Motorrijden naar Cañon City

Het is ondertussen echt herfst aan het worden. Het blad begint nu ook in Boulder te verkleuren, het is ‘kouder’ aan het worden (maar vandaag nog steeds zonnig en iets van 25°C) en we hebben de eerste regendag weer gehad vorige week. We zijn een paar weken geleden ook voor het eerst sinds tijden weer eens in het casino gaan eten in Black Hawk. Op één of andere manier past dat beter bij herfst- en winterweer!

Vorig weekend wilden we graag nog een weekendje weg op de motor, want dat was waarschijnlijk wel het laatste weekend dat het nog zou kunnen. Vanmiddag is Danko voor een conferentie naar Houston gevlogen, volgende week moet hij waarschijnlijk naar Japan, en daarna is de kans groot dat het weer niet meer goed genoeg is om motor te rijden. In ieder geval kon ik eindelijk mijn nieuwe leren motorjas aan nu, want daar was het eerder nog veel te warm voor. Het idee was om een stuk naar het zuiden te rijden. Danko had bedacht dat Santa Fe (in New Mexico) wel leuk zou zijn, maar omdat dat toch wel een beetje ver was voor twee dagen hebben we het bij Cañon City gehouden.
Op zaterdagmorgen hebben we een pyjama en een paar extra sokken ingepakt, een motel bij downtown Cañon City geboekt en daarna zijn we op weg gegaan. We hadden een leuke route door de bergen bedacht, maar het was op weg naar Ward toch wel een heel stuk frisser dan we gedacht hadden. Gewoon koud zelfs! Eenmaal bij Ward kwamen we terecht in de eerste sneeuw van het jaar. Weliswaar van die hele kleine dingetjes die zo her en der door de lucht vliegen, maar toch! En hoewel we het niet van plan waren zijn we in Black Hawk gestopt om even in het casino op te warmen met warme chocolademelk bij de open haard. Terwijl ik mijn beker stond te vullen stopte Danko $5 in een gokkast met de mededeling dat hij wel even wat geld zou winnen, en prompt kwam er $15 uit. Grappig! Daarna zijn we maar niet over de Squaw Pass langs Mt. Evans gereden vanwege veel te koud, maar zijn we via Evergreen naar Woodland Park gegaan.
Op weg daar naartoe kom je door een heel groot gebied dat tien jaar geleden door één enorme bosbrand is afgebrand. Nog steeds staan er overal dode boomstammen, en verder groeit er bijna nog alleen maar gras. Ondertussen waren er nog steeds grote wolken voor de zon, en werd het richting Woodland Park hoe langer hoe kouder. Ik begon me toen wel af te vragen of ver motorrijden nou wel zo’n slim idee was geweest!
In Woodland Park zijn we gaan koffiedrinken om weer een beetje op temperatuur te komen, en daarna hebben we het laatste stuk naar Cañon City gereden. Dat ligt een stuk lager, en dus werd het heel langzaam een beetje warmer. Een hele verbetering na de kou van de hele dag! ’s Avonds zijn we uit eten gegaan, en dat was een beetje een gekke ervaring. Downtown Cañon City is niet heel groot, maar het was echt volkomen verlaten. Alle parkeerplaatsen langs de straat waren wel vol, maar er was nergens een mens te bekennen! Het voelde een beetje als zo’n verlaten Main Street in een western film, klaar voor een vuurgevecht. Heel raar! We zijn uiteindelijk een pizzaria binnengelopen, want dat was het enige restaurant waar andere mensen binnen waren. Net toen we gingen zitten, gingen die andere mensen weg, dus toen zaten we alsnog bijna alleen in groot restaurant. Gelukkig was de pizza wel heel lekker! Toen we na het eten weer terug naar het motel liepen, waren de meeste parkeerplekken leeg. Ergens moeten dus wel mensen geweest zijn, maar waar?

Op zondag waren we van plan om naar de Royal Gorge te gaan, een diepe kloof op een een paar mijl van Cañon City, met daar overheen de langste hangbrug in Amerika. Helaas voor ons hebben ze een heel pretpark om de brug heen gebouwd, met bijbehorende toegangsprijzen: $25 per persoon! Dat vonden we dus echt veel te duur, ook al was het tweede kaartje voor de helft van de prijs. We hebben dus maar vanaf de parkeerplaats naar het beetje uitzicht gekeken dat niet geblokeerd werd voor we aan de terugweg zijn begonnen.
Omdat er regen voorspeld was richting het oosten zijn we via Hartsel en Fairplay naar huis gereden. Daar regende het dan wel niet, maar je komt wel over de hoogvlakte. En daar was het en heel koud, en het stormde er. Brrr! Het waaide zo hard dat ik het gevoel kreeg dat mijn helm nog af zou waaien, en ik ben maar zo plat mogelijk op de motor gaan liggen om daar iets minder last van te hebben. Eenmaal in Fairplay konden we grote sneeuwwolken boven Breckenridge zien hangen. In plaats van te stoppen om te eten zijn we snel verder gereden. Het idee was dat het minder koud zou worden zodra we van de vlakte af zouden zijn, maar dat was niet echt zo. Uiteindelijk zag Danko in de buurt van Conifer een Starbucks, waar we naar binnen gevlucht zijn voor de volgende ontdooi-sessie, en ook om eindelijk eens middageten te eten. Daarna was het nog een uurtje om weer thuis te komen, waarbij we nog een regenbui over ons heenkregen. Het was wel leuk zo’n nachtje weg, maar ik krijg het nog koud als ik eraan denk!