Quelques belles montées

(Een paar mooie beklimmingen)

Op donderdag zijn we uiteindelijk aan het begin van de middag vertrokken naar La Salle-les-Alpes. Danko was blij toen we uiteindelijk de Povlakte achter ons hadden gelaten, want dat was saai (ik heb er niet zoveel van gemerkt want ik kon mooi even een beetje werken onder het rijden). Toen het landschap iets heuvelachtiger werd was dat in ieder geval stukken interessanter! En helemaal toen die heuvels voorbij Turijn in bergen begonnen te veranderen, waar je alleen niet zoveel van kon zien omdat er best wel een waas smog voor het uitzicht hing.

We waren aan het eind van de middag bij ons hotel, en na in Briançon erg lekker gegeten te hebben was het fijn een heel stuk vroeger in bed te kruipen dan de dag ervoor.

Onze eerste volle dag hebben we goed gebruikt door de Col du Télégraphe en de Col du Galibier op te fietsen. De meeste mensen doen dat vanuit St. Michel de Maurienne, maar het zou voor ons een extra uur rijden enkele reis zijn om dat te doen. In plaats daarvan zijn we met de auto de Col du Lautaret opgereden en vanaf daar ‘via de achterkant’ naar de top van de Galibier. En dat was al mooi, wat een uitzichten! We hadden geluk dat er bovenop nog net een plekje over was om te parkeren en vervolgens zijn we met de fiets de berg afgedaald. Met een flinke tegenwind, en terwijl we allemaal mensen omhoog zagen zwoegen. Ik was blij toen we in Valloire waren en het gedaan was met de wind! Vanaf daar zijn we de Télégraphe opgefietst en die aan de andere kant weer afgedaald, en dat was leuk fietsen! Het was ook voor het eerst ooit dat ik op een afdaling mensen heb ingehaald, dat vond ik toch wel erg leuk moet ik zeggen!

Eenmaal helemaal beneden zijn we omgekeerd om aan de klim terug te beginnen, met mooie uitzichten over de indrukwekkende bergen. Het eerste stuk ging makkelijk, maar daarna moest ik toch al wel snel terugschakelen en heb ik maar besloten rustig verder te fietsen omdat ik nog wel wat klimmen te gaan had de rest van de dag. Danko stond bovenaan op mij te wachten, en we zijn samen het korte stukje naar Valloire afgedaald. Daar zijn we gestopt bij de supermarkt voor water, appelsap en bananen, even de bidons en de energie een beetje aanvullen! En toen was het tijd voor de klim naar de top van de Galibier. Het eerste stuk ging best fijn, en het kwam ook wel goed uit dat we ondertussen aan het eind van de middag waren, want nu fietsten we fijn in de schaduw en niet in de volle zon. Van de wind mee die we verwacht hadden was alleen niks meer te bekennen! Veel andere fietsers hebben we ook niet meer gezien, behalve een man op een mountainbike die we ingehaald hebben. Vanaf het punt dat de klim echt begon kreeg ik het zwaar. Ik dacht slim te zijn en had wat sportdrank door het water in mijn bidons gemengd maar daar werd ik een beetje misselijk van, en in combinatie met het steilere stuk van de klim was dat wel afzien! Ik ben onderweg wel een paar keer gestopt tegen het misselijke gevoel en de ikkannietmeers, dat heb ik nog nooit gehad! Met nog twee kilometer te gaan zag ik de man op de mountainbike ergens onder mij fietsen en daar kreeg ik weer even wat inspiratie van om verder te fietsen, want ik wilde natuurlijk niet ingehaald worden, hahaha! Met nog even een adempauze een kilometer onder de top kwam ik uiteindelijk boven. Ik ben nog nooit zo kapot waar dan ook boven aangekomen, maar ik had het wél gehaald! Danko stond mij op te wachten, en ik heb even later de man op de mountainbike opgewacht om even een praatje mee te maken omdat hij het ook maar mooi gedaan had. Danko zei later dan een Fransman hem gefeliciteerd had toen hij boven was gekomen omdat niemand anders dat deed, dus ik vond het leuk dat ik dat gebruik dan had voortgezet :-). Dat was nog eens een fietstocht! Ik voelde me trouwens prompt stukken beter toen ik fijn in de auto kon zitten, niet meer verder hoefde te fietsen en net zoveel kon eten en drinken als ik trek in had. En vervolgens moesten we nog opschieten, want we hadden een online meeting die we al een uur opgeschoven hadden en waar we niet te laat voor wilden zijn. ’s Avonds hebben we maar lekker makkelijk in het hotel gegeten, waar ze het geen probleem vonden om nog een extra bord pasta te brengen omdat we niet genoeg hadden aan wat we bij ons eten kregen. Van het huis bleek bij het afrekenen, dat hebben we erg op prijs gesteld!

Gisteren wilden we nog een stuk gaan fietsen en de keuze daarvoor viel op Alpe d’Huez. Op een uurtje rijden van ons hotel, waarvoor we nu de Col de Lautaret overgereden zijn, die aan de andere kant nog wel mooiere uitzichten heeft dan die we al gezien hadden. Frankrijk is mooi! We kwamen door wat leuke dorpjes, een indrukwekkend kloof en uiteindelijk hebben we geparkeerd in Bourg d’Oisans. Vanaf daar begint de klim naar de Alpe ongeveer onmiddellijk en lieve hemel, wat was dat warm! Je rijdt in de volle zon, gedeeltelijk naast stenen muurtjes en zonder een zuchtje wind, pfff! Maar wat ging het ook veel makkelijker dan een dag eerder, het is toch best apart wat je wel niet allemaal op kunt fietsen als je tussendoor maar goed gegeten en geslapen hebt! Erg fijn was ik degene die mijn beentempo bepaalde in plaats van de berg, en dat fietst toch een heel stuk fijner. En hoe hoger we kwamen, hoe minder warm het werd en hoe mooier de uitzichten. Ongeveer halverwege ben ik even gestopt om een banaan te eten en ook wat af te koelen, en daarna was het prettig verder fietsen naar de top. Wel met een beetje zoeken in L’Alpe d’Huez waar nou precies de Tour de France-route langs gaat, en wij vonden dit niet de meest mooie aankomst boven. Het geheel heeft vast wat meer als het niet zo uitgestorven is aan het eind van de zomer, haha! Ik kreeg wel applaus van de paar mensen die bij de finishboog zaten toen ik aan kwam fietsen, en daarna zijn we een klein stukje afgedaald naar één van de weinige open cafeetjes die we gezien hadden voor een heerlijk Frans stukje appeltaart en iets te drinken. Daarna was er een leuke afdaling en zo konden we weer een klim bijschrijven! We zijn door het mooie landschap teruggereden naar ons hotel en ’s avonds in de oude stad van Briançon uit eten geweest. Oude vestingstadjes zijn cool!

En dan is het vandaag weer een reisdag voor ons. Alle spullen zijn alweer in de auto gepakt en dan hoeven we zometeen alleen nog even langs de bakker voor vers stokbrood voor tussen de middag, mmm!