lang niet zo steil als het weggetje dat we eerder gefietst hadden! En ondertussen kwamen we hoger, en hoger, en hoger. Een aantal kilometer onder de top is een stuwmeertje waar Danko op mij stond te wachten. Daar werden we aangesproken door een Italiaans stelletje, zij had een aantal foto’s gemaakt van het landschap waar wij bij op stonden, of we die ook wilden hebben? Zeker wel, en super leuk en aardig dat ze dat vroegen! Daarna begon het laatste stuk van de klim, een heleboel haarspeldbochten totaan een uitzichtspunt met werkelijk een fenomenaal uitzicht over het landschap waar we net uit geklommen waren. Ik kreeg daar echt het gevoel dat het toch soms wel indrukwekkend is hoe ver je omhoog kunt fietsen! Bij de top hebben we even iets gegeten en zijn daarna aan de afdaling begonnen, en omdat er bovenop geen cafeetje was zijn we voor koffie en thee met iets lekkers gestopt in Ceresole. Dat hadden we wel verdiend vonden we, en het was fijn even te zitten of liever gezegd in een stoel te hangen, hahaha! Wat een geweldig stuk fietsen was dit! Tegen de tijd dat we teruggefietst waren naar de auto en teruggereden waren naar Aosta was het kwart over acht, moesten we nog onder de douche en dan nog ergens gaan eten. Wat dat betreft hebben we die avond een erg Italiaans schema aangehouden, hahaha! Niks mis met warm eten om tien uur ’s avonds, toch?

Na twee dagen ver gefietst te hebben wilden we eergisteren wel iets makkelijkers en korters fietsen, ook omdat Danko op tijd terug moest zijn voor een videovergadering. De bestemming werd de Colle di San Panthaleone, wat we heel handig vanaf ons huisje konden fietsen. Misschien hadden we ’s ochtends al wel willen gaan maar toen we daarover na begonnen te denken was het daar eigenlijk al wel te laat voor. Dus werd het na de lunch, en konden we daarvoor mooi een extra uurtje wat werken. Alleen was het dus al flink warm toen we op weg gingen, en vooral op de stukken dat we de wind mee hadden hebben we ons rotgezweet. Danko had een mooi klein weggetje gevonden aan het begin zodat we de grotere weg konden vermijden, maar als we onze bedachte route zouden volgen zouden we na bijna tweehonderd meter klimmen eerst weer net zover af moeten dalen en dus hebben we die route maar soort van andersom gefietst. Weer met mooie uitzichten over het dal, en met bovenaan een onverwacht en erg mooi uitzicht richting de Matterhorn. Die met de top in de wolken stond, maar dat was niet erg want die berg hadden we tenslotte al eens eerder gezien!

Als we langer waren gebleven hadden we gisteren een rustdag genomen, maar omdat het onze laatste volle dag was wilden we toch nog een keer gaan fietsen. En dan nu echt iets minder steils, want de klim van de dag ervoor had nog zo zijn momentjes zeg maar, haha! We konden onze benen wel voelen na alle ritten die we gemaakt hebben! En dus kozen we Breuil-Cervinia als bestemming, waar we naartoe hadden willen fietsen vanuit Antey-Saint André. Jaren geleden zijn we vanuit Zermatt naar Cervinia geskied, en dan was het een geinig idee om dan nu met de fiets vanaf de andere kant te komen! Alleen, toen we op ons startpunt aankwamen konden we aan de wolken en de radar wel zien dat we dat nooit droog gingen houden, want er kwam een frontje regenbuien over. Om het afwachten met iets leuks te combineren zijn we toen maar met de auto naar boven gereden, om er onderweg achter te komen dat we die klim erg waarschijnlijk niet zo leuk hadden gevonden om op de fiets te doen! Het was een net wat smallere weg met nog wel veel verkeer, op plekken niet het meest beste asfalt, en er waren hele stukken met stijgingspercentages van veertien en vijftien procent. Pfff! Goed om daar in de auto achter te komen en niet op de fiets!

Het plan om bovenaan koffie te drinken hebben we laten varen want daar vonden we het dorpje niet leuk genoeg voor, en het zou leuker te zijn nog een stukje te fietsen en dan onderweg een terrasje te vinden. We zijn teruggereden naar Aosta, hebben een route bedacht, en die vervolgens grotendeels niet gefietst omdat daar toch wel steile stukjes in zaten en we het ene na het andere gesloten cafeetje vonden. Uiteindelijk hebben we maar gewoon een bakker gegoogled, zijn er naartoe gefietst en konden toen eindelijk even op ons gemakje koffie en thee drinken. Missie geslaagd, hahaha!

En daarna was het gisteravond en vanmorgen weer inpakken, want onze vakantie is omgevlogen en we rijden vandaag dus weer terug naar Nederland. We waren nog lang niet uitgefietst dus we zouden hier nog wel een keer terug willen komen!