Kyōto no torii to saru

(Torii en aapjes kijken in Kyoto)

Het is gewoon al een week geleden dat we begonnen aan onze reis naar Japan, met als eerste ‘echte’ bestemming Kyoto. Een beetje ongewoon voor ons hadden we de vluchten al best ver van tevoren geboekt. Danko ontdekte namelijk dat Delta tegenwoordig vanaf Detroit met een Airbus A350 vliegt, en daar hebben ze in plaats van een ruimer economy-gedeelte een stuk dat is ingericht zoals de Amerikaanse binnenlandse Eerste Klas. Omdat dat nieuw is waren de tickets daarvoor maar nauwelijks duurder dan wat we anders geboekt zouden hebben, dus moesten we natuurlijk even van die mogelijkheid/’aanbieding’ gebruik maken! (Deze vliegtuigen hebben ook een nieuw soort Eerste Klas, waar elke stoel een soort van cabine om zich heen heeft. We hebben nog tegoedbonnen voor een gratis upgrade, en de hoop is dat we die op de terugweg zullen kunnen gebruiken.) Via Detroit vlogen we wel een beetje met een omweg, en om dan in één dag aan te komen zou je ’s ochtends wel heel erg vroeg moeten vertrekken. In plaats hebben we overnacht in Detroit, en vertrokken we op zondag naar Tokyo waar we op maandagavond aankwamen omdat je onderweg de datumgrens passeert. En ik moet zeggen, we hadden een erg prima vlucht! Onze stoelen waren meer dan prima en af en toe is het best fijn om ongegeneerd een aantal films te kijken en verder niks uit te voeren.

Eenmaal geland waren we lekker snel langs de douane en hoefden we alleen maar de shuttlebus te hebben voor het hotel in de buurt van het vliegveld dat we voor een nacht geboekt hadden; en de volgende dag namen we de shinkansen naar Kyoto. De vorige keer dat we in Japan waren hadden we een rail pass waardoor we niet met de snelste soort trein mochten, maar dat kon nu wel! We namen eerst een gewone trein naar Shinagawa, waar we een uurtje hadden om over te stappen op de Nozomi Superexpress die tussen de enkele stations waar de trein stopt 260 kilometer per uur rijdt. Dan schiet het goed op! Onderweg konden we mooi een beetje van het landschap, de gave bergen, en Mt. Fuji zien, want we hadden natuurlijk wel gevraagd om stoelen aan die kant van de trein.

Aan het eind van de middag waren we ingecheckt in ons hotel en zijn we een beetje de omgeving gaan verkennen. We waren blij een heel aantal overdekte winkelstraten aan te treffen, want daar was het tenminste een beetje beschut tegen de koude wind. Het was waterkoud, brrr! Al die winkelstraten waren voorzien van kerstversiering, kerstmuziek, en tientallen en tientallen kleine winkeltjes waarvan een heleboel met maar één soort produkt: herensokken, stickers, haarpinnen, handdoeken, gitaren, wandelstokken (je kunt maar ver genoeg gespecialiseerd zijn!) en ook wel dingen waarvan we niet zeker wisten wat het was.
Voor we op pad gingen was het me gelukt om Danko’s Sinterklaascadeautje en wat pepernoten neer te leggen, terwijl Danko zich afvroeg waarom ik zo langzaam was, hahaha! En heel leuk had Danko ook iets voor mij meegesmokkeld zonder dat ik dat wist, en zo vierden wij Sinterklaas ver van huis!

Op woensdag hadden we een vrije dag. Het was hartstikke mooi zonnig weer, en we hebben er goed gebruik van gemaakt door naar de top van Mt. Inari te lopen, in het Fushimi Inari-taisha heiligdom. Voor de lunch hadden we broodjes gekocht in de heerlijke bakkerij bij ons hotel die we mooi ergens in het zonnetje opgegeten hebben. Hoe dan ook wonen we ergens waar men geen kaas gegeten heeft van brood of gebak, dus een goede bakker kunnen we altijd érg op prijs stellen! En nu hadden we ook nog keuzes zoals groene thee-scones, zoete broodjes gevuld met rode bonen-jam en croissantjes met tamme kastanjevulling. Maar ik dwaal af :-). De godin Inari is de beschermheilige van onder andere zakenmensen, en het heiligdom staat vol met letterlijk duizenden torii die gedoneerd zijn door mensen als teken van dankbaarheid. Een heel apart gezicht, al die vermiljoen geschilderde zeg maar ‘poortjes’ die over het pad staan dat de berg op gaat, want het zijn er zoveel dat je op veel stukken zo ongeveer door een tunnel loopt!

Heel leuk om te zien waren er best veel vrouwen in kimono in het gedeelte rond de belangrijkste tempel bij de ingang van de shrine. Ergens draagt dat (net als in Dubai) toch wel bij aan het straatbeeld als mensen traditionele kleding aan hebben. En het zorgt voor grappige tegenstellingen, zoals toen we iemand in een mooie kimono, druk bezig met een telefoon, koffie zagen drinken in de Starbucks, precies naast het logo dat voor het raam hing.
Aan het begin van het pad Mt. Inari op was het flink druk maar na een klein stukje lopen hadden we de meeste mensen al achter ons gelaten. Halverwege was er een mooi uitzicht over de stad, en tegen de tijd dat we bijna boven waren konden we onze jas wel uit doen want je krijgt het flink warm van een heleboel trappen oplopen! Eenmaal weer beneden zijn we een piepklein restaurantje binnengelopen waar het menu een klein lijstje had van vijf soorten drinken, waaronder één soort bier en één soort sake, precies waar we zin in hadden.

Op donderdag bezocht Danko een groep op de universiteit om een praatje te geven samen met een paar anderen, en heb ik er ook een werkdag van gemaakt. ’s Avonds gingen we uit eten met Arend en de professor van de groep die ze bezocht hadden, die daarvoor een speciaal restaurant had uitgezocht. Het was op loopafstand van ons hotel in Marayuma Park waar google ons over steeds smaller wordende paadjes en trappetjes stuurde, totaan een klein, donker gebouwtje waar duidelijk geen restaurant was. Na wat rondlopen vonden we het goede gebouw, waar we naar een privé-ruimte gebracht werden: een traditioneel japanse kamer met een tatamimatten-vloer, rijstpapier muren, een prachtig gedekte (lage) tafel, en met de bediening in kimono. Erg speciaal! En het eten was dat zo mogelijk nog meer. We kregen in een mooi rustig tempo allemaal kleine gerechtjes, te beginnen met groene thee, een glaasje aperitief, dan een aantal kleine hapjes waaronder een garnalenkopje (erg lekker!) en een schaaltje met een soort jonge tofu met een soort caviaar. Daarna was er een aantal soorten sashimi; een heldere soep met iets van schaaldiervleesballetjes; een warm gerechtje met radijs en miso; een soort van hartige smaak pudding; een torentje van krabvlees en prei; een laatste gang van rijst, een paar groentes, en daarbij een ander soort soep; thee; en een toetje van een beetje fruit en een soort vruchtengelei. Alles was kunstig opgemaakt op telkens andere soort mooie bordjes of in mooie schaaltjes. Sommige dingen waren bijna jammer om op te eten! Daarbij een beetje Japanse wijn en twee soorten sake, en alles geserveerd en uitgelegd door de in kimono geklede dames. Een paar keer werd er ergens buiten een soort fluit gespeeld, heel grappig niet iets Japans maar Amazing Grace en Stille Nacht. Dit was behalve een gezellig etentje ook een heel bijzondere ervaring!
Op weg terug naar ons hotel zagen we ook nog iets anders waar Kyoto bekend om is, namelijk een geisha, in mooie kleren, met witte make-up en een mooi kapsel, op hele hoge houten slippers. En toen werd haar stoplicht groen en wandelde ze in een andere richting dan waar wij naartoe moesten.

Voor vrijdag hadden eigenlijk maar één plan, en wel het Iwatayama Monkey Park. Dat was de vorige keer zo leuk dat het wel voor herhaling vatbaar was! We hebben ’s ochtends eerst rustig de tijd genomen om te ontbijten en koffie en thee te drinken, en aan het begin van de middag hebben we de trein naar Arashiyama genomen. Aan de natte straten te zien had het er flink geregend, maar die bui was ondertussen mooi weg. We zijn de steile heuvel opgelopen het park in, waarbij we onderweg al een paar apen in de bomen zagen zitten. Bovenaan is een soort van voederhuis waar je nootjes kunt kopen om de apen mee te voeren. Dat weten die beesten natuurlijk ook en er zaten er dan ook een heleboel. Een paar moeders met jonkies op het dak (schattig!), een paar kleintjes die zo nu en dan ondersteboven hingen, en volwassen apen die gewoon zitten te wachten tot de volgende persoon iets te eten door het gaas steekt. Leuk om te zien! Iets minder leuk was de flinke regenbui die we onze kant op zagen komen. We zagen het niet zo zitten om over natte en glibberige steile paadjes omlaag te lopen, dus zijn we eerder dan we gedacht hadden weer weggegaan. En maar goed ook, want er kwam toch een hoosbui! Eenmaal in de metro verdween het uitzicht volkomen, niet alleen door de beslagen ramen maar ook omdat de wolken ondertussen tot op de grond hingen.

Na nog erg lekker avondeten in een heel klein restaurantje waar we de enige blonde mensen waren zaten de dagen in Kyoto er alweer op en zijn we vandaag van Kyoto naar Sendai gereisd. De shinkansen vanaf Tokyo ging zelfs met 310 kilometer per uur richting noorden! De winter tegemoet, want er staat sneeuw op de voorspelling voor Sendai. Behalve een winterjas was het dus geen gek idee geweest ook een muts en handschoenen mee te nemen!