Schönes Südtirol / Bella Alto Adige

Na nog een fijn laatste ontbijt in ons kasteelhotel in Wenen pakten we al onze spullen in de auto en vertrokken richting Italië. We kregen af en toe wat regen over ons heen, stopten halverwege even voor koffie en thee, deden een poging om lage wandelschoenen te vinden in Innsbruck waar Danko een paar grote sportzaken gezien had, en onderweg genoten we van het mooie berglandschap met hartstikke groene bergweiden, en allerlei leuke huisjes en schattige dorpjes met mooie kerkjes in het midden. Wat het precies is dat kunnen we niet goed omschrijven, maar deze bergen en omgeving zijn mooier dan thuis!

Aan het begin van de avond kwamen we aan in ons hotel in San Michele. We hadden in eerste instantie geboekt voor vier nachten, en daar hebben we er de volgende ochtend direct acht bijgeboekt, want het is een hartstikke leuk plaatsje en leuke plek, de weersvoorspellingen waren prima, er is ontzettend veel te fietsen, en dan hoefden we mooi niet meer te verhuizen of daar verder over na te denken. Aahh, vakantie! :-)
Voor ’s middags bedachten we dat we een mooi rustig stukje konden gaan fietsen om er weer een beetje in de komen. Eenmaal boven op de passo Mendola (waar we tientallen en tientallen naar hartelust rijdende motorrijders zagen, daar wilden we ons zo bij aansluiten!) hadden we nog geen zin om al om te draaien, en uiteindelijk waren we nadat we ook de passo Palade gefietst hadden na drie-en-een-half uur en 67 kilometer fietsen weer terug. Ons voornemen was dus gedeeltelijk mislukt, maar we hadden wel heerlijk gefietst!
En dat hebben we op zondag herhaald. Nu vonden we een rondje dat iets vlakker leek, maar wat dat uiteindelijk niet bleek te zijn. Vanuit San Michele reden we naar Terlano, waar we een best steile klim voor onze kiezen kregen, maar wat beloond werd met een erg mooi uitzicht toen we eenmaal boven waren. Mooie witte dorpjes in een groen berglandschap, met nog hogere bergen op de achtergrond :-). Vanaf daar daalden we een beetje af, werd het een stuk vlakker, kronkelde de weg door de dorpjes die we eerder van boven gezien hadden, en net toen we echt wel toe waren aan iets te eten vonden we een Gasthof met heerlijke Apfelstrudel. Natuurlijk hadden we ook wel wat repen bij ons, maar die konden daar niet aan tippen! Er was een lekker lange afdaling naar Merano, en aan het begin van de avond waren we weer terug in ons hotel. Met het fijne idee dat we nog een heleboel van zulke dagen in het verschiet hadden! En het is gewoonweg een verademing dat je hier als fietser als onderdeel van het verkeer gezien wordt door andere mensen op de weg. Als mensen al op je reageren dan is dat door een duim naar je op te steken, in plaats het onhebbelijke gedrag waar we thuis mee te maken hebben. Erg fijn! En de wegen liggen er ook zo heerlijk egaal bij, nog zoiets prettigs :-).

Op maandag zijn we een vlak(ker) stukje wezen fietsen, door het dal vanuit San Michele min of meer op en neer naar Salorno. Fijn over de mooi geasfalteerde weggetjes die bij de boom- en wijngaarden horen, en waar behalve fietsers en fruittelers geen ander verkeer mag komen. Hele mooie fietspaadjes zijn het! De fruitoogst was in volle gang, en we hebben letterlijk en figuurlijk tonnen en tonnen appels en druiven gezien.
Daarna waren we wel toe aan een dagje niet fietsen, en bovendien werd er een beetje regen voorspeld. Danko vond een andere Dainese-winkel (ahem :-)), met museum, in Vicenza en daar zijn we naartoe gereden. Ik paste zonder succes een paar leren motorbroeken, maar Danko vond er een pak dat zowaar bleek te passen. Het museum bleek alleen open op vrijdag en zaterdag dus dat ging helaas aan onze neus voorbij.

Ons volgende fietsdoel: de Stelviopas! We hebben die gefiets vanuit Prato allo Stelvio, en we hadden er erg mooi weer bij. Het onderste stuk was het nog bewolkt, maar de bewolking trok precies weg toen we mooie uitzichten op gletsjers en bergen begonnen te krijgen, en we hebben heerlijk gefietst. Heerlijk zo’n weg met zoveel (achtenveertig!) haarspeldbochten en de mooiste uitzichten overal!
Voor de dag erna werd er ruim dertig graden voorspeld, en leek het wel zo fijn om weer wat hoger in de bergen te fietsen. We kwamen uit op de passo del Rombo, ofwel het Timmelsjoch. Steiler en langer dan de Stelviopas volgens het sommige online beschrijvingen maar wij vonden het hartstikke meevallen en juist fijn om omhoog te fietsen. Er waren weer heel wat mooie uitzichten en het is toch wel gaaf hoe hoog je op de fiets boven de rest van het landschap uit kunt stijgen! Bovenop de pas waren we net te laat om nog even op het terrasje te zitten omdat de zon al achter de berg verdween. We waren wel net op tijd om nog even in het restaurantje koffie en thee te drinken en onszelf te trakteren op Kaiserschmarrn, mmm!
Ondertussen hadden we de smaak van hoge bergpassen en verre tochten goed te pakken en wilden we nog wel zoiets doen op vrijdag. Na wat op de kaart kijken kwamen we uit bij de Passo Nigra, die we gefietst hebben met een alternatief eerste stuk. We gingen namelijk via Brié in plaats van via de grotere weg, en die weg gaat van wat in het begin een heel smal kloofje is over in een steeds steiler weggetje. Na het dorpje kregen we een kilometer lang een stijgingspercentage van 24% (!) voor onze kiezen om op de gewone weg uit te komen. Ik had het echt even helemaal gehad toen ik daar eenmaal boven was! Gelukkig was er een bankje zodat we even bij konden komen, en daarna zijn we de rest van de pas opgefietst. We hadden een supermooi uitzicht op San Cipriano met daarachter woeste hoge bergen, erg mooi! Dit was wel de steilste beklimming die we gedaan hebben, want ook in de laatste kilometers waren er nog stukken van 14%. En eenmaal boven was er op deze pas niet echt sprake van ‘boven’! Het pasbord leek op een beetje een willekeurige plek in het bos maar gewoon ergens langs de weg te staan, terwijl de weg daar nog verder omhoog ging. Hadden we daar al die moeite voor gedaan! We zijn een stukje afgedaald, vonden een hotel met een terras in de zon en aten daar dan weer wel ontzettend lekkere appeltaartachtige Apfelstrudel waarop we erg goed de anderhalf uur terug naar ons hotel konden fietsen.

Na drie flinke tochten in drie dagen waren we wel toe aan een dagje niet fietsen, en zijn we een dagje naar Merano geweest. We hebben er een beetje gewinkeld, heerlijk op een terrasje geluncht, en we bedachten ons weer eens wat een leuke omgeving dit toch is! Zoveel leuke plekjes, zoveel mooie bergen en zoveel te fietsen dat we er zelfs na een goede week er het meeste nog niet van gehad hadden!

Op zondag hadden we weer zin om een heel eind te fietsen, en dat is ook wat we gedaan hebben. Vanaf Ora zijn we de bergen ingefietst, en die klim ging ineens wel zo makkelijk! We namen de weg via Aldino naar Monte San Pietro, langs bergweides, door dennenbossen, met uitzicht opdezelfde woeste bergen als toen we de Passo Nigra gefiets hebben, maar dan vanaf de andere kant, en met uiteindelijk een leuke afdaling naar Ponte Nova. Om de grote weg met een aantal lange tunnels te vermijden zijn we toen naar Nova Levante gefietst en daar waren we wel toe aan even zitten en iets te eten! Daarna ging we verder via kleine weggetjes en hadden we uiteindelijk in Cornedo all’Isarco weer beneden uit willen komen, maar toen we een leuke afdaling met veel haarspeldbochten gehad hadden bleken we ons in Prato all’Isarco te bevinden. We hadden duidelijk ergens een afslag gemist, maar dat ommetje kon er ook nog wel bij. Uiteindelijk waren we na bijna honderd kilometer in bijna vijf uur fietstijd weer terug bij ons hotel. Dat was lekker ver!

Op maandagmorgen bedachten we dat we wel een stuk het Val d’Ultimo in wilden fietsen. We vertrokken vanuit ons hotel en we kwamen erachter dat we toch wel een beetje moe waren van de lange tocht van de dag ervoor. We zijn tot in San Pancrazio gekomen, waar we even doorheen zijn gefietst. Een grappig klein oud dorpje met een enthousiast beierend kerkje maar zo goed als niemand op straat. Het stond als ‘Dörfl’ aangegeven en dat was wel erg toepasselijk. Het was misschien maar goed ook dat we daar omgedraaid zijn, want de afdaling was al flink fris, met arm- en beenstukken en jasjes aan, want de herfst kondigde zich die dag aan met kouder weer en een flinke wind.
En toen was het alweer onze laatste volle dag hier vandaag! Dat ging wel zo ontzettend snel voorbij! We moesten natuurlijk nog een berg opfietsen, en dat werd de Passo Mendola, die we ook als eerste gefietst hebben. En dat ging vandaag een heel stuk makkelijker dan die eerste keer! Onze bestemming was het panoramahotel bovenop Monte Penegal, en dat was nog even een flink steil weggetje voordat we boven waren. Wel met een heel mooi uitzicht over de vallei onder ons met de hoge bergen erachter. Naar dit gebied willen we nog wel (veel!) vaker toe, want we zijn hier nog lang niet uitgefietst en –gekeken!